บทที่ 261 เปลี่ยนอกเปลี่ยนใจ2
เสี่ยวป๋านดูเหมือนจะรู้ว่าเจ้านายค่อยๆ ห่างจากมันไปทีละน้อย มันซุกอยู่ถัดจากเรือนกายของเจ้านาย ใช้ขนอันอ่อนนุ่มและอบอุ่นที่เพิ่งงอกยาวออกมาของตนเองแนบเข้าที่ใบหน้าของเจ้านาย…
“ก๊อกก๊อก”
เสี่ยวป๋านเศร้าสร้อยเสียจนน้ำตาร่วงเผาะตลอดเวลา!
ตอนนี้มันเสียใจภายหลังแทบแย่!
หากไม่ใช่เพราะไฟวิเศษที่อยู่เหนือการควบคุมในใจของมันละก็…
มันคงจะไม่ทำเรื่องร้ายแรงขนาดนั้นต่อเจ้านายเป็นอันขาด
เจ้านายก็คงไม่ต้องอดกินอดอื่มเพียงเพราะจะอยู่เคียงข้างมัน…
เสี่ยวป๋านไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำเพื่อแสดงความโศกเศร้าของมันได้เลย
ทว่าน้ำตากลับยังคงไหลรินไม่หยุด…
ถ้าหากสามารถทำให้เจ้านายมีชีวิตกลับมาได้ ให้มันทำอะไรก็ยินดีทั้งนั้น!
ทว่า…เจ้านายกลับไม่อาจฟื้นคืนมาได้อีกแล้ว!
เสี่ยวป๋านรู้สึกว่าร่างกายของซินเหยาค่อยๆ อ่อนแอและเย็นเยียบขึ้นเรื่อยๆ มันรู้ว่าเจ้านายได้ค่อยๆ จากมันไปแล้ว…
“ฟู่….”
ทันใดนั้นซินเหยาก็พ่นลมหายใจเฮือกสุดท้ายออกมาอย่างโรยแรง และไม่หายใจอีกเลย
ชีพจรของนางเองก็หยุดเต้นลงเนื่องด้วยความอ่อนแอ!
“ม้าว! ม้าวม้าว!”
ดูเหมือนว่าเสี่ยวป๋านจะเข้าใจแล้วถึงสิ่งที่เรียกว่าความตาย มันร้องครวญอย่างทั้งโศกเศร้าและตัวโยน
จู่ๆ….
แหวนสีดำวงนั้นที่อยู่บนนิ้วของซินเหยา ส่องแสงสีโลหิตอันแปลกประหลาดเสี้ยวหนึ่งออกมา
เข็มที่เล็กละเอียดแท่งหนึ่งยื่นออกมาจากด้านในแหวนและทิ่มเข้าไปในผิวหนังของซินเหยา…
แหวนสีดำเริ่มดูดซับหยดเลือดของซินเหยา…
“โอ้ย!”
“มียุงกัดข้า!”
จู่ๆ ซินเหยาก็สูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง รู้สึกได้ถึงนิ้วมือที่ถูกเข็มแทงเล็กน้อย เจ็บจนสะดุ้งตื่นขึ้นมา!
“โอ้ย! แหวนวงนี้กัดคนได้ด้วย!”
นิ้วมือของซินเหยาเจ็บจี๊ดๆ ราวกับถูกเข็มตำเป็นระลอก แต่นางไม่รู้เลยสักนิดว่าเมื่อครู่ตนเองได้เคยหยุดหายใจไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย…
นางมองที่แหวนประหลาดวงนี้…
พื้นผิวเหล็กสีดำ ทั้งดูธรรมดาและสามัญ…
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ สีโลหิตอันแปลกประหลาดของแหวนสีเหล็กทมิฬนี้จางลง และฟื้นกลับสู่สภาพปกติ…
ซินเหยาไม่รู้มาก่อนเลยสักนิดว่าแหวนของตนเองเคยมีการเปลี่ยนแปลงแปลกๆ นี้เกิดขึ้น…
นางมองเห็นเสี่ยวป๋าน
เสี่ยวป๋านที่มีขนสีขาวฟูฟ่องราวกับหิมะกำลังมองนางด้วยท่าทางร่าเริง…
“เสี่ยวป๋าน! ในที่สุดเจ้าก็ยอมสนใจข้าแล้ว? โอ้? ขนของเจ้า เหตุใดจึงงอกยาวขึ้นมาแล้ว? ทำไมหน้าของเจ้าถึงได้เปียกชุ่มเยี่ยงนี้ เจ้าร้องไห้รึ?”
ซินเหยากอดเสี่ยวป๋าน และจูบมันหนึ่งฟอดอย่างดุดัน!
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านขัดขืนพฤติกรรมไม่เหมาะสมนี้อย่างเคร่งครัด
“เสี่ยวป๋าน ข้ามิได้ฝันไปกระมัง? ในที่สุดเจ้าก็ไม่โกรธแล้ว ขนของเจ้าเองก็ยาวกลับมาแล้วด้วย ดีเหลือเกิน”
สภาพอารมณ์ของซินเหยานั้นมีความสุขมากจริงๆ
“ก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก”
เสี่ยวป๋านพูดอย่างอ่อนโยน “เจ้านาย! ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว!”
“จากนี้ไปเสี่ยวป๋านจะไม่ทอดทิ้งท่านอีกแล้ว!”
“จากนี้ไปเสี่ยวป๋านจะเป็นเสี่ยวป๋านที่ภักดีต่อท่านอย่างถึงที่สุด”
“หากเจ้านายมีอันตรายใดๆ เสี่ยวป๋านจะพุ่งไปเบื้องหน้าเพื่อปกป้องเจ้านาย!”
“จากนี้ไปเสี่ยวป๋านจะฟังเจ้านายทุกอย่าง”
“เจ้านายให้เสี่ยวป๋านไปทิศตะวันออก เสี่ยวป๋านก็จะไปทิศตะวันออก!”
“เจ้านายบอกให้เสี่ยวป๋านไปทิศตะวันตก เสี่ยวป๋านก็จะไปทางทิศตะวันตกอย่างว่าง่าย!”
“จากนี้ไปเสี่ยวป๋านจะอยู่เคียงข้างเจ้านายตลอดไป!”
ถ้อยคำที่มันพูดออกมา มีเพียงแค่เพียง “ก๊อกก๊อก” เท่านั้น
“ก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก…”
ร้องอย่างไม่หยุดหย่อน
ซินเหยาฟังไม่รู้เรื่อง คิดว่ามันหิวเสียแล้ว จึงได้ร้องประท้วงพร่ำเพรื่อไม่หยุด
“เสี่ยวป๋าน! พวกเราลงไปกินอาหารมื้อใหญ่ที่ชั้นล่างกันเถอะ! ข้าเองก็หิวจะตายอยู่แล้ว”
“เจ้านายงี่เง่า! นางฟังคำสารภาพของข้าไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว!”
เสี่ยวป๋านมองซินเหยาอย่างดูแคลนนัก นึกได้แค่การกินเท่านั้นหรือ
“ช่างตื้นเขินจริงๆ!”
รอหลังจากมันดูหมิ่นเสร็จแล้วจึงพบว่าซินเหยาเดินออกจากประตูห้องเป็นที่เรียบร้อย…
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านร้อนรนแทบแย่!
เจ้านายบ้า กินอาหารมื้อใหญ่ก็ไม่รอข้าเชียว?
มันประท้วงอย่างกวดขัน!
จากนั้นก็พุ่งถลาออกราวกับคันศรก็ไม่ปาน…
ซินเหยาและเสี่ยวป๋านทานอาหารมื้อใหญ่อันโอชะอย่างเบิกบานสราญใจ
กินอิ่มหนำสำราญแล้ว ในที่สุดก็ฟื้นคืนพละกำลัง
ตอนที่กลับมาถึงด้านในห้อง ซินเหยาจึงเริ่มพิจารณาถึงปัญหาของเสี่ยวป๋านอย่างจริงจัง
“เสี่ยวป๋าน พ่นไฟหน่อย…ข้าจะดูว่าพลังวิเศษใหม่ของเจ้ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ฟู่ฟู่!”
ตอนที่เสี่ยวป๋านพยายามพ่นไฟนั้น ไม่ได้ร้องว่าก๊อกก๊อก แต่เป็นฟู่ฟู่…
มันอ้าปาก พ่นไฟดวงหนึ่งออกมา!
พ่นอีกดวง
“โอ้ว!”
เสี่ยวป๋านพ่นดวงไฟออกมาอีกครั้งอย่างว่าง่าย
ซินเหยาสังเกตเสี่ยวป๋านอย่างระแวดระวัง พบว่าตอนที่มันพ่นไฟนั้น ขนทั้งหมดในร่างกายจะปล่อยพลังงานความร้อนออกมา ทั้งยังมีสัญญาณที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย…
นางย้อนระลึกก่อนหน้านั้นตอนที่ขนทั้งร่างกายของเสี่ยวป๋านถูกเผา…
เสี่ยวป๋านแปรเป็นหดหู่ เหี่ยวเฉา เงียบขรึมอย่างถึงขีดสุดในทันใด
อีกทั้งตอนที่มันบินท่ามกลางอากาศนั้นยังร่วงลงมาอีกด้วย…
ก่อนหน้านี้ซินเหยายังคิดว่าเสี่ยวป๋านโกรธ ถูกไหม้จนขนเกลี้ยงจนโกรธปนอาย
ทว่า…
ทันใดนั้นนางพบว่าเสี่ยวป๋านไม่ได้โกรธเสี่ยหน่อย แต่ว่าขนของมันสำหรับเสี่ยวป๋านแล้วนั้นมีพลังงานอันแปลกประหลาดและพิเศษ…
ทุกครั้งที่เสี่ยวป๋านดื่มจนเมา ก็มักจะหลับไปหลายวัน…
ในช่วงสองสามวันนี้ตอนนอนหลับ ขนของมันก็จะกลายเป็นสีแดง…
รอเมื่อขนเปลี่ยนจากสีแดงเป็นขาว มันก็จะตื่นขึ้นมา จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นพลังวิเศษอันพิสดาร…
ขนของเสี่ยวป๋านถูกเผาเกลี้ยง ก็หดหู่เศร้าซึม ไร้ชีวิตชีวาราวกับเป็นโรคมะเร็งก็ไม่ปาน…
ขน!
ดูเหมือนเรื่องทุกอย่างจะเกี่ยวพันกับขนของเสี่ยวป๋าน!
ซินเหยาได้ทำการรวบรวมปมการเชื่อโยงระหว่างแต่ละสิ่งอย่างรอบคอบ…
ไฉนเสี่ยวป๋านจึงเปลี่ยนเป็นก้าวร้าวขนาดนั้นได้กันนะ
จู่ๆ ซินเหยาก็นึกถึงเรื่องๆ หนึ่งขึ้นได้…
“เสี่ยวป๋าน ไปตบเอาแมลงวันตัวนั้นมาเร็ว!”
“ก๊อกก๊อก”
เสี่ยวป๋านสะบัดตูด บินขึ้นไปตะปบเอาแมลงวันตัวนั้นที่ซินเหยาเป็นคนควบคุมลงมาอย่างเบิกบานใจ
มันรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก!
ซินเหยาถึงกับศึกษาพลังวิเศษของมันอย่างละเอียด จริงจัง และให้ความสำคัญ…
ข้อนี้ทำให้มันรู้สึกภาคภูมิ และอวดดี…
“เสี่ยวป๋านช่างว่าง่ายจริงๆ!”
