บทที่ 276 ข้าต้องไปช่วยชีวิตพวกเขา1
นางวางใจแล้ว
นางเข้าไปช่วย คงไม่เกิดอันตรายอะไร
กำลังผู้มีฝีมือขั้นแปดสิบคนเท่ากับพลังของผู้มีฝีมือขั้นเก้าหนึ่งคน
และผู้มีฝีมือขั้นสิบหนึ่งคน มีพลังเทียบเท่าผู้มีฝีมือขั้นเก้าสิบคนเช่นกัน
ซินเหยาหาได้ทะนงตัว แต่หลังจากที่นางต้องยาพิษในวังหลวง นางจึงรู้ว่าตัวเองตกอยู่ในฐานะอะไร…..
ขอแค่นางระวังตัวรอบคอบ ใช้วรยุทธและทักษะที่แกร่งกล้าตอบโต้ให้เร็ว ก็คงช่วยลดปัญหาไปได้มากแล้ว
นางตั้งใจให้เป็นแบบนี้ แต่อยากให้เสี่ยวป๋านเฝ้านิ่งๆอย่าขยับ
ซินเหยารู้ ยิ่งอยู่ในที่เงียบ ยิ่งอันตราย
นางสูดหายใจ ให้ร่างกายเตรียมพร้อม พุ่งออกไป
“รอข้าด้วย”
หลังจากนั้น ชีวหยูนตามมา
ซินเหยาตกใจ “เจ้าตามมาทำไม ไหนคุยกันแล้วไงว่าจะเฝ้าทาง”
ชีวหยูนกล่าว “ข้าคิดแล้วไม่วางใจจะให้ท่านมาคนเดียว ถ้าท่านเป็นอะไรไป ข้าคงรู้สึกผิดมาก ไปด้วยกันสองคน อย่างน้อยตอนสู้ จะได้ช่วยกัน”
“เฮ้อ แม่นาง”
“แมงเม่าบินเข้ากองไฟชัดๆ”
ซินเหยาถอนหายใจ ต้องการให้รู้ว่าตัวเองไม่พอใจ
“แต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้…….
ตัวเองก็เป็นผู้หญิงนี่นะ
แม้จะแต่งตัวเป็นชาย
นางก็ยังเป็นผู้หญิง
ความรู้สึกของผู้หญิง ต่อให้นางเป็นสายลับที่ถูกให้ควบคุมความรู้สึก แต่ยังไงก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งสินะ
ยิ่งกว่านั้นนางไม่สนว่าตัวเองจะมีภัย จึงต้องการรบคนเดียว
ซินเหยาไม่หาเหตุผลโทษนาง
“เอาเถอะ แต่เจ้าห้ามส่งเสียง อย่าลงมือ รอให้ข้าส่งสัญญาณ เข้าใจไหม” แม้นางจะเป็นภาระ แต่ก็พยักหน้าตอบ
“อืม ข้าเข้าใจแล้ว”
ชีวหยูนไม่รู้ว่าคนต่ำต้อยหน้าตาอัปลักษณ์ตรงหน้าถึงเข้าใจการซ่อนตัวสะกดรอยเก่งขนาดนี้ แต่นางก็ปล่อยเขานำ เชื่อมั่นกับตัวเขามาก
ชีวหยูนและซินเหยาค่อยๆเดินเข้าไปที่ทางเข้ายุ้งฉางร้าง
ประตูไม้เก่าๆแข็งแรง ปิดแน่นสนิท…..
ซินเหยาแนบบนประตูฟังสียง ด้านในเงียบไม่ไหวติง
ซินเหยามองชีวหยูน กล่าวว่า “เจ้าลองใช้รหัสผ่านเรียกเพื่อนของเจ้าอีกครั้ง ลองเรียกพวกเขาทั้งสามคน”
ชีวหยูนพยักหน้า หลังจากนั้นทำเสียงนกเรียก
“จิ้บๆ จิ้บๆ จิ้บ”
เสียงสั้นสองครั้ง ยาวหนึ่งครั้ง
ผ่านไปสักพัก ด้านในตอบกลับมา
“จิ้บ จิ้บ จิ้บ จิ้บ”
เสียงนั้นสั้นและอิดโรย แม้จะอ่อนแรงแต่พวกซินเหยากับชีวหยูนได้ยิน
“พวกเขาอยู่ในนี้ ได้รับบาดเจ็บ ถูกขังด้วย ให้ข้ารีบเข้าไป”
ชีวหยูนรีบบอกซินเหยา
ซินเหยาสะดุ้ง “แค่เสียงนกไม่กี่คำ เจ้าฟังออกได้ถึงเพียงนี้เชียว”
ชีวหยูนพยักหน้า “นี่เป็นรหัสลับที่พวกเราทั้งสี่คนเข้าใจตรงกัน”
ซินเหยากล่าว “ไม่เลว เอาหมายเลขรหัสผ่านมาใช้ได้ว่องไวมาก”
ชีวหยูนถาม “หมายเลขรหัสผ่านคืออะไร”
ซินเหยากล่าว “หมายเลขรหัสผ่านคือ….”
“จิ้บ จิ้บ จิ้บ จิ้บ”
มีเสียงอ่อนแรงดังมาจากด้านใน
“แย่แล้ว ฮัวโหล่หยูนบอกว่าพวกเขากำลังจะตาย เรียกให้ข้ารีบเข้าไป ไม่ได้การ ข้าต้องรีบเข้าไปช่วยชีวิตพวกเขา”
ชีวหยูนลนลาน
“ปั้ง”
นางใช้กำลังภายในผลักประตูไม้ที่กำลังปิดอยู่
นางพุ่งเข้าไปทันที
ซินเหยาจะรั้งเอาไว้ แต่ทันที่ไหน
นางเข้าไปแล้ว
“ยัยโง่ เข้าไปทำไม เข้าไปแบบนี้ อยากตายหรือไง”
ซินเหยาไม่ได้จะเข้าไป แค่แอบหลบอยู่
ทันใดนั้น…..
ด้านในก็มีเสียงถางเปิ่นขุยหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ฮ่าๆ จับกระต่ายน้อยได้แล้ว ตัวที่อยู่ด้านนอกนั่น รีบไปจับมา”
ชีวหยูนตะโกน “ท่านชายหยาว รีบหนีไป ในนี้มีมือธนูเป็นร้อยคน อั่ก”
ทันใดนั้น นางพูดยังไม่จบก็ร้อง
เห็นชัดๆแล้วว่านางถูกตีจนสลบไปหรือถูกกดจุดไปเรียบร้อยแล้ว
ถางเปิ่นขุยพูดอีก “คนที่อยู่ด้านนอก ถ้าเจ้าเข้ามา ข้าก็จะปล่อยแม่หญิงคนนี้ออกไป”
“ยัยโง่”
ซินเหยาด่า หลังจากนั้นพยายามดึงหน้าให้ยิ้มอย่างสงบเสงี่ยมและมั่นใจอีกครั้ง เดินออกไปง่ายๆ
นี่เป็นทักษะตอบโต้ที่ง่ายที่สุด
แม้จะว้าวุ่นใจ หวาดกลัว ตื่นเต้น ร้อนใจ…
ก็ต้องยิ้มให้ดูมั่นใจไว้ก่อน
อย่าให้ศัตรูรู้ความคิดและจิตใต้สำนึกของตัวเองเด็ดขาด
ดังนั้น การยิ้มเล็กน้อยเป็นอาวุธที่เอาไปปกปิดความจริง
