บทที่ 285 บาดเจ็บสาหัส2
เจ้าสัตว์ตัวใหญ่เท่าราชสีห์ ทั้งร่างไฟลุกท่วม ร่างกายกลายเป็นไฟสีแดงเลือด
มันคำรามราวกับเทพเซียนทำให้แผ่นดินไหว
“เทพสัตว์ป่าโกรธแล้ว”
“รีบวิ่งหนีเร็ว”
พวกมือธนูตกใจกลัวจนอกสั่นขวัญแขวนวิ่งหนี….
ถางเปิ่นขุยหน้าซีด “นี่….นี่….นี่…..นี่คือ…..ป๋าน….”
ซินเหยาเห็นเขารู้ที่มาของเสี่ยวป๋าน จึงถาม “เจ้ารู้ที่มาของเสี่ยวป๋านด้วยรึ”
ถางเปิ่นขุยพูดกระอักกระอ่วน “ไม่ เป็นไปไม่ได้ มันถูกเผาไปแล้วนี่”
ซินเหยาย้อนถาม “เจ้าตาเฒ่า เจ้าบอกว่าเสี่ยวป๋านเป็นอะไรไปนะ”
“โฮก”
เสี่ยวป๋านดุดันอาฆาต อ้าปากพ่นไฟมังกรไปที่ถางเปิ่นขุย….
“ปกป้องท่านเสนา”
เล๋ยถิงพีลี่เห็นเหตุการณ์ ตกใจกลัวเข้าไปปรามเสี่ยวป๋าน
แต่พวกเขาสองคนเป็นน่าสงสาร จะใช่คู่ต่อสู้ของเสี่ยวป๋านได้ยังไง
เสี่ยวป๋านพุ่งทะยานออกไป แม่ทัพทั้งสองติดไฟลุกท่วม….
“อ๊าก”
“ช่วยด้วย”
“ท่านเสนาบดี ช่วยพวกข้าด้วย”
เล๋ยถิงพีลี่ถูกไฟไหม้ลามทั่วตัว ร้องโหยหวน…..
“พวกเจ้าตายแน่ๆ ต่อให้พวกเจ้ามีวรยุทธ์ชั้นสูง สุดท้ายก็ต้องตาย ต้องตายอย่างอนาถ ฮ่าๆๆๆ”
ถางเปิ่นขุยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ซินเหยามั่นใจว่าเขารู้ที่มาของเสี่ยวป๋าน รีบถาม “เจ้ารู้อะไรมา เสี่ยวป๋านเป็นอะไร”
ถางเปิ่นขุยกล่าว “มันคือ…….”
“ฟู่”
ไฟพ่นโจมตีใส่ถางเปิ่นขุย
ผมเสื้อผ้าของเขาติดไฟ
“พวกเจ้า….ตาย…..ตายไม่มีที่ฝังแน่”
ถางเปิ่นขุยร้องโหยหวน พูดจบเขาก็หอบร่างติดไฟวิ่งหนีเข้าไปในความมืด จนเห็นเป็นเพียงไฟจุดเล็กๆ
“โฮก”
เสี่ยวป๋านคำรามด้วยความโกรธ ใครจะห้ามฝีเท้าของมันได้
ซินเหยาตะโกน “เสี่ยวป๋าน อย่าตามไป”
“โฮก”
เสี่ยวป๋านดื้อดึง
“อย่าตามไป”
ซินเหยาสั่งเสียงแข็ง
เสี่ยวป๋านลังเลสักพัก แววตาดุร้ายค่อยๆสงบลง หลังจากนั้นซัดเท้าใส่ล๋ยถิงพีลี่ ทุบซากศพจนสิ้นซาก
ซินเหยาแอบตกใจ เสี่ยวป๋านเปลี่ยนไปดุร้ายเช่นนี้ มันน่ากลัวกว่าที่คิด และตอนที่มันเปลี่ยนไป ดุร้ายคลั่ง แม้แต่คำพูดของข้าก็ไม่ฟัง ถ้าต่อไปข้าไม่อยู่ข้างมัน มันไม่เผาทั้งแผ่นดินหรือ
ตอนเฒ่าเจ้าเล่ห์ถางเปิ่นขุยจากไป ทำไมเขาพูดว่าทุกคนต้องตายไร้ที่ฝัง
เหมือนเขารู้ที่มาของเสี่ยวป๋าน
อีกอย่าง เขาดูกลัวมาก
เสี่ยวป๋านเป็นตัวอะไรกันแน่
ซินเหยาเลอะเลือนแล้ว
นางห้ามไม่ให้เสี่ยวป๋านตามถางเปิ่นขุย เพราะนางเข้าใจว่าถางเปิ่นขุยติดไฟ คงรอดยาก
คิดว่าต่อไปเขาไม่ทำเรื่องชั่วก็พอแล้ว
ไว้ชีวิตเขา ไม่แน่ว่าต่อไปเขาจะได้บอกที่มาของเสี่ยวป๋าน….
เสี่ยวป๋าน
ซินเหยาทั้งยินดีทั้งกังวล
“จีจี”
เสี่ยวป๋านร้องเรียกด้วยความชอบใจ พุ่งเข้าหาซินเหยา
ซินเหยาตกใจ
เดิมนางพึ่งจะตกใจ เสี่ยวป๋านกลายร่างเป็นตัวเล็กอ้วนท้วน
“เสี่ยวป๋านกลายร่างกลับมาแล้ว”
“เสี่ยวป๋าน กลับมาแล้วหรือ”
“จีจี”
“เสี่ยวป๋าน เจ้ากลายร่างอีกครั้งได้ไหม ให้พวกข้าดูว่าเจ้ากลายร่างยังไง ครั้งหน้าจะได้ควบคุมร่างได้”
“จีจี”
ไม่ว่าซินเหยาจะถามอะไร เสี่ยวป๋านแค่ตอบเสียงจีจี ใบหน้าหนูน้อยดูมีความสุขเหมือนพอใจกับฝีมือของตัวเองเมื่อกี้นี้
“นายท่าน โปรดรับคารวะจากข้าทั้งสี่คนด้วย”
ความน่าสยดสยองของเทพสัตว์เพลิงอันตรธานไปในเวลาอันรวดเร็ว
ฮัวโหล่หยูนและพวกทั้งสามคนคุกเข่าคารวะซินเหยา
ซินเหยากล่าว “พวกเจ้าลุกขึ้น”
พวกเขาทั้งสี่คนกลับไม่ทำตามยังคงคุกเข่า จนฝืนลุกขึ้นมา
ฮัวโหล่หยูนกับหงจู๋บาดเจ็บสาหัส ตอนลุกขึ้นโซเซ ต้องให้ชีวหยูนกับเจียนหารยี้ช่วยประคอง
“ให้ข้าดูบาดแผลพวกเจ้าซิ”
ซินเหยาใช้วิชาสายลับที่ฝึฝนศึกษามารักษาพวกเขา แผลและโรคทั่วไป นางรักษาให้ฟื้นได้เร็ว และตอนนี้นางมีกำลังภายในแข็งแกร่ง นางจึงรักษาแผลช้ำในได้คล่องแคล่ว
นางช่วยจัดการบาดแผลของฮัวโหล่หยูนกับหงจู๋
แม้ที่หน้าอกฮัวโหล่หยูนมีแผลจากโดนแทง เสียเลือดไปมาก เขาอ่อนแอลงมาก
แต่กำลังภายในของเขาดี ร่างกายกำยำ แต่อ่อนแรงลงไปบ้าง ไม่ถึงกี่ชีวิต
ซินเหยาช่วยห้ามเลือดให้เขาและใช้กำลังภายในถอนเลือด ให้เลือดไหลเวียน ร่างกายของเขาฟื้นขึ้นมาก รอยแผลรักษาผ่านไปหนึ่งเดือนก็ไม่เป็นอะไรมากแล้ว
แต่หงจู๋บาดเจ็บสาหัส
แขนของนางช้ำเลือด เลือดแห้งกรัง
อีกอย่างรอยแผลแขนขาดเลือดเกาะตัวแล้ว
ไม่มีอุปกรณ์การแพทย์และวิชาการแพทย์อะไรเลย ซินเหยาไม่มีวิธีต่อแขนนางกลับ
หลังจากนี้ คงมีแค่แขนเดียวแล้ว
ซินเหยาถอนหายใจ “ถ้าแขนขาต้องต่อภายในสามนาที อาจจะต่อเข้าไปได้ แม้ที่นี่ไม่มีอุปกรณ์การแพทย์ ไม่มีวิธีฟื้นฟูกำลังภายในอะไรเลย แต่หลังจากนี้การใช้ชีวิตใส่เสื้อผ้ากินอาหารคงจะมีปัญหา แต่น่าเสียดาย ตอนนี้สายเกินไปแล้ว”
