บทที่ 292 ยังสามารถย้อนกลับไปได้1
“อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่ประโยคนี้ เป็นประโยคก่อนหน้านี้ต่างหาก เจ้าพูดอะไรก่อนหน้านี้”
“อันที่จริงข้าเองก็ไม่เข้าใจมากๆ สมบัติไร้เทียมทานอะไรนี่มันก็เป็นเพียงแค่กล่องเหล็กกล่องเดียวเท่านั้นเอง มีอะไรต้องกังวลกันเชียว”
“กล่องเหล็ก…”
ริมฝีปากซินเหยาบ่นพึมพำ “กล่องเหล็ก กล่องเหล็ก…กล่องเหล็ก? เหตุใดฟังดูแล้วถึงได้คุ้นหูขนาดนี้กันนะ เหมือนว่าข้าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน”
โอหยางซิงเฉินกล่าวพลางยิ้ม “ท่านย่อมเคยได้ยินอยู่แล้ว ข้าพูดไปตั้งเกือบตลอดทั้งคืนแหนะ”
ซินเหยากล่าว “ไม่ใช่ที่ท่านพูด อย่าเพิ่งกวนข้า ให้ข้าได้คิดสักหน่อย ข้าได้ยินเรื่องกล่องเหล็กนี่จากที่อื่น ฟังดูแล้วคุ้นหูเหลือเกิน”
โอหยางซิงเฉินมองท่าทีประดุจเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ ขึงขังจริงจัง ไม่เข้าใจนางเลยสักนิด
เขาเห็นคราบเลือดกรังมากมายบนร่างของซินเหยา หัวไหล่ยังมีรอยดาบ ยังไม่ได้จัดการให้เรียบร้อยเลย
เขากล่าวอย่างค่อนข้างเห็นใจ “ไม่ใช่ว่าเป็นแค่กล่องเหล็กกล่องเดียวหรอกหรือ เหตุใดเจ้าถึงได้ตึงเครียดขนาดนี้ ดูเจ้าเองบาดเจ็บ เจ้ายังไม่กังวลเลยนะ”
“ใช่แล้ว”
“กล่องเหล็ก”
“ข้ารู้แล้ว”
“ฮ่าฮ่า”
“เฉิงเสี้ยงชิงกล่องเซิ้นที่สองไปแล้ว”
“เขาจะต้องหาสถานที่สักแห่งเพื่อซ่อนสมบัติที่สำคัญขนาดนี้เอาไว้เป็นแน่”
“เขาจะต้องไม่ซ่อนไว้ในบ้านของตัวเองเป็นอันขาด”
“ใต้หล้านี้คงไม่มีใครที่โง่ขนาดซ่อนสมบัติล้ำค่าเพียงนี้ไว้ในบ้านของตนเองเป็นแน่”
“เฉินเปียว”
“เฉินเปียวเป็นลูกน้องคนสนิทของถางเปิ่นขุย”
“อีกอย่างถางเปิ่นขุยยังส่งชีวหยูนไปปกป้องเฉินเปียวอีกด้วย”
“เฉินเปียวเป็นเพียงแค่หุ่นเชิดบังหน้าเท่านั้น”
“เหตุใดถึงได้สำคัญถึงขนาดส่งยอดฝีมืออย่างนักบอดี้การ์ดทั้งสี่ไปคุ้มกันด้วย”
“นี่มันช่างไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ”
จู่ๆ ซินเหยาก็เริงระบำอย่างมีความสุข บนหน้าเปี่ยมด้วยความสดชื่นแจ่มใส
นางตื่นเต้นเสียจนคว้าโอหยางซิงเฉินเข้ามาในอ้อมอก และกอดอย่างแน่นหนา พลางร้องตะโกนอย่างมีความสุข “ฮ่าๆ หนอนหนังสือหนอนหนังสือ ข้ารู้แล้วว่ากล่องเซิ้นอยู่ที่ไหน ในที่สุดข้าก็รู้แล้วว่าเหตุใดถางเปิ่นขุยถึงได้ส่งชีวหยุนไปปกป้องลูกกระจ๊อกอย่างเฉินเปียว”
“เพราะอะไร”
ช่วงแก้มของโอหยางซิงเฉินแดงก่ำ ทำตัวไม่ถูกยิ่งนัก
ซินเหยากลับไม่ได้สังเกตถึงความแตกต่างระหว่างชายหญิง เอ่ยวาจาด้วยความเบิกบานใจเป็นอย่างยิ่ง “สิ่งที่ชีวหยุนคุ้มกันไม่ใช่เฉินเปียวเสียหน่อย ที่ชีวหยุนต้องคุ้มกันคือกล่องเซิ้นที่สองต่างหาก ซึ่งก็คือสมบัติล้ำค่าที่ถางเปิ่นขุยจิ้งจอกเฒ่าตัวนั้นขโมยไปจากร้านจี้โม่”
“ต้องเป็นอย่างนั้น ต้องเป็นอย่างนั้นแน่”
“จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างเขาคงไม่โง่พอที่จะเอาสมบัติล้ำค่าไปซ่อนไว้ในจวนเฉิงเสี้ยงของตัวเขาเองแน่ๆ”
“เขาจะต้องมอบกล่องเซิ้นที่สองให้เฉินเปียวผู้ช่วยกรมขนส่งทางน้ำเป็นคนคุ้มกัน”
“แต่ว่าไม่ไว้วางใจหุ่นเชิดอย่างเฉินเปียวคนนี้เท่าใดนัก เพราะฉะนั้นจึงได้ส่งชีวหยุนไปปกป้อง”
“มิน่าเล่าส้งชิงถึงได้พูดอยู่ตลอดว่าพบกล่องเหล็กลึกลับกล่องหนึ่งในห้องใต้ดินของเฉินเปียว”
“ที่แท้…”
“กล่องเหล็กที่เขาพูดถึง ก็คือกล่องเซิ้นที่สองนั่นเอง”
“ที่แท้กล่องเซิ้นที่สอง…”
ซินเหยาชื่นมื่นอยู่เป็นเวลานาน เพิ่งจะสังเกตว่าตนเองกอดโอหยางซิงเฉินเอาไว้แน่น กอดอย่างแน่นหนาเสียเหลือเกิน เนื้อหนังของทั้งสองคน กั้นด้วยอาภรณ์ชิ้นบาง แนบชิดกันอย่างแนบแน่น
ทรวงอกของนางรับรู้ได้ถึงหน้าอกที่แข็งแกร่งของโอหยางซิงเฉิน ซึ่งเต้นเป็นจังหวะระรัว…
“เขา…”
“เขาประหม่ามาก…”
จู่ๆ ซินเหยาก็ค้นพบว่าเจ้าหนอนหนังสือผู้นี้ช่างน่ารักเสียจริงๆ
“เจ้าหนอนหนังสือ หัวใจของท่านเต้นรัวขนาดนี้?” ซินเหยาแสร้งถามอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“ข้า…ข้า…”
โอหยางซิงเฉินทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ จึงผลักซินเหยาออกเต็มแรง…
ซินเหยาหัวเราะร่าพลางกล่าว “ท่านไม่เคยกอดผู้หญิงมาก่อนหรือ”
โอหยางซิงเฉินพยักหน้าอันระเรื่อแดงก่ำ
ซินเหยาเอ่ย “หนอนหนังสือ ท่านเป็นหนอนหนังสือจริงๆ ด้วย ท่านควรจะดูฮัวโหล่หยุนเป็นตัวอย่าง ไปเยี่ยมชมหอนางโลมบ่อยๆ ดูบ้าง เอาล่ะ ข้ายังมีเรื่องสำคัญต้องทำ ข้าอยากถามท่านสักหนึ่งคำถาม”
“ถามอะไร”
“คำถามสุดท้าย”
“ถามเถิด”
“กล่องเซิ้นที่สองหายไปในร้านจี้โม่ของท่าน ถ้าหากท่านเห็นกล่องเซิ้นที่สอง หรือรู้ว่ากล่องเซิ้นที่สองอยู่ที่ไหน จะต้องรับผิดชอบในการฟื้นฟูกล่องเซิ้นใช่หรือไม่”
“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”
“เช่นนั้นก็สิ้นเรื่อง ไม่มีธุระของท่านแล้ว แยกย้ายทางใครทางมันเถิด วันหน้ามีโอกาสไว้พบกันใหม่”
กล่าวจบ ซินเหยาก็ใช้วิชาตัวเบา โผบินเข้าสู่ท่ามกลางความมืดอันเวิ้งว้างไร้ที่สิ้นสุด…
โอหยางซิงเฉินลุกขึ้นยืน…
เงาร่างอันสลักหล่อเหลานั้นยืนอยู่บนยอดหลังคา อาบแสงจันทร์สีขาวยวง ทั้งเดียวดายและเงียบเหงา
“นาง…เหตุใดนางจึงกอดข้า หัวใจของข้าไฉนจึงเต้นเร็วเยี่ยงนี้”
ในสายตาของโอหยางซิงเฉิน แม้แต่ตนเองยังไม่ตระหนักถึงมัน ทั้งหมดนั้นเป็นความอ่อนโยนและหลงใหลอันแข็งแกร่งที่ไม่อาจมลาย…
ซินเหยารีบเดินทางอย่างรวดเร็ว
นางรู้แล้วว่ากล้องเซิ้นอยู่ที่ใด…
นางถูกฟัน
และต้องทนทุกข์ทรมานจากบาดเจ็บที่รุนแรงของกำลังภายใน อีกทั้งยังมีพลังฝ่ามือพิษอีกด้วย
ถึงแม้มันจะไม่ถึงชีวิต แต่ว่าหากไม่จัดการให้ทันเวลาอาจจะเป็นปัญหาได้
ทว่าซินเหยากลับมิได้แยแสเลยสักนิด
นางมิเคยตื่นเต้น เบิกบาน ร้อนรนและรีบเร่งขนาดนี้มาก่อน…
ตอนที่นางรู้ว่ากล่องกองฉุกเฉินพิเศษของตนเองก็อยู่ในโลกแห่งนี้ด้วยนั้น…
เมื่อนางลากกล่องกองฉุกเฉินพิเศษของนางออกมาจากใต้เตียง…
นางแค่รู้สึกดีใจเจือประหลาดใจ
อารมณ์นั้นไม่ได้เบิกบานใจจนบ้าระห่ำดังเช่นในเวลานี้เลยด้วยซ้ำ
กล่องกองฉุกเฉินพิเศษกล่องที่สอง…
ถ้าหากว่ามีกล่องกองฉุกเฉินพิเศษกล่องที่สองจริงๆ…
เช่นนั้นก็สามารถบรรเทาความสงสัยมากมายในใจของนางไปได้แล้ว
กล่องกองฉุกเฉินพิเศษกล่องที่สอง
บนโลกแห่งนี้ แน่นอนว่าย่อมไม่มีกองฉุกเฉินพิเศษ และยิ่งไม่มีกล่องกองฉุกเฉินพิเศษเข้าไปกันใหญ่
ถ้าหากมีกล่องกองฉุกเฉินพิเศษที่สองขึ้นมาจริงๆ กรณีแรก
กล่องกองฉุกเฉินพิเศษใบนั้นเป็นของนางเอง
กล่าวคือ ตอนที่กล่องกองฉุกเฉินพิเศษของนางข้ามเวลามาในตอนแรก แบ่งเข้าไปในพื้นที่เดียวกันสองครั้งตามลำดับ
เช่นนั้นกองฉุกเฉินพิเศษนี้ก็น่าจะมีหน้าตาเหมือนกล่องกองฉุกเฉินพิเศษเมื่อหนึ่งร้อยสามสิบปีก่อนไม่ผิดเพี้ยน
