บทที่ 283 ทำได้แค่ยอมแพ้2
ฮัวโหล่หยูนส่ายหน้า พูดด้วยความเจ็บปวด “ท่านชายอย่าปลอบใจพวกเราเลย คืนนี้พวกเราไม่รอดพ้นจากเงื้อมมือแม่ทัพแน่ ไม่มีทางได้พบนายอีกแล้ว”
หน้าเขาเผยความรู้สึกเสียใจอย่างถึงที่สุด
“ไม่ ข้าบอกว่าได้ก็คือได้ พวกเจ้าสี่คนได้พบคนที่ต้องการเจอก่อนตายอย่างแน่นอน” พูดจบ นางก็ถอดรองเท้า
ผู้พิทักษ์ทั้งสี่คนมองซินเหยาด้วยความแปลกใจ
แม้แต่ถางเปิ่นขุยยังจับจ้องนางด้วยความแปลกใจมากเช่นเดียวกัน
ซินเหยาถอดรองเท้า ยกเท้าขึ้นมาให้ทุกคนดูใต้ฝ่าเท้า
“อ้ะ สี่ดาว….”
“สี่ดาวบังคับ”
“นายท่าน”
“ที่แท้ท่านคือนายของเรา”
“สวรรค์”
“ในที่สุดเราก็เจอเจ้านายแล้ว”
ผู้พิทักษ์ทั้งสี่คนอึ้ง เจียนหารยี้เริ่มสงสัย “ไม่ เขาเป็นตัวปลอม นายของเราเป็นสตรี ไม่ใช่ผู้ชายอย่างแน่นอน”
ซินเหยายิ้ม ปลดมวยผมของตัวเองออก
ผมกำสลวยปล่อยลงมาดั่งผ้าไหม
ผู้พิทักษ์ทั้งสี่มองหน้ากัน
แม้แต่ถางเปิ่นขุยเองยังตะลึงจนพูดไม่ออก
คงที่แปลกใจมากที่สุดคือชีวหยูน ในแววตานางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว น้ำตาร่วง “ท่าน….ท่านเป็นผู้หญิงหรือ”
ซินเหยาเสียใจ “ถ้าข้าไม่ใช่ผู้หญิง ข้าจะหยอกล้อเจ้าได้อย่างไร”
“เจ้า…..”
“เจ้า……นึกไม่ถึงว่าจะ……”
ชีวหยูนเจ็บจุกจนพูดไม่ออก
นางไม่รู้หัวใจตัวเองในตอนนี้จะทำยังไง
แต่อีกสามคนกลับตื่นเต้นด้วยความยินดี
โดยเฉพาะฮัวโหล่หยูน สีหน้าเริ่มแดงขึ้น ดีใจจนไอ “ดีมากเลย ดีมากเลย ที่แท้ท่านคือเจ้านายของเรา บังเอิญเหลือเกิน แต่ว่านายท่าน ทำไมท่าไม่ยอมบอกให้พวกเรารู้ล่ะ”
ซินเหยาส่ายหน้า “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าข้าเป็นนายพวกเจ้า จนกระทั่งถึงตอนนี้ ยังไม่รู้เลยว่าพวกเจ้าหาคนมีตราสี่ดาวบังคับใต้เท้า แต่ ในเมื่อพวกเจ้าอยากสมหวังก่อนตายแล้ว ข้าก็ทำให้ความหวังของพวกเจ้าเป็นจริงเท่านั้นเอง”
ฮัวโหล่หยูนพูด “นายท่าน นายท่าน ท่านรีบไปเสียเถอะ เจ้าเฒ่าคนนี้เป็นคนชั่ว อย่าไปเชื่อคำพูดของเขา ท่านรีบหนีออกไปจากที่นี่ พวกข้าสี่คนไม่วิธีจะปกป้องท่าน”
“ฮ่าๆ”
“รวมตัวกันน่าซึ้งใจจริงๆ”
“นึกไม่ถึงว่าก่อนตาย พวกเจ้าจะได้สมปรารถนาเยี่ยงนี้”
“ที่แท้ก็เป็นนายของพวกเจ้างั้นหรือ”
“ไม่เลว ไม่เลว สนุกดี”
ถางเปิ่นขุยออกไป เขาไปที่ไหน เล๋ยถิงพีลี่ก็ตามไปที่นั้น ไม่ให้ซินเหยาได้โอกาสซุ่มโจมตี
เจียนหารยี้กล่าวด้วยความโกรธแค้น “เจ้าเฒ่าเจ้าเล่ห์ เจ้าจะฆ่าจะแกงตามใจเจ้า แต่ถ้าเจ้าทำร้ายนายของพวกข้าจนบาดเจ็บ พวกเราสี่คนไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่
หงจู๋อ่อนแอจนพูดไม่ออก แต่แววตาห้าวหาญเร่าร้อนกำลังจ้องมองถางเปิ่นขุย
ถางเปิ่นขุยหัวเราะบ้าคลั่ง “พวกเจ้าไม่กี่คน คืนนี้ก็คุยกันในหลุมศพไปเถอะ”
ซินเหยาแอบพูด “พวกเจ้าสี่คนไม่สมควรตาย”
“พวกเขาซื่อสัตย์ต่อข้าเช่นนี้”
“ข้าจะทิ้งชีวิตของพวกเขาได้อย่างไร” “ถ้าไม่พยายามสุดชีวิต ชีวิตนี้ข้าไม่มีวันให้อภัยตัวเอง”
“โรงเรียนสายลับไม่เคยสอนให้ถอย”
ในดวงตาซินเหยา เผยประกายความเลือดเย็น
ครั้งนี้สู้ตายไม่หันกลับ
“เจียนหารยี้”
เจียนหารยี้คุกเข่า “นายท่านจะสั่งอะไรขอรับ”
“เจ้ากับชีวหยูนช่วยกันปกป้องฮัวโหล่หยูนกับหงจู๋เอาไว้ พวกที่เหลือข้าจะจัดการเอง” ซินเหยาจู่โจมด้วยฝ่ามืออย่างรวดเร็ว ทำลายโซ่ตรวนบนไหล่เจียนหารยี้ หลังจากนั้นนางกระโดดขึ้นมาอย่างว่องไว เหมือนเงาลึกลับพุ่งเข้าโจมตีถางเปิ่นขุย
ถางเปิ่นขุยรู้ว่าอีกฝ่ายเอาตายแน่ รีบตะโกนเสียงดัง “เตรียมธนู เตรียมธนู ข้าพวกเขาให้หมด”
ซินเหยาตั้งใจเอาให้ตาย
ต่อให้ตัวตาย ก็ต้องช่วยพวกเขาสี่คนให้รอด ในบรรดาผู้พิทักษ์ทั้งสี่คน ชีวหยูนเหลือพลังมากที่สุด และเจียนหารยี้ยังพอต่อสู้ได้ ขอแค่พวกเขาสองคนดูและเพื่อนอีกสองคนได้ แน่นอน ตัวพวกเขาเองด้วย
ขอซินเหยาแย่งชิงเวลาเพียงนิดเดียว
ขอแค่นิดเดียว……
ซินเหยามีโอกาสควบคุมถางเปิ่นขุยและแม่ทัพเล๋ยถิงพีลี่ และจัดการมือธนูได้
ไม่มีพวกมือธนู สี่คนนั้นจะรอดออกไปได้
แต่ปัญหาในตอนนี้คือ
ธนูพิษทั้งหาร้อยดอก
กำลังง้างอยู่บนคันธนู แค่ปล่อยก็จะยิงออกมาแล้ว
แค่เคลื่อนไหวนิดเดียว ถางเปิ่นขุยสั่งคำสั่ง ธนูทั้งห้าร้อยดอกจะยิงใส่พวกเขาทั้งสี่ทันที
