บทที่ 178 หญิงสาวผู้ปั่นป่วน1
“หยุดร้อง!”
“จะร้องอะไรนักหนา!”
“เจ้านี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ!”
“ไม่มีประโยชน์สักนิด!”
“องค์หญิงของตัวเองก็ดูแลไม่ดี!”
“ไร้ประโยชน์! ไม่เอาไหน!”
ฮ่องเต้อำมหิตระเบิดโทสะพลางหยิบดาบจากเตียงขึ้นมา..
เขาไม่สามารถควบคุมความโกรธได้อีกต่อไป…
ตั้งแต่ที่เขาได้ฝึกกังฟูโหมกงต้องตัดประสาทสัมผัสทั้งหมดปลดวางความรู้สึกโดยเฉพาะความรัก…
เขากลายเป็นคนเย็นชา โหดเหี้ยมและไร้ความรู้สึก!
เนื่องด้วยนิสัยและโหมกงอย่างละครึ่งทำให้เขานั้นสุขุมมากขึ้นไม่ว่าจะอารมณ์ความรู้สึกใดๆก็ทุกเก็บซ่อนไว้ในใจจนหมด ไม่มีใครล่วงรู้ได้…
ทว่ายามที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ มารร้ายภายในก็จะคลุ้มคลั่งทำให้เขาระเบิดโทสะจนควบคุมไม่ได้!
ดาบทองถูกชักออกมาเพียงครึ่ง ฮ่องเต้อำมหิตพยายามระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้!
“ฆ่าเด็กรับใช้แล้วจะได้ประโยชน์อะไร?”
“เบาะแสก็น้อยนัก!”
“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือสืบหาว่าใครเป็นคนวางยาพิษซินเหยา!”
“แล้วก็พวกมันพาซินเหยาไปไว้ที่ใด!”
“ที่นี่คือวังหลวง!”
“กลางคืนไม่ว่าใครก็ไม่อนุญาตให้เข้าวัง!”
“ดังนั้น ซินเหยาน่าจะต้องที่ใดสักที่ในวังหลวงนี้…”
“ผู้หญิงที่กล้ามาปั่นป่วนในพื้นที่ของข้า?”
“คงจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!!”
ความคิดอันแสนเย็นชาผ่านเข้ามาในใจของเข้าอย่าวรวดเร็ว
ทันใดนั้นฮ่องเต้อำมหิตก็เดินถือเดินเข้าไปหาโจ๋วชิงหยี…
“กรี๊ดดด!”
เซว่เอ๋อกรีดร้องออกมาอย่างตกตะลึงจนแทบจะเป็นลม!
โจ๋วชิงหยีกลัวจนหลับตา!
แต่ว่าผ่านไปนานนางก็ไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด!
ยามที่นางลืมตาก็พบว่าเชือกที่มัดแขนขาของตนเองนั้นถูกตัดออกจนหมด!
ฮ่องเต้อำมหิตตะโกนออกมา “ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย! เร็วสิ!”
“อ่า! เพคะ!”
โจ๋วชิงหยีหยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่อย่างรวดเร็ว!
ฮ่องเต้อำมหิต “เจ้ารู้ไหมว่าช่วงนี้ซินเหยานั้นผิดใจกับใครบ้าง?”
โจ๋วชิงหยี “ภายในวังหลวงนี้ ทุกคนก็เป็นศัตรูของท่านทั้งนั้น! โดยเฉพาะซินเหยาเมื่อเข้าวังมาแล้วก็ถูกแต่งตั้งเป็นฮองเฮาทันที! ใครๆต่างก็อิจฉาริษยานาง!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยความเย็นชา “แต่คนกันที่กล้าลงมือที่วางยาพิษภายในวังหลวงนั้นมีไม่มาก! ช่วงนี้นางผิดใจกับใครบ้าง?”
โจ๋วชิงหยีครุ่นคิดอยู่สักครู่ “ไม่กี่วันมานี้พวกเราก็อยู่ที่ตำหนักชิงหยีกันหมด น้อยครั้งที่จะออกไปข้างนอก! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องผิดใจกัน! ถ้าหากจะพูดละก็มีคนเดียวนั่นก็คือป๋ายกุ้ยเหริน! แล้วก็ไทเฮา! นิสัยของซินเหยานั้นก็รู้กันทั่ว เข้าวังเพียงไม่กี่วันก็สร้างศัตรูไปถึงสองคน!”
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มเย็น “เจ้าไม่เคยเข้าใจผู้หญิงคนนั้น! นางไม่ได้เป็นแบบนั้นนางนั้นตั้งใจที่จะต่อต้านข้า!”
โจ๋วชิงหยีตกตะลึง “ซินเหยา? ซินเหยาตั้งใจที่จะต่อต้านท่านหรือ? ทำไม?”
ฮ่องเต้อำมหิต “นางเคยบอกข้าว่าถ้าหากข้าบังคับให้นางเข้าวังมาเป็นฮองเฮา นางจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงวังหลังเสียใหม่! ดูแล้วตอนนี้นางคงจะทำให้เป็นจริงได้แล้ว! แต่ว่าตอนนี้นางกลับทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย! ผู้หญิงคนนี้นั้นช่างชอบเอาตัวเองไปเสี่ยงจริงๆ! นางไม่เคยรู้เลยว่าวังหลังนั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัวและอันตรายแค่ไหน! ไม่ว่าใครก็เป็นศัตรูของเจ้าได้!”
โจ๋วชิงหยี “ฝ่าบาท! ทรงคิดวิธีช่วยซินเหยาก่อนดีกว่านะเพคะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตจมอยู่กับความคิดสักพัก “ป๋ายกุ้ยเหรินตอนนี้ถูกเข้าตำหนักเย็น ไม่น่าจะเป็นนางที่วางยาพิษ! ไทเฮา…เสด็จแม่เป็นคนจากตระกูลป๋ายมันไม่ง่ายที่จะทำ….ช่างนางสิว่าจะมาจากตระกูลไหน! ใครกล้าทำอะไรผู้หญิงของข้ามันจะต้องเห็นดี! หลี่เหลียนคังไปเรียกทหารยามมารวมตัวให้หมด!”
หลี่เหลีนคัง “พ่ะย่ะค่ะ! ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! ให้เรียกทหารไปที่ไหนพ่ะย่ะค่ะ?”
“ปิดล้อมตำหนักซูหนิง!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดอย่างเย็นชา!
โจ๋ซชิงหยีเห็นฮ่องเต้อำมหิตนั้นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟใจก็กลัวขึ้นมาแต่ก็เก็บความกลัวเอาไว้ “ฝ่าบาททำไมทรงดูห่วงใยซินเหยานัก! ปกติแล้วท่านไม่ยอมผิดใจกับไทเฮา ขัดแย้งกันก็ไม่ยอมขัดไทเฮา ตอนนี้ซินเหยาอยู่ในอันตรายเขาถึงกับพาทหารไปปิดล้อมห้องบบรทมไทเฮา”
ยามที่ฮ่องเต้อำมหิตกำลังรวบรวมทหารยามเพื่อไปตำหนักซูหนิงพลันก็มีคนมากราบทูลรายงานว่าเกิดเรื่องขึ้นที่วิหาร!
ฮ่องเต้อำมหิต “เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย! ทำไมคืนนี้มันถึงได้วุ่นวายแบบนี้กัน?”
ทหารยามที่มารายงานกราบทูล “ทหารยามที่เฝ้าได้ยินเสียงดังมาจากข้างในวิหารพ่ะย่ะค่ะ!”
ฮ่องเต้อำมหิต “เสียงอะไร?”
ทหารยาม”เหมือนเสียงผู้หญิงกรีดร้องพ่ะย่ะค่ะ! ฟังแล้ว…อาจจะ…เป็น…เป็น…”
ฮ่องเต้อำมหิต “ใคร! อย่ามายักแย้ยักยันรีบพูดมา!”
ทหารยาม “ป๋ายกุ้ยเหรินพ่ะย่ะค่ะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตหน้าเคร่งขรึม “ป๋ายกุ้ยเหริน? นางไม่ได้เข้าตำหนักเย็นหรือ? ทำไมถึงกล้าหนีออกมา? สารเลว! หรือว่าจะเป็นนางที่วางยาพิษ? ทหาร! ทหารทุกคนรับฟังคำสั่ง! รีบไปปิดล้อมวิหารไว้! แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็ห้ามปล่อยไว้!”
“พ่ะย่ะค่ะ!!!”
เหล่าทหารยามติดอาวุธมุ่งหน้าสู่วิหาร!
“หลี่เหลียนคัง! เจ้ารีบพาคนไป! ข้าจะนำไปก่อน!”
ฮ่องเต้อำมหิตรอไม่ได้แล้วเขานั้นทิ้งกองกำลังทหารไว้ข้างหลัง ให้โจ๋วชิงหยีและหลี่เหลียนคังเป็นคนนำกองกำลัง ส่วนตนเองนั้นกำชับดาบในมือแน่นและเหาะจากหลังคามุ่งไปล่วงหน้า!
ใช้วิชาตัวเบามุ่งหน้าสู่วิหารอย่างรวดเร็ว…
ผู้หญิงของเขากำลังรอเขาไปช่วยอยู่!
“ป๋ายกุ้ยเหรินเจ้าคนชั้นต่ำ! เจ้าไม่ควรมายุ่งกับผู้หญิงของข้าเลยจริงๆ! ถ้าหากซินเหยาเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว ฆ่าจะข้าคนตระกูลป๋ายให้สิ้น!”
ใจองฮ่องเต้อำมหิตลุกโชนไปด้วยไฟแห่งโทสะ…
ใบหน้าของหยิงเฟยปรากฏรอยยิ้มอันแสนชั่วร้าย ปืนในมือจ่ออยู่ที่ศีรษะของซินเหยา
แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต…
