บทที่ 296 คุณหนูหกแห่งจวนอ๋องโจว๋1
ซินเหยากล่าว “ยอดฝืมือขั้นเก้า…”
เจี้ยนหารยีเอ่ยคำ “คนที่ถางเปิ่นขุยต้องหารตามหามีความเป็นไปได้สูงมากว่าจะเป็นยอดฝีมือขั้นเก้าผู้ลึกลับนั่น”
ซินเหยาเอื้อนวาจา ”ถ้าพูดมาเยี่ยงนี้ ก็เป็นไปได้อย่างยิ่งว่ายอดฝีมือลึกลับผู้นี้จะตอบโต้ต่อจวนเฉิงเสี้ยง?”
เจี้ยนหารยีพยักหน้า “ความเป็นไปได้ข้อนี้มากอย่างยิ่ง คนหนุ่มผู้หนึ่งครอบครองวิทยายุทธ์แห่งยอดฝีมือขั้นเก้า เบื้องหลังของเขาจะต้องเป็นกองกำลังที่น่าขยาดเหนือธรรมดา…”
เป็นเขา!
จะต้องใช่เขาแน่ๆ!
ในที่สุดซินเหยาก็สามารถมั่นใจได้ คนผู้นี้ก็คือฮ่องเต้อำมหิตนั่นเอง!
จวนอ๋องโจว๋มียอดฝีมือขั้นเก้าเพียงคนเดียว นั่นก็คือนายท่านโจว๋!
วันนั้นฮ่องเต้อำมหิตตายไปแล้วแท้ๆ แม้แต่เรือนร่างยังแตกสลาย ทว่าต่อมากลับฟื้นคืนชีพอย่างกับเรื่องมหัศจรรย์ ถือกำเนิดใหม่ประดุจเด็กทารกก็ไม่ปาน…
ขณะนั้นซินเหยาหนีออกจากวังไปด้วยเหตุหึงหวง จึงไม่ได้แยแสเรื่องๆ นี้…
ตอนนี้ย้อนคิดขึ้นมา…
ขณะนั้นฮ่องเต้อำมหิตจะต้องประสบความอัศจรรย์บางประการเป็นแน่ ไม่เพียงแต่ทำให้เขาคืนชีพได้ ทั้งวรยุทธ์ยังรุดหน้าอย่างรวดเร็ว…
ซินเหยาฉุกคิดขึ้นได้ว่าตอนแรกเป็นเพราะตนเองกินก้อนผลึกสีฟ้าเม็ดนั้นที่เสี่ยวป๋านหามากำลังภายในถึงได้รุดหน้าอย่างก้าวกระโดด…
พฤติกรรมไม่ค่อยเป็นระเบียบแน่วแน่ แต่ว่าโหดเหี้ยมเลือดเย็น…
รูปแบบประเภทนี้ ก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
“อาจารย์ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว”
จู่ๆ ส้งชิงก็เดินเข้ามา หลังจากยังมีท่านหมอสองคนตามมาด้วย
ซินเหยาเห็นส้งชิงเข้ามา จึงกล่าว “พวกเจ้าสี่คนต่างได้รับบาดเจ็บ ให้ท่านหมอตรวจดูสักหน่อย จากนั้นก็พักผ่อนแต่หัววันเถิด ส้งชิง เจ้าพาข้าไปที่ห้อง อาจารย์เองก็เหนื่อยแล้ว ต้องการพักผ่อนเช่นกัน”
ส้งชิงกล่าวอย่างประหลาดใจ “ท่านอาจารย์ ท่านยังมิทันกลับห้องหรอกหรือ”
ซินเหยาเอ่ย “ห้องของข้าอยู่ที่ไหน”
ทันใดนั้นส้งชิงพลันตบเข้าที่กบาลอย่างแรง ก่อนกล่าว “ศิษย์ช่างโง่งมจริงๆ แต่ไรมาอาจารย์มิเคยไปห้องใหม่สักที ย่อมไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเป็นธรรมดา ข้าควรจะบอกอาจารย์ให้เร็วกว่านี้”
ซินเหยาพูด “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เจ้าก็พาข้าไปเสียสิ”
“ขอรับ ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ ห้องของท่านอยู่ในลานด้านหลัง ต้องตัดผ่านประตูจันทร์เสี้ยวด้านหลังห้องปีกไป”
“เช่นนั้นก็รีบไปเถิด”
“ขอรับ ควรจะรีบๆ หน่อย เกรงว่าคุณหนูหกเองก็รอจนกระวนกระวายแล้ว”
“คุณหนูหกอะไรกัน”
ซินเหยาได้ยินคำของส้งชิง ทันใดนั้นก็ประหลาดใจ
ส้งชิงเอ่ย “ก็คุณหนูหกแห่งจวนอ๋องโจว๋นั่นอย่างไรเล่า”
ซินเหยากล่าวอย่างตะลึง “เจ้าหมายถึงโจว๋ปี้หลัว?”
ส้งชิงกล่าวอย่างค่อนข้างฉงน “ท่านอาจารย์ หรือว่า…”
ซินเหยาตะคอกถาม “เจ้าบอกข้า ใช่โจว๋ปี้หลัวหรือไม่”
ส้งชิงพยักหน้า
ซินเหยาถามซ้ำ “กล่องเหล็กใบนั้น ที่เจ้าขโมยออกมาจากจวนเฉินเปียวนั่น อยู่ที่ใด”
ส้งชิงกล่าว “ก็อยู่ในห้องของท่านอาจารย์”
“เจ้าโง่!”
ซินเหยารู้ว่าเรื่องชักจะเลวร้ายเสียแล้ว จึงโฉบบินออกไปทันที
“กล่องเหล็กในจวนเฉินเปียว? เจ้าขโมยออกมาหรือ” เจี้ยนหารยีถามส้งชิงอย่างเย็นเยียบ
ส้งชิงพยักหน้า
ทันใดนั้น เจี้ยนหารยี ฮัวโหล่หยุนและคนอื่นๆ ทั้งหมดต่างพากันร้อนใจดั่งไฟสุม รีบโฉบบินออกไปตามทิศทางที่ซินเหยามุ่งหน้าไป
ส้งชิงกล่าวกับตนเองอย่างสงสัยเจือทึบทึน “นี่มันอะไรกันแน่ ไม่ใช่แค่กล่องเหล็กกล่องเดียวหรอกหรือ เหตุใดพอผู้คนได้ยินว่าคุณหนูหกไปห้องท่านอาจารย์ แต่ละคนต่างเหมือนกับเห็นผีก็ไม่ปาน”
ซินเหยาและนักบอดี้การ์ดทั้งสี่วิ่งพรวดมายังลานด้านหลัง ในที่สุดก็ค้นพบห้องปีกห้องหนึ่งที่จุดคบเพลิงสว่าง…สวนด้านหลังมีเพียงห้องนี้เดียว ก็น่าจะเป็นห้องงนี้แล้วแหละ
“ปึง!”
เจี้ยนหารยีเตะเปิดประตูห้อง…
ซินเหยาพุ่งเข้าไปก่อนเป็นคนแรก
ด้านในห้องว่างเปล่า ไม่มีเงาคนแม้สักคน มีเพียงคบเพลิงวูบไหวอยู่ก้านหนึ่ง…
นักบอดี้การ์ดทั้งสี่และส้งชิงที่ตามหลังมาเองก็พุ่งเข้ามา
ส้งชิงเห็นว่าด้านในจะมีเงาร่างของโจว๋ปี้หลัวอยู่ที่ใดกัน?
ก็แม้แต่กล่องเหล็กอันนั้นที่เขาวางไว้บนโต๊ะเองกับมือยังสาบสูญไปแล้ว!
ฮัวโหล่หยุนทอดถอนใจ “ถูกคนขโมยไปจนได้!”
ส้งชิงเอ่ย “กล่องเหล็กนี้เป็นของอะไรกันแน่ เหตุใดพวกเจ้าถึงได้ตึงเครียดขนาดนี้”
ซินเหยาครุ่นคิด ก่อนเอ่ยถาม “ส้งชิง เจ้ารีบไปเรียกศิษย์ทั้งหมดของสำนักชิงหลงออกไปเสาะหาที่อยู่ของโจว๋ปี้หลัวประเดี๋ยวนี้! จะต้องเอากล่องเหล็กกลับมาให้จงได้! นักบอดี้การ์ดทั้งสี่ ร่างกายพวกเจ้ายังมีบาดแผลอยู่กลับไปรักษาให้หายก่อนดีกว่า ดูท่าข้าคงต้องกลับจวนอ๋องโจว๋สักเที่ยวแล้ว!”
ฮัวโหล่หยุนเอ่ย “เจ้านาย พวกเราไม่กี่คนถึงแม้จะมีบาดแผล มิอาจรับมือกับยอดฝีมือแนวหน้าได้ แต่ว่าหากต้องรับมือกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ แห่งจวนอ๋องโจว๋ถือว่ายังพอไปวัดไปวาได้อยู่ เรื่องกล่องเซิ้นที่สองนั้นมีความสำคัญมหาศาล ให้พวกเราช่วยออกแรงด้วยคนเถิด!”
“ดี!”
“ตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วน พวกเจ้ารีบเร่งไปจัดการเถิด!”
“ข้าจะกลับจวนอ๋องโจว๋สักรอบเสียก่อน!”
“อาเสี่ยวป๋านไว้ที่นี่คอยช่วยเหลือพวกเจ้า!”
“เสี่ยวป๋าน เจ้าอยู่ที่นี่คอยช่วยส้งชิงและนักบอดี้การ์ดทั้งสี่”
“อย่าได้เที่ยวฆ่าใครตามอำเภอใจ รู้หรือไม่”
ซินเหยาออกคำสั่งอย่างใจเย็น!
“ก๊อกก๊อก”
เสี่ยวป๋านพยักหน้าอย่างตัดพ้อเล็กน้อย
เหตุใดเจ้านายมักจะหวาดกลัวว่ามันจะไปฆ่าคนกันเล่า
มันน่ากลัวขนาดนั้นจริงๆ เชียวหรือ
ซินเหยามองดูส้งชิง ก่อนกล่าว “ส้งชิง! โจว๋ปี้หลัวเด็กสาวผู้ทรงหยิ่งผยองคนนั้น ขอเพียงเจ้านำเอากล่องเหล็กกลับมาได้ ไม่ว่าเจ้าจะให้วิธีและอุบายอันใด อาจารย์จะให้การสนับสนุนเจ้า!”
