บทที่ 148 สมเป็นหญิงงาม1
โจว๋ชิงหยี่หน้าชา…..
นางไม่เข้าใจจริงๆ ระหว่างซินเหยากับไทเฮามีเรื่องอะไรกันแน่
แต่ไม่เมื่อซินเหยาไม่อยากตอบ นางจะไม่ถามให้มากความ
จนสุดท้ายซินเหยาพูดว่า “จริงสิ!ไทเฮาตรัสว่าพรุ่งนี้จะจัดงานเลี้ยงฉลองต้อนรับข้าที่สวนดอกไม้! พระสนมและซิ่วหนู่ทั้งหมดจะได้รับเชิญ พี่สี่ พรุ่งนี้เจ้าต้องเลือกชุดที่งามที่สุด! ถึงตอนนั้นน้องจะทำให้พี่สวยโดดเด่นสะดุดตา!”
โจว๋ชิงหยี่เริ่มอิจฉาพูดว่า “เจ้างามขนาดนี้! ต่อให้ใครมายืนข้างเจ้าก็หมดราศี! ข้าใส่ชุดสวยที่สุดก็ไม่มีประโยชน์”
ซินเหยาพูดหยอก “แต่ยังไงพี่สี่แต่งตัวงาม มันก็มีประโยชน์นะ!”
โจว่ชิงหยี่กระซิบ : งานเลี้ยงพรุ่งนี้?
หรือว่าจะมีอะไรพิเศษ?
อีกอย่าง ไทเฮาทรงแปลกมากจริงๆ นางเข้าวังมาครึ่งปี เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินว่าไทเฮาจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับซิ่วหนู่!
คืนนี้สองพี่น้องนอนบนเตียงเดียวกัน คุยเล่นกันจนถึงดึกดื่น
ซินเหยาเล่าเรื่องประหลาดมากมายให้นางฟัง ทำให้โจว๋ชิงหยี่ทั้งอิจฉาทั้งตะลึง
ถึงขนาดทำให้นางรู้สึกน้อยใจในโชคชะตา ทำไมตอนนั้นเด็กที่ถูกอุ้มไปไม่เป็นนางล่ะ?
ไม่งั้น คนที่ได้เล่าเรื่องสนุกมากมายคงจะเป็นนางไปแล้ว!
วันที่สองเป็นวันที่ครึกครื้นและสวยวิจิตรตระการตา!
ไม่มีไทเฮา ไม่มีฮ่องเต้อำมหิต ไม่มีใครเข้ามารบกวนพวกนางสองคนที่ตำหนักชิงหย่า
โจว๋ชิงหยี่สอนมารยาท กฎเกณฑ์มากมาย รวมถึงพวกเรื่องการฟาดฟันกันในวังหลังให้กับซินเหยา
จนกระทั่งช่วงค่ำ ไทเฮาส่งคนมารับพวกนางสองคนเพื่อไปงานเลี้ยงที่สวนดอกไม้
ซินเหยาช่วยชิงหยี่เลือกชุดที่สวยที่สุด ทำให้ชิงหยี่ที่เป็นคนงามอยู่แล้ว ยิ่งงดงามน่าจับตามอง แม้จะสู้ซินเหยาทีใส่ชุดเรียบง่ายกว่าและใส่หยกชมพูแกะสลักลายแปลกใหม่ไม่ได้ อย่างน้อยหยกชิ้นเล็กก้ทำให้ดูอ่อนหวานมากขึ้น
“พี่สี่งามจริงๆนะ”
ซินเหยาชมนางไม่ขาดปาก
“อืม! อืม! หอมเชียวนะ! ช่างสมเป็นหญิงงามจริงๆ” นางยังพูดหยอกล้อ
โจว๋ชิงหยี่อายที่ถูกหยอกล้อ “น้องหญิงเจ้านี่ชอบหยอกนัก!”
ซินเหยาพูดอย่างมีความสุข “หรือว่าข้าจะให้เจ้าหยอกข้ากลับดี?” อ้านซินที่อยู่ด้านข้างมองทั้งสองคน สีหน้าเย็นชาสุดๆ
โจว๋ชิงหยี่พูด “เอาล่ะๆ หยุดเสียงได้แล้วนะ พวกแม่นางอ้านซินรอนานมากแล้ว! น้องหญิง งานเลี้ยงของเจ้าคืนนี้ มีอะไรพิเศษหรือ ทำไมเจ้าย้ำให้ข้าใส่ชุดสวยบ่อยๆนัก”
ซินเหยาพูด “เพราะคืนนี้จะมีคนพิเศษปรากฏตัว!”
โจว๋ชิงหยี่พูด “ใครกัน?”
ซินเหยายิ้มดูลึกลับ “เจ้ารอดู เดี๋ยวก็จะรู้เอง!”
โจว๋ชิงหยี่ชักจนปัญญา “ทำไมเจ้าชอบทำตัวลึกลับอยู่เรื่อยนะ หรือว่าเทพเจ้าส่งสารมา?”
“ไปได้แล้ว”
อ้านซินเร่งเสียงเย็นเฉียบ
ซินเหยากับชิงหยี่ถึงจะตามนางไป
สวนดอกไม้ในวังหลวงถูกตกแต่งได้หรูหราและงดงามสมสง่าราศี พึ่งจะค่ำ เเสงโคมไฟก็สว่างจ้าแล้ว ชุดเครื่องทองสว่างรุ่งโรจน์
งานเลี้ยงยังไม่เปิดอย่างเป็นทางการ พวกแขาเหล่ายังไม่มา
มีแค่่พวกขันที สาวใช้ที่กำลังรีบเดินไปเดินมาจัดเตรียมพวกเค้ก ผลไม้หลากหลายในงานเลี้ยง
“เจ้ารอที่นี่ก่อนก็แล้วกัน ข้าจะไปกราบทูลไทเฮา!”
อ้านซินทิ้งทั้งสองคนเอาไว้ แล้วไปหาไทเฮา
โจว๋ชิงหยี่เห็นพื้นที่ขนาดใหญ่ตกใจถาม “ซินเหยา! นี่มันเป็นงานเลี้ยงต้อนรับจริงๆหรือ?”
ซินเหยาพูด “มีปัญหาอะไรรึ?”
โจว๋ชิงหยี่พูด “ครั้งก่อนที่ฝ่าบาทกับไทเฮาทรงจัดงานเลี้ยงต้อนรับอ๋องลั่วถูซือเจ้าชายแดนกับชายา ยังไม่จัดใหญ่โตขนาดนี้เลย! ไทเฮาทรงดีกับเจ้าจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะจัดงานเลี้ยงใหญ่ขนาดนี้เพื่อต้อนรับเจ้า!”
ซินเหยายิ้มเล็กน้อย “คืนนี้พี่สี่จะเป็นคนสำคัญในงาน!”
โจว๋ชิงหยี่ยังคาใจทำไมซินเหยาให้นางใส่ชุดที่ดูดีที่สุด กลับมาถามซินเหยาอย่างแปลกใจ “น้องหญิง! ไทเฮาจัดงานเลี้ยงต้นรับให้เจ้า ทำไมเจ้าถึงแต่งตัวเรียบง่ายเช่นนี้”
ซินเหยาพูด “ใส่ชุดซับซ้อนมากไปจะปีนกำแพงยาก!”
โจว๋ชิงหยี่ตกใจพูด “เอ้ะ! ปีนกำแพง ซินเหยาเจ้าจะปีนกำแพงไปทำอะไร?”
ซินเหยาพูด “พี่สี่ เจ้าทำใจให้สบายๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คืนนี้จะมีอาหารและเหล้าชั้นดี ได้ยินว่าจะมีกายกรรมสนุกด้วยนะ!”
“ทำไมเจ้ายังไม่ตาย” ซินเหยากับชิงหยี่หันกลับไป ที่แท้คือป๋ายกุ้ยเหริน!
ชิงหยี่ก้มหัวกระซิบ “ซินเหยา นางเป็นคนตระกูลไทเฮา และมีนิสัยโหดร้าย เจ้าอย่าไปมีปัญหากับนางเลย!”
