บทที่ 280 หน้าถอดสี1
ซินเหยารู้ตั้งนานแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
ถางเปิ่นขุยตั้งใจใช้ชีวิตผู้พิทักษ์สามคนบีบให้ชีวหยูนทำเรื่องที่นางไม่เต็มใจจะทำ
“เหอะ ข้าจะบอกอะไรให้ ไม่ต้องตามมา ให้ข้ามาช่วยคนเดียว ไม่เช่นนั้นก็ต้องทำแบบนี้”
ซินเหยาถอนหายใจ
“ข้าขอโทษ ท่านชายหยาวข้ารู้ว่าข้าสมควรตายแต่ข้าเองก้ทิ้งสหายของข้าไม่ได้”
ชีวหยูนเจ็บปวดสุดใจ น้ำตาไหลพราก แต่มือเท้ากำลังเตรียม กำลังภายในก่อตัวเต็มที่
วรยุทธ์ของนางรุนแรง เป็นผู้หญิงแต่สามารถฝึกฝนจนมีกำลังภายในเช่นนี้ ไม่ง่ายเลย
ซินเหยารู้ว่าไม่อาจประมาทวรยุทธ์ของนาง หลบหลีกซ่อนอย่างระมัดระวัง แค่หลีกจากกำลังนางไม่ต้องจู่โจม
เป็นแบบนี้ คนหนึ่งโจมตี คนหนึ่งหลบ
เดิมวรยุทธ์ของซินเหยาชั้นสูงกว่ามาก
ตอนนี้ชีวหยูนจิตใจว้าวุ่นไม่มั่นคง ย่อมทำอะไรออกไม่คิดไตร่ตรอง พลังสังหารแรงกล้า
ตัวนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซินเหยา
ถางเปิ่นขุยที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเย็นชา “พวกเจ้าต่อสู้กัน ต่อให้สู้จนฟ้าสว่างก็มิอาจบอกผลแพ้ชนะ หยาวซิน หากเจ้าคิดหลบล่ะก็ ข้าจะแทงเข้าหัวใจฮัวโหล่หยูนซะ”
พูดจบ เขาเอาดาบในมือตน ชีไปที่ฮัวโหล่หยูนที่อยู่ในสภาพเลือดไหลไม่หยุดกำลังจะตาย
“สามหาว”
ซินเหยาด่า หยุดฝีเท้าไม่หลีกหนี
“ฟั่บ”
นางหยุดอยู่กับที่ มีดสั้นชีวหยูนแทงไปที่หัวไหล่ของนาง
มีดสั้นแทงเข้าที่ไหล่ซินเหยามิดด้าม แล้วดึงมีดออก ซินเหยาเลือดไหล
“อั่ก”
ซินเหยาร้องเสียงเบา แววตาเย็นชาจ้องเฒ่าเจ้าเล่ห์ถางเปิ่นขุย
“อั่ก”
“กรี้ด”
ชีวหยูนตกใจจนหน้าถอดสี ร้องไห้รู้สึกผิดทีหลัง “ท่านชายหยาว ท่านชายหยาว ทำไมท่านไม่หลบ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ท่านมีวรยุทธ์ขั้นสูง ข้าคิดว่าท่านจะหลบได้”
ซินเหยาฝืนทนความเจ็บปวด พูดเสียงเย็นชา “หยุดลนลาน ข้าไม่โทษเจ้า เขาหวังจะให้เราฆ่ากันเอง เราอย่าตื่นตระหนก”
ชีวหยูนไม่มีสติ ความนิ่งสงบของนางหายไปหมดแล้ว
“แต่ แต่ตอนนี้ทำไมท่าน ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ไม่ต้องตกใจ ไม่ถึงตายหรอก ก็แค่มีดแทงเข้าไหล่เท่านั้น ต่อไปก็เหลือเพียงรอยแผลเป็นเท่านั้น” ซินเหยายิ้มหน้าซีดเผือด
“จริงหรือ ไม่เป็นไรจริงหรือ”
“ใช่”
ซินเหยาใช้แรงดึงมีดออก สีหน้าเจ็บปวด “ไม่…เป็นไร”
ต่อมานางใช้มือกดจุดห้ามเลือดเอาไว้
ถาเปิ่นขุยหัวเราะเจ้าเล่ห์ “ฮ่าๆๆๆ ทำไมหยุดล่ะ การแสดงพึ่งเริ่ม ทำไมหยุดเสียแล้ว สู้ต่อสิ สู้ต่อไป”
ให้ตายชีวหยูนก็ไม่ขยับอีก น้ำตาไหลอาบหน้า
ถางเปิ่นขุยยิ้มเย็นชา “เจ้าคิดว่าเจ้ามีทางเลือกงั้นรึ”
พูดจบ เขาเอาดาบแทงไปที่หน้าอกฮัวโหล่หยูนอีกครั้ง
“อ๊าก”
ฮัวโหล่หยูนร้องทรมาน สลบลงไปแล้ว
“ไม่นะ ขอร้องล่ะอย่านะ เจ้าอย่าตายนะ”
ชีวหยูนน้ำตาไหลอาบหน้าอย่างเจ็บปวด แต่นางทำอะไรไม่ได้
ถางเปิ่นขุยหัวเราะเย็นชา”แม้ฮัวโหล่หยูนมีวรยุทธ์ขั้นสูง แต่เลือดไหลไม่หยุด อย่างมากชั่วเวลาครึ่งธูป เลือดคงจะแห้งแล้ว ถ้าเจ้าไม่ลงมือล่ะก็….ต่อไป”
ถางเปิ่นขุยจ้องหงจู๋ เอ่ยเสียงเย็นชา “ก็ต้องเป็นนาง แม่นางหงจู๋”
ชีวหยูนปาดน้ำตา
นางยกดาบขึ้นมาอีกครั้ง แต่นางไม่ได้แทงที่ซินเหยา แต่เอามีดจี้ที่คอตัวเอง
“เจ้าโง่”
ซินเหยารีบแย่งดาบ
“แกร๊ง”
ดาบตกลงบนพื้น
ชีวหยูนร้องไห้โฮด้วยความเจ็บปวด “ท่านชายหยาว ทำไมไม่ให้ข้าตายเสียเล่า ถ้าข้าตาย ไม่ต้องเผชิญกับทางเลือกที่ลำบากเจ็บปวดเช่นนี้ ข้าไม่รู้จริงๆว่าควรทำอย่างไรดี ข้าทำร้ายท่านไม่ได้แต่ข้าไม่อาจเห็นสหายข้าตายต่อหน้า”
ซินเหยาพูดด้วยความโกรธ “เจ้าคิดว่าฆ่าตัวตายเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุด งั้นรึ พวกเขาสามคนจะถูกปล่อยไปงั้นรึ”
ชีวหยูนเจ็บปวดทรุดลงไปกับพื้น ร้องไห้ “แต่ข้าไม่มีวิธีแล้วจริงๆ ข้าไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรแล้ว”
ถางเปิ่นขุยดูสถานการณ์ ในใจตกใจ แสดงสีหน้าเย็นชา ยิ้มร้าย “ฮึ ฮึ พวกเจ้าสี่คนดูแลร้านจี้โม่มาหลายปี แทบไม่มีศัตรู นึกไม่ถึงว่าแม่นางชีวหยูนจะยอมเสียชีวิตเพื่อนสามคนเพื่อคนแปลกหน้าคนหนึ่งเชียวรึ หรือว่าเจ้ามีใจชอบไอ้อัปลักษณ์นี่เสียแล้ว”
ซินเหยากล่าวด้วยความโกรธ “เจ้าอย่าพูดเหลวไหล จิ้งจอกเฒ่า”
ถางเปิ่นขุยเอ่ย “เหลวไหลหรือไม่ นางรู้ใจตัวเองดี”
พูดจบ เขาดึงดาบออกจากอกฮัวโหล่หยูน เดินมาอยู่ข้างหงจู๋
หงจู๋บาดเจ็บสาหัส หลังจากอ่อนแรง นางยังต้องสู้ยิบตา จนสุดท้ายโดนจับ
นางมองถางเปิ่นขุยด้วยความโกรธ ถุ้ย นางถ่มน้ำลายใส่ถางเปิ่นขุย
“นางสารเลว”
ถางเปิ่นขุยตบเข้าหูหงจู๋อย่างแรง
ทันใดนั้น.
