บทที่ 197 ทรมานเจียนตาย2
เสว่เอ๋อร์กล่าว “แมวขาวอยู่บนเตียงในห้องของข้าเจ้าค่ะ!”
อ้านซิงพูด “พาพวกเราไป”
เสว่เอ๋อร์พยักหน้า ก่อนกล่าว “พวกท่านตามข้ามาเถิด”
ต่อมา นางพาอ้านซิง หลี่เหลียนคางและคนอื่นๆ เข้าไปในห้องปีกของตำหนักชิงหย่า จากนั้นมายังหน้าประตูห้องนอนของตนเอง ฉับพลัน นางมองเห็นประตูห้องนอนเปิดออก!
“ซวยแล้ว! ประตูทำไมเปิดออก ตอนที่ข้าออกไปจำได้แม่นว่าปิดสนิทแล้วนะ”
เสว่เอ๋อร์กล่าวด้วยความประหลาดใจสุดขีด
อ้านซินว่า “บางทีลมอาจจะพัดจนเปิดออกกระมัง”
เสว่เอ๋อร์กล่าว “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้โดยเด็ดขาด!”
“ดูเหมือนว่าพระนางฮองเฮาจะให้ความสำคัญกับแมวสีขาวตัวนี้เป็นอย่างมาก ซ้ำยังกำชับนักกำชับหนาว่าข้าจะต้องดูแลมันเป็นอย่างดี อีกทั้งเน้นย้ำว่าอย่าได้ทำมันหายเป็นอันขาด!”
“ดังนั้น ข้าเพิ่งออกนอกประตูไปหาเมล็ดถั่วอัลมอนต์ในครัว ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาอันแสนสั้น แต่ข้าก็ยังปิดประตูคล้องกุญแจแน่นหนา”
อ้านซินเอ่ยถาม “เจ้าใส่กุญแจสนิทหรือไม่”
เสว่เอ๋อร์ส่ายหน้า “ข้ามิได้ใส่กุญแจ แต่แค่คล้องเอาไว้ ทำเช่นนี้ลมไม่สามารถพัดประตูจนเปิดออกได้ อีกอย่างประตูไม่สามารถเปิดได้จากด้านในโดยเด็ดขาด”
หลี่เหลียนคางเอ่ย “เช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว”
เสว่เอ๋อร์กล่าว “ความเป็นไปได้อะไร”
หลี่เหลียนคางว่า “มีคนเปิดประตูเข้าไปจากด้านนอก”
อ้านซิงเองก็พยักหน้าคล้อยตาม “ใช่! มันคือความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น”
เสว่เอ๋อร์กล่าวอย่างตระหนก “จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ข้าเพิ่งจะไปประเดี๋ยวเดียว อีกอย่างตำหนักชิงหย่านี้นอกจากนางในทำความสะอาดชั่วคราวแล้ว ก็มีเพียงข้าคนเดียวที่ปรนนิบัติเจ้านายทั้งสองท่าน คนอื่นจะเข้ามาได้อย่างไรกันเล่า”
อ้านซิงเอ่ย “รีบเข้ามาหาเจ้าแมวสีขาวเร็ว!”
เสว่เอ๋อร์ได้ยิน คราวนี้จึงค่อยนึกึงเสี่ยวป๋าน
นางพุ่งเข้าไปเป็นคนแรก…
บนเตียงว่าเปล่า จีเงาของเสี่ยวป๋านเสียที่ใดกัน
ห้องพักมีขนาดเล็กมาก ปราดมองไปรอบๆ แห่งหนใดก็ไร้ซึ่งเงาของเสี่ยวป๋าน!
ไม่เห็นเสี่ยวป๋านแล้ว?
เสี่ยวป๋านไปที่ใด
และเป็นใครกันแน่ที่เปิดประตูเข้ามาจากด้านนอก
ใบหน้าของเสว่เอ๋อร์ตื่นตระหนก ทำเสี่ยวป๋านหายแล้ว กลัวเป็นอย่างยิ่งว่าซินเหยารู้เข้าจะโทษนาง!
อ้านซิงกล่าว “พวกเราเฝ้าอยู่ด้านนอกตลอด ไม่มีใครเข้าออกตำหนักชิงหย่าเลยแม้แต่น้อย และไม่ปรากฏแมวขาวอะไรมาก่อนเลย!”
หลี่เหลียนคางเอ่ย “ที่ว่านั้นูกต้องที่สุด! ถ้าหากเมื่อครู่มีคนบุกเข้ามาล่ะก็ เช่นนั้นพวกเราจะต้องเจอเขาหรือเจ้าแมวขาวตัวนั้นเป็นแน่”
อ้านซิงขบคิดสักพัก ก่อนกล่าว “มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น คนผู้นั้นจะต้องผู้ชำนาญระดับสูง เขาอำพรางตัวอย่างลับๆ เพื่อช่วยเสี่ยวป๋านออกไป จากนั้นก็หนีออกจากตำหนักชิงหย่าอย่างไร้ร่องรอย วรยุทธ์คนผู้นี้จะต้องมีระดับสูงสุดยอด ดังนั้นจึงไม่มีผู้ใดรับรู้ได้”
เสว่เอ๋อร์กล่าว “เช่นนั้นเป็นผู้ใดกันเล่า”
หลี่เหลียนคางส่ายหน้า
อ้านซิงเองก็สั่นศีรษะ
เพียงแต่ ในใจของนางจู่ๆ ก็มีความรู้สึกแปลกประหลาดบางประการ
ฮองเฮา…
อาจจะไม่กลับมาอีกชั่วนิรันดร์!
หัวใจ!
เจ็บเหมือนโดนมีดกรีด!
หัวใจแตกสลาย โลหิตไหลชุ่ม…
แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ แล้ว…
ซินเหยากอดเสี่ยวป๋านเอาไว้ แวบผ่านไปท่ามกลางท้องฟ้ารัตติกาล…
“เสี่ยวป๋าน!”
“พวกเราไปกันเถอะ”
“ไปจากที่นี่”
“ไปจากวังหลวง!”
“ไปจากคนที่ทำร้ายพวกเราคนนั้น”
“เขาคือฮ่องเต้!”
“เขามิอาจปล่อยผู้หญิงคนอื่นเพื่อข้าได้ตลอดไป”
“ต่อให้เขาเองก็รักข้าด้วยใจจริง ก็ไม่อาจปล่อยผู้หญิงนางอื่นไปได้โดยเด็ดขาด”
“ไม่ว่าจะเป็นชายผู้ใดก็ไม่อาจปล่อยวางทั้งป่าใหญ่ไพรสัณฑ์เพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียวได้!”
“ถ้าหากข้าไม่จากไป ข้าจะต้องยอมรับความจริงอันโหดร้ายนี้ทุกเมื่อเชื่อวัน”
“บนเตียงของเขามักจะมีผู้หญิงนางอื่นปรากฏกายได้ตลอดเวลา…”
“ข้าจะต้องแบ่งปันเขาร่วมกับสตรีเป็นพันๆ นาง!”
“ไม่!”
“ข้าทนไม่ไหวแล้ว! “
“มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน!”
“เสี่ยวป๋าน!”
“ต่อไปนี้ข้าจะมีเพียงเจ้าเท่านั้น!”
ซินเหยาไม่ได้ร่ำไห้ ไม่ได้ร้องรำพัน แต่ว่าน้ำตากลับไหลลงมาอย่างเงียบเชียบตลอด…
นางไม่ได้ตำหนิฮ่องเต้อำมหิต!
ฮ่องเต้อำมหิตเป็นฮ่องเต้พระองค์หนึ่ง
ฮ่องเต้จะอุทิศตนให้แก่ผู้หญิงนางหนึ่งได้อย่างไรกันเล่า
ฮ่องเต้สามารถลุ่มหลง แต่หากต้องการให้ฮ่องเต้พระองค์หนึ่งอุทิศตน? มันช่างน่าขบขันเสียเหลือเกิน
ซินเหยามาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด สิ่งที่ยอมรับได้คือคุณค่าของความเท่าเทียม เสรีภาพ และความยุติธรรมระหว่างชายหญิง
ความรักความจะเป็นหนึ่งสามีหนึ่งภรรยา
ชั่วกัปชั่วกัลป์ ไม่ห่างไม่ลา!
นี่จึงจะเป็นความรักแท้จริงที่ซึ่งไม่มีวันตาย!
ถ้าหากให้นางแบ่งปันผู้ชายกับสตรีนับพันนาง นางยอมไม่ต้องการผู้ชายคนนี้เลยดีกว่า!
เบื้องหน้าก็เป็นกำแพงแนวสุดท้ายของวังหลังแล้ว
“หลังจากออกไปแล้ว พวกเราก็จะไม่มีวันกลับมาอีก”
“เสี่ยวป๋าน…”
ซินเหยาหยุดชะงักกลางอากาศเล็กน้อย จากนั้นจึงกอดเสี่ยวป๋านแน่น และโบยบินออกไปโดยไม่ลังเลเลยสักนิด!
น้ำตาหยดสุดท้ายของนาง ก็หยดลงไปในกำแพงวัง…
ออกจากกำแพงวังแล้ว…
สีหน้าของเหยา กลับมาสงบและไม่แยแส
นางต้องการจากไป!
ลืมเลือนผู้ชายคนนี้ให้หมดจด
นางไม่เกลียด
ขายผู้นี้ไร้ความผิด
นางเองก็ไม่รำไร!
อย่างน้อยโชคชะตายังนับว่าผ่อนปรนนาง อย่างน้อยก็ทำให้นางได้เห็นกับตาตัวเองว่าฮ่องเต้อำมหิตปลอดภัยไร้เรื่องราวก่อนจากไป…
“เขาปลอดภัยแล้ว”
“นี่มันก็เพียงพอแล้ว”
“ภายภาคหน้าเขาจะเป็นฮ่องเต้มักมากในโลกีย์”
“ข้าก็จะเป็นวรยุทธ์หญิงข้ามกาลเวลาของข้า”
หัวใจของซินเหยา ถูกปิดตายในชั่วขณะนั้น และไร้ซึ่งการเอนเอียงด้านความรู้สึกอีกต่อไป
ทุกข์ยาก เศร้าใจ หมดหวัง…ถูกนางฝังเอาไว้ในส่วนลึกจนมิด!
