บทที่ 339 ไม่ต้องเป็นห่วง 2
ซินเหยาลงมาจากหลังม้า
“เจ้าข้าอยู่ที่นี่”
“ข้าไปกับเจ้าด้วย”
“จวนอ๋องโจว๋ไม่ชอบให้คนนอกเข้าไป เจ้ารออยู่ที่นี่ดีกว่า”
ซินเหยาพูดทิ้งท้ายแล้วก็เดินไปเคาะประตู
นางเป็นหน่วยสอดแนมชินกับการไปไหนมาไหนคนเดียว ตอนนี้ไปถึงไหนก็มีคนตามนางไปด้วยทุกที่ นางย่อมไม่พอใจ
หากไม่ใช่เพราะอ้านซิงเป็นคนดี ซื่อตรงแล้วก็ยังช่วยนางเอาไว้หลายครั้ง….
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นที่มาคอยจับตาดูนาง
นางคงจะฆ่าแล้วก็โยนให้ปลากินไปแล้ว
“จือยา”
ประตูที่ถูกปิดได้เปิดออกมา
โจว๋หยุนถิงโผล่หน้าออกมา
“เสี่ยวเม้ยทำไมเป็นเจ้า เจ้าเข้าวังไปแล้วไม่ใช่หรือ”
โจว๋เฟยตกใจมา
“พี่สี่ทำไมท่านอยู่ที่นี่ ไม่ใช่บอกว่าเหลือแค่พ่อบ้านคนเดียวอยู่ไว้ดูแลบ้านมิใช่หรือ”
ซินเหยารู้สึกแปลกใจ
นางคิดว่าคนตระกูลโจว๋ล้วนถูกจับไปหมดแล้วทุกคน เหลือแค่พ่อบ้านไว้ดูแลจวนคนเดียว
โจว๋หยุนถิงพูด “คนอื่นๆในจวนล้วนถูกจับไปขังหมด นอกจวนในจวนล้วนมีทหารที่มีฝีมือแอบซ่อนอยู่ ข้ากลัวว่าพ่อบ้านคนเดียวจะรับมือไม่ไหว จึงได้กลับมาดู พร้อมกับพาลูกศิษย์มาช่วยทำความสะอาด”
“อ่อ…..”
“บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ หากปีนึงไม่มีคนมาทำความสะอาดคงกลายเป็นบ้านร้าง”
คำพูดของโจว๋หยุนถิงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเสียใจ
ซินเหยาพูดขึ้นว่า “พี่สี่ ที่นี่ไม่สะดวกคุย เข้าไปคุยข้างในเถอะ” นางส่งสายตาไปให้โจว๋หยุนถิงรู้ว่าข้างนอกมีคน
โจว๋หยุนถิงมองไปที่อ้านซิง แล้วพยักหน้า ให้ซินเหยาเข้าไปจากนั้นก็ปิดประตู
“ซินเหยาเจ้ากลับมาได้อย่างไร”
ประโยคแรกที่เขาถามขึ้น หลังจากเข้าไปในห้อง
ซินเหยาตอบ “วางใจเถอะพี่สี่ ครั้งนี้ไทเฮาอนุญาตให้ข้าออกมาเอง ข้าไม่ได้หนีออกมา”
โจว๋หยุนถิงถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า “คิดไม่ถึงว่าจวนอ๋องโจว๋จะกลายเป็นแบบนี้ เห้อ เห้อ”
ซินเหยาเห็นเขาเป็นแบบนี้ นางพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษนะคะพี่สี่ ทั้งหมดเป็นเพราะข้า ข้าคิดว่าข้าจะทำทุกเรื่องให้ดีที่สุด แต่ข้าก็ทำอะไรได้ไม่ดีเลยสักอย่าง”
โจว๋หยุนถิงพูด “เจ้าอย่าพูดแบบนี้ จริงๆแล้วไม่เกี่ยวกับเจ้า ท่านปู่กับท่านพ่อเดาเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจวนอ๋องโจว๋จะต้องเจอกับเรื่องนี้ ดังนั้นพวกเขาไล่ข้าออกจากจวนไปเพื่อคุ้มครองข้า แต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะมาเร็วขนาดนี้”
ซินเหยาเข้าใจดีในคำพูดของโจว๋หยุนถิง
จวนอ๋องโจว๋นั้นมีอำนาจมาก
ไม่ช้าก็เร็วฮ่องเต้จะต้องกำจัดจวนอ๋องโจว๋
ตระกูลถางเปิ่นก็ไม่ได้มีคนที่สร้างปัญหาแบบซินเหยาแต่ก็โดนกำจัดเหมือนกัน
ขอแค่ฮ่องเต้มีอำนาจ ไม่ว่าจะหาข้ออ้างได้หรือไม่เขาก็ต้องกำจัดพวกที่มีอิทธิพลกับตำแหน่งของเขา
เหตุผลพวกนี้ซินเหยาเข้าใจดี
แต่…..
ไม่ว่ายังไง นางก็ยังรู้สึกผิด
ซินเหยาเห็นจวนที่ว่างเปล่า มีเพียงแค่คนใช้ไม่กี่คนทำความสะอาด
นางรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
แต่ก็ทำให้นางตัดสินใจที่จะทำอยู่สองอย่าง
เรื่องที่หนึ่งคือ จะเปิดคลินิกเสริมความงาม
ที่จริงก่อนหน้านี้ซินเหยาก็คิดที่จะเปิดคลินิกเสริมความงาม
แต่โลกนี้มีข้อแม้มากมายที่ไม่เอื้ออำนวย และเปิดคลินิกเสริมความงามนั้นใช้เงินเยอะ แต่หาเงินได้น้อย
สุดท้ายเลยได้แต่คิดผ่านแล้วเลยไป
แต่ตอนนี้ไม่เปิดไม่ได้แล้ว
ยังมีอีกเรื่อง
นั่นก็คือต้องการที่จะไม่มีความข้องเกี่ยวอะไรกับจวนอ๋องโจว๋
นางชินกับการไปไหนมาไหนคนเดียว ถ้าหากมีห่วงอีกก็ยิ่งจะทำให้นางเป็นห่วง
ตอนนี้ นางเข้าใจที่โรงเรียนสอดแนมสอนเรื่องไร้ความรู้สึกว่าหมายถึงอะไรแล้ว
โจว๋หยุนถิงพูด “ใช่แล้ว เสี่ยวเม้ยเจ้ากลับมาแบบนี้มีเรื่องอะไร”
ซินเหยาพูด “ข้ามาเอาของชิ้นหนึ่ง”
โจว๋หยุนถิงถาม “ของอะไร”
ซินเหยาพูด “ของที่ไม่เป็นสองรองใคร”
ณ ร้านจี้โม่
ซินเหยายืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าจะเข้าไปดีไหม
อ้านซิงที่อยู่ข้างหลังเหมือนจะรู้ว่าต้องทำไง
ไม่พูดแม้แต่คำเดียว
ได้แต่ยืนนิ่งๆ
ทันใดนั้นนางก็พูดขึ้นว่า “ถ้าหากเจ้าไม่อยากให้ข้าเข้าไป งั้นข้าจะอยู่ตรงนี้รอเจ้า เจ้าเข้าไปข้างในคนเดียวเถอะ”
ซินเหยาสะดุ้งพร้อมกับพูดขึ้นว่า “งั้นเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้แล้วกันนะ”
นางเข้าไปในร้านจี้โม่คนเดียว
นางไม่อยากให้อ้านซิงรู้ว่านางเป็นหัวหน้าของผู้คุ้มกันทั้งสี่
เพราะถ้าอ้านซิงรู้ไทเฮาก็ต้องรู้
วันนี้ร้านจี้โม่เหมือนจะไม่ค่อยมีแขก มีเพียงนักท่องยุทธภพที่แต่งตัวแปลกนั่งอยู่ตรงหน้าต่าง
หงจู๋เห็นซินเหยาเดินเข้ามา
ซินเหยาส่งสายตาให้นางขึ้นไปข้างบน
หงจู๋พยักหน้า
จากนั้นก็เดินขึ้นไปข้างบนอย่างเงียบๆ
ซินเหยาเองก็รีบเดินตามขึ้นไป
ทั้งสองคนหนึ่งเดินก่อนคนหนึ่งเดินตามหลังขึ้นไปชั้นห้า
เสวียนเหมินอีห้าว
ห้องพิเศษ
หงจู๋เดินนำซินเหยาเข้าไปห้องข้างในสุด นางเปิดประตูออก ซินเหยาเห็นคนอื่นๆอีกสามคนนั่งรออยู่ข้างในก่อนแล้ว
“คาราวะนายท่าน”
ผู้คุ้มกันทั้งสี่ก้มทำความเคารพ
ซินเหยาพูด “พวกเจ้าไม่ต้องคุกเข่าแบบนี้กับข้าก็ได้ ถ้าหากพวกเจ้ายินดีที่จะติดตามข้า วันหน้าก็ไม่ต้องคุกเข่าทำแบบนี้อีก
