บทที่ 133 นางเปิดกล่องเซิ้นได้จริงๆ2
เขาไม่มีโอกาสที่จะคว้าชัยชนะแม้แต่นิดเดียว
และซินเหยาเคยพูดก่อนหน้านี้แล้ว เขาเข้าใจความหมายของนางดี
เขาเป็นเสาหลักและเทพที่ยังรอดชีวิตของตระกูลถางเปิ่น!
การที่เขายังอยู่ ตระกูลถางเปิ่นเข้มแข็งเกรียงไกรยังมีคนที่สามารถปกป้องไม่ให้ตระกูลล่มสลาย!
ถ้าเขาตาย!
เช่นนั้นตระกูลถางเปิ่นคงจะถึงกาลล่มสลาย!
ฉะนั้น เมื่อเขาเจอซินเหยาคู่แข่งน่ากลัว ในใจก็มีแต่ความแต่หวาดกลัว!
เขาเอาชนะนายโจว๋ได้ เพราะนายโจว๋ก็เป็นยอดปรมาจารย์ของแผ่นดิน มีชื่อเสียงพอๆกับเขา!
แต่เขาจะแพ้ซินเหยาไม่ได้เด็ดขาด!
เหมือนที่ถางเปิ่นจิ้งตายด้วยน้ำมือเด็กห้าขวบ ถ้าเป็นแบบนั้นชื่อเสียงห้าวหาญทั้งชีวิตของเขาคงป่นปี้ไม่เหลือ!
ฮ่องเต้อำมหิตเริ่มไม่พอใจ “นางผู้หญิง! ทำไมเจ้าถึงปิดกล่องเซิ้นเล่า?”
ซินเหยายิ้ม “เป็นพระบัญชาของกล่องเซิ้น ครั้งนี้แค่ให้ข้าเอาของล้ำค่าออกมา! รอครั้งหน้ามีบัญชาของกล่องเซิ้น ข้าจะเปิดมันอีกครั้ง! อย่างไรเสีย ข้าอยากเปิดตอนไหนข้าก็เปิดได้!”
ฮ่องเต้อำมหิตมองชุดว่ายน้ำในมือนาง แปลกใจถาม “นี่มันของมีค่าอะไร?”
ซินเหยาครุ่นคิด สายตาหันไปมองอาจารย์ที่ทำหน้าหวาดกลัวพอดี ซินเหยาก็คิดวิธีน่าสนใจออก
“นี่เป็นของล้ำค่าชิ้นหนึ่ง”
“เป็นชุดสงครามของเทพเจ้าไงล่ะ!”
“พระบัญชาของเทพเจ้า ทุกคนที่ใกล้ชิดเทพเจ้ามากที่สุด เพียงแค่ใส่ชุดสงครามนี้กราบไหว้อาณาประชาราษฎร์ ก็สามารถทำให้บ้านเมืองพลิกผันวุ่นวาย!”
ฮ่องเต้อำมหิตถาม “ผู้ใดคือผู้ใกล้ชิดเทพเจ้ามากที่สุด?”
“เขา!”
ซินเหยาชี้ไปที่อาจารย์ที่ทำหน้าหวาดผวา!
ฮ่องเต้อำมหิตถาม “เจ้ามั่นใจหรือ? อาจารย์รักษาพุทธศาสนาฝ่ายซ้ายของข้าคือผู้ใกล้ชิดเทพเจ้ามากที่สุดน่ะ? แล้วอาจารย์รักษาพุทธศาสนาฝ่ายขวาเล่า?”
ซินเหยาหันมามองพูด “จริงสิ!อาจารย์ทั้งสองท่านนั่นแหละ!งั้นให้คนหนึ่งก่อนเถอะ!”
ในใจซินเหยายิ้มเมื่อได้ประโยชน์ถึงสองทาง!
เธอครุ่นคิดถึงพวกใต้เท้าอาจารย์ด้วยความสนใจ ถ้าพวกเขาใส่บิกินี่ราคายี่สิบหยวนจากTao Baoจะเป็นยังไง….
ฮ่องเต้อำมหิตพยักหน้า “ทหาร จงนำชุดทหารเทพเจ้าชุดนี้ ประทานเหล่าคณาจารย์!แต่….จะให้ใครดีล่ะ?”
“ฝ่าบาท!กระหม่อมเป็นอาจารย์มายาวนาน พระองค์ทรงประทานชุดสงคราให้กระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”
“ไม่พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท! กระหม่อมอยู่นานกว่า ควรจะประทานชุดสงครามให้กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”
เขาหาเหตุผลไม่ได้จริงๆ จึงบอกว่าตัวเองอยู่มานานกว่า!
อาจารย์ทั้งสองทำท่าจะทะเลาะกันแล้ว…..
ฮ่องเต้อำมหิตโกรธเคือง “หยุดทะเลาะกันได้แล้ว! เอาชุดเทพสงครามกลับวังหลวงว หลังจากนี้สามวันวังหลวงจะจัดพิธีเฉลิมฉลองบูชาสวรรค์ ถึงตอนนั้นค่อยตัดสินว่าใครควรใส่ชุดสงคราม!”
“ฝ่า! ฝ่าบาท!”
อาจารย์ทั้งสองคนไม่กล้าพูด แต่ในใจแอบขบคิดที่จะหาทางแย่งชุดสงครามมาให้ได้!
ฮ่องเต้อำมหิตมองถางเปิ่นกางและถางเปิ่นจิ้ง ยิ้มเย็นชา “ไม่ทราบว่าท่าแม่ทัพและท่านอัครเสนาบดีมีอะไรจะพูดหรือไม่?”
อัครเสนาบดีทำหน้าลำบากใจพูดว่า “กระหม่อมไม่มีเรื่องกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับพระราชวินิจฉัยของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “แล่วท่านแม่ทัพล่ะ? เมื่อครู่ท่านแม่ทัพพึ่งบอกเองขอแค่ซินเหยาเปิดกล่องเซิ้นได้ จะยอมรับว่านางเป็นเทพเจ้าผู้ช่วยให้แผ่นดินพ้นภัย! ท่านแม่ทัพก็เลื่อมใสอย่างสุดใจ แต่ตอนนี้ท่านแม่ทัพยังเลื่อมใสเทพเจ้าอยู่หรือไม่?”
ฮ่องเต้อำมหิตชักเริ่มโมโหแล้ว!
เมื่อครู่เขาเสียเปรียบ ถูกถางปิ่นกากับถางเปิ่นจิ้งกดบีบคั้น…..
เคยเห็นหัวฮ่องเต้อย่างเขาที่ไหนกัน?
สักพักสถานการณ์แปรผัน เขาไม่พลาดโอกาสจะเอาคืนคนบีบเขาหรอก!
ถางเปิ่นกางพูดด้วยเสียงไม่พอใจ “กระหม่อมไม่มีอะไรจะกราบทูล ไว้พบกันใหม่!”
พูดจบ เขาเดินออกจากประตูอย่างโกรธแค้น กระฟัดกระเฟียดเดินเข้าไปในความมืด
“ท่านอา!”
ถางเปิ่นจิ้งตะโกนเสียงดัง แต่จะมีใครตอบเขาล่ะ?
เขารู้ คืนนี้ตระกูลถางเปิ่นจะพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง!
พ่ายแพ้อย่างยับเยิน!
แม้แต่อาคนเดียวก็จากไปแล้ว เขาผู้เป็นอัครเสนาบดีตกในที่ระกำลำบากอย่างถึงที่สุด ไม่กล้าทำนิสัยยโสโอหังอีก!
ฮ่องเต้อำมหิตมองไปที่เหอเทียนจ้าว
เหอเทียนจ้าวเข้าใจ เดินก้าวเข้ามาสองก้าว แผ่พลังภายในออกไป ตะโกนเสียงสะท้าน “เหตุการณ์มีหลักฐานชัดเจน ซินเหยาตระกูลโจว๋เป็นผู้เปิดกล่องเซิ้นได้ นับเป็นวาสนาของราชสำนักและประชาชน! ไม่ว่าจะเป็นคนตระกูลโจว๋หรือคนตระกูลถางเปิ่น ฝ่าบาททรงไม่ไต่สวน! ขอให้เรื่องจบแต่เพียงวันนี้! ทหารทั้งหมดลุกขึ้น!”
เขาตะโกนอีกครั้ง เหล่าทหารยังคุกเข่าเหมือนเดิม
เหอเทียนจ้าวคิดว่าพวกเขาฟังไม่ชัด จึงตะโกนดังยิ่งกว่าเดิม “ทหารทั้งหมดลุกขึ้น!ถอยแถว!”
เหล่าทหารคลานอยู่บนพื้นไม่ตอบสนองเหมือนเดิม
“ใต้เท้าเหอ ข้าเอง!”
ซินเหยาค่อยๆโบกมือ พูดว่า “ทุกคนไม่ต้องคุกเข่าแล้ว! เทพเจ้าจะปกป้องรักษาพวกเจ้าทุกคน! ขอเพียงพวกเจ้าจงรักภักดีต่อราชสำนัก มีจิตใจซื่อสัตย์และมีคุณธรรมเพื่อประชาชนและสู้เพื่อแผ่นดิน เทพเจ้าจะปกปักรักษาคนที่กล้าหาญเอาจริงอย่างแน่นอน! ลุกขึ้นเถิด!”
“เสี่ยนหนี่อายุยืนหมื่นปี!”
“เสี่ยนหนี่อายุยืนหมื่นปี!”
เหล่าทหารตะโกนอวยพระอายุยืนหมื่นปี คนทั้งหมดลุกขึ้นเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนจัดแถวเอาไว้
พวกเขาอวยพรอายุยืนหมื่นปี พวกเขาแสดงความจริงใจของตัวเองออกมา แต่ไม่มองพระพักตร์ฝ่าบาท โดยเฉพาะการปฏิบัติตามธรรมเนียม
ซินเหยาโดดเด่นเหนือกว่าฮ่องเต้อำมหิต!
“นำกล่องเซิ้นขึ้น ยกเกี้ยว กลับวัง!”
ฮ่องเต้อำมหิตตะโกนเสียงดัง หลังจากนั้นจ้องซินเหยา “พรุ่งนี้ข้าจะส่งคนไปรับเจ้าเข้าวังหลวง!”
ซินเหยาถาม “ไม่ใช่สามเดือนหลังจากนี้หรือ?”
