บทที่ 286 เจตนาฆ่าตัวตาย1
หงจู๋ยิ้มออกมาอย่างเศร้าใจ “นายท่านอย่าได้เสียใจไปเลย หากใช้แขนข้างหนึ่งของหงจู๋เพื่อแลกกับการได้อยู่กับนายท่าน เช่นนั้นแขนข้างนี้ของหงจู๋ก็คงจะต้องขาดไปนานแล้ว”
ซินเหยาเองก็ยิ้มบางๆ ออกมา “เจ้านี่เปิดใจกว้างจริงๆ เลยนะ”
ฮัวโหล่หยูนกล่าวว่า “นายท่าน ท่านเป็นใครกันแน่? หลายปีที่ผ่านมานี้ท่านไปอยู่ที่ไหนกัน? เหตุใดพวกเราถึงไม่เคยพบนายท่านที่เมืองหลวงเลยล่ะ?”
“เอ่อ…”
ซินเหยากล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ข้าอยากจะชี้แจงให้เป็นทางการมากกว่า ข้าไม่ใช่นายท่านของพวกเจ้า ต่อจากนี้พวกเจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่านายท่านแล้ว”
ฮัวโหล่หยูนสีหน้าเปลี่ยนไปมาก “นายท่าน เหตุใดท่านถึงไม่ยอมให้พวกข้ารู้จักกับท่านเล่า?”
ซินเหยากล่าว “ไม่ใช่ไม่อยากให้รู้จัก แต่ข้าไม่ใช่นายท่านของพวกเจ้าไง”
ฮัวโหล่หยูนกล่าวว่า “ฝ่าเท้าของนายท่าน…”
ซินเหยาก็กล่าวว่า “ปานที่ฝ่าเท้า ไม่แน่อาจจะมีคนที่มีเช่นนี้อยู่มากมาย หากพวกเจ้าอยากจะหาคนที่มีปานรูปดาวสี่ดวงที่ฝ่าเท้า เช่นนั้นพวกเจ้าก็หาผิดคนแล้วล่ะ พวกเจ้าไปหาคนอื่นเถอะ ข้าไม่ใช่นายท่านของพวกเจ้า”
ฮัวโหล่หยูนกล่าวอย่างตกใจว่า “ไม่ๆ ท่านคือนายท่านของพวกเรา ฝ่าเท้ามีปานดาวบังคับสละราชบัลลังก์สี่ดวงประทับอยู่ สตรีวัยประมาณยี่สิบปี ท่านล้วนเป็นไปตามที่กล่าวเอาไว้ ท่านก็คือนายท่านของพวกเรา”
ซินเหยากล่าวอย่างหงุดหงิดใจอยู่เล็กน้อย “ข้าไม่ใช่จริงๆ ข้าขอเตือนพวกเจ้าเลยนะ ห้ามตามข้ามาอีก และไม่ต้องเรียกข้าว่านายท่าน”
พูดเสร็จ นางก็อุ้มเสี่ยวป๋านขึ้นมาแล้วเดินออกไป
นางไม่อยากให้คนทั้งสี่นั้นจำผิดนึกว่านางเป็นนายท่าน
นางเป็นแค่คนที่ข้ามเวลามาผู้หนึ่งเท่านั้น…
เมื่อครึ่งปีก่อนยังอยู่ที่มหาสมุทรแปซิฟิกในศตวรรษที่ 21 แต่อยู่ดีๆ ก็ข้ามเวลามาที่นี่
แล้วทำไมถึงได้มาเป็นนายท่านที่นักบอดี้การ์ดสี่คนนี้รอมาสิบแปดปีได้เล่า?
ปานดาวสี่ดวงงั้นเหรอ?
มันคงเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละ
ฮัวโหล่หยูน เจี้ยนหารยีและพวก จู่ๆ ก็พากันคุกเข่าลง
ซินเหยาจึงพูดขึ้นมาว่า “พวกเจ้าจะทำอะไร?”
ฮัวโหล่หยูนกล่าวว่า “นายท่าน ท่านคือนายท่านของพวกเรา พวกเราตามหาท่านมาหลายปี จนในที่สุดก็ตามหานายท่านเจอแล้ว นับจากนี้ต่อไปพวกเราจะติดตามนายท่านไปทุกที่ ปกป้องนายท่าน หากนายท่านไม่ต้องการพวกเรา ก็ฆ่าพวกเราทิ้งเสียเถอะ”
เจี้ยนหารยีกล่าวว่า “ภารกิจของพวกเราทั้งสี่คนก็คือตามหานายท่านให้เจอ นอกจากภารกิจนี้แล้ว มีชีวิตอยู่ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว”
หงจู๋พูดขึ้นมา “นายท่าน หากนายท่านไม่ยอมรับพวกเรา ชีวิตของพวกเราก็ไม่มีค่าอะไรแล้ว”
สายตาของชีวหยูนยังคงซับซ้อนยากจะซ่อนเอาไว้ พูดขึ้นมาว่า “นายท่าน ในเมื่อท่านเป็นนายท่านของพวกเรา เหตุใดยังจะต้องหลบหนีด้วยเล่า? หากวันนี้นายท่านไม่ยอมรับพวกเราทั้งสี่คน พวกเราทั้งสี่คนก็จะทำลายตัวเองอยู่ตรงนี้”
พูดจบ ในมือของฮัวโหล่หยูนไม่รู้ว่ามีมีดเล่มนั้นมาอยู่ตอนไหน…
เขาหัวเราะขึ้นมาอย่างขมขื่น “เจี้ยนหารยี เจ้าเป็นคนที่เลือดเย็นที่สุดในกลุ่มของพวกเราสี่คน เรื่องสำคัญในวันนี้ก็มอบให้เจ้าเป็นคนจัดการแล้ว เจ้าฆ่าพวกเราทั้งสามคนก่อน จากนั้นเจ้าค่อยฆ่าตัวเจ้าเองตามไปก็แล้วกัน”
เจี้ยนหารยีกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้าช่างเป็นสหายที่ดีจริงๆ เอาเรื่องลำบากใจเช่นนี้มอบให้เป็นหน้าที่ของข้าแทน”
ฮัวโหล่หยูนยิ้มแล้วพูดว่า “สหาย ลำบากเจ้าแล้วล่ะ ชาติหน้าขอให้พวกเราได้กลับมาเป็นสหายกันอีก แล้วกลับมาติดตามนายท่านอีกครั้ง”
เจี้ยนหารยีกล่าวว่า “ตกลง”
“ขอบใจสหายเจี้ยนอย่างยิ่ง”
พูดจบ ฮัวโหล่หยูนก็ส่งมีดในมือออกมา
หลังจากเจี้ยนหารยีรับดาบไปแล้ว ก็ถามขึ้นมาว่า “ใครจะเป็นคนแรก?”
ชีวหยูนรีบพูดขึ้นมาว่า “ข้าก่อน ตายยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่เช่นนี้”
สายตาของเจี้ยนหารยีก็ประกายไอสังหารที่เย็นยะเยือกออกมา กล่าวเสียงเข้มว่า “ดี พี่หญิงไปก่อน ไม่นานพวกเราจะตามไป”
ซินเหยาพูดด้วยความโมโหว่า “นี่พวกเจ้ากำลังจะทำอะไร? ฆ่าตัวตายงั้นเหรอ? หรือว่าหานายท่านไม่เจอก็จะฆ่าตัวตายไม่เสียดายชีวิตแล้วงั้นหรือ? งั้นที่ข้าช่วยพวกเจ้าอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อกี้นี้เพื่ออะไรกัน?”
เจี้ยนหารยีพูดขึ้นว่า “ทั้งชีวิตนี้ของพวกเราสี่คนมีเพียงภารกิจเดียวเท่านั้น ก็คือติดตามนายท่าน ในเมื่อนายท่านไม่ปรารถนาให้พวกเราอยู่รับใช้ พวกเรายอมตายดีกว่ามีชีวิตอยู่เช่นนี้ ชีวิตของพวกเราขึ้นอยู่กับเจตนาของนายท่านแล้ว”
ซินเหยาพูดว่า “พวกเจ้ากำลังข่มขู่ข้างั้นหรือ?”
เจี้ยนหารยีพูดว่า “ไม่กล้าขอรับ พวกเราทั้งสี่คนเพียงเคารพนายท่าน ไม่ได้มีเจตนาข่มขู่นายท่านแต่อย่างใดขอรับ”
ซินเหยาพูดว่า “ข้าเคยบอกไปแล้วว่าพวกเจ้าตามคนผิดแล้ว”
เจี้ยนหารยีพูดว่า “พวกเราตามคนไม่ผิดแน่นอนขอรับ”
ซินเหยาพูดว่า “ก็ได้ ในเมื่อพวกเจ้าพูดเช่นนี้แล้ว งั้นต่อไปหากพวกเจ้ารู้ว่าตามผิดคนแล้ว ห้ามมาแก้แค้นข้าเด็ดขาด”
ฮัวโหล่หยูนพูดว่า “ความหมายของนายท่านก็คือนายท่านยอมให้พวกเราอยู่รับใช้แล้วใช่หรือไม่?”
ซินเหยาพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าได้รับบาดเจ็บแล้ว ยอดฝีมือในยุทธภพกำลังพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินตามหาพวกเจ้าอยู่ พวกเจ้าติดตามข้าไปก็พอแล้ว ตอนนี้ไปหาที่หลบภัยรักษาบาดแผลก่อน หลังจากแผลพวกเจ้าหายดีแล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะทำอะไรต่อ”
ฮัวโหล่หยูนพูดอย่างดีใจว่า “เป็นเช่นนี้ก็ดีมาก ดีมากเลย ขอบพระคุณนายท่านมากเจ้าค่ะ”
เจี้ยนหารยีพูดอย่างซื่อสัตย์ว่า “นายท่านไว้ชีวิตพวกเราแล้ว หากบาดแผลของพวกเราหายดีแล้วก็จะไม่ไปไหนเด็ดขาด”
ในตอนนี้…
ฮัวโหล่หยูนทั้งสามคนต่างก็จ้องเขม็งไปที่เขาด้วยสายตาดุดัน
เหตุใดถึงพูดเช่นนี้ล่ะ?
พูดออกมาได้อย่างไรกัน?
ควรจะเก็บไว้ในใจไม่ใช่หรือ?
ทั้งสามคนต่างก็ตำหนิเขาไม่น้อย
โชคดีที่ซินเหยาไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรกับพวกเขา แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร นางก็ไม่สามารถมองนักบอดี้การ์ดทั้งสี่คนนี้ฆ่าตัวตายได้ต่อหน้าต่อตาหรอกกระมัง
ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสี่คนนี้ก็มีจิตใจที่ซื่อสัตย์เป็นอย่างมาก หากไม่ยอมรับพวกเขา ไม่แน่อาจจะพากันฆ่าตัวตายจริงๆ ก็ได้
อีกอย่างบนตัวของพวกเขาก็บาดเจ็บ อีกทั้งยังถูกคนตามฆ่า….
ซินเหยาแอบถอนหายใจอย่างจนปัญญา แอบนึกในใจว่า “นี่มันเป็นโชคร้ายหรือโชคดีกันแน่? เหตุใดข้าถึงได้รับทั้งลูกศิษย์ สัตว์เลี้ยง คนรับใช้ ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นคนที่ประหลาดอีกด้วยงั้นเหรอ?”
นักดาบซื่อเทียนก็ไม่ต้องไปพูดถึงแล้ว พื้นฐานแล้วก็เป็นผู้เฒ่าที่ดื้อดึงคนหนึ่ง
เสี่ยวป๋านก็ยิ่งแปลกประหลาด พลังที่น่าหวาดกลัวนั้นหลังจากเปลี่ยนร่างแล้ว ทั้งยังมีเหตุการณ์ในชีวิตที่ทั้งลึกลับและแปลกประหลาดด้วย…
อีกทั้งตอนนี้ถูกบังคับให้รับคนรับใช้อย่างประหลาดใจ…
รับคนรับใช้มาแล้วก็แล้วไป
คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะถูกข่มขู่เอาชีวิตแล้วยังต้องถูกบังคับให้เป็นนายท่านอีก…
ควรจะหัวเราะหรือโมโหดี?
ซินเหยาเองก็พูดไม่ออกเหมือนกัน
แต่ว่าไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไป
อีกอย่างถางเปิ่นขุยก็หนีไปแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ถ้าหากแอบมีแผนการชั่วร้ายลับๆ อีกก็จะเป็นปัญหาที่เรื้อรังจนเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ไม่ดีขึ้น
