บทที่ 223 มองนางไม่ออก2
ฝ่ายตรงข้ามคุกคามชัดเจน ซินเหยายิ้มสบายๆ “ท่านชายวางใจเถอะ ข้ายังมีชีวิตดี หากตายก็ต้องตายไปนานแสนนาน ฉะนั้นขอใช้โอกาสที่มีชีวิตอยู่ในตอนนี้ให้สนุกเบิกบาน”
“เจ้า!”
ถางเปิ่นหู่โกรธจนอยากจะด่า
ทันใดนั้น เถ้าแก่จินเข้ามาพูดเพื่อทำลายความบาดหมางของทั้งสอง “ท่านชายหยาวซินเสนอราคาหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง ท่านชายถางเปิ่นจะต่อราคาอีกหรือไม่ขอรับ ถ้าท่านชายรองถางเปิ่นยอมแพ้ เช่นนั้น หินทดสอบนี้จะตกเป็นของท่านชายหยาวซิน”
ถางเปิ่นหูยกป้ายขึ้นมา “ข้าเสนอสองแสนตำลึง!”
หลังจากพูดจบก็มองหน้าซินเหยาที่เงียบนิ่ง
เหมือนกำลังบอกว่าเจ้ามีปัญหาให้ราคาสูงกว่านี้อีกสินะ
ใครที่กล้าต่อกรกับตระกูลถางเปิ่น
มันไม่รู้จักที่เป็นที่ตายจริงๆ
เขาพูดจบ ซินเหยาไม่ลนลานยกป้ายต่อ “สามแสนตำลึง”
นางเพิ่มราคาขึ้นมาหนึ่งแสนตำลึงด้วยความหนักแน่น
เสนอราคาสูงกว่าถางเปิ่นหู่มากนัก
ถางเปิ่นหู่จะยอมให้ตระกูลถางเปิ่นเสียหน้าเพราะเด็กหนุ่มนิรนามได้อย่างไร “ข้าเสนอสี่แสนตำลึง”
ซินเหยายกป้าย “ห้าแสนตำลึง”
ถางเปิ่นหู่โกรธจนตะคอกออกมา “หนึ่งล้านตำลึง!”
ซินเหยาพูดเสียงหนักแน่น “ข้ายอมแพ้!”
เถ้าแก่ฟังเสียงต่อราคาแทบไม่ทัน “จบการประมูล จบการประมูลที่หนึ่งล้านตำลึง”
“ยินดีด้วยท่านชายรอง ตระกูลถางเปิ่นมั่งคั่งร่ำรวยจริงๆ ยินดีด้วยๆ”
ซินเหยายิ้มแสดงความยินดี
เถ้าแก่จินยิ้มหรี่ตา “ขอบคุณท่านชายรองถางเปิ่น ท่านใจกว้างนัก เงินจำนวนนี้เลี้ยงข้าจนแก่ได้เลยทีเดียว คนร่ำรวยยังไงก็คือคนร่ำรวย”
“เจ้า…….”
ถางเปิ่นหู่พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองหลงกลเสียแล้ว
ในใจเขาแค้นจะไม่อาจระบายออกมาได้ มีคนอยู่มากมาย จะแสดงอาการออกมาย่อมไม่ดี
และตามกฎร้านจี้โม่
ห้ามต่อสู้กัน!
ความโกรธครั้งนี้ ถางเปิ่นหู่ทำได้แค่กัดฟันกล้ำกลืน
เขานึกไม่ถึงว่าตัวเองจะหลงกลมหนุ่มหน้าตาน่าเกลียดคนนั้นได้ ถูกบีบจนต้องจ่ายหนึ่งล้านตำลึง ไม่ต้องพูดถึงราคาหนึ่งแสนตำลึงเดิมที่เขาเองเริ่มเสนอเลย แค่ไม่กี่แสนตำลึงก็ถือว่าเป็นตัวเลขสูงไม่ใช่น้อย สำหรับตระกูลถางเปิ่น ถางเปิ่นหู่จะจำชื่อหยาวซินเอาไว้ ทันใดนั้นเขาเห็นข้างหยาวซินคือพวกโจว๋หวูนเฟิง โจว๋ก้องหรุงนั่งอยู่…….
ถางเปิ่นหูแอบคิดในใจ “ฮึ! ที่แท้ก็เป็นพวกสวะตระกูลโจว๋!”
บัญชีครั้งนี้ ถางเปิ่นหู่จะเด็ดหัวคนตระกูลโจว๋ให้จงได้
โจว๋ก้องหรุงเห็นซินเหยานั่งลงแล้ว เขาหัวเราะยกนิ้วให้ “ฮ่าๆ น้องชาย เจ้าหลอกปัญญาชนจนเขาจนตรอก เยี่ยมนัก! เยี่ยมนัก! เจ้าหนุ่มตระกูลถางเปิ่นนั่นต้องโกรธตายแน่ๆ”
โจว๋หวูนเฟิงยิ้มเล็กน้อย ถ้าหากที่นี่ไม่ใช่ร้านจี้โม่ เกรงว่าถางเปิ่นหู่จะลงมือ น้องหยาวคงไม่รอด!
โจว๋หยุนถิงเริ่มสงสัยจึงถาม “น้องหยาว เมื่อกี้…เมื่อกี้เจ้ายุแหย่เขา ตั้งใจให้เขาตกหลุมพรางจนต้องจ่ายเงินใช่ไหม?”
ซินเหยายิ้ม “ดักให้เขาจ่ายเงินงั้นรึ? เงินที่เขาจ่ายข้าไม่ได้สักแดงเดียว ข้าทำเช่นนี้ ที่จริงแล้วข้ากำลังช่วยเขาต่างหาก” พวกโจว๋หยุนถิงมองคนลึกลับ พวกเขาทั้งหมดไม่เชื่อ แค่คิดว่าเขาไม่กล้าพูด จึงไม่ถามอะไรต่อแล้ว
ที่จริงแล้ว ซินเหยาตั้งใจจะช่วยถางเปิ่นหู่
ถึงแม้ถางเปิ่นหู่จะเกิดในตระกูลถางเปิ่น และมีนิสัยหยิ่งผยองอย่างที่เด็กๆในครอบครัวร่ำรวยเป็นกัน แต่เขาก็ถือว่าเป็นเด็กหนุ่มเฉลียวฉลาด
และตอนนั้นโจว๋ชิงหยี่ไม่เลือกเขาแต่เลือกถางเปิ่นหลง
ซินเหยาจึงคิดว่าพี่สี่ละอายใจ
ซินเหยาแค่คิดว่าจะเอาคืนเขาแทนพี่สี่
ให้เขาได้รับบทเรียนและความล้มเหลว!
ให้เขารู้ว่าคนเก่งย่อมพ่ายแพ้ได้!
ให้เขารู้จักเงียบเมื่ออยู่ในเหตุการณ์สำคัญ!
คนวัยหนุ่มสาว เกิดในที่โดดเด่นร่ำรวยเกินไป เข้ามาด้วยความยโสโอหัง มีอะไรแสดงออกมาหมด มันไม่ใช่เรื่องดี
ซินเหยาแค่อยากให้บทเรียนเล็กๆน้อยๆแก่ถางเปิ่นหู่ ให้เขารู้จักคำว่าอ่อนน้อมถ่อมตน
และถือโอกาสให้ตระกูลถางเปิ่นที่สูบเลือดสูบเนื้อประชาชนได้กระอักเลือดเสียบ้าง และสอนให้ถางเปิ่นหู่รู้จักมีคุณธรรม
อืม ซินเหยาแค่อยากจะทำเรื่องดีๆแทนโจว๋ชิงหยี่เท่านั้นเอง ส่วนถางเปิ่นหู่จะรับรู้บทเรียนครั้งนี้ได้หรือไม่นั้น ต้องดูให้ดีอีกครั้ง
ให้เขาละลายพฤติกรรมของเขาเอง
ส่วนหินทดสอบ
มันคือเครื่องวัดระยะดวงดาว ซินเหยาจำเป็นต้องใช้!
แต่เพราะความวุ่นวายในคืนนี้ นางค่อยไปเยี่ยมตำหนักอัครเสนาบดีอีกสักรอบ
สำหรับนางแล้ว
ปืนพกของ FBI นางก็ใช้ได้คล่องแคล่ว ตำหนักของอัครเสนาบดีทุกหลัง จะไม่รอดพ้นสายตานาง
ขอแค่นางได้เห็นของ
ก็ไม่รอดพ้นเงื้อมมือนาง!
เถ้าแก่จินเห็นถางเปิ่นหู่ไม่ตอบโต้ ก็รู้ว่าเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ ไม่ยอมต่อล้อต่อคำกับหนุ่มนิรนามอีก
เถ้าแก่จินแอบคิด โบราณเขาว่า ความอยากได้หน้าตามันทำร้ายคนจนตายมานักต่อนักแล้ว
สมบัติชิ้นที่หนึ่งประมูลจบลงท่ามกลางเสียงฮือฮา
ลำดับต่อมาร้านค้ายกสมบัติชิ้นสุดท้ายเข้ามา
เป็นสมบัติสำคัญครั้งประวัติการณ์ ซึ่งเป็นรายการรั้งท้ายในค่ำคืนนี้!
มันคืออะไรกันแน่?
ซินเหยาไม่รู้
