บทที่ 212 เป็นคนน่ากลัวจริงๆ1
“กังฟูเซินกุน!”
ซินเหยาพูด
คานหยูน เป็นที่แพร่หลายมากในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด
เพียงแต่การศึกษาที่ผ่านมา การทำนายดวงดาวเปลี่ยนแปลงไป เรื่องตำแหน่งดาว การทำนายโชคชะตาต่างๆ ภายหลังถูกดัดแปลงเป็นการพวกดูฮวงจุ้ย ดูหลุมฝังศพ กดจุด โชคลาภเงินๆทองๆพวกนี้เป็นศิลปะโกหกตื้นๆทั้งเพ!
ขอทานพูด “หรือว่าแม่นางไม่เคยได้ยินคำว่าสี่ดาวข่มราชอำนาจ! แต่น่าจะเคยได้ยินเรื่องเจ็ดดาวใต้เท้าสินะ?”
“เจ็ดดาวใต้เท้า? เคยได้ยิน! ข้าเคยได้ยินว่าผู้ที่เกิดมามีเครื่องหมายเจ็ดดาวที่ฝ่าเท้า จะมีอำนาจวาสนา เกิดมาได้เป็นใหญ่!”
“สี่ดาวข่มราชอำนาจกับเจ็ดดาวใต้เท้ามีความหมายไม่ต่างกัน!”
ขอทานหัวเราะ มองซินเหยาราวกับอ่านความคิดในใจของนางออก….
หน้าซินเหยาเปลี่ยนไป!
แววตานางเฉียบแหลม จ้องมองขอทาน “เจ้า….เจ้าเป็นใคร? ทำไมถึงรู้เรื่องนี้ได้?”
ซินเหยาทักท้วงเสียงแหลม!
แม้แต่อาจารย์ในสำนักฝึกยังไม่รู้เรื่องนี้เลย
นางไม่เคยบอกใคร และไม่เคยมีใครเห็น….ว่าใต้เท้าของนางมีปานสี่ดาวตั้งแต่เกิด!
ขอทานพูดเสียงหนักแน่น “แม่นางไม่ต้องห่วง! คนที่รู้เรื่องนี้ในโลกนี้ ก็คือคนที่เจ้าไว้ใจคนนั้น เขาบอกให้ข้ารู้! ส่วนเรื่องรอยใต้เท้าแม่นาง ไม่มีปานสี่ดาวตั้งแต่กำเนิด และ….ข้าต้องขออภัยที่ล่วงเกิน แต่ข้าต้องได้เห็นด้วยตาตัวเอง ข้าถึงจะปักใจเชื่อ”
ซินเหยาพูด “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง”
ดูท่า พรสวรรค์ชั้นสูงของขอทานคนนี้น่ากลัวจริงๆ
ทำไมเขารู้ไปหมดทุกอย่าง? และรู้จักเพลงยาพิษลืมความรักของหลิวเด๋อร์หัวด้วย?
ขอทานพูด “แม่นาง ถ้าเจ้ายินยอม โปรดถอดรองเท้าให้ดูหน่อย!”
ซินเหยาพูด “ทำไมต้องทำเช่นนั้น?”
ขอทานพูด “หรือว่าแม่นางไม่อยากรู้เรื่องที่สี่งั้นรึ?”
เรื่องที่สี่?
ซินเหยาเหมือนถูกพลังลึกลับบางอย่างทำให้หัวใจเต้นสั่นสะเทือน!
เรื่องที่สี่เป็นเรื่องอะไรกันแน่?
ตัวซินเหยาไม่ใช่คนไร้จุดยืนในตัวเอง
แต่ขอทานคนนี้มีท่าทีลึกลับตลอด
อีกอย่าง เรื่องพวกนี้แปลกมาก….และในความแปลกนั้นยังมีความมหัศจรรย์ที่น่าประหลาดใจ
ขอทานพูด “แม่นาง! สามเรื่องก่อนหน้านี้ล้วนเกี่ยวข้องกับแม่นางทั้งสิ้น เรื่องที่สี่แม่นางไม่อยากรู้จริงๆหรือ?”
ในแววตาซินเหยาเผยประกาย
ขอทานพูด “แม่นาง! ข้าแค่ต้องการดูดาวข่มพระราชอำนาจทั้งสี่ที่อยู่ใต้เท้าแม่นางเท่านั้น!”
“ได้!”
ซินเหยาพยักหน้า
ยังไงนางก็ไม่เสียหายอะไร
ขอทานพูด “เชิญ! แม่นาง!”
ซินเหยาพยักหน้า หลังจากนั้นก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าออกอย่างคล่องแคล่ว เผยฝ่าเท้าขาวสะอาด
ปานดำเล็กใหญ่ขนาดเท่าถั่วเหลืองสี่จุดอยู่ใต้ฝ่าเท้า เรียงกันเป็นเส้นตรง…….
“ฮ่าๆ เป็นไปอย่างที่คิด! ที่แท้คือเจ้านี่เอง!”
ขอทานหัวเราะฮ่าๆ
ซินเหยาใส่ถุงเท้ากับรองเท้าใหม่ หลังจากนั้นถาม “เรื่องที่สี่คือเรื่องอะไรกัน?”
“เรื่องที่สี่ ก็คือข้ามีของสิ่งหนึ่งจะให้เจ้า”
“ของอะไร?”
“แม่นางโปรดรอสักครู่”
ขอทานหยิบถุงผ้าป่านจากด้านหลังมาแกะสักพัก หยิบหมั่นโถวขึ้นราออกมา
“ฮ่าๆๆ หยิบผิดซะแล้ว อันนี้เป็นหมั่นโถวได้มาจากสำนักบุญเมื่อเดือนที่แล้ว กินไม่ได้แล้ว!” ของทานพูดไม่ใส่ใจ
ซินเหยาแอบเก้ๆกังๆ
ขอทานค่อยๆเก็บหมั่นโถวขึ้นราอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นคลำพักใหญ่ จนในที่สุดเขาหยิบห่อผ้ามันวาวออกมา
“ในที่สุดก็หาเจอแล้ว นี่ไง!”
ขอทานส่งมาให้
ซินเหยาได้กลินหมั่นโถวขึ้นราอย่างแรง ตกใจจนกลั้นหายใจ
ขอทานยิ้มเก้ๆกังๆพูดว่า “อ่ะๆ เก็บไว้เป็นสิบปีแล้ว ไม่ค่อยสะอาด ในของด้านในสะอาดนะ”
พูดจบ ขอทานเปิดผ้าออกทีละชั้นๆ ด้านในเป็นกล่องสีทองสว่างไสว
กล่องทองเหลือง?
ซินเหยาตกใจ
ขอทานคนนี้พกกล่องทองเหลืองติดตัวตลอดเวลางั้นหรือ? มันแปลกเกินไปแล้ว!
ของในกล่องทองเหลืองคืออะไรกันแน่?
ขอทานยื่นกล่องทองเหลืองให้ “แม่นาง! ของในกล่องนี้ ข้าขอมอบให้เจ้า!”
“ให้ข้า?”
ซินเหยาแปลกใจมาก
“ทำไมให้ข้าล่ะ ในนี้มีอะไร?”
“แม่นางเปิดดูเดี๋ยวก็รู้!”
ซินเหยารับกล่องทองเหลือง ดูใหญ่กว่ากล่องไม้ขีดเล็กน้อย เป็นกล่องทรงสี่เหลี่ยม ด้านนอกมีลวดลายแกะสลักงดงาม ฝีมือดียิ่งนัก!
มันไม่ใช่กล่องทองเหลืองธรรมดาๆแน่
ซินเหยาแอบคิดในใจ หลังจากนั้นเปิดกล่องออกมา
ด้านในคือแหวนสีดำธรรมดาๆวงหนึ่ง ไม่มีรูปแบบลวดลายใดๆ ดูแล้วเป็นแค่แหวนเหล็กธรรมดาๆ
นอกจากแหวนก็ไม่มีอะไรเลย
ในกล่องทองเหลืองมีแค่แหวนเหล็กธรรมดาวงนี้งั้นหรือ?
มันแปลกเกินไปแล้ว
กล่องทองเหลืองสูงค่าเช่นนี้ ควรจะใส่ของมีค่าราคาแพงสิถึงจะถูก!
ทำไมเป็นแค่แหวนเหล็กล่ะ?
หรือว่าเป็นแหวนธรรมดาแต่มีความสามารถพิเศษ?
แต่แหวนไม่มีลวดลาย แม้แต่อักษรก็ไม่มี..
