บทที่ 177 หยิงเฟยคนทรยศ2
ทันใดนั้น..
ด้านหลังก็มีพลังที่รวดเร็วและทรงพลังพุ่งเข้าโจมตีนางด้านหลัง..
“อ้ากก!”
ซินเหยาร้องและล้มลงไป!
ปกติแล้วถ้าใช้พละกำลังของนางแน่นอนว่าไม่เคยมีใครได้เข้าใกล้นางเกินสิบเมตรและทำแบบนี้ได้!
แต่ว่าตอนนี้นางโดนวางยาพิษกำลังยังไม่ฟื้นดีนักสัมผัสทั้งห้านั้นลดลง…
ด้านหลังมีคนลอบโจมตีถ้ารอให้นางสู้กลับไปได้คงจะไม่ทันการแล้ว!
เงาดำผ่านไป!
ซินเหยาสลบล้มลงไป!
ปืนในมือนางก็หล่นลงพื้นเสียงดัง!
“มู่หลาง! ทำดีมาก!”
หยิงเฟยเก็บปืนขึ้นมา จากนั้นก็จ่อปากกระบอกปืนไปที่ศีรษะของซินเหยา…
“หึ!”
“ปืนพกอนุภาคความเร็วสูงหรือ?”
“ข้าไม่ได้อยากรู้ว่านี่คืออาวุธอะไร!”
“ทว่า ข้าเห็นเจ้าใช้มันแล้ว!”
“เมื่อกี้ที่เจ้ายิงไปที่ขาของป๋ายกุ้ยเหรินจนเลือดไหล!”
“ตอนนี้…”
“ถ้าหากมันเข้าที่หัวเจ้าละก็….”
“จะเป็นอย่างไรนะ?”
หยิงเฟยยิ้มชั่วร้ายปากกระบอกปืนสีดำเงาจ่ออยู่ที่ศีรษะของซินเหยา….
ใบหน้าของฮ่องเต้อำมหิตเลือนราง….
เขานั่งอยู่ที่ของเตียงด้วยท่าทีเคร่งขรึม ด้านข้างมีดาบทองวางอยู่!
เขากำลังรอ…
รอมาเนิ่นนาน….
เสื้อผ้าของโจ๋วชิงหยีถูกถอดออกจนหมด วงเปลือยกายล่อนจ้อน มือเท้าถูกมัดไว้กับเตียงปากถูกยัดผ้าเอาไว้…
“อื้อ! อื้อ! อื้อ!”
โจ๋วชิงหยีส่งเสียงร้องครวญครางและดิ้นไปมาไม่หยุด….
ใบหน้าของฮ่องเต้อำมหิตกลับมืดลงๆ…
จนกระทั่งหนึ่งชั่วยาม!
ผู้หญิงคนนั้นทำไมยังไม่มา?
หรือว่านางจะไม่สนใจความบริสุทธิ์ของโจ๋วชิงหยีจริงๆ?
ไม่ก็นางนั้นไม่มีอะไรให้ต้องหึงหวง?
ใจของฮ่องเต้อำมหิตเริ่มร้อนดั่งไฟแผดเผา..
โจ๋วชิงหยีดิ้นและส่งเสียงออกมาอยู่ข้างๆ
ฮ่องเต้อำมหิตจ้องมองนางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ถ้าหากโจ๋วซินเหยาไม่มา คืนนี้ข้าจะเสพสมกับหญิงงามคนนี้!ถึงอย่างไรพวกเจ้าก็เป็นพี่น้องกัน แถมเจ้าก็ดูไม่เลว รูปร่างอรชรใบหน้างดงาม!”
“อ่า! อื้อ!”
โจ๋วชิงหยีได้แต่ส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด…
ฮ่องเต้พูดอย่างโมโห “หุบปาก! อย่าได้ส่งเสียงออกมาอีก! ข้านั้นใกล้จะหมดความอดทน! ถ้าหากผู้หญิงคนนั้นยังไม่มาอีก! ข้าคงจะต้องขอลิ้มลองหญิงสาวอย่างเจ้าแล้วละ! และถ้าหากว่าเจ้าจะแค้นก็ไปแค้นพี่น้องของเจ้าเถอะ! ที่นางไม่มาช่วยเจ้า!”
เหอะ!
ใจของฮ่องเต้อำมหิตนั้นทั้งไม่สบายใจและเหยียดหยาม!
ซินเหยานั้นทำให้เขาผิดหวัง!
ผู้หญิงคนนี้…ก็เป็นแค่คนขี้ขลาดตาขาวกลัวตาย ผู้หญิงชั้นต่ำที่ไม่สนใจมิตรภาพ!
มุมปากของฮ่องเต้อำมหิตกระตุกยิ้มชั่วร้าย….
ส่วนโจ๋วชิงหยีนั้นก็เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความตกใจ…
“ฝ่าบาท! ฝ่าบาท”
หลี่เหลียนคังตะโกนเรียกจากข้างนอก!
ฮ่องเต้อำมหิต “เข้ามา!”
หลี่เหลียนคังเปิดประตูเข้ามา “ฝ่าบาท! มีคนขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”
ฮ่องเต้ดีใจจนเนื้อเต้นพลางถามออกไปว่า “ใคร? ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือไม่?ในที่สุดนางก็มาแล้ว! นางนั้นไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ!”
หลี่เหลียนคัง “เป็นเด็กรับใช้ของฮองเฮา ชื่อเซว่เอ๋อพ่ะย่ะค่ะ!”
ทันใดนั้นสีหน้าของฮ่องเต้อำมหิตก็เปลี่ยนไปพลางถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นางมาทำไม? ไล่นางออกไป!”
หลี่เหลียนคัง “นางบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะมากราบทูลพ่ะย่ะค่ะ! ต้องการขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทให้ได้! นางบอกอีกว่ามีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นถึงจะช่วยฮองเอาได้พ่ะย่ะค่ะ!”
“เรื่องเกิดขึ้นกับนาง?”
“เร็ว!”
“รีบเรียกนางเข้ามา!”
สายตาของฮ่องเต้อำมหิตเต็มไปด้วยความห่วงใยที่เจ้าตัวเองก็ไม่อาจรับรู้ได้….
หลี่เหลียนคังหันหลังเดินออกไป หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็พาเด็กรับใช้ที่ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกเข้ามา เซว่เอ๋อเด็กรับใช้คนสนิทของโจ่วชิงหยีและซินเหยา
ฮ่องเต้อำมหิตมองเด็กรับใช้ที่ตัวสั่นเทิ้มคุกเข่าอยู่ที่พื้นพลางถามว่า “เจ้าชื่ออะไร?”
“หม่อมฉันชื่อเซว่เอ๋อเพคะ!”
“เจ้าเป็นเด็กรับใช้ที่ตำหนักชิงหยาใช่ไหม?”
“เพคะ!”
ฮ่องเต้หันหลับไปมองโจ๋วชิงหยีที่ถูดมัดอยู่บนเตียง
โจ๋วชิงหยีพยักหน้า
ฮ่องเต้อำมหิต “เจ้าลุกขึ้นมาบอกข้าสิ! ฮองเฮาละ?”
เซว่เอ๋อลุกขึ้นยืนเห็นโจ๋วชิงหยีที่ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังถูกมัดอยู่บนเตียงก็ตกตะลึง ทว่าเวลานี้นางไม่อาจเข้าไปดูแลได้และเล่าเรื่องที่ซินเหยานั้นดื่มสุรามีพิษเข้าไปที่สวนวังในอย่างละเอียด!
ฮ่องเต้อำมหิตฟังจบก็ตกตะลึง “อะไรนะ? ไทเฮามอบสุราพิษให้ฮองเฮางั้นหรือ?”
เซว่เอ๋อตัวสั่นกราบทูล “เอ่อคือ….คือ….หม่อมฉันเองก็ไม่ทราบเพคะ! แต่ว่าฮองเฮาดื่มสุราไปเพียงแก้วเดียวก็มีอาการเป็นพิษเลยเพคะ! แต่ว่าก่อนที่ฮองเฮาจะหมดสติไปพระนางทรงพูดรำพึงรำพันอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา ทรงพูดว่าไทเฮายังต้องการพระนางอยู่ไม่มีทางที่ไทเฮาจะวางยาพิษนาง….”
ฮ่องเต้อำมหิต “แล้วหลังจากนั้นละ? หลังจากนั้นฮองเฮาเป็นอย่างไร?”
เซว่เอ๋อ “ฝ่าบาททรงอภัย! หม่อมฉันไม่ทราบจริงๆเพคะ ตอนที่ฮองเฮาโดนพิษ หม่อมฉันกำลังจะพาฮองเฮากลับห้องบรรทมแต่ยังไม่ทันได้เดินก็ถูกคนตีเข้าที่หลังคอจนสลบไป! เมื่อหม่อมฉันฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตนเองนั้นถูกทิ้งไว้ใต้ต้นไม้แลก็ไม่พบฮองเฮาแล้วเพคะ!”
ฮ่องเต้อำมหิต “แล้วไทเฮาละ? เจ้าได้ปาไทเฮาหรือเปล่า?”
เซว่เอ๋อ “ตอนที่หม่อมฉันกลับไปยังสวนวังในก็ไม่มีใครอยู่แล้วเพคะ! ไทเฮาก็ทรงกลับห้องบรรทมพักผ่อนไปแล้ว! หม่อมฉันก็ได้ไปตำหนักที่ตำหนักซูหนิงเพื่อเข้าเฝ้าไทเฮา แต่แม่นางอ้านซิงบอกว่าไทเฮาทรงบรรทมแล้ว ไม่ให้ใครเข้าพบ! ฮืออ…ไม่รู้ว่าฮองเฮาถูกคนร้ายพาไปไหนแล้วก็ไม่รู้?
