บทที่ 233 เหตุใดเขาจึงปรากฏตัว2
ฮ่องเต้เหอถูพยักหน้ามองเขาเล็กน้อย จากนั้นจึงเงยหน้ามองห้องปีกปิดลับทุกๆ ห้องของชั้นสองและชั้นสาม ก่อนกล่าวเสียงตวาด “เจ้า! ในเมื่อขายราคาขึ้นสูงถึงยี่สิบล้าน ก็ดูท่าแล้วจะเป็นบุคคลยิ่งใหญ่ผู้มีที่มาที่ไปไม่น้อย เพื่อแสดงความจริงใจ ข้าแซ่จ้าวได้เปิดเผยตัวตนก่อน เจ้าก็ควรจะเผยตนในยามนี้ได้แล้วกระมัง”
เสียงสะท้อนดังอ้อยอิ่ง…
เนิ่นนานไม่หยุดหย่อน
ผู้ชมต่างพากันเงียบกริบดุจนกกางเขนไร้สำเนียง
แต่กลับไม่มีผู้ใดเอ่ยตอบ
ฮ่องเต้เหอถูอดกลั้นอารมณ์ และตะโกนว่าตอนนี้เจ้าปรากฏตัวเถิดอีกครั้ง!
หลี่เหลียนคางในห้องปีกเห็นฮ่องเต้อำมหิตนั่งจิบชาอยู่ ท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว และไม่มีทีท่าจะแสดงตัวเลยแม้แต่น้อย…
“ฮ่องเต้ ดูเหมือนว่าฮ่องเต้เหอถูจะรู้ว่าฝ่าบาทเสด็จมาด้วยองค์เองแล้วนะขอรับ ฝ่าบาทจะเผยตนหรือไม่”
“ไม่ต้อง”
“แต่ว่า ยั่วโมโหฮ่องเต้เหอถูเกรงว่าจะไม่ดีนัก ประเดี๋ยวฮ่องเต้ก็ต้องแต่งงานกับบุตรสาวของฮ่องเต้เหอถูแล้ว ไม่ช้าราชสำนักและแคว้นเหอถูก็จะกลายเป็นปึกแผ่น เป็นถึงความมั่นคงของชายแดนอันยิ่งใหญ่ ฝ่าบาททรงยั่วอารมณ์ของฮ่องเต้เหอถูยามนี้เกรงว่าจะไม่เหมาะนะขอรับ”
หลี่เหลียนคางคือขุนนางเก่าที่มีใจภักดีคนหนึ่ง ย่อมต้องเป็นผู้ช่วยฮ่องเต้อำมหิตในการวิเคราะห์สถานการณ์เป็นธรรมดา
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าวเย็นชา “หลี่เหลียนคาง เจ้ารู้ว่าเหตุใดเขาจึงเผยตัวหรือไม่”
หลี่เหลียนคางส่ายหน้า
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “เขาแค่ต้องการบังคับข้าให้ปรากฏตัว”
หลี่เหลียนคางเอ่ย “ทำไมกัน”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “เจ้าดูไม่ออกเชียวหรือไร เขาจ้องกล่องเซิ้นเหมือนเสือจะตะปบเหยื่อ เพียงเพราะข้ากับเขาจะเกี่ยวดองกันในอีกไม่ช้า ดังนั้นมันไม่เหมาะสมที่จะทำให้เขาขุ่นเคืองในเวลานี้ ถ้าหากข้าออกไป ก็หมายความว่าได้มอบกล่องเซิ้นกล่องที่สองให้แก่เขาแล้วน่ะสิ”
หลี่เหลียนคางพยักหน้าอย่างตกตะลึง “ฮ่องเต้เหอถูผู้นี้ช่างเล่ห์กระเท่ห์ยิ่งนัก”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าวพลางยิ้มเย็นชา “ข้าจะไม่ปรากฏตัว ต่อให้เขาโกรธขึ้ง ลมหายใจนี้ก็ทำได้เพียงต้องอดกลั้นไว้ เขามิได้เห็นข้าตัวเป็นๆ เสียหน่อย จะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าข้ากำลังต่อต้านเขา?”
“ฮ่องเต้ทรงมีไหวพริบนัก”
หลี่เหลียนคางชื่นชมความสามารถและกลยุทธ์ของจักรพรรดิหนุ่มผู้นี้อย่างลึกซึ้งจริงๆ…
เขาเคยรับใช้ฮ่องเต้มาสามรุ่น!
ในฐานะฮ่องเต้องค์หนึ่ง ในฐานะศูนย์กลางแห่งพลังและความมั่งคั่งของใต้หล้า
มันง่ายที่จะดื่มด่ำไปกับการล่อลวงของเหล่าสุนัขและอาชาไนย
แม้แต่กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่จำนวนมากในประวัติศาสตร์ราชวงศ์ ต่างก็หลงใหลระเริงใจ หรือไม่ก็สูญเสียความภักดี…
แต่ไรมาหลี่เหลียนคางไม่เคยเห็นจักรพรรดิหนุ่มผู้มีความคิดและความทะเยอทะยานอย่างลึกซึ้งเยี่ยงนี้มาก่อน…
สิ่งที่ยากยิ่งกว่าคือเขามีความเยือกเย็น ฉลาด และสามารถจัดการสถานการณ์ทั้งหมดท่ามกลางความอลเวงได้
ในใจของหลี่เหลียนคางมีความสุขที่จริงใจยิ่งนัก
เขารู้ว่าในอนาคตอันใกล้ จักรพรรดิหนุ่มผู้นี้ที่มีเขาดูแลรับใช้ตั้งแต่เล็กจนโตจะกลายเป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ใต้หล้า
ฮ่องเต้เหอถูเฝ้ารอเป็นเวลาเนิ่นนาน แต่ก็ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง
ท้ายที่สุดใบหน้าแก่หงำที่ดูน่าเกรงขามนั้น ในที่สุดก็ทนไม่ไหวและไม่น่าดูเสียแล้ว
ถางเปิ่นขุยคลุมหน้า นำจางเล๋ยถิงและหลี่พีลี่สองแม่ทัพฉกรรจ์ผู้โหดร้าย และทหารมรณะร้อยกว่านายปิดล้อมร้านจีโม่เอาไว้
จางเล๋ยถิงและหลี่พีลี่สองนายนี้ล้วนเป็นผู้ใช้เวทอาคมขึ้นสูง โหดร้ายป่าเถื่อน ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน
บนเรือนกายของทั้งสองคนแบกเอาชะตาชีวิตของคนกว่าพันชีวิต…
ต่อมาราชสำนักก็ส่งผู้มีฝีมือระดับสูงไล่ล่าสองคนนี้ เพื่อปลอบขวัญประชาชน
ทว่าสองคนนี้กลับหายไปจากยุทธภพนับแต่นั้นมา ไร้ซึ่งข่าวคราว
ไม่มีผู้ใดรู้ ที่แท้พวกเขาทั้งสองถูกถางเปิ่นขุยซื้อตัวเอาไว้ ฝึกฝนจนกลายเป็นแม่ทัพกองทหารมรณะ!
ทันใดนั้นจางเล๋ยถิงได้รับรายงานจากทหารมรณะนายหนึ่ง แล้วรายงานต่อไปยังถางเปิ่นขุย
“เฉิงเสี้ยง ลูกศรพิษควันทั้งหมดพร้อมแล้ว พลธนูห้าร้อยนายได้ปิดล้อมร้านจี้โม่เอาไว้เรียบร้อยแล้ว รอรับคำสั่งได้ทุกเมื่อ!”
“สั่งออกไป…ยิงได้!”
กลางสายตาของถางเปิ่นขุยผุดประกายเข่นฆ่าอันแข็งแกร่ง
“แต่ว่า…เฉิงเสี้ยง คุณชายรองยังอยู่ด้านในร้านจี้โม่ ลูกศรพิษควันชนิดนี้จะทำให้ประสาทเป็นอัมพาตได้ และทำให้ผู้มีฝีมือระดับสูงคนใดๆ สูญเสียพลังภายในของเขาได้ทันที หรือแม้แต่สูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว ร้ายแรงที่สุดอาจถึงตายได้นะขอรับ”
“มิใช่ว่ามียาถอนพิษหรอกหรือ”
“ยาถอนพิษจะต้องดำเนินการล่วงหน้าก่อนถึงจะมีประสิทธิภาพ ถ้าหากใช้ยาภายหลัง เกรงว่าจะมีผลกระทบที่ไม่อาจคาดคะเนได้ เคยมีทหารมรณะนายหนึ่งใช้ยาถอนพิษในภายหลัง ต่อมาถึงแม้จะยื้อชีวิตเอาไว้ได้ แต่ว่ากลับต้องสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด กลายเป็นคนพิการชั่วชีวิต ดังนั้น เฉิงเสี้ยงโปรดไตร่ตรอง…”
“ไม่ต้องไตร่ตรองแล้ว ฮ่องเต้อำมหิตอยู่ข้างใน เพื่อแก้แค้นให้แก่หญิงเอ๋อร์ เพื่อทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เสียสละชีวิตลูกชายคนเดียวจะเป็นไรไป อย่างไรเสียข้าถางเปิ่นขุยยังมีบุตรชายที่ยอดเยี่ยมกว่าตั้งหนึ่งคน แม่ทัพหลี่จางสองท่าน พักนี้พวกเจ้าเห็นถางเปิ่นหลงหรือไม่”
“ไม่เห็น บางทีค่ายทหารอาจจะยุ่งเกินไป ดังนั้นคุณชายใหญ่จึงกลับบ้านน้อยครั้งกระมัง”
“เอาเถิด! เอาเถิด! สั่งพลธนูให้ยิงลูกศรทันที รอหลังจากที่ทุกคนต้องพิษหมดแล้ว พวกเจ้าทั้งสองรีบตามข้าไปสังหารคนในร้านจี้โม่ให้หมดสิ้น จากนั้นพาตัวฮ่องเต้อำมหิตไป ขอเพียงจับฮ่องเต้สุนัขนั่นได้ แล้วทำลายพระราชวังเสีย ใต้หล้านี้ก็เป็นของพวกเราตระกูลถางเปิ่นแล้ว!”
“ขอรับ! เฉิงเสี้ยง!”
จางเล๋ยถิงทำสัญญาณมือ ให้ทหารมรณะลงไปออกคำสั่ง ยิงศรพิษควันในทันที
ฮ่องเต้เหอถูตะโกนหลายค่อหลายครั้ง อีกฝ่ายก็ยังไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆ โดยสิ้นเชิง
ขณะที่เขากำลังคิดจะยอมแพ้…
ทันใดนั้น…
หน้าต่างทุกบานในห้องโถงใหญ่ล้วนถูกทุบแตก ศรธนูแหวกอากาศพุ่งเข้ามาเป็นแถว!
“เวรแล้ว! มีพิษ!”
คุณชายรูปวิการคำรามเสียงดัง จากนั้นก็กลั้นลมหายใจเอาไว้
ฮ่องเต้เหอถู โจว๋หวูนเฟิง ถางเปิ่นหู่และยอดฝีมือคนอื่นๆ ย่อมรู้ในทันทีว่าควันโขมงนี้มีพิษ จึงรีบปิดปากจมูกตามๆ กัน และใช้ลมปราณกลั้นหายใจเอาไว้!
แต่ว่าพิษมีมากเกินไปจริงๆ
อีกทั้งศรพิษควันออกมาเร็วเกินไป ไม่อาจสร้างเกราะกำบังได้เลย
ต่อให้การตอบสนองเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ก็ไม่มีเวลาจะหลบหนีและต้องสูดควันพิษเข้าไปไม่มากก็น้อยอยู่วันยังค่ำ!
ความเป็นพิษของควันพิษนี้รุนแรงและเหี้ยมเกรียมนัก ครั้นสูดดมเข้าไป ผู้ที่มีพลังภายในอ่อนตัวจะเลือดทะลักและตายในทันที
ยอดฝีมือที่กำลังภายในแกร่งกล้า ก็หายใจลำบากเช่นเดียวกัน กำลังภายในจะค่อยๆ ทรุดลงอย่างรวดเร็ว…
ดังนั้นยอดฝีมือทั้งหมดจึงนั่งคุกเข่าและแอบใช้กำลังภายในล้างพิษอย่างลับๆ…
ในเวลาไม่ช้านาน…
หลายร้อยหลายพันคนในห้องโถงใหญ่ต่างทรุดตัวลง ที่ไม่ตายก็เป็นลม เหลือเพียงคุณชายรูปวิการ ฮ่องเต้เหอถู โจว๋หวูนเฟิงไม่กี่คนที่นั่งคุกเข่าล้างพิษอยู่…
“เร็วเข้า! เร็วเข้า! จัดการคนทั้งหมดเสีย กลุ่มหนึ่งไปชั้นสอง อีกกลุ่มหนึ่งไปชั้นสาม!”
ทันใดนั้น เฉิงเสี้ยงที่คลุมหน้าจู่ๆ ก็นำทหารมรณะร้อยกว่านายกรูเข้ามา
เถ้าแก่จินกล่าวอย่างทรมาน “เจ้า…พวกเจ้าเป็นใครกันแน่ เหตุใดจึงต้องลอบเข้าไปในร้านจี้โม่ ชีวหยูน หงจู๋ คุณชายเจี้ยน คุณชายฮัว พวกท่านสี่คนไม่เป็นไรได้อย่างไร พวกเจ้ารีบขับไล่ศัตรูให้ล่าถอยเร็วเข้า แย่งยาถอนพิษกลับมา”
ชีวหยูนปริปากเอ่ยอย่างเย็นชา “ตอนนี้เขาเป็นเถ้าแก่ของพวกเรา!”
