บทที่ 297 คุณหนูหกแห่งจวนอ๋องโจว๋2
ส้งชิงตระหนักถึงความกวดขันของปัญหา จึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น
ต่อมา…
ฝูงชนเริ่มเคลื่อนไหวตามแบบฉบับตนเอง
เป็นไปได้มากที่สุดว่าโจว๋ปี้หลัวจะขโมยกล่องเซิ้นกลับไปซ่อนที่จวนอ๋องโจว๋!
นางเคยเห็นกล่องเซิ้น ซ้ำยังได้เห็นซินเหยาเปิดกล่องเซิ้นกับตาตนเอง…
ครั้นเห็นกล่องเซิ้นที่สองในห้องของซินเหยา ก็ย่อมขโมยไปเป็นธรรมดา…
ซินเหยาเป็นคนของจวนอ๋องโจว๋ เข้าออกสะดวกสบาย จึงตรงดิ่งเข้าไปหาคนในจวนอ๋องโจว๋
นักบอดี้การ์ดทั้งสี่ถูกแบ่งออกเป็นสี่ทิศทาง แต่ละคนนำศิษย์ของสำนักชิงหลงสิบกว่าคนไปเสาะหาที่อยู่ของโจว๋ปี้หลัวตามทิศเหนือใต้ออกตก…
ส่วนส้งชิงนั้นเรียกหลัวเสี่ยวหู่ ซ่วนโถและผู้เป็นดั่งกระดูกสันหลังของสำนักชิงหลงคนอื่นๆ นำทัพศิษย์ของสำนักชิงหลงทุกคนเริ่มค้นหาร้านพักในเมืองทั้งหมด…
ถ้าหากโจว๋ปี้หลัวทำผิดทุจริต ไม่ได้กลับไปจวนอ๋องโจว๋
เป็นไปได้มากว่านางจะหาสถานที่แห่งหนึ่งเพื่อใช้ในการซ่อนตัว!
รถม้าของนางยังอยู่ด้านนอกของสำนักชิงหลง เห็นได้ชัดว่ามีบางคนแอบย่องหลบไปทางประตูด้านหลัง…
คนตัวลำพังในเวลาดึกสงัดเช่นนี้วิ่งกระหอบไปตามทาง ย่อมวิ่งไปได้ไม่ไกลอย่างแน่นอน…
ราชวัง
ฮ่องเต้อำมหิต นักอาคมฝั่งช้าย นักอาคมฝั่งขวา เหอเทียนจ้าว และฮ่องเต้เหอถู…
นี่คือการเจรจาต่อรองที่เหมือนกับศึกชิงชักเย่อก็ไม่ปาน…
ถ้อยคำโอภาปราศรัยได้ลากยาวมาเป็นเวลาสองชั่วยามแล้ว…
ฮ่องเต้อำมหิตยังคงไม่เอ่ยถึงประเด็นหลักของเงื่อนไขการพักรบ…
ข้อนี้ฮ่องเต้เหอถูร้อนใจมากแล้วจริงๆ
ยิ่งเป็นเยี่ยงนี้ ในใจของฮ่องเต้เหอถูก็ยิ่งระส่ำระสายมากขึ้นเรื่อยๆ หลายวันก่อนหน้านี้เขามายังเมืองหลวงอย่างลับๆ และยังคงมีความมั่นใจเต็มประดาต่อการเจรจาในวันนี้ จิตใจฮึกเหิม มั่นใจว่าฮ่องเต้จะยอมสัมปทานอย่างละเอียดยิบที่สุด
ทว่า ตอนนี้ เขากลับไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด!
สามวันมานี้ สถานการณ์ผกผันไปเล็กน้อย และการที่ฮ่องเต้อำมหิตเถรตรงและเปิดเผยต่อเขานั้นยิ่งทำให้ความรู้สึกได้ถึงความน่าสยดสยองของผู้ชายสุขุมคนนี้!
ทันใดนั้น มู่หรงหยุนที่สวมชุดเกราะ ลากดาบบุกเข้ามาในท้องพระโรง ทำลายภาวะชะงักงันของการเจรจาครั้งนี้ลง!
“กระหม่อมมู่หรงหยุนเข้าเฝ้าฝ่าบาท
“ลุกขึ้น”
เรียวปากของฮ่องเต้อำมหิต ค่อยๆ พ่นสองคำนี้ออกมาเนิบนาบ ช่วงระหว่างการเอ่ยอย่างลวกๆ ก็สังเกตเห็นความปรีชาและเย็นเยียบทั้งหมดแจ่มแจ้ง
เหอเทียนจ้าวเอ่ย “แม่ทัพมู่หรง ดำเนินรื่องราวเป็นอย่างไรบ้างแล้ว พวกเราต่างรอข่าวคราวจากท่านอยู่พอดีเชียว”
มู่หรงหยุนกล่าว “ด้วยพระบารมีของฮ่องเต้…”
ทันใดนั้นฮ่องเต้อำมหิตพลันเอ่ยอย่างทรงกริ้ว “พูดคำที่ไร้สาระให้น้อยลง รายงานสถานการณ์ทหารมาตรงๆ”
มู่หรงหยุนเอ่ย “ขอรับ ฮ่องเต้ กระหม่อมน้อมนำบัญชาลับของฮ่องเต้ ห้อมล้อมจวนเฉิงเสี้ยงของถางเปิ่นขุยผู้กระทำความผิดก่อจลาจล มีพลธนูฝีมือดีสองพันนายและยอดฝีมือกำลังภายในขั้นสูงสามร้อยคนประทุษร้ายไปได้เพียงสองคน ได้รับบาดเจ็บสิบเอ็ดคน”
ฮ่องเต้อำมหิตตรัส “ข้าอยากรู้การบาดเจ็บและล้มตายของจวนเฉิงเสี้ยง!”
มู่หรงหยุนกล่าว “จวนเสี้ยงเฉิงมีสมาชิกอยู่สี่ร้อยสิบเก้าคนเรื่อยมา แต่ว่าในจวนมีราวๆ สี่ร้อยสิบคน สี่ร้อยเจ็ดคนตายในกองเพลิงและด้วยน้ำมือของพลธนู สามคนที่ได้รับบาดเจ็บหลบหนีไปได้!”
ฮ่องเต้อำมหิตเอ่ย “สมาชิกคนสำคัญของจวนเฉิงเสี้ยงเล่า?”
มู่หรงหยุนกล่าว “ถางเปิ่นกลางย่อมไม่อยู่ในจวนอยู่แล้ว! ถางเปิ่นหลง ถางเปิ่นหู่สองพี่น้องนั้นไม่ทราบที่อยู่แน่ชัด ส่วนใต้เท้าเฉิงเสี้ยงถางเปิ่นขุยไม่ได้ร่องรอยเชื่อว่าได้ยินข่าวคราวมาแต่เนิ่นๆ จึงหลบซ่อนตัว ส่วนสมาชิกคนอื่นๆ ของตระกูลถางเปิ่น นอกจากเจ้าหน้าที่นักการเมืองทุกท่านราชสำนัก ผู้นำในจวนเฉิงเสี้ยงแล้ว ล้วนถูกกวาดล้างจนสิ้นซาก สามคนที่หลบหนี กำลังอยู่ในระหว่างการตรวจสอบสถานะ!”
ดวงตาของฮ่องเต้อำมหิตหรี่ลงจนกลายเป็นเส้น กล่าวอย่างเย็นชา “กล่องเซิ้นที่สองเล่า”
มู่หรงหยุนกล่าว “กระหม่อมนำยอดฝีมือกลุ่มใหญ่ฉวยโอกาสตอนที่ไฟลามบุกเข้าไปในจวนเฉิงเสี้ยง เสาะหาทุกซอกทุกมุมในจวนเฉิงเสี้ยง ล้วนหาตำแหน่งแห่งหนของกล่องเซิ้นไม่พบเลย!”
ฮ่องเต้อำมหิตเอ่ย “กล่องเซิ้นยิงแทงไม่ทะลุ ตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ รอหลังจากไฟในจวนเฉิงเสี้ยงมอดดับ ค่อยส่งคนไปเสาะหาจนถึงที่สุด ต่อให้ต้องขุดจวนเฉิงเสี้ยงที่เป็นเถ้าถ่านลึกสามคืบ ก็ต้องหากล่องเซิ้นที่สองที่เจ้าทรราชเฉิงเสี้ยงคนนี้ขโมยไปให้เจอจงได้!”
มู่หรงหยุนเอ่ย “ขอรับ! ฮ่องเต้!”
ทันใดนั้นฮ่องเต้อำมหิตพลันตะเบ็งเสียงลั่น “หลี่เหลียนคาง! ร่างราชโองการ ข้าจะแจกแจงบทลงโทษ!”
หลี่เหลียนคางผู้ดูแลขันทีซึ่งยืนคอยปรนนิบัติอยู่หน้าประตูได้ยิน ก็รีบหยิบพู่กันกระดาษเข้ามาเขียนราชโองการด้วยตนเอง…
ฮ่องเต้อำมหิตตรัส “เจ้าทรราชถางเปิ่นขุยขโมยช่วงชิงกล่องเซิ้นที่สอง ณ ร้านจี้โม่ไป ฆ่าผู้คนนับร้อยอย่างโหดเหี้ยมกลางวันแสกๆ มีความผิดโทษฐานฆาตรกรรม โทษกบฎ โทษฐานขโมย โทษโจรกรรม รวมทั้งสิ้นสิบเอ็ดโทษทัณฑ์ มีโทษตายสถานเดียว เกี่ยวพันไปถึงโคตรชั่วทั้งหมด!”
ถ้อยคำหลายพันคำพูดเสียยืดยาว ระบุแจกแจงอาชญากรรมการทุจริตทั้งหมดที่ถางเปิ่นขุยกระทำระหว่างการดำรงตำแหน่งในฐานะเฉิงเสี้ยง และอาชญากรรมแต่ละอย่างมีหลักฐานซึ่งมีรายละเอียดอันน่าเชื่อถืออย่างยิ่ง หลักฐานมัดตัวแน่นหนา จะเห็นได้ว่าฮ่องเต้อำมหิตมีจิตใจที่จะทำลายล้างถางเปิ่นขุยอยู่แล้ว เพียงแค่แต่ไหนแต่ไรมาไม่สบโอกาสเลยเสียที
ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้อำมหิตหยุดชะงักลงเล็กน้อย เพิ่มเติมหนึ่งประโยคในด้านท้ายของราชโองการ “จวนเฉิงเสี้ยงทั้งครอบครัวได้ถูกทำลายล้างชั่วโคตรแล้ว พลพรรคทั้งหมดซึ่งอยู่ในส่วนของจวนเฉิงเสี้ยง ให้เวลาพวกเขาภายในหนึ่งเดือนในการยื่นคำร้องขออภัยโทษขึ้นต่อราชสำนัก แสดงความเสียใจ ราชสำนักและข้าจะมองข้ามความผิด สงวนไว้ตรวจสอบ”
หลี่เหลียนคางรีบจดพู่กันอย่างเร่งด่วน หลังจากเขียนเสร็จแล้วก็ส่งมอบให้ฮ่องเต้อำมหิตตรวจสอบ
ฮ่องเต้อำมหิตกวาดอ่านแวบหนึ่ง จากนั้นก็หยิบตราประทับหยกออกมา ประทับลงไปให้เกิดผลบังคับใช้
ฮ่องเต้อำมหิตมอบราชโองการส่งให้หลี่เหลียนคาง ก่อนตรัส “เจ้านำราชโองการไปส่งที่กรมตรวจตรา และรีบนำไปป่าวประกาศให้ใต้หล้าได้รู้กันถ้วนหน้าบัดเดี๋ยวนี้”
หลี่เหลียนคางเอ่ย “ข้าน้อยน้อมรับบัญชา”
ฮ่องเต้อำมหิตตรัสอีก “มู่หรงหยุนรับบัญชา”
มู่หรงหยุนคุกเข่ากล่าว “กระหม่อมอยู่ที่นี่ขอรับ”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “มู่หรงหยุน ในฐานะเจ้าเป็นขุนนางชั้นสูง ดำเนินการตรวจสอบด้วยตนเอง มีความภักดีน่ายกย่องเป็นแบบอย่าง สามารถทำลายกบฎถางเปิ่นขุยได้สำเร็จ ข้าจะราชทานรางวัลแต่งตั้งเจ้าขึ้นเป็นเฉิงเสี้ยงที่ไว้วางใจ รับหน้าที่ดูแลกรมตรวจการ และรับผิดชอบด้านการทหารรวมถึงอำนาจการเมืองทั้งในและนอกราชสำนัก”
มู่หรงหยุนคุกเข่าหมอบกราบพลางกล่าว “ข้าน้อยขอบพระคุณพระมหากรุณาธิคุณของฮ่องเต้อย่างยิ่ง”
ฮ่องเต้อำมหิตตรัสอีก “เหอเทียนจ้าวรับราชโองการ”
เหอเทียนจ้าวคุกเข่าทำความเคารพ “แผนกจงตู่เมืองเหอเทียนจ้าวรับราชโองการ”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “เหอเทียนจ้าวจงรักภักดีต่อข้า รับผิดชอบความปลอดภัยในเมืองหลวงได้อย่างยอดเยี่ยมทรงพลัง ข้าขอแต่งตั้งเจ้าขึ้นเป็นแม่ทัพสูงสุดอารักขาราชวัง และยังคงปฏิบัติหน้าที่ในแผนกจงตู่เมืองดังเดิม แต่งตั้งสมญานามขึ้นเป็นแม่ทัพจงหย่ง และเลื่อนขั้นสู่แม่ทัพยศเอก”
