บทที่ 302 ไม่ได้เข้าใกล้สาวงามมานานแล้ว1
หลี่เหลียนคางยื่นคบเพลิงนำทางให้ฮ่องเต้อำมหิตอยู่เบื้องหน้าฮ่องเต้อำมหิตเดินตามอยู่เบื้องหลังด้วยสีหน้าครุ่นคิด เดินไปยังทิศทางของห้องบรรทม
“ฮ่องเต้”
หลี่เหลียนคางร้องเรียก
“ฮ่องเต้”
“หืม?”
ฮ่องเต้อำมหิตเรียกสติกลับมาท่ามกลางห้วงคำนึง
หลี่เหลียนคางเอ่ย “ฮ่องเต้ ถึงแล้วขอรับ”
ฮ่องเต้อำมหิตมองห้องบรรทมที่มืดสนิทและดูรกร้างเบื้องหน้า จึงตรัสอย่างไม่ค่อยปีติ “หลี่เหลียนคาง! เหตุใดห้องบรรทมของข้าจึงได้ทิ้งร้างเยี่ยงนี้?”
หลี่เหลียนคางเอ่ย “ฮ่องเต้อำมหิตทรงมิได้เรียกเหล่าพระนางมาถวายการรับใช้ในห้องบรรทมมาครึ่งปีแล้ว ห้องบรรทมย่อมต้องทิ้งร้างเป็นธรรมดา!”
มันใดนั้นฮ่องเต้อำมหิตก็นึกถึงเมื่อครึ่งปีก่อน…
หลังจากที่เข้าสู่ยามราตรีทุกๆ คืน…
ห้องบรรทมมักจะสว่างไสว แสงแห่งวสันต์ส่องประกายชัชวาล…
เขาถือกำเนิดมาด้วยความแตกต่าง เครื่องเพศน่าทึ่ง และกำลังกายเหนือธรรมดา ทุกคืนมักจะทานทนต่อสตรีคณานับ บรรเลงบทเพลงทุกรัตติกาล…มีชีวิตชีวาเบิกบานใจยิ่งนัก
นับตั้งแต่คืนนั้นหลังจากที่ซินเหยาร่วงลงมาจากหลังคาตกใส่เตียงมังกรของเขา เขาก็ไม่มีนางพระสนมที่โปรดปรานอีกเลย
ความอ้างว้างและเดียวดายในวันนี้ตรงกันข้ามกับความสุขและความตื่นเต้นในอดีต…
“พวกนางในขันทีเล่า? เหตุใดแม้แต่บริพารที่เฝ้ายามยังไม่มีเลยสักคนเดียว”
ในพระทัยของฮ่องเต้อำมหิตนั้นมีเพลิงไฟ
ทันใดนั้นก็ค้นพบว่าตนเองได้กลายเป็นคนอ้างว้างโดดเดี่ยวอย่างแท้จริง วังหลวงที่ใหญ่โตโออ่า หรูหราและมั่งคั่ง กลับไม่เห็นแม้แต่นางในสาวใช้เลยแม้แต่คนเดียว
หลี่เหลียนคางกล่าวอย่างระแวดระวัง “ฮ่องเต้ พวกนางในขันทีเหล่านั้นมักทำความผิดเป็นเนืองนิจ ยุแหย่ให้พระพักตร์ของฮ่องเต้ขุ่นเคือง ฮ่องเต้ทรงประหารนางในและขันทีที่คอยปรนนิบัติในห้องบรรทมหมดแล้ว เฉพาะสามวันนี้ก็ประหารไปแล้วทั้งหมด…”
เขาชะงักกึก ไม่กล้าเอ่ยคำ
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าวเสียงแผ่ว “เจ้าพูดมาเถิด ข้าไม่ตำหนิเจ้าหรอก”
หลี่เหลียนคางเอ่ย “สามวันมานี้ฮ่องเต้ทรงประหารนางในเจ็ดคนและขันทีอีกเก้าคน”
สิบหกคน?
นั่นมิใช่ว่าวันหนึ่งฆ่าไปห้าคนแล้วเชียวหรือ
ทันใดนั้นฮ่องเต้อำมหิตพลันทอดถอนใจเบาๆ ก่อนตรัส “ข้าไม่ได้เข้าใกล้สาวงามมานานมากแล้ว อารมณ์นั้นค่อนข้างหงุดหงิดง่ายกว่าเดิม!”
หลี่เหลียนคางเอ่ย “ข้าทาสเกรงว่าฮ่องเต้จะทรงหักโหมพระวรกาย ฮ่องเต้มิเคยลืมเลือนพระนางซินเหยา แต่พระนางซินเหยากลับหนีออกจากวังหลวงไปตั้งนานแล้ว เหตุใดฮ่องเต้จึงไม่ให้องครักษ์จับตัวพระนางกลับมา เช่นนี้ฝ่าบาทก็จะได้รับการปลดเปลื้องพันธนาการแล้ว”
“ไม่ต้องแล้ว ในเมื่อมอบความสุขแก่นางไม่ได้ เช่นนั้นก็มอบอิสระแก่นางดีกว่า”
ในดวงตาของฮ่องเต้อำมหิต แฝงแววโศกเศร้าอย่างหนัก
“หลี่เหลียนคาง”
“ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ”
“ไปเรียกหลี่เฟยมาถวายการรับใช้ในห้องบรรทม คืนนี้ ข้าไม่อยากอยู่คนเดียว…”
ไม่ได้เข้าใกล้สตรีมาเนิ่นานแล้ว ฮ่องเต้อำมหิตและซินเหยาเผชิญหน้ากันอย่างจัง…
นัยน์ตาอันมืดมนเรียวเล็กของฮ่องเต้อำมหิต ฉายแววความกระหายออกมา…
“ฮ่องเต้”
“ยังมีเรื่องอันใดอีก”
“พระนางฮองเฮา…”
“อย่าได้เอ่ยถึงคนๆ นั้นอีก” สีพักตร์ของฮ่องเต้อำมหิตฉายแววจนปัญญาอย่างชัดเจน
“ข้าทาสหมายถึงฮองเฮาพระองค์ใหม่ ธิดาของฮ่องเต้เหอถู ฮองเฮาพระองค์ใหม่เข้าวังอย่างเป็นทางการมาได้สี่วันแล้ว วันเวลาเหล่านี้ไทเฮาทรงชี้แนะหน้าที่การรับผิดชอบวังหลวงให้แก่ฮองเฮาองค์ใหม่อย่างค่อยเป็นค่อยไป ฮองเฮาพระองค์ใหม่เฉลียวฉลาดหลักแหลม พอได้เรียนก็…”
“เจ้าพูดเรื่องพวกนี้กับข้า เพราะอยากย้ำเตือนข้าถึงความจริงที่ว่าจ้าวยู่หญิงขึ้นเป็นเจ้านายของวังหลังแห่งนี้แล้ว ใช่หรือไม่”
“ข้าทาสมิกล้า ข้าทาส…”
“เอาล่ะ เจ้าไปเรียกจ้าวยู่หญิงมาปรนนิบัติในห้องบรรทมเสีย ข้าเองก็เป็นหนี้นางจริงๆ นั่นแหละ คืนนี้ข้าจะพะเน้าพะนอนาง ให้นางได้เป็นเจ้านายแห่งวังหลังอย่างแท้จริง”
“ข้าทาสรับพระบัญชา ข้าทาสจะไปอัญเชิญพระนางฮองเฮาด้วยตนเอง”
กล่าวจบ หลี่เหลียนคางก็ออกไปอย่างหน้าชื่นตาบานยิ่งนัก
ในที่สุดฮ่องเต้ก็ยอมเรียกเปลี่ยนรับสั่งเรียกพระสนมแล้ว ข้อนี้ทำให้หลี่เหลียนคางเบิกบานใจยิ่งนัก
ถึงแม้เขาจะเป็นขันทีเก่าแก่คนหนึ่ง ไม่เข้าใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ระหว่างหญิงชาย แต่เขารู้ว่าในฐานะฮ่องเต้พระองค์หนึ่ง ไม่ได้เข้าใกล้สาวงามมากว่าครึ่งปีนั้นค่อนข้างแปลกประหลาดยิ่งนัก
ฟากฟ้ามืดสงัด ไร้ซึ่งลำแสงแม้เพียงเศษเสี้ยว…
ท้องนภายามราตรีเวิ้งว้าง เงียบสงบและลึกลับ…
ทันใดนั้นฮ่องเต้อำมหิตก็มีอารมณ์สุนทรีย์ กระโดดและลอยตัวขึ้นไปบนหลังคา
ยอดหลังคา…
เขายืนอยู่บนยอดหลังคา ทอดสายตามองราชวัง คบเพลิงโชติช่วง สิบลี้ทอดติดกัน…ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเขตแดนแห่งวังหลังของเขา โฉมงามสามพันคน ทว่ากลับไม่มีสักคนเดียวที่สามารถทำให้ใจของเขามีความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้…
“ยอดหญิง เจ้าอยู่ที่ไหน”
“เจ้าลืมเลือนข้าไปหมดแล้วจริงๆ หรือ”
“ข้ากลับคำนึงถึงเจ้าทุกเวลา…”
“ข้าเองก็อยากลืมเจ้า”
“คืนนี้ ข้าจะเป็นผู้ชายคนใหม่…”
“จากนี้ไป ข้าจะลืมเลือนเจ้าโดยสิ้นเชิง…”
“ยอดหญิง…”
ฮ่องเต้อำมหิตแหงนหน้าขึ้น ทอดมองท้องนภาอันไกลโพ้น…
ในที่ไกลๆ รุ่งอรุณสีเทาสว่างผุดพรายความโศกเศร้าจางๆ ขึ้นมา…
“ฟ้าสางแล้ว”
ฮ่องเต้อำมหิตงึมงำกับตนเองเบาๆ พลางกระโดดลงจากหลังคา จากนั้นก็มองเห็นหลี่เหลียนคางกุลีกุจอกลับมาคนเดียว
“คนเล่า?” ฮ่องเต้อำมหิตถาม
“ฮ่องเต้ ข้าทาสไร้ประโยชน์นัก”
“ฮองเฮาเล่า”
“ฮองเฮาบรรทมแล้ว ข้าน้อยให้นางในนำเอาพระบัญชาไปเรียก ต่อมาก็ไปเรียกด้วยตนเองอีก…อาจเพราะฮองเฮาหลับลึกเกินไปจึงเรียกไม่ยอมตื่น”
“บางทีนางอาจจะแกล้งหลับก็ได้ นี่คือการแต่งงานทางการเมือง บางทีนางเองก็เป็นผู้ถูกกระทำ มิได้ยินดีเป็นฮองเฮาอย่างเต็มใจนักหรอก”
“ฮองเฮาจะกล้าไร้มารยาทเยี่ยงนี้กระนั้นหรือ”
“เอาเถิด จะว่าอย่างไรการที่ข้าตัดสินใจสมรสเชื่อมไมตรีครั้งนี้จึงจะเป็นการเปลี่ยนแปลงชีวิตนางทั้งชีวิต ปล่อยนางไปเถิด ฟ้าใกล้สางแล้ว เจ้ารีบไปบอกนางในขันทีให้มาผลัดอาภรณ์แก่ข้าเตรียมเสวยสำรับเช้าเถิด ไม่ช้าก็ต้องเข้าท้องพระโรงว่ากิจเช้าแล้ว
