บทที่ 269 คิดถึงเจ้าจะตายอยู่แล้ว2
ท่านถึงขนาดท้าทายร้านจี้โม่อย่างเปิดเผยเชียวหรือ
สิ่งนี้ได้ไปกระตุ้นต่อมความโกรธแค้นของเจ้าหน้าที่และเหล่ายอดฝีมือในยุทธภพ…
เฉิงเสี้ยงอย่างเขา เกรงว่าวันเวลาดีๆ คงจะจบสิ้นแล้ว
บัดนี้ชีวหยุนเป็นห่วงหงจู๋ ยังไม่ใส่ใจความเป็นตายของเฉินเปียวเสียที่ไหน “ทางฝั่งเฉิงเสี้ยงนั่น ข้าย่อมจะต้องไปทวงความยุติธรรม ทางนี้ ท่านก็จัดการเอาเองเถิด เฮอะ!”
ซินเหยากล่าวพลางยิ้ม “แม่นางชีวหยุนเชิญตามข้ามา”
ชีวหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้ากล่าว “ดี!”
จากนั้น ซินเหยาและชีวหยุนเดินตามกัน ใช้วิชาตัวเบาบินออกจากจวนเฉินเปียวราวกับนกตัวใหญ่…
ครั้นชีวหยุนจากไป…
เหตุการณ์ที่ดูเหมือนทางตัวแต่เดิมก็โกลาหลขึ้น
ส้งชิงและคนอื่นๆ ถูกชีวหยุนต่อสู้จนได้รับความทุกข์ทรมาน ตอนนี้ชีวหยุนจากไปแล้ว เฉินเปียวก็กลายเป็นเป้าหมายที่เปิดโล่งของกลุ่มคน!
“ฆ่าเสีย!”
ส้งชิงร้องคำรามเสียงกระหึ่ม และเป็นผู้นำกรูเข้าไปสังหาร…
เฉินเปียวเห็นว่าชีวหยุนจากไป ก็เป็นดั่งมะเขือบุบช้ำไปตั้งนานแล้ว ไม่มีจิตวิญญาณในการสู้รบเลยสักนิด วรยุทธ์ของตัวเขาเองก็ไม่ผ่าน ถูกส้งชิงตัดแขนขาดไปข้างหนึ่ง จากนั้นก็ถูกคนฟันดาบมั่วซั่วจนตาย…
ลูกน้องของเขาเหล่านั้น เดิมทีก็เป็นทรายละล่อง ครานี้เจ้านายตายไป ทั้งหมดต่างถอดเสื้อเกราะวิ่งหนีไปทั้งสี่ทิศ
ไม่นานนัก ส้งชิงและหลัวเสี่ยวหู่ขึ้นบนยอดหลังคาของจวนเฉินเปียวด้วยใบหน้าเปื้อนเลือด ก่อนร้องเสียงสนั่น “ชัยชนะ! ชัยชนะ! ชัยชนะ!”
ใบหน้าดวงตาเหี้ยมเกรียม ราวกับวีรบุรุษคว้าเมฆา
แต่ว่าเลือดบนใบหน้านั้นคือหยาดเลือดของคนอื่นกระเด็นมาใส่…
ในทันใดนั้น ส้งชิงบัญชาให้สังหารคนรับใช้ทุกคนที่ต่อต้าน สมาชิกในครอบครัวและสาวใช้ต่างถูกขับออกจากจวน
ลูกน้องคนหนึ่งพุ่งเข้ามารายงาน “ท่านผู้ช่วย ท่านผู้ช่วย มีคนรับใช้คนสนิทของเฉินเปียวมาขอความเมตตา เขาบอกว่าเขายินดีเปิดโปงความลับของเฉนเปียว!”
ส้งชิงกล่าว “ความลับอะไร”
ลูกน้องเอ่ย “ไม่ทราบ เขาพูดว่าอยากจะคุยกับผู้ช่วยด้วยตนเอง”
ส้งชิงลังเลเล็กน้อย ก่อนกล่าว “พาเขาเข้ามา”
กล่าวจบ เขาและหลัวเสี่ยวหู่ก็กระโดดลงมาจากหลังคาพร้อมกัน
ลูกน้องคนนั้นวิ่งเบี่ยงออกไป หลังจากนั้นไม่นานก็จับชายวันกลางคนที่ดูเหมือนคนรับใช้ที่ทั้งผอมโซและอ่อนแอคนหนึ่งเข้ามา!
ส้งชิงเอ่ยถาม “เจ้ามีความลับอะไร รีบพูดเร็ว!”
คยรับใช้กล่าวอย่างค่อนข้างยืดยาว “ผู้ช่วย นายท่าน นายท่าน อย่าฆ่าข้า ไม่ฆ่าข้าข้าก็พูด!”
ส้งชิงร้องตะโกนลั่น “มานี่! ตัดหัวของมันเสีย!”
“อย่า! อย่า! ข้าพูดข้าจะพูด!”
“รีบพูดสิ!”
“เฉินเปียวมีคลังทองใต้ดินแห่งหนึ่ง ด้านในซุกซ่อนสมบัติเงินทองทั้งหมดที่เขาขูดรีดมา มูลค่าคณานับ!”
คนรับใช้เสียขวัญจนฉี่รดกางเกง
ส้งชิงกล่าว “คลังทองใต้ดินอยู่ที่ใด”
คนรับใช้ใช้นิ้วมือสั่นเทา ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง
ส้งชิงกล่าว “พาพวกข้าไป!”
ทันใดนั้น กลุ่มคนหนึ่งขบวนก็บีบบังคับให้คนรับใช้นำทางไปคลังทองใต้ดินของเฉินเปียว มาถึงปากทางเข้าคลังทอง ส้งชิงก็ใช้ดาบตัดลวดเหล็กหนาในฉับเดียว ก่อนผลักประตูและเดินเข้าไป…
“โอ้ว!”
“เป็นคลังทองจริงๆ ด้วย”
ครั้นส้งชิงเข้าไปก็ตื่นตาตื่นใจกับแสงระยิบระยับสีทองอร่าม…
หลัวเสี่ยวหู่ตามเข้ามาด้านหลัง ตกใจอ้าปากค้าง “ไม่รู้ว่าเฉินเปียวคนนี้รีดไถเงินจากหยาดเหงื่อแรงกายของประชาชนผู้ยากไร้มามากเท่าใด วันนี้ถึงได้มีคลังทองใต้ดินอันใหญโตขนาดนี้ได้ ช่างชั่วร้ายเสียจริง!”
ส้งชิงกล่าว “เงินเหล่านี้พวกเราควรจะเอาไปให้คนจนทั้งหมด!”
หลัเสี่ยวหู่กล่าว “ไม่เช่นนั้น พวกเราเอาสมบัติเงินทองทั้งหมดกลับไปสำนักหลัก หลังจากตรวจสอบทีละอย่างแล้ว ก็เหลือไว้ใช้ประโยชน์สำหรับการพัฒนาขยายสาขาของสำนักชิงหลง ส่วนที่เหลือทั้งหมดก็นำไปบริจาคให้แก่ประชาชนผู้ยากไร้”
ส้งชิงกล่าวพลางพยักหน้า “วิธีนี้ดี! เสี่ยวหู่ เจ้าไปเรียกเหล่าพี่น้องเข้ามาเยอะๆ หน่อย เตรียมกล่องและกระเป๋าเข้ามาเยอะๆ พวกเราจะย้ายทรัพย์สมบัติทั้งหมดนี้กลับไป!”
“ดี!”
หลัวเสี่ยวหู่ออกไปเรียกคน
ส้งชิงพยักหน้าพลางชำเลืองมองสมบัติอันระยิบระยับ เงินทอง จนตาลายไปหมดแล้ว!
ชั่วชีวิตนี้ของเขายังไม่เคยเห็นเงินจำนวนมากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ!
ก็แม้แต่คิดยังคาดไม่ถึง!
จู่ๆ เขาก็มองเห็นของที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อเปื้อนเลือดสิ่งหนึ่งในมุมห้อง…ดูแล้วเหมือนกับกล่องๆ หนึ่ง…
“นี่คืออะไร”
“เหตุใดต้องซ่อนเอาไว้ในสถานที่ที่ซ่อนเร้นที่สุดในมุมอับที่สุดด้วย”
“หรือจะเป็นของที่สำคัญมากๆ?”
“บนเสื้อยังมีรอยเลือด แห้งไปแล้ว หรือจะเป็นกล่องที่แย่งชิงมาหลังจากฆ่าคนแล้ว?”
ส้งชิงเดินเข้าไปอย่างสงสัยใคร่รู้…
เขาโน้มกายลง ดูของที่ลึกลับห่อนี้…
ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
เขาเอื้อมมือไปเปิดหีบห่อ ด้านในปรากฏกล่องเหล็กเกรดคุณภาพสีดำกล่องหนึ่งออกมา…
รูปทรงสี่เหลี่ยม ขอบและมุมตรงเหยียด…
“กล่องนี้คืออะไร”
ส้งชิงใช้นิ้วเคาะลงไป ด้านในส่งเสียง “ติ้งติ้ง” สะท้อนกลับมา ดูท่าข้างในจะว่างเปล่า จะต้องซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้เป็นแน่!
ทว่าจะเปิดได้อย่างไรกัน
จะอย่างไรส้งชิงก็หา “รูกุญแจ” ไม่พบ และไม่ปรากฏ “ลูกกลอน” “สลักเกลียว” ที่สามารถเปิดกล่องเหล็กนี้ได้เลย…
ส้งชิงเอ่ยกับตนเอง “เอาเถิด! ไม่สนแล้ว! อย่างไรก็เอากลับไปสำนักหลักชิงหลงดีกว่า ท่านอาจารย์ฉลาดปานนั้น นางจะต้องมีวิธีเปิดกล่องประหลาดอันนี้ได้เป็นแน่…”
ไม่นานัก หลัวเสี่ยวหู่ก็เรียกพี่น้องเข้ามาสิบกว่าคน ในมือแต่ละคนล้วนถือถุงป่านใบใหญ่เอาไว้คนละใบ…
ส้งชิงและหลัวเสี่ยวหู่ควบคุมกลุ่มคนในการบรรจุทรัพย์สมบัติทั้งหมดเข้าไปด้านในถุง…
จากนั้น…
กล่องเหล็กพิเศษใบนั้น หลังจากที่ส้งชิงจัดการห่อหีบเรียบร้อยก็นำออกไป
เขาเพียงแค่รู้สึกว่ากล่องเหล็กนี้ด้านในจะต้องซุกซ่อนของที่ทั้งลึกลับและพิเศษอะไรบางอย่างเป็นแน่!
หากไม่เช่นนั้นละก็ คลังทองใต้ดินทั้งมวลนี้ล้วนเป็นทรัพย์สมบัติเงินทองต่างๆ ทั้งนั้น ไฉนมีเพียงกล่องนี้กล่องเดียวที่พิเศษเยี่ยงนี้กันเล่า?
