บทที่ 253 ผู้หญิงที่บ้าบิ่น2
อย่างน้อย ความสามารถใหม่ของเสี่ยวป๋านไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงทางรูปลักษณ์ภายนอก
ซินเหยาก็เบาใจลงแล้ว
จะอย่างไรนางก็คิดว่าเจ้าเสี่ยวป๋านขนปุกปุยขาวนุ่มจ้ำม่ำตัวนี้น่ารักที่สุดแล้ว
ซินเหยายิ้มเบาๆ “ในที่สุดเจ้าหนุ่มเสี่ยวป๋านตัวนี้ก็ฟื้นขึ้นมาเสียที!”
“ก๊อกก๊อก”
เสี่ยยวป๋ายดูเหมือนว่าจะมีท่าทีสุขสราญมาก บินไปบินมา ลอยปลิวประดุจลูกโป่งกลมๆ
ซินเหยาเห็นว่าอาหารที่จัดวางไว้บนโต๊ะหดหายไปมากกว่าครึ่งแล้ว ก็รู้ในทันใดว่าเจ้าหนุ่มเสี่ยวป๋านตัวนี้คงเขมือบไปยกใหญ่หลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วเป็นแน่
ซินเหยาเอ่ย “เสี่ยวป๋าน เสี่ยวป๋าน เสี่ยวป๋านป๋าย เสี่ยวเสี่ยวป๋าน…”
บนใบหน้าของนาง ผุดเผยรอยยิ้มคลุมเครือเล็กน้อย…
เสี่ยวป๋านรู้ เรื่องน่ากลัวกำลังจะเกิดขึ้น!
รอยยิ้มไม่ดีแบบนี้แสดงให้เห็นว่า…
เสี่ยวป๋านเริ่มหนีเข้าไปในมุมของกำแพงด้วยความหวาดกลัว…
ซินเหยาตามเข้าไป กล่าวพลางหัวเราะฮ่าๆ “เสี่ยวป๋าน! เจ้ารู้ว่าเจ้าหนีไม่พ้นหรอก รีบแสดงอิทธิฤทธิ์ความสามารถใหม่ของเจ้าบัดเดี๋ยวนี้…”
“ก๊อกก๊อก”
เสี่ยวป๋านประท้วงท่าทีไม่ยุติธรรมนี้อย่างเคร่งครัด!
มันไม่ใช่ลิงเสียหน่อย ไม่อาจเล่นปาหี่เพื่อความสนุกได้!
แต่ว่า การประท้องของมันถูกซินเหยา PASS ไปโดยสิ้นเชิง!
“เสี่ยวป๋าน หากเจ้าแสดงความสามารถใหม่สักหน่อยละก็ ต่อจากนี้จะมีอาหารโอชะกินในทุกๆ วันเชียวนะ!”
“ก๊อกก๊อก”
ดูเหมือนว่าเสี่ยวป๋านจะใจระส่ำบ้างแล้ว
“เสี่ยวป๋านน้อย เจ้าแสดงความสามารถใหม่หน่อยเร็ว เจ้านายอย่างข้าจะเชิญสาวงามอรชรมาเป็นพี่เลี้ยงให้เจ้าเอง!”
“ก๊อกก๊อก”
ในดวงตาของเสี่ยวป๋านทอประกายเจิดจรัส
ซินเหยารู้ว่าการล่อลวงใกล้จะสำเร็จแล้ว…
“เสี่ยวป๋าน รีบแสดงออกมาเร็ว ความสามารถใหม่ของเจ้าจะต้องยอดเยี่ยมมากแน่ๆ!”
ประโยคฉอเลาะทำให้เสี่ยวป๋านแทบจะลอยได้ทั้งตัว มีสีหน้าภาคภูมิใจอย่างยิ่ง…
“ก๊อกก๊อก”
เสี่ยวป๋านบินมาบนโต๊ะ แล้วกอบกุมเอาถั่วเปลือกแข็งขึ้นด้วยสองอุ้งเท้า
ซินเหยารู้ว่ามันกำลังจะแสดงความสามารถใหม่แล้ว
ความสามารถใหม่ของเสี่ยวป๋านจะเป็นอะไรกันแน่?
ช่างลุ้นเสียจริง
ซินเหยาเฝ้ารอเสี่ยวป๋านอย่างเงียบสงบ…
เสี่ยวป๋านขว้างถั่วเปลือกแข็งสองเมล็ดไปในอากาศ จากนั้นก็อ้าปากและคำรามขึ้น…
อา
ซินเหยาอึ้งค้าง ความสามารถใหม่ของเสี่ยวป๋านมันน่าทึ่งเสียเหลือเกิน!
ทันใดนั้น…
โฮ่ว!
เสียงดังคำราม!
เปลวไฟลุกโชนพ่นออกมาจากปากของเสี่ยวป๋าน และกระทบกับถั่วเปลือกแข็งสองเมล็ดในอากาศพอดิบพอดี…
ขั่วขณะนั้นเมล็ดถั่วเปลือกแข็งสองอันถูกเผาจนไหม้เกรียม..
“ป๊อกแป๊ก!”
เมื่อถั่วเปลือกแข็งที่ถูกเผาจนไหม้ร่วงลงบนพื้น มันก็แตกร่วนกลายเป็นเถ้าถ่าน…
อา
พ่นไฟ!
มันก็คือ…พ่นไฟ?
นี่ก็คือความสามารถใหม่ที่แปลกพิสดาร?
ซินเหยาอึ้งค้าง ความสามารถใหม่ของเสี่ยวป๋านช่างน่าทึ่งมากเหลือเกิน!
“ตามตำนานเล่าขานมีเพียงมังกรไฟโบราณเท่านั้นจึงจะสามารถพ่นไฟได้”
“ดูเหมือนว่ามังกรก็จะบินได้…”
“เสี่ยวป๋าน เจ้าคงจะไม่ใช่มังกรตัวหนึ่งหรอกกระมัง?”
ซินเหยาใช้สายตาเคลือบแคลงเป็นอย่างมากมองทางร่างกายอ้วนกลมจ้ำม่ำของเสี่ยวป๋าน กล่าวอย่างไม่กล้าจะเชื่อสักเท่าไหร่ “รูปร่างของเจ้าช่างน่ารัก แต่ว่าถ้าเป็นมังกรตัวหนึ่งละก็ ดูเหมือนเจ้าจะตัวสั้นเกินไป และอ้วนไปหน่อยกระมัง? จะดูอย่างไรเจ้าก็เหมือนแมวการ์ฟิลด์ตัวหนึ่ง แต่ว่าเป็นแมวการ์ฟิลด์สีขาวเท่านั้น แน่นอน ว่าอ้วนกว่าแมวการ์ฟิลด์สักหน่อย ขี้เกียจกว่ามันไปบ้าง กินเยอะกว่ามัน และลามากกว่ามันด้วย…”
เสี่ยวป๋านมองซินเหยาด้วยสายตาสบประมาท…
ซินเหยาเอ่ยกล่าวต่อไป “แต่ว่าบินได้ พ่นไฟได้ ดูอย่างไรก็มังกรชัดๆ! มีเพียงมังกรเท่านั้นที่จะพ่นไฟได้ เสี่ยวป๋าน หรือว่าเจ้าจะเป็นมังกรที่ดูเหมือนแมวกันแน่? เช่นนั้นก็เป็นมังกรแมว? เอ๊ะ หรือว่าแมวมังกร?”
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านโกรธเข้าให้แล้ว!
ในสายตาของเสี่ยวป๋านนั้นเห็นได้ชัดว่าแฝงด้วยความโกรธเคืองที่ถูกคนดูแคลน มันจ้องซินเหยาเขม็ง ประณามและประท้วงความไร้มารยาทของเจ้าของอย่างรุนแรง…
“เสี่ยวป๋าน เจ้ารอประเดี๋ยว ข้าจะไปเอาเนื้อแกะมาสักหน่อย”
ซินเหยาดูเหมือนว่าคิดอะไรขึ้นได้ จึงรีบปลิวออกจากห้องไป
เนื้อแกะ?
ครั้นเสี่ยวป๋านได้ยินว่าจะมีเนื้อวัวอีก ก็เบิกบานใจขึ้นมา และไม่โกรธอีกแล้ว
ความกินจุของมันนั้นอลังการมาก ประโยคนี้คงไม่เกินจริงสักเท่าไหร่
ขอเพียงกินเยอะ มันก็จะไม่โกรธแล้ว!
“เจ้านายยังคงห่วงใยเรามากอยู่นา! “
มีเนื้อแกะให้กิน เสี่ยวป๋านไม่โกรธอย่างแน่นอน!
ไม่ช้า ในมือของซินเหยาก็ยกเนื้อแกะถาดบะเริ้มกลับมา “เสี่ยวป่าย! รีบมาพ่นไฟใส่เนื้อแกะเสียบไม้นี่เร็ว…”
เสี่ยวป๋านมองเจ้านายอย่างพิศวง…
วินเหยากล่าว “อึ้งอยู่ทำไม รีบมาพ่นไฟสิ! ไม่ได้กินเนื้อแกะเสียบไม้มาตั้งนานแล้ว เนื้อแกะเสียบไม้ย่างด้วยไฟที่ถูกพ่นมาจากกำลังภายในคงจะหอมอร่อยน่าดูเชียว!”
“เคร้ง! “
เสี่ยวป๋านโกรธจนแทบจะเป็นลมแล้ว
ซินเหยาเอ่ย “พ่นไฟอีกไม่กี่รอบ ต่อไปเจ้าอย่าได้ชื่อว่าเสี่ยวป๋านแล้ว ชื่อว่าไม้ขีดไฟดีกว่า! “
จู่ๆ ซินเหยาก็ค้นพบว่าชื่อไม้ขีดไฟนี้ช่างเหมาะสมกับเสี่ยวป๋านเหลือเกิน
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านโกรธมาก
ผลที่ตามมานั้นร้ายแรงมาก!
มันโกรธมากแล้วจริงๆ รู้สึกว่าตนเองราวกับถูกหมิ่นประมาทก็ไม่ปาน!
ซินเหยาเห็นว่ามันไม่เต็มใจ จึงกล่าว “เสี่ยวป๋าน เจ้ามีความสามารถเหนือธรรมดาที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ไฉนต้องตระหนี่ด้วยเล่า รีบมาเร็วเข้าสิ! “
ใบหน้าเสี่ยวป๋านปะทุสายตาอันดุร้ายขึ้น…
มันซ่อนพลังงานเอาไว้
ซินเหยาไม่ได้สังเกตว่าเสี่ยวป๋านแปรเป็นก้าวร้าวและดุร้าย เพิ่งจะเดินเข้าใกล้สองก้าว
ทันใดนั้น…
“โอ๊ย! “
เสี่ยวป๋านพ่นลูกฟออกไปทางซินเหยาเต็มเหนี่ยว!
“เสี่ยวป๋านเจ้าทำอะไร!
