บทที่ 241 ข้าจะไปช่วยชีวิตผู้คน2
ทหารมรณะชุดดำทั้งหมดยี่สิบคนถูกซัดกระเด็นออกไป ร้องโหยหวนทรมานติดต่อกัน
ซินเหยากล่าวอย่างจนปัญญา “มันช่างน่าละอาย แห่กันมาตายแท้ๆ แต่ว่าข้าไม่อาจฆ่าพวกเจ้าได้ แต่กระดูกซี่โครงของพวกเจ้าคงหักไปหลายชิ้นอยู่ เกรงว่าคงไม่มีกำลังไปฆ่าคนอื่นได้อีกแล้ว”
ถางเปิ่นขุยเห็นชายร่างผอมที่น่าเกลียดคนนั้นปรากฏตัวอย่างกะทันหัน ก่อนตวาดลั่น “เจ้าเป็นผู้ใดกัน”
ซินเหยาสนใจเขาเสียที่ใดกัน ยื่นมือออกไปกดจุดฝังเข็มหลายจุดของโจว๋ก้องหรุง ช่วยเขาห้ามเลือด จากนั้นจึงเอ่ยคำ “รีบไปดูหลานชายของท่านว่าเป็นอย่างไรบ้าง ดูว่าตายหรือยัง เร็วเข้า!”
โจว๋ก้องหรุงเอ่ย “หลานชายอีกคนของข้าเล่า?”
ซินเหยาบอก “เขาท้องเสียไปห้องส้วมแล้ว ท่านดูแลสิ่งนี้ให้ดีก่อนเถิด”
“ได้!”
โจว๋ก้องหรุงเป็นคนหยาบๆ และเขาไม่ได้คิดว่าสิ่งที่ซินเหยาพูดคือเรื่องติดตลก คิดว่าโจว๋หยุนถิงท้องเสียไปเข้าห้องส้วมอยู่จริงๆ จึงโฉบบินไปยังเบื้องหน้าของโจว๋หวูนเฟิงอย่างรวดเร็ว
ทรวงอกของโจว๋หวูนเฟิงถูกกรีดเป็นแผลใหญ่เลือดไหลเป็นทางยาว โลหิตสดไหลไม่หยุด…
บัดนี้ได้ทรุดตัวลงบนพื้นเป็นที่เรียบร้อย หอบหายใจรวยริน สูญเสียสติครองตัวแล้ว!
โจว๋ก้องหรุงประคองโจว๋หวูนเฟิงขึ้น ช่วยเขากดจุดฝังเข็มใหญ่หลายแห่ง รักษาลมหายใจและชีพจรของเขาเอาไว้ จากนั้นก็ตรวจสอบการหายใจของเขา ลมหายใจรวยริน…
“หวูนเฟิง! แม้นเจ้าตายไปท่านปู่ของเจ้าจะต้องเอาข้าตายเป็นแน่”
โจว๋ก้องหรุงกระอักเลือดออกมาหนึ่งอึก จากนั้นก็นั่งขัดสมาธิลงไป มือสองข้างทาบไว้บนแผ่นหลังของโจว๋หวูนเฟิง ถ่ายทอดกำลังภายในไปให้เขาเพื่อทำการรักษาอาการโลหิตไหลไม่หยุด!
เพียงแต่ตัวเขาเองได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส ถ้าหากไม่ใช่ว่าเขาเป็นเสมือนคนเหล็ก เกรงว่าคงจะล้มตึงไปตั้งนานแล้ว!
กำลังภายในของเขาเองก็อ่อนล้าลงแทบทั้งหมด ร่างกายหยาบกร้านเกือบจะเหนื่อยล้า ไม่อาจรักษาร่างกายของตนเองได้…
แต่ว่าบัดนี้กลับยังต้องถ่ายทอดกำลังภายในให้แก่หลานชายของตนเอง
ตัวเขาเองแทบจะตายอยู่แล้ว แต่กลับกังวลแต่เรื่องหลานชาย?
ซินเหยามองดู ในใจพลันผุดพรายความอบอุ่นเสี้ยวหนึ่งขึ้นมา
คนตระกูลโจว๋ เมื่อถึงเวลาคับขันจะแสดงออกถึงความผูกพันอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ระหว่างความเป็นความตายเช่นนี้ออกมา ทำให้นางสะเทือนกลางใจยิ่งนัก
โจว๋หยุนถิงก็เป็นเยี่ยงนี้
โจว๋ก้องหรุงก็เป็นเยี่ยงนี้เช่นเดียวกัน
แต่ว่า โจว๋หยุนถิงเป็นคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง
โจว๋ก้องหรุงเป็นคนหยาบๆ
ตำแหน่งของทั้งสองคนในจวนอ๋องโจว๋ล้วนต่ำมาก และไม่ได้มีความโดดเด่นด้านวรยุทธ์อะไรเลย
โจว๋ก้องหรุงไม่เคยรับราชการมาก่อน ส่วนโจว๋หยุนถิงเมื่อก่อนเคยได้รับผิดชอบงานจิปาถะเล็กๆ ในจวนอ๋อง ต่อมาก็ถูกจวนอ๋องขับออกมา
ทั้งสองคนที่เกิดมาอย่าง “ไร้ประโยชน์” เยี่ยงนี้ กลับเป็นผู้มีความธรรมสูงส่งและกล้าหาญชาญชัย!
ซินเหยากลัวว่าท่านลุงสามจะควบคุมพลังกายของตนเองไม่ไหว จึงเดินเข้าไป วางฝ่ามือทาบลงบนไหล่ของโจว๋ก้องหรุง ร่องรอยของกำลังภายในที่อบอุ่นและยืดยาวส่งผ่านเข้ามาไม่รู้จบ…
ไม่ช้า ลมปราณของโจว๋ก้องหรุงและโจว๋หวูนเฟิงต่างดีขึ้นหลายขนัดทั้งคู่
โจว๋หวูนเฟิงค่อยฟื้นขึ้นมาอย่างนวยนาด มองเห็นโจว๋ก้องหรุงที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าดุดัน จึงยิ้มอย่างละอาย “ลุงสาม ท่านยังไม่ตาย ดีเหลือเกิน!”
โจว๋ก้องหรุงหัวเราะพลางดุกล่าว “เจ้าไม่ตายลุงสามจะกล้าตายได้เสียที่ไหนกัน เป็นพี่หยาวช่วยชีวิตพวกเราไว้”
“ขอบคุณพี่หยาวมาก”
โจว๋หวูนเฟิงแสดงความขอบคุณอย่างโรยแรง
“พวกท่านพักผ่อนสักหน่อยเถิด เรื่องราวที่เหลือปล่อยให้ข้ารับมือเอง”
ซินเหยาลุกขึ้นยืน มองเห็นร่างของทหารมรณะชุดดำนอนเกลื่อนบนพื้นในโถงหลักนี้ โลหิตไหลกลายเป็นบ่อ…ดูราวกับนรกบนโลกมนุษย์ชัดๆ!
พวกเขาเหล่านี้ล้วนเป็นสัตว์ร้าย!
กลิ่นอายสังหารของซินเหยาสั่นระริก
ท่ามกลางห้องโถงใหญ่นี้บรรจุคนกว่าห้าร้อยหกร้อยคน ส่วนใหญ่ต้องพิษสลบไสล ที่ยังไม่ได้หมดสติก็สูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว ทำได้เพียงถูกเข่นฆ่ากะพริบตามองปริบๆ แต่มีคนจำนวนน้อยที่ต้องพิษและตายลงทันที มีสิบกว่าคนที่ถูกทหารมรณะชุดดำจับไปฆ่าตัดตอน ร่างกระดอนไปยังที่ต่างๆ…
กลิ่นคาวเลือดรุนแรงคละคลุ้งกลางอากาศ…
ฝ่ามือทั้งสองข้างของซินเหยาควบรวมกำลังภายในอันแข็งแกร่ง
แต่ไรมานางไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดี!
แต่ว่า ไม่สามารถทนต่อการสังหารอย่างปีศาจร้ายวิปริตเลือดเย็นและเข่นฆ่าผู้ไร้กำลังทางสู้ตั้งมากมายเยี่ยงนี้
การกระทำของพวกเขาเหล่านี้ เหนือกว่าความอดทนขีดจำกัดที่ซินเหยาสามารถกลั้นเอาไว้ได้
ท่วงท่าของนางดีมากเสมอมา ยามที่ไม่จำเป็น ก็จะใช้รอยยิ้มจัดการศัตรู
ดังนั้นนางจึงสามารถอดทนต่อโจว๋หว่านได้
นางสามารถอดกลั้นต่อการหักหลังทางกายของฮ่องเต้อำมหิตได้!
แต่ว่า นางกลับไม่สามารถทนต่อฆาตกรเลือดเย็นที่สังหารชีวิตคนเหมือนผักปลาได้เลย!
นี่มันช่างไร้มนุษยธรรมจริงๆ
ความโกรธแค้นและแววเข่นฆ่าของกำลังภายในของซินเหยายิ่งทวีความดุดันเท่าไหร่ การแสดงออกภายนอกกลับยิ่งเยือกเย็นอย่างน่าอัศจรรย์เท่านั้น!
“พวกเจ้า…วันนี้อย่าได้คิดหนีแม้แต่คนเดียว”
ซินเหยาก้าวเข้าใกล้อย่างสงบ ทีละก้าว ทีละก้าว…
ถางเปิ่นขุยที่สวมหน้ากากรู้สึกประหลาดใจว่าเหตุใดชายผอมโซที่น่าเกลียดขนาดนี้จึงปรากฏกายขึ้นอย่างกะทันหัน
เขาตะโกนลั่น “ฮัวโหล่หยูน! เจี้ยนหารยี ที่นี่ส่งต่อให้พวกเจ้าจัดการ”
อา! ! !
ทันใดนั้น…
มีเสียงร้องโหยหวนลอยมาจากชั้นสาม
จากนั้นร่างของทหารมรณะชุดดำนายหนึ่งก็ร่วงดิ่งลงมาจากชั้นสาม ตกลงดังโครมต่อหน้าของถางเปิ่นขุย
ถางเปิ่นขุยมีสีหน้าตกใจ เงยหน้าขึ้นมอง เห็นเพียงว่ามีทหารมรณะชุดดำจำนวนมากปิดล้อมปากทางเข้าห้องปีกห้องหนึ่งบนชั้นสาม แต่ว่าด้านในดูเหมือนจะมีผู้เชี่ยวชาญระดับสูงที่แข็งแกร่งกำลังต้านทานอยู่ ทหารมรณะชุดดำเหล่านี้แทบจะไม่พุ่งทะยานเข้าไปเลย!
ซินเหยาหัวเราะเย็นชา “ดูท่าปัญหาของเจ้ายังมีอีกไม่น้อย”
ถางเปิ่นขุยตวาดลั่นสนั่นเสียง “เล๋ยถิงพีลี่! จัดการปัญหาบนชั้นสามเสีย!”
“ขอรับ! เจ้านาย!”
สองแม่ทัพใหญ่เล๋ยถิงพีลี่ลอยพุ่งไปยังชั้นสามในทันใด และเข้าร่วมประจันศึก…
ในมือถางเปิ่นขุยหอบเอากล่องเซิ้นกล่องที่สองซึ่งห้อหุ้มดิบดีกล่องนั้นเอาไว้ ก่อนกล่าว “นักบอี้การ์ดทั้งสี่ เจ้าคนผอมโซน่าเกลียดคนนี้ปล่อยให้พวกเจ้าเป็นคนรับมือก็แล้วกัน ข้าจะรุดหน้าไปก่อนหนึ่งก้าว พวกเจ้ารู้ว่าจะต้องไปสมทบกับข้าได้ที่ไหน!”
กล่าวจบ เขาก็ถือกล่องเซิ้นพลางหมุนกายจากไป
“คิดหนีหรือ เฮอะ!”
