บทที่ 210 เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย1
แต่ว่านางไม่อยากรบกวนการเข้าฌานของเสี่ยวป๋าน
ขณะที่กำลังเบื่อหน่าย
ทันใดนั้น ก็มีเสียงร้องเพลงซึ่งเพี้ยนจังหวะจะโคนสุดฤทธิ์ดังลอยเข้ามา
ครั้นเยาว์วัยเคยรักในการตามฝัน
หัวใจดวงหนึ่งเพียงนึกอยากโบยบินไปเบื้องหน้า
เสียงเพลงไม่เสนาะหูอย่างถึงที่สุด ทว่ามันกลับเป็นที่คุ้นเคย…
เพลงๆ นี้…
สีหน้าของซินเหยาแปรเปลี่ยนไป
กลางดึกวันนั้นตอนที่นางดื่มเหล้าจนเมาแอ๋ ก็เคยได้ยินเพลงนี้ ขี้เมาคนนั้น…ร้องเพลงๆ นี้ตลอดเวลา!
เพียงแต่คืนนั้นซินเหยาเมามากเกินไปจริงๆ จึงนึกอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว…
ตอนนี้ได้ฟังเพลงนี้ ความทรงจำราวกับเป็นกระแสน้ำเหนือไหลทะลักเข้ามาก็ไม่ปาน
อีกทั้งเพลงนี้…
แม้ว่าซินเหยาจะมิใช่สตรีผู้ชมชอบการไล่ตามดารา แต่ว่าเรื่องราวและคนในวงการบันเทิงเหล่านั้นก็พอจะรู้อยู่บ้าง…
เพลงนี้ชัดเจนว่าเป็นเพลงดังเพลงหนึ่งของหลิวเต๋อร์หวา ชื่อเพลงว่า “ยาพิษลืมความรัก”
“ยาพิษลืมความรัก” นั้นมีท่วงทำนองน่าเศร้าและสร้างแรงบันดาลใจสู่คนทั้งรุ่นเชียวนะ…
“อะฮ่า!”
“เอายาพิษลืมความรักให้ข้าหนึ่งแก้ว”
“เปลี่ยนให้คืนนี้ข้าไม่หลั่งน้ำตา”
“เอายาพิษลืมความรักให้ข้าหนึ่งแก้ว”
“เปลี่ยนให้ทั้งชีวิตข้าไม่เศร้าโศก”
“ต่อให้ข้าดื่มจนเมา”
“ต่อให้หัวใจข้าแตกสลาย”
“ก็มิอาจเห็นน้ำตาของข้า…”
เพลงๆ นี้ในสมัยก่อน แทบจะทุกคนในประเทศจีนต่างพากันร้องได้!
ทว่า ที่นี่ไม่ใช่ประเทศจีนเสียหน่อย!
และที่นี่ก็ไม่มีหลิวเต๋อร์หวาด้วย!
เช่นนั้นเพลงๆ นี้…
ซินเหยาปราดมองเสี่ยวป๋านแวบหนึ่ง สวมอาภรณ์บนเรือนกายอย่างเร่งรีบ ไล่ตามเสียงเพลงซึ่งดังลอยมาจากถนนใหญ่ออกไป…
ชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อผ้าขาดๆ ราวกับขอทานน่าสังเวชคนหนึ่ง ปล่อยผมพะรุงพะรัง ชายขี้เมาที่เปรอะโคลนตมทั้งกายในมือกำขวดเหล้า อีกมือหนึ่งกำดาบ ร้องเพลงอยู่บนถนนใหญ่ เดินผ่านไปอย่างสุขสมตลอดทาง…
ดาบเล่มนั้นในมือของเขา บิ่นไปลายจุด ซ้ำยังขึ้นสนิมอีก ดูท่าทางแล้วไม่มีใครคิดว่ามันคือดาบเล่มหนึ่ง แต่เป็นเหมือนเศษเหล็กแท่งหนึ่งเท่านั้น!
แต่ว่าขอทานไม่ได้แยแส เขายังคงสุขสม ดื่มเหล้าไปพลางรำเพลงไปพลาง…
ผู้คนบนท้องถนนและผู้ประกอบกิจการค้าขายมองเห็นเขาแล้วต่างพากันมีสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์…
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงร้องอันไม่พึงประสงค์นั้น…
ฝูงชนต่างพากันดูถูกดูแคลน!
ขอทานกลับมิได้ยี่หระกับสายตาคนรอบข้าง เขาดื่มหนำรำเพลงคนเดียวอย่างเบิกบาน…
เขาเดินมาถึงจุดสิ้นสุดของถนน จากนั้นก็เลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆ เส้นหนึ่ง…
จากนั้น เขาก็หยุดกึก!
“แม่นาง ออกมาเถิด ที่นี่ไม่มีคนอื่นแล้ว!”
จู่ๆ ขอทานก็ราวกับว่าเปลี่ยนเป็นปกติ ไม่บ้าและไม่คลุ้มคลั่งอีกแล้ว
ข้างนอกซอย มีเงาคนผอมเพรียวและงดงามเดินเข้ามา…
นั่นก็คือซินเหยา!
“แม่นาง จะเสาะหาท่านนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ข้าเดินตามท้องถนนตั้งสิบสี่สาย ร้องเพลงจนคนของข้าแทบจะเป็นใบ้ และในที่สุดก็หาท่านพบแล้ว!” ขอทานหมุนกายเข้ามา มองยังซินเหยาที่งดงามประดุจเทพเซียน แต่ราวกับมิได้ตกตะลึงเลยแม้แต่น้อยนิด
ซินเหยามองเห็นขอทานที่ใบหน้าเต็มไปด้วยโคลนตม มอมแมม ดูสกปรก ผมเผ้ารกรุงรัง ในใจก็เต็มไปด้วยข้อกังขา!
เขาเป็นผู้ใดกันแน่
ดูท่าทางไม่น่าจะใช่ขอทานธรรมดาๆ คนหนึ่ง
ขอทานธรรมดาจะต้องไม่อาจร้องเพลงยาพิษลืมความรักของหลิวเต๋อร์หวาได้เป็นแน่!
หรือว่าขี้เมาที่ดื่มเหล้าด้วยกันในคืนวันนั้นก็คือเขาหรอกเชียวหรือ
ข้อสงสัยหนึ่งกระบุงใหญ่ สิ่งเดียวที่ซินเหยารับรู้และสามารถตอบได้ก็คือขอทานเบื้องหน้าคนนี้ลึกลับมากๆ
“เจ้ากำลังหาข้า?”
ซินเหยาเอ่ยถามด้วบใบหน้าสงบเยือกเย็น “คืนวันนั้นดูเหมือนว่าพวกเราจะดื่มเหล้าด้วยกัน จากนั้นข้าก็ดื่มจนเมา เจ้าส่งข้ากลับไปยังร้านพัก! ถ้าหากเจ้าตามหาข้า ก็สามารถไปร้านพักนั่นเลยเสีย ไฉนจึงต้องร้องเพลงนี้บนท้องถนนด้วยเล่า”
ขอทานกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “แม่นาง ที่แท้ความทรงจำของท่านนั้นไม่เลวเลย!”
ซินเหยาแผดเสียง “ตอบคำถามของข้ามา!”
ขอทานกลับกล่าวอย่างไม่รีบร้อน “แม่นาง คืนนั้นดูเหมือนจะมีปัญหาใจนะ ไม่เช่นนั้นล่ะก็เหตุใดจึงต้องดื่มจนเมาขนาดนั้นเพียงลำพังด้วย”
ซินเหยากล่าวอย่างเย็นชา “ที่แท้คนที่ดื่มเหล้ากับข้าเป็นเจ้าจริงๆ ด้วย”
ขอทานแย้มยิ้มบางๆ นับว่าเป็นการยอมรับแล้ว
“เช่นนั้นในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าอยู่บริเวณใด ไฉนจึงไม่ตรงไปหาข้าที่ร้านพัก คำถามข้อนี้…”
จู่ๆ ซินเหยาก็ตะลึงงัน!
การแสดงออกทางสีหน้าของนาง…จู่ๆ ก็แน่นิ่งเหมือนหุ่นขี้ผึ้ง!
ขอทานกล่าวกลั้วหัวเราะเบาๆ “ที่แท้แม่นางก็เป็นคนหลักแหลมคนหนึ่ง ดูท่าทางแม่นางคงมีคำตอบในใจเรียบร้อยแล้วกระมัง”
ซินเหยากล่าวด้วยความสงสัยและประหลาดใจ “เจ้า…เจ้า…ที่แท้คนที่เจ้าตามหามิใช่ข้า หรือพูดได้ว่า ตัวเจ้าเองก็ไม่รู้ว่าคือข้า!”
ขอทานกล่าว “แม่นางเป็นสตรีที่มหัศจรรย์เสียจริงๆ ความหลักแหลมของแม่นางทำให้ข้าน้อยคารวะโดยแท้ คารวะ!”
ซินเหยาเอ่ย “คนที่เจ้ากำลังตามหาก็มิใช่ข้า เจ้าเองไม่รู้ว่าเป็นข้า ดังนั้นเจ้าจึงไม่ได้ไปหาข้าที่ร้านพักแขก คนที่เจ้าตามหา เป็นเพียงใครคนหนึ่งที่เข้าใจเสียงเพลงของเจ้า เจ้าไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด แต่ว่าผู้นั้นสามารถเพียงพอจะเข้าใจเสียงเพลงของเจ้า คนผู้นั้นก็คือคนที่เจ้าตามหานั่นเอง!”
ขอทานเอ่ยอย่างยอมรับ “พูดตามความจริง คืนนั้นบังเอิญพบกับแม่นางโดยไม่ได้ตั้งใจ แม่นางมีเรื่องทุกข์ตรมในหัวใจ จึงยืมพิษเหล้าช่วยบรรเทา คนขอทานสกปรกคนนี้เช่นข้าก็มาหลอกท่านให้ได้ดื่มเหล้าสักหน่อย เดิมทีคิดว่าเป็นแค่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ…”
ซินเหยาเอ่ยถามข้อสงสัยกลางใจต่อไป “ดังนั้นผู้ที่ส่งข้ากลับร้านพักแขกวันนั้นคือเจ้า?”
ขอทานพยักหน้า
