บทที่ 278 ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง1
“ท่านอัครเสนาบดี ผู้พิทักษ์ทั้งสี่กลัวท่านชัดเจน ถ้าข้าเสี่ยงอันตรายเพื่อพวกเขา พวกเขาจะเอากล่องกลับมาไม่ตุกติก ไม่สนทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อช่วยข้าไว้”
“แต่ว่า…..”
“ถ้าท่านอัครเสนาบดีปล่อยข้า ข้าผู้ต่ำต้อยก็ไม่ถูกส่งไปสู่ความตาย ไม่แน่ว่ากล่องจะหายไปไกลแล้ว”
“แต่ผู้พิทักษ์ทั้งสี่เป็นคนซื่อสัตย์จงรักภักดี ไม่ทำเรื่องเช่นนั้นอย่างแน่นอน”
แต่ละพูดของซินเหยาล้วนเป็นความคิดที่อยู่ในใจท่านเสนาบดี
หลังจากถางเปิ่นขุยได้ยิน เขามองไปที่ผู้พิทักษ์ทั้งสี่ สามคนถูกโซ่ตรวน ไร้วรยุทธ์
อีกคนหนึ่งถูกกดจุดเอาไว้
ต่อให้มีปาฏิหาริย์…..
ผู้พิทักษ์หลังเพียงหนึ่งคน มิอาจต้านทานได้
ในใจถางเปิ่นขุยรีบคาดการณ์ความเป็นไปได้ในสถานการณ์นี้
ซินเหยาเห็นเขากำลังครุ่นคิด จึงฉวยโอกาสพูด “ท่านอัครเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่ ท่านไม่ต้องพิจารณาแล้ว ข้าไม่เล่นตุกติกแน่นอน ท่านรู้อยู่แล้วว่าชีวิตของข้าอยู่ในกำมือท่าน ข้าจะเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเล่นๆทำไมขอรับ”
ถางเปีนขุยพยักหน้าตอบรับ ทันใดนั้นเขามองชีวหยูนที่กำลังลนลานมองซินเหยาส่ายหน้าไม่หยุด
แม้ถางเปิ่นขุยไม่รู้ว่าหมายความว่าอะไร
แต่เขาเกิดความสงสัยในใจขึ้นมาทันที
เขาชักดาบออกมาตะคอกว่า “ไม่ว่าจะปล่อยใครไปเอากล่องเหล็ก ข้าก็ไม่เต็มใจทั้งสิ้น แต่ข้ามีอีกวิธีหนึ่ง”
ซินเหยาเห็นมีลางร้าย รู้ว่าเขากำลังวางแผนร้าย
เดิมที ซินเหยาวางแผนหลอกให้ถางเปิ่นขุยปล่อยสี่คนนั้นไป
สำหรับซินเหยา มือธนูพวกนี้ไม่ระแคะระคายนางหรอก
วรยุทธ์ถางเปิ่นขุยและแม่ทัพทั้งสองยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง……
อดเสียดายไม่ได้
อีกนิดเดียวถางเปิ่นขุยจะหลงกลแล้วนะสิ
ซินเหยารีบกล่าว “ไม่รู้ว่าท่านอัครเสนาบดีมีวิธีใด”
เสนาบดีหันหน้ามาทันที เขาโกรธชี้ดาบไปที่ชีวหยูน “ทหาร คลายจุดให้นาง”
“ขอรับ ท่านอัครเสนาบดี”
จางเล๋ยถิงที่อยู่ด้านหลัง เข้ามาคลายจุดให้ชีวหยูน
ร่างกายชีวหยูนนิ่งตั้งนาน ในที่สุดก็ถูกปล่อยเป็นอิสระแล้ว ถอยกลับไปอยู่ข้างซินเหยา มองถางเปิ่นขุยด้วยความโกรธแค้น…..
ซินเหยารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ…….
เจ้าถางเปิ่นขุยมีแผนร้ายอะไรกันแน่
ถางเปิ่นขุยยิ้มเล่ห์ร้าย “ชีวหยูน เจ้าฆ่าเขา หลังจากนั้นจงเอากล่องเหล็กกลับมา แล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้าทั้งสี่คนไป”
ชีวหยูนพูดด้วยความโกรธแค้น “เจ้าหยุดคิดไปได้เลย”
แย่แล้ว
แย่แล้ว แย่แล้ว
จิ้งจอกเฒ่าผู้นี้ใจเหี้ยมอำมหิต
เป็นแบบนี้ นางกับชีวหยูนคงเป็นศัตรูไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไอ้จิ้งจอกเฒ่าสับปลับ”
ซินเหยาแอบด่า แอบเกลียดชังไอ้จิ้งจอกเฒ่า
“ฮึ จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ รอให้ปล่อยผู้พิทักษ์สี่คนก่อนเถอะ ข้าจะกำจัดเจ้าคนแรก”
“พี่สาวจะบอกไว้ให้”
“เจ้าหาเรื่องผิดคนแล้ว”
ถางเปิ่นขุยหัวเราะเย็นชา “ชีวหยูน เจ้าอย่าปฏิเสธเร็วไปหน่อยเลย ข้าขอรับประกันกับเจ้า เจ้าต้องฆ่าหยาวซินทิ้งซะ”
ชีวหยูนกล่าว “ไม่ได้ ไอ้โจรเฒ่า เจ้าอย่าหวังว่าพวกเราจะฆ่ากันเอง”
“จริงหรือ”
“ฮึ” ในแววตาถางเปิ่นขุยส่อความร้ายกาจที่เย็นชาและมั่นใจ
ทันใดนั้นเอง….
อ้าก
ด้านนอกมีเสียงคนตกใจดังมาจากด้านนอก
หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงร้องแล้ว
“ใช่แล้ว”
ทหารพิฆาตวิ่งออกไปดูลาดเลาด้านนอก….
ซินเหยาเองก็ตกใจมาก เสียงคนร้องเมื่อกี้นี้ดูตกใจและกลัวมาก หรือว่าจะเจอคู่ต่อสู้น่าสะพรึงกลัวเสียแล้ว หรือว่าจะมีทหารมาช่วย ส้งชิงหรือ ไม่น่าจะใช่เขา เขาไม่รู้ว่าเรามาที่นี่ อีกอย่าง วรยุทธ์ของเขายังไม่แกร่งกล้ามากพอ”
ในเวลาอันรวดเร็ว ทหารพิฆาตก็เดินเข้ามา
พร้อมกับใบหน้าที่ตกใจอกสั่นขวัญแขวน
ถางเปิ่นขุยกล่าว “เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้เสียงร้องอะไร ทำไมตอนนี้ไม่เห็นวี่แววแล้ว”
ทหารพิฆาตกล่าว “ท่านอัครเสนาบดี ทหารเราถูกลอบสังหารตายแล้วขอรับ”
ถางเปิ่นขุยกล่าว “ทำไมตายเสียแล้ว”
ทหารพิฆาตดูตกใจกลัว เหมือนตกใจสุดขีด พูดติดๆขัดๆ “เขา…..ร่างท่อนบนของเขาขาดหายไป เหลือแต่ท่อนล่าง เลือดไหลกระเซ็นน่าสยดสยองยิ่งนัก น่าจะ…..น่าจะถูกงูหลามหัวดำแถวนี้กัดตายขอรับ”
“งูหลาม? งูตัวเดียวจะกัดคนขาดครึ่งท่อนได้ยังไง”
ทหารพิฆาตกล่าวด้วยความกลัว “ท่านขอรับ แถวๆนี้มีงูหลามหัวดำแปลงกายออกมาบ่อยครั้ง เพราะยุ้งฉางถูกทิ้งร้าง คนเลยเจองูหลามหัวดำจู่โจมบ่อยๆขอรับ”
ถางเปิ่นขุยสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย มีงูหลามหัวดำจริงๆหรือ
ทหารพิฆาตพยักหน้า “มีเรื่องเล่าว่าเจ้างูนั่นบำเพ็ญเพียรร้อยปีจนสามารถแปลงกายได้ และตัวใหญ่มาก ตัวหนาพอๆกับถังน้ำ กินลูกวัวได้ทั้งตัว และฉลาดเป็นกรดเหมือนคน….เรื่องเล่าว่างูตัวนี้มีสีดำ มันคืองูหลามหัวดำขอรับ”
