บทที่ 340 แพ้กันทั้งสองฝ่าย1
ฮัวโหล่หยูนยิ้มแล้วพูดว่า “ทุกอย่างล้วนฟังนายท่าน”
หงจู๋พูด “ในที่สุดนายท่านก็ออกมา เมื่อวานพอพวกเราได้รับข่าว ว่าจวนอ๋องโจว๋ถูกฮ่องเต้จับตัวไป พวกเราทั้งสี่ก็ปรึกษากันว่าจะบุกวังหลวงไปช่วยท่าน”
ซินเหยาพูด “แผลของพวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
ฮัวโหล่หยูนบาดเจ็บหนักที่สุด ตอนนี้กลับยิ้มหน้าบาน พูดขึ้นว่า “นายท่านวางใจเถอะ พวกเราสี่คนไม่ตายง่ายๆหรอก”
ซินเหยาพูด “พวกเจ้าก็ดูแลรักษาตัวเองดีๆล่ะ ไม่ต้องยุ่งเรื่องของข้า ข้าไม่เป็นอันตรายหรอก”
หงจู๋พูด “นายท่าน พวกเราได้ยินว่าท่านถูกบังคับให้เข้าวัง”
ซินเหยาพูด “ข้าดูแลตัวเองได้ หากว่าข้าต้องการให้พวกเจ้าช่วย ข้าจะให้คนส่งข่าวมาที่ร้านจี้โม่”
ฮัวโหล่หยูนพูด “ค่ะ นายท่าน”
ซินเหยาพูด “พวกเจ้าอยู่ที่นี่ก็ดี เดิมทีข้าจะมาหาโอหยางซิงเฉิน แต่พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าเองก็มีเรื่องอยากจะถามพวกเจ้าเหมือนกัน”
ฮัวโหล่หยูนพูด “ถามมาได้เลย”
ซินเหยาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามขึ้นว่า “พวกเจ้าได้ข่าวของนักกระบี่โหมไหม”
ฮัวโหล่หยูนพูด “เมื่อวานได้ยินว่านักกระบี่โหมและถางเปิ่นต่อสู้กัน ทั้งสองสู้กันอย่างไม่หยุด สุดท้ายก็บาดเจ็บกันทั้งสองฝ่าย”
ซินเหยาพูด “ผลสุดท้ายล่ะ”
ฮัวโหล่หยูนส่ายหัวไปมา “มีคนบอกว่าพวกเขาทั้งสองตายแล้ว แต่ก็มีคนบอกว่าพวกเขาทั้งสองยังไม่ตาย ไม่น่าเชื่อทั้งนั้น ความจริงเป็นยังไงไม่มีใครรู้”
ซินเหยาพูด “ถ้าหากพวกเจ้ารู้ข่าวของนักกระบี่โหม ก็คอยตามข่าวหน่อย เขาคือลูกศิษย์ของข้า”
ฮัวโหล่หยูนพูด “นายท่านไม่ต้องห่วง ส้งชิงบอกพวกเราแล้ว เรื่องของนายท่านก็คือเรื่องของพวกเราผู้คุ้มกันทั้งสี่ พวกเราจะช่วยนายท่านเอง”
ซินเหยาพยักหน้า พร้อมกับพูดขึ้นด้วยความปลื้มใจ “ยังดีที่ในเวลาแบบนี้มีพวกเจ้าคอยอยู่ข้างๆข้าคอยช่วยข้า”
หงจู๋พูดขึ้นว่า “ปกป้องและคอยรับใช้นายท่านเป็นหน้าที่ของพวกเรา”
ซินเหยาพยักหน้าไปมา
ทันใดนั้นเจี้ยนหารยีก็คิดขึ้นได้มาเรื่องหนึ่ง “นายท่าน เรื่องที่ท่านให้พวกเราไปสืบมา พอจะมีข่าวแล้ว”
ซินเหยาพูด “อ่อ พวกเจ้าหาข่าวของโอหยางซิงเฉินได้แล้วหรือ”
เจี้ยนหารยีส่ายหัวไปมา “ไม่ใช่เรื่องของโอหยางซิงเฉินแต่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”
“หรือว่าจะเป็นความลับของกล่องเซิ้นที่สอง”
ซินเหยาตกใจ
คิดไม่ถึงว่าจะได้ข่าวของกล่องเซิ้นที่สองเร็วขนาดนี้
พอรู้ความลับของกล่องเซิ้นที่สองแล้ว นางก็สามารถกลับไปยังศตวรรษที่ 21 ได้แล้ว
ตอนนี้ ต้องการแค่จัดการปัญหาของจวนอ๋องโจว๋ให้ปลอดภัย
หลังจากนั้นนางก็สามารถถอนตัวออกมา
เจี้ยนหารยี หงจู๋และชวีหยูนส่งสายตาให้กัน
หงจู๋และชวีหยูนลุกออกมาจากห้องแล้วไปเฝ้าที่หน้าประตูไว้ กันไว้เผื่อมีคนมาแอบฟัง
ในห้องเหลือเพียงฮัวโหล่หยูน เจี้ยนหารยีและซินเหยา
เจี้ยนหารยีถึงได้พูดขึ้นมาว่า “นายท่านเจ้าของกล่องเซิ้นนี้ ท้ายทอยของนางมีรอยสักรูปเปลวไฟสีดำ”
ซินเหยาพูด “ท้ายทอยหรือ”
เจี้ยนหารยีพยักหน้า
ซินเหยาพูด “เป็นคนยังไง”
เจี้ยนหารยีส่ายหัวไปมา
คนนี้พูดกลัวดอกพิกุลทองร่วงเสียจริง
ฮัวโหล่หยูนรีบร้อนพูดอธิบายขึ้นว่า “นายท่านเมื่อคืน พวกเราเอากล่องเซิ้นไปคืน โอหยางซิงเฉินก็นัดกับเจ้าของกล่องเซิ้นมาคุยกันก่อน……”
ซินเหยาถามขึ้นว่า “คุยอะไรกัน เขาต้องเอากล่องไปคืนเจ้าของสิ”
ฮัวโหล่หยูยิ้มฝืดๆส่ายหัวไปมา “นี่ก็คือเรื่องที่พวกเราคิดไม่ตกเช่นกัน ตอนนั้น โอหยางซิงเฉินแอบนัดพบกับเจ้าของกล่องเซิ้นอยู่ในห้องเล็กลับหลังสวน ตอนแรกพวกเราก็คิดว่านางจะเอากล่องเซิ้นกลับไป พวกเราวางแผนเอาไว้ว่าหากนางกลับออกไปจากร้านจี้โม่ พวกเราจะออกมาจับตัวนางไว้ แต่….. แต่……”
ซินเหยาพูด “หลังจากนั้นล่ะเกิดอะไรขึ้น”
ฮัวโหล่หยูนพยักหน้า “วิชาตัวเบาของเจี้ยนหารยีนั้นสูงส่งและซ่อนแอบเอาไว้อย่างดี”
“ตอนนั้นเขาแอบฟัง”
“ได้ยินว่านางต้องการที่จะจัดงานรวมของมีค่าอีก”
“และก็ไม่รีบร้อนที่จะเอากล่องเซิ้นกลับไป”
“และตอนที่นางกำลังออกไป”
“เจี้ยนหารยีมองเห็นหลังของนาง”
“รู้ว่านางเป็นผู้หญิงแค่นั้น”
“และท้ายทอยมีรอยสักรูปเปลวไฟสีดำ”
รอยสักเปลวไฟสีดำ?
ซินเหยาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “นี่มันไม่แปลกหรือ งานรวมของมีค่าครั้งที่แล้ว ก็เพราะกล่องเซิ้นนี้ จึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้”
“นายท่านหมายความว่า”
“ถ้าหากเป็นคนธรรมดา รู้ว่ากล่องเซิ้นของตนถูกคนแย่งไป และกว่าจะหามาได้นั้นมันไม่ง่ายเลย จะต้องตื่นเต้นสิ แต่ทำไมคนนี้ ไม่แม้แต่จะตื่นเต้นดีใจที่ได้ของคืนสิ”
ฮัวโหล่หยูนพูด “พวกเราเองก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ แต่น่าเสียดายที่โอหยางซิงเฉินนั้นมีวรยุทธที่สูงส่ง เจี้ยนหารยีกลัวว่าเขาจะจับได้ จึงไม่ได้แอบฟังอะไรเยอะไปกว่านี้”
ซินเหยาพูด “ไม่ต้องรีบ ขอแค่กล่องเซิ้นยังอยู่ที่ร้านจี้โม่ เดี๋ยวงูก็มาติดกับเอง พวกเจ้าก็คอยระวังหน่อยแล้วกัน ขอแค่กล่องเซิ้นยังอยู่ที่ร้านจี้โม่ พวกเจาก็อย่าพึ่งทำอะไร กล่องเซิ้นนี้มีประโยชน์กับข้า และข้าก็ยิ่งอยากรู้ว่าเจ้าของกล่องเซิ้นเป็นใคร”
ฮัวโหล่หยูนพยักหน้า “นายท่านวางใจ วกเรารู้ว่าจะทำยังไง”
“เปลวไฟ?”
“เปลวไฟสีดำ?”
“รูปบนกล่องเซิ้น คือปีกนกอินทรีทองคำ”
“อินทรีทองคำ”
“เปลวไฟสีดำ?”
“สองสิ่งนี้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่นะ”
ทำไมคิดยังไงก็คิดไม่ออกสักทีว่าพวกมันเกี่ยวข้องอะไรกัน……
ซินเหยาสับสนนิดหน่อย
เรื่องราวมันสับสนวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ
แม่นางคนนี้ทำไมไม่เอากล่องเซิ้นคืนไป
ร้านจี้โม่ทำพลาดไปแล้วครั้งนึง นางไม่กลัวว่าจะพลาดอีกเป็นครั้งที่สองหรือ
หรือว่า นางไม่ได้สนใจอะไรกล่องเซิ้งอยู่แล้ว
หรือมีเป้าหมายอื่นอยู่อีก
ทำไมนางถึงได้เอากล่องซ้นฝากไว้ที่ร้านจี้โม่อีกในนี้มันต้องมีความลับอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถบอกใครได้แน่
ผู้คุ้มกันทั้งสี่
คุณชายปีศาจที่ร้องเพลง
