บทที่ 137 คุยเรื่องการอภิเษก2
หลี่เหลียนคางลงจากรถม้า หลังจากนั้นมาต้อนรับซินเหยา
ซินเหยารีบกระโดดลงจากรถม้า เห็นสภาพแวดล้อมรอบๆ สีหน้าก็นิ่งสลดลง ที่นี่เหมือนไม่ใช่ที่ประทับของไทเฮานี่!
หลี่เหลียนคางพูด “แม่นางโจว์ เชิญ ฝ่าบาททรงรอท่านแล้ว!”
“ที่นี่ที่ไหน?”
ซินเหยาถาม
หลี่เหลียนคาง: “ที่นี่คือหอปรนนิบัติของฝ่าบาท”
ซินเหยา : “เจ้าพาข้ามาหอปรนนิบัติของฝ่าบาททำไม?”
หลี่เหลียนคาง: “ฝ่าบาททรงรอท่านอยู่ด้านใน”
ซินเหยา : “ข้าต้องไปเข้าเฝ้าไทเฮามิใช่หรือ?”
หลี่เหลียนคาง:“เมื่อท่านปรนนิบัติฝ่าบาทแล้ว ถึงจะเข้าเฝ้าไทเฮาได้”
สีหน้าซินเหยาตัดพ้อ พูดว่า “เจ้าเห็นข้าเป็นเครื่องรองรับรึไง? เข้าวังหลวงวันแรกต้องอยู่ห้องปรนนิบัติฝ่าบาทแล้วหรือ? ปรนนิบัติฝ่าบาทเสร็จแล้วยังต้องถูกไทเฮาเหยียบย่ำอีก ฮึ! ข้าไม่ว่างจะปรนนิบัติหรอก!”
พูดจบ นางหันกลับจะเดินไป
หลี่เหลียนคางรีบตามมา พูดว่า “แม่นางโจว๋ช้าก่อน!แม่นางโจว๋ช้าก่อน!”
ซินเหยาพูดด้วยความโกรธ “ช้าก่อนทำไม?”
หลี่เหลียนคางจำใจพูด “แม่นางโจว๋ ขอร้องท่านเมตตาด้วยเถิด ท่านอย่าทำให้มหาขันทีอย่างข้าลำบากใจเลย ท่านหนีไปแบบนี้ ฝ่าบาทต้องทรงประหารข้าแน่!”
ซินเหยาพูด “เขาฆ่าเจ้าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้าเล่า?”
หลี่เหลียนคางพูด “เอ่อ…..เอ่อ……ข้าน้อยขอร้องแม่นางโจว๋ล่ะ ไม่งั้น ข้าจะคุกเข่าให้ท่านแล้ว”
พูดจบ เขาคุกเข่าลงจริงๆ
“อย่า!”
ซินเหยาไม่สบายใจประคองเขาขึ้นมา ไม่ยอมให้เขาคุกเข่า
เดิมทีตัวนางเบื่อหน่ายมหาขันทีมาก แค่มีความรู้สึกว่าพฤติกรรมบางอย่างทำให้คนเบื่อหน่าย เขามาคุกเข่าอีก ยิ่งทำให้นางไม่สบอารมณ์!
“ฝ่าบาททรงประทับอยู่ด้านในใช่ไหม?”
ซินเหยาชี้ไปที่หอปรนนิบัติ
หลี่เหลียนคางพยักหน้า
ซินเหยาโบกมือ “เอาเถอะๆ เจ้าออกไปเถอะ ข้าจะเข้าไปเอง!”
พูดจบ นางผลักประตูเดินเข้าไปไม่ลังเลแม้แต่น้อย!
เป็นห้องที่ดูหรูหราฟุ่มเฟือยมาก สีครามทำให้ทั้งห้องดูเงียบสงบและอบอุ่นมากขึ้น เครื่องเงินทองวิจิตรงดงาม ลูกประคำประดับประดา เตียงแกะสลักลายมังกร…..ของรอบๆห้องดูรสนิยมต่ำและดูน่าเบื่อ
ไม่ต้องพูดเลย นี่เป็นที่ฝ่าบาทใช้บันเทิงเริงใจ!
แต่เหมือนนางเคยตกลงมาที่เตียงนี้……
นางรู้ว่าชายรูปงามคนนั้นคือฮ่องเต้อำมหิต รู้แน่นอน คนที่ทักทายนางในตอนแรก ก็คือฮ่องเต้อำมหิต
เดิมทีนางชอบและรู้สึกผิดกับเขานิดหน่อย แต่ทุกๆอย่างมันมีความเกลียดชังเข้ามาแทนที่แล้ว
ซินเหยารู้สึกคุ้นกับห้องนี้ เดินมาถึงตรงกลาง แหงนมองขึ้นไป ยอดหลังคาเหนือแท่นบรรทมมังกร มีรอยที่เคยซ่อมแซมใหม่!
โดยเฉพาะคืนที่ฮ่องเต้อำมหิตวางแผนจะทำลายตระกูลโจว๋ให้ล่มสลาย!
ทำให้นางรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ร้ายลึกปลิ้นปล้อนมากเกินไป!
ตอนนี้……
นอกจากที่ซินเหยาชื่นชมความสามารถความเป็นชาย ก็ไม่มีความรู้สึกดีๆอย่างอื่นกับผู้ชายคนนี้เลย
“แล้วคนล่ะ?”
ซินเหยามองไปรอบๆไม่เห็นคนเลย
“ข้ามาแล้ว!”
ทันใดนั้น มีเสียงดังออกมาจากด้านนอก
ฮ่องเต้อำมหิตรูปงามสาวเท้าเข้ามา หน้าตาสะอาดสะอ้านขาวใส เส้นผมดำขลับมัดเป็นช่อๆ
เขาอาบน้ำมาแน่ๆ
ซินเหยายิ้มเย็นชา เขายังชอบคิดเพ้อฝันจริงๆ
ถึงขนาดอาบน้ำมาแล้ว!
รีบจริงๆเลยนะ!
ซินเหยาพูด “ดูท่าทางข้าจะพลาดท่าให้หมาป่าเสียแล้ว!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดแก้ตัว “ที่แท่นบรรทมมังกรน่าจะเหมาะสุด!”
ซินเหยาพูด “เจ้าอย่าทำหน้าดีใจให้มากนัก!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เรื่องรักชายหญิง เป็นเรื่องปกติ อีกอย่างเจ้าเป็นถึงฮองเฮาของข้าและเป็นหญิงงามที่สุดของแผ่นดิน!”
ซินเหยาพูด “ในเมื่อเจ้ารีบร้อนนัก ก็มาเถอะ!อย่าให้เสียเวลา!”
ฮ่องเต้อำมหิตตกใจมองนาง ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ “นี่เจ้า….เจ้าว่าอะไรนะ?”
ซินเหยาพูด “เจ้าไม่ได้อยากจะมีอะไรกับข้าหรือ? ผู้ชายเจ้าชู้ทั้งเลือดร้อนอย่างเจ้า นอกจากเรื่องนี้ยังจะคิดอะไรอีก? ในหัวมีเรื่องหื่นกาม ในเมื่อเจ้าอยากมีอะไรกับข้า เจ้าก็เอาของตัวเข้ามาเลยสิ!”
“ทำไมวันนี้เจ้าถึงตรงไปตรงมาเช่นนี้?”
ฮ่องเต้อำมหิตรู้สึกเหมือนถูกแผนร้ายลอบทำร้ายใจ เขาเข้าใจซินเหยา
เขานึกไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะว่ากันง่ายๆๆแบบนี้ เขาเข้าใจซินเหยา คงยากที่จะให้นางยอมปรนนิบัติเขา!
ซินเหยาเร่ง “เจ้าจะมีไหม? ถ้าไม่ข้าจะไปแล้ว”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เอา!”
ซินเหยาพูด “งั้นก็เร็วๆสิ รีบถอดเสื้อผู้าออกได้แล้ว”
ฮ่องเต้อำมหิตรู้สึกตัวเองเหมือนถูกย่ำยี…..
แต่…..
ใครจะถูกย่ำยีก็ช่าง เขามั่นใจว่าจะเอาผู้หญิงโอหังคนนี้ให้สยบแน่นอน!
“ตัวแม่จริงๆนะเจ้านี่ มัวแต่อืดอาดยืดยาด….”
ซินเหยากระโจนเข้าไป ริมฝีปากแดงจูบฮ่องเต้อำมหิต.
