บทที่ 220 ข้าแต่งกับท่านแน่นอน1
ตอนนี้…..
นางกลับไปเอาเงินยากเสียแล้ว!
ในใจซินเหยาเริ่มเสียดายทีหลัง ถ้ารู้ว่าต้องใช้เงินตั้งแต่แรก วันนี้ก็คงไม่ต้องมาเจอสภาพทำอะไรไม่ถูกแบบนี้!
โจว๋ก้องหรุงพูด “น้องชาย เจ้าพาพวกข้าเข้ามาในงาน พวกข้าซาบซึ้งใจนะ แต่เรื่องที่ฝืนให้คนอื่นทำน่ะ เจ้าอย่าฝืนให้หลานข้าทำเลย เขาช่วยเต็มที่แล้ว! ถ้าเจ้ามีเงินก็ออกไปเสนอราคาเอง ถ้าไม่มีอย่าคิดทำอะไรเกินตัวเลย”
ซินเหยาหัวเราะเบาๆ “ท่านชายโจว๋! ท่านช่วยข้าต่อรองราคาไปก่อน อีกไม่นานข้าจะกลับไปเอาเงินมาจ่าย! ไม่จำเป็นต้องรบกวนยืมเงินของท่านชายหรอก ขอแค่ท่านชายช่วยเป็นผู้ต่อราคาให้ข้าก็พอ ไม่ทราบว่าท่านชายจะยินยอมช่วยเหลือหรือไม่?”
โจว๋ก้องหรุงพูด “ไม่ได้ ทำไมเจ้าไม่ยกป้ายเสนอราคาเองล่ะ แค่ยกป้ายมันยากตรงไหน? อีกอย่างเจ้ามาคนเดียว ไม่มีกระทั่งผู้ติดตาม และยังหยิบยืมป้ายชื่อของเพื่อนมา ดูท่าทางเจ้าไม่ใช่ที่สามารถหาเงินได้ถึงหมื่นตำลึงหรอก”
โจว๋หยุนถิงเริ่มพูดเก้ๆกังๆ “อาสาม ท่านอย่าพูดแบบนี้สิ น้องหยาวพาพวกเราเข้ามานะ เขาเป็นคนมีน้ำใจ”
สีหน้าโจว๋ก้องหรุงเริ่มขุ่นเคือง “เจ้าอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ อย่างไรเสียเจ้ามันเป็นไอ้พวกตายง่าย โง่กว่าข้าอีก พอรอดมาได้ก็ถูกหลอก”
โจว๋หยุนถิงหัวเราะ
โจว๋หวูนเฟิงที่อยู่ข้างๆ หันมาพูด “น้องสี่ ถ้าเจ้าอยากจะช่วยน้องชายคนนั้น เจ้าก็ช่วยไปเถอะ ถ้าเกิดมีอะไร พี่ใหญ่จะช่วยเจ้ารับผิดชอบเอง”
โจว๋หยุนถิงพูดอย่างซาบซึ้งน้ำใจ “ขอบคุณพี่ใหญ่”
โจว๋หวูนเฟิงยิ้ม “ขอบคุณอะไรกัน เจ้าเด็กโง่ พี่น้องมีไว้ทำไม? สหายยังต้องช่วยเหลือกัน เราเป็นถึงพี่น้องสายเลือดเดียวกัน!”
โจว๋หยุนถิงซาบซึ้งใจมาก
โจว๋หวูนเฟิงยอมสัญญากับโจว๋หยุนถิงง่ายแบบนี้ ย่อมชนะใจคน
ในเมื่อเขาออกปากแล้ว หลังจากนี้มีอะไรขาดเหลือหรือหยาวซินผู้ไร้ที่มามีเงินไม่พอและขอร้องให้โจว๋หยุนถิงออกเงินก่อน…..
ถ้าโจว๋หยุนถิงไม่สามารถออกเงินตัวเองได้…..
โจว๋หวูนเฟิงผู้เป็นนายน้อยคนโตของตระกูลโจว๋ จะช่วยจ่ายเงินเพิ่มให้
เขาเป็นนายน้อยคนโตของตระกูลโจว๋
เป็นผู้สืบทอดตระกูลโจว๋ในอนาคต
โจว๋หยุนถิงมองหยาวซิน “น้องหยาว เจ้าอยากจะให้ยกป้ายต่อหรือไม่?”
ซินเหยามองเขาตื่นเต้นไม่กล้าเสียมารยาท นางจึงยิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณท่านชายที่ช่วยเหลืออย่างจริงใจ ท่านชายโจว๋เป็นคนดี ถ้าข้าเป็นหญิง คงจะแต่งงานกับท่านอย่างแน่นอน!”
โจว๋หยุนถิงพูดไม่ถูก “น้องหยาวอย่าล้อเล่นสิ”
ซินเหยาได้หยอกพี่ชายตัวเอง และเขายังเป็นพี่ชายที่ซื่อสัตย์ไร้เล่ห์เหลี่ยม มันไม่ค่อยดีจริงๆ นางหรี่ตามอง ยิ้มและพยักหน้า
โจว๋หยุนถิงเข้าใจความหมายที่พูด เขาลังเลสักพัก และยกป้ายขึ้นมาทันที!
เถ้าแก่จินเห็นป้ายโจว๋หยุนถิง จึงพูดด้วยเสียงสุภาพ “เถ้าแก่ร้านหนังสือซื่อเกอเสนอราคาสามหมื่นหกพันตำลึง!”
โจว๋หยุนถิงลงทะเบียนเป็นเถ้าแก่ร้านหนังสือซื่อเกอ ชื่อโจว๋สี่
หลังจากที่เขาถูกขับออกจากตำหนักโจว๋ ชื่อโจว๋หยุนถิงจึงถูกใช้น้อยลง ปกติเรียกว่าโจว๋สี่ ก็มีคนรู้จักแล้ว
“อ้ะ!”
“สามหมื่นหกพันตำลึง”
“ไอ้เถ้าแก่ร้านหนังสือเล็กๆมันบ้าไปแล้วรึ?”
“เขาต้องขายหนังสือได้เท่าไหร่ถึงจะมีเงินมากขนาดนี้?”
“คงต้องขายหนังสือเป็นร้อยปี!”
“ได้ยินว่าไอ้เรื่องไซอิ๋ว ชายหนุ่มผู้นั้นผู้เริ่มมาจากร้านหนังสือซื่อเกอสินะ”
“มิน่าล่ะ”
“ช่างโอ้อวดได้ขนาดนี้!”
“สามหมื่นหกพันตำลึงมากพอรึยัง”
“สามหมื่นหกพันตำลึง!”
“นั่นมันมากเกินไปหน่อยกระมัง เก็บภาษีเมืองร่ำรวยหนึ่งปียังไม่มีมากขนาดนี้เลย”
ผู้คนเริ่มคุยกัน
ถ้าไม่มีสี่ผู้พิทักษ์คอยยืนสี่มุมเหมือนเสาหลักบนเวที
ผู้คนคงจะเคลื่อนไหวจนเกิดเหตุการณ์โกลาหลไปแล้ว!
ในใจเถ้าแก่จินตั้งราคาเอาไว้ที่สามหมื่นหกพันตำลึง
เขารู้ว่าราคานี้ถึงขีดสุดการประมูลแล้ว
คงไม่มีใครกล้าตั้งราคาสูงกว่านี้อีกแล้ว
เถ้าแก่จินมองผู้คนด้านบนด้านล่าง พูดเสียงสุภาพ “สามหมื่นหกพันตำลึง ถ้าไม่มีใครให้ราคาสูงกว่านี้ สมบัติชิ้นนี้จะเป็นของเถ้าแก่โจว๋ร้านหนังสือซื่อเกอ”
“ช้าก่อน”
ทันใดนั้น มีเสียงเคร่งขรึมดังขึ้น
ชายหนุ่มรูปร่างองอาจปรากฏตัวขึ้นมา ยกป้ายขึ้นสูง “ข้าเสนอหนึ่งแสนตำลึง!”
“ฮ้ะ!”
“หนึ่งแสนตำลึง!”
“คนๆนี้เป็นใครกัน?”
“เขามาก่อกวนรึ?”
“หรือว่าเขาเป็นฮ่องเต้”
“หล่อมาก”
“หน้าใหญ่เกินไปแล้ว”
“ที่ผ่านมาร้านจี้โม่ไม่เคยมีผู้ใดตั้งราคาประมูลถึงหนึ่งแสนตำลึงเชียวนะ”
ผู้คนวุ่นวายคลุ้มคลั่งอีกครั้ง
เหตุการณ์ทำให้ใจเต้นระทึก เรื่องมันพลิกผันไปหมดแล้ว
มีคนเสนอราคาแสนตำลึง
เป็นพวกมือใหญ่ฟุ้งเฟ้อ
คนทั้งงานคาดเดากันต่างๆนาๆ ชายหนุ่มรูปงามคนนี้เป็นเทพสวรรค์มาจากที่ใด
เขาหรือ?
ซินเหยาเห็นเขาก็ตกใจ
เขามาได้ยังไง?
หรือว่า…..ตำหนักอัครเสนาบดีจ้องจะครอบครองหินทดสอบอยู่?
