บทที่ 144 บ่อลึก1
“บ่อลึก?”
“เฮ้ย!เฮ้ย!”
“แม่มดเฒ่า!”
“เจ้าล้อเล่นใช่ไหม? อย่ามาตัดสินเช่นนี้นะ!”
ซินเหยาโกรธถึงขีดสุดแล้ว
แม่มดเฒ่าโหดเหี้ยมจริงๆ ไม่พอใจก็เอาคนไปฝังบ่อ!
คนอื่นไม่มีพ่อไม่มีแม่หรือยังไง?
ฆ่าคนอย่างน้อยก็ต้องมีเหตุผลหน่อย!
ถ้าเป็นคนบ้าวิปลาสก็ว่าไปอย่าง!
แต่ผู้หญิงคนนี้……
เป็นเพราะคนอื่นพูดไม่เข้าหูนาง ก็สั่งให้คนอื่นไปตาย มันโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว
ซินเหยาก็เคยฆ่าคน!
แต่ที่ผ่านมานางไม่เคยฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา!
ตอนที่นางพึ่งมาตำหนักอ๋องโจว๋ โจว๋หวั่นนิสัยใจคอคับแคบหาเรื่องนางตลอด ถึงขนาดทำร้ายนาง
แต่ซินเหยากลับไม่เคยคิดฆ่านางเลย!
โจว๋หวั่นเป็นแค่คนตัวเล็กๆ ไม่มีอำนาจเหนือนางอยู่แล้ว
จะฆ่านางหรือไม่ มันก็ไม่มีอะไรแตกต่างกัน
อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สมควรฆ่าคน ก็พยายามอย่าฆ่าคน!
นางเป็นสายลับที่ทำอะไรมากมาย ทำไมในวังหลวงแห่งนี้ มีไทเฮาที่ฆ่าคนเล่นๆแบบนี้ได้ล่ะ?
อ้านซินมองซินเหยา เหมือนจะบอกว่า ข้าเตือนเจ้าแล้ว แม้เจ้าจะสมน้ำหน้า ก็ไม่ควรทำให้พระนางโกรธ!
ซินเหยาสยิ้มจางๆ พูดทันที “ไทเฮา พระองค์จะเอาโยนลงบ่อหรือเพคะ?”
ไทเฮายิ้มเย็นชา “หรือเจ้าคิดว่าข้าพูดเล่นๆ อ้านซิน ยังไม่จับไปอีก?”
อ้านซินพูด “เพคะ!”
ซินเหยาพูด “ช้าก่อน! ข้ายังมีอะไรจะพูด พูดจบแล้ว จะทำอะไรเจ้าก็ทำไปเถอะ! ไทเฮา ฟังหม่อมฉันพูดให้จบก่อนได้ไหม?”
ไทเฮาครุ่นคิด ไม่พูดอะไร
อ้านซินพูด “ไทเฮา เช่นนั้น พระองค์ทรงฟังนางกราบทูลเถิด ถ้านางพูดให้ทรงขุ่นเคือง จะฆ่านางก็ไม่สายเพคะ!”
“ได้ ข้าจะฟังซิ นางจะพูดเล่นลิ้นอะไร”
ไทเฮายิ้มเย็นชา
อ้านซินเร่ง “ไทเฮาทรงอนุญาตแล้ว มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ!”
ซินเหยาท่าทางมั่นใจ มองอ้านซินพูดว่า “พี่อ้านซิน ขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้า บุญคุณครั้งนี้ ข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน!”
อ้านซินพูดเสียงเย็นชา “ข้าคิดแทนไทเฮา ไม่ได้จะช่วยเจ้า”
ซินเหยาพูด “เอาเป็นว่าที่ผ่านมาข้าไม่เคยติดค้างบุญคุณใคร เจ้าช่วยข้า ข้าจะจดจำไว้ ไม่เหมือนบางคน ไม่รู้ทำไม ทำคุณบูชาโทษ! เฮ้อ! เฮ้อ! เฮ้อ!”
นางจะถอนหายใจต่อกันสามครั้ง!
ไทเฮาพูดด้วยความขุ่นเคือง “เจ้าจะพูดอะไรกันแน่? รีบพูดมาเร็วๆ ข้าไม่ได้มีความอดทนจะฟังเจ้าพูดเหลวไหลมากนัก!”
ซินเหยาด่าทันที “นางแม่มด เจ้าโหดเหี้ยมนัก อย่าคิดว่าหน้าตาน่าเกลียดแล้วจะทำชั่วได้ ถ้าพูดถึงความโหดเหี้ยมล่ะก็ ข้าโหดกว่าเจ้ามากนัก!”
ไทเฮาอึ้ง!
ซินเหยาด่าเสียงดังเหมือนสายฟ้าฟาด ทำให้สายตาที่กำลังจับจ้องมีแต่ความว่างเปล่า
ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครไม่ให้ความเคารพนางแบบนี้มาก่อน!
อย่าเรียกว่าด่าเลย!
ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่?
หรือนางไม่กลัวตายจริงๆ
ตอนนี้นางควรคุกเข่าร้องขอชีวิตจากนางสิ
ไทเฮาตะลึง!
อ้านซินพูดด้วยความขุ่นเคือง “
ไทเฮาเริ่มเย็นชา ห้ามอ้านซิน “เจ้าให้นางพูดต่อไป! ข้าไม่เคยเห็นผู้หญิงฝีปากกล้าด่าข้าว่าเป็นแม่มด! เจ้าเป็นหญิงงามที่สุด แต่ก็เป็นคนโอหังที่สุดเช่นกัน!”
ซินเหยายิ้มเล็กน้อย “ไทเฮาทรงชมเกินจริงไปแล้ว หม่อมฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้น!”
ไทเฮาอยากกระอักเลือดใส่จริงๆ
นางยังคิดว่าคนอื่นชมนาง
ไทเฮาอดทนดั่งไฟสุม พูดว่า “ยังไงวันนี้เจ้าก็ต้องตาย! ต่อให้ตระกูลโจว๋มาทั้งตระกูล ก็ไม่อาจรักษาชีวิตของเจ้าได้! แต่ตำแหน่งว่าที่ฮองเฮาก็ต้องตกเป็นของคนตระกูลโจว๋อยู่แล้ว ข้าจะให้เจ้าเจ็บปวดทรมาน ก่อนที่จะตายจะพูดอะไรก็จงพูดออกมา! ถ้าเจ้าอย่ากด่าข้า ก็ด่ามาให้สุดแรง! แต่ข้าจะต้องเตือนสั่งสอนเจ้า!”
“เตือนอะไร?”
“ยิ่งเจ้าด่าแรงแค่ไหน เจ้าก็จะยิ่งตายอย่างทรมาน!” สีหน้าไทเฮาเย็นชามากกว่าเดิม
ซินเหยาท่าทางไม่สนใจแม้แต่น้อยพูดว่า “ไทเฮา ข้าถามพระองค์สักอย่างจะได้ไหมเพคะ?”
ไทเฮาตรัส “ถามมา!” ถ้าตอนนี้หม่อมฉันขอร้องให้ไว้ชีวิตหม่อมฉัน พระองค์จะปล่อยหม่อมฉันหรือไม่? จะฆ่าหม่อมฉันหรือไม่เพคะ?”
ไทเฮาพูดเสียงแข็งกร้าว “ไม่มีทาง!”
ซินเหยาพูด “ก็ได้! ในเมื่อไม่ว่าข้าจะทำยังไงก็ต้องตาย! แล้วยังจะให้ข้าคุกเข่าไร้ศักดิ์ศรีกับเจ้างั้นหรือ?”
ไทเฮาหน้าเคร่งเครียด มองซินเหยา เหมือนเห็นคนที่แปลกที่สุดในแผ่นดิน!
ที่ผ่านมานางไม่เคยคิดว่าจะคนกล้าไม่เคารพนางเช่นนี้!
แต่ที่ซินเหยาพูดก็ถูกต้องแล้ว!
ไม่ว่ายังไงก็ต้องตาย!
กำเริบเสิบสานยังไงก้ต้องตาย!
ถ่อมตนจนไร้ศักดิ์ศรียังไงก็ต้องตาย!
