บทที่ 354 แม่นางอ้านซิง1
ซินเหยากล่าวอย่างใคร่รู้ “ฮ่องเต้?”
อ้านซิงพยักหน้า
ซินเหยาเอ่ยถาม “เจ้าไม่ใช่คนของฮ่องเต้เสียหน่อย เหตุใดฮ่องเต้ต้องส่งเจ้ามาด้วย”
อ้านซิงบอก “หลังจากท่านออกจากตำหนักซูหนิง ฮ่องเต้ก็เสด็จมา…”
ทันใดนั้นซินเหยาก็เอ่ยอย่างตื่นตระหนก “ข้ารู้แล้ว! ความตั้งใจเดิมของฮ่องเต้ไม่ใช่ส่งเจ้ามาคุ้มกันข้าหรอก หากแต่จงใจใช้ไทเฮายืมคนมาปกป้องก็เท่านั้นแหละ เขาแค่อยากกระตุกหนวดเสือ บอกเตือนไทเฮาว่าอย่าได้ลงมือโดยส่งเดชเด็ดขาด!”
อ้านซิงกล่าว “ท่านกับไทเฮาคาดคะเนไว้เหมือนกันเป๊ะ! เพียงแต่เรื่องราวเหล่านี้เป็นเรื่องระหว่างคนเป็นนายอย่างพวกท่าน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคนเป็นทาสอย่างพวกเราสักนิด ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้หรือว่าไทเฮา ในเมื่อเจ้านายบัญชาการให้ข้ามาปกป้องท่าน ข้าก็ต้องรับผิดชอบปกป้องท่าน!”
“ฮ่าๆ เช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่าใช้งานแม่นางอ้านซิงอย่างนั้นหรอกหรือ?”
ใบหน้าของซินเหยาผุดรอยยิ้มบางๆ
แต่ในใจกลับแอบตกตะลึง
“คนโง่ผู้นั้นถึงกับแจ้นไปหาไทเฮาเพื่อยืมคนมาคุ้มกันข้า นี่ไม่ได้เป็นการโพนทะนาบอกไทเฮาปาวๆ ว่าตอนนี้ข้าสูญเสียวรยุทธ์ไปโดยสมบูรณ์แล้วหรอกหรือ”
“เดิมทีไทเฮายังมีความชิงชังต่อข้าอยู่ไม่น้อย ตอนนี้รู้ว่าข้าสูญเสียวรยุทธ์ คงจะรีบส่งคนมาสังหารข้าบัดเดี๋ยวนี้แหละ!”
“ช่างโง่เง่าจริงๆ!”
“เคราะห์ดีที่ตอนนี้ไทเฮายากจะลงจากหลังเสือแล้ว จ่ายเงินตั้งมากมายขนาดนี้ คงนึกอยากสวยเต็มหัวใจ…”
ซินเหยาแอบวิเคราะห์อยู่ในใจ รู้ว่าไทเฮาคงไม่อาจฆ่านางได้เป็นการชั่วคราว
แต่ว่าครั้นหลังจากจบเรื่อง ผู้ที่ไทเฮาจะต้องถอนรากถอนโคนเป็นคนแรกก็คือนาง!
ซินเหยาและคนอื่นๆ ที่ตกกระไดพลอยโจนสู่วงโคจรของปัญหา และพยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอดท่ามกลางปัญหา สถานภาพยิ่งยากเข็ญเข้าไปใหญ่
อ้านซิงกล่าว “ดูเหมือนโจว๋กุ้ยเฟยไม่ใคร่ต้อนรับข้าน้อยสักเท่าไหร่?”
ซินเหยากล่าวพลางหัวเราะฝืดๆ “แม่นางอ้านซิงวรยุทธ์สูงแกร่ง ใครๆ ต่างก็รู้ดี! ไทเฮาและฮ่องเต้ส่งแม่นางอ้านซิงมาคุ้มกันข้า ก็เป็นวาสนาในหลายๆ ชั่วชีวิตข้าแล้วเชียว!”
“โจว๋กุ้ยเฟยชมเกินไปแล้ว ข้าน้อยก็แค่บอดี้การ์ดคนหนึ่งเท่านั้น”
ซินเหยาเอ่ย “ในเมื่อมาแล้ว แต่เป็นแค่บอดี้การ์ด มันก็น่าเสียดายเกินไปจริงๆ อย่างไรก็มาเป็นนางแบบให้ข้าเสียเลยสิ! ด้วยรูปโฉมของแม่นางอ้านซิงแล้ว ช่างเหมาะกับการเป็นนางแบบเสียนี่กระไร”
อ้านซิงกล่าว “นางแบบอะไร?”
ซินเหยากล่าวกลั้วหัวเราะ “รออีกสักสองสามชั่วยามเดี๋ยวก็รู้”
ตกดึก
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป็นระเบียบตามที่ซินเหยาจัดแจง…
เรื่องราวทั้งหมด ช่างราบรื่นยิ่งนัก
นอกจากจำนวนแขกเหรื่อที่มาร่วมงานเลี้ยงจะเกินความคาดหมายแล้ว
เดิมทีโจว๋ชิงหยีเรียนเชิญคนที่สนิทชิดเชื้อกันมาเพียงยี่สิบคนเท่านั้น ผลลัพธ์คือเพิ่งคล้อยดึกกลับมีคนมาถึงห้าสิบกว่าคน…
ลานเล็กๆ ในตำหนักชิงหย่าจุคนจำนวนมากมายขนาดนี้ไม่ได้เลยสักนิด ท้ายที่สุดก็ต้องให้คนจำนวนหนึ่งไปยืนอยู่นอกกำแพงเตี้ย…
โจว๋ชิงหยีวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน และกล่าว “ซินเหยา! เรื่องทั้งหมดเตรียมพร้อมหมดแล้ว! ตอนนี้ ควรทำอย่างไร”
ซินเหยาบอก “ไม่ต้องรีบ ข้ายังต้องรอของสิ่งหนึ่งอยู่!”
โจว๋ชิงหยีเอ่ย “รออะไร”
ซินเหยากล่าว “ทุกอย่างพร้อมพรัก เหลือเพียงลมบูรพา! รอลมบูรพานี้มาแล้ว ย่อมต้องเริ่มต้นได้อยู่แล้ว! พี่สี่ ท่านไม่ต้องกังวลใจไป”
ทันใดนั้น ขันทีคนหนึ่งก็กุลีกุจอเข้ามา ในมือยังถือผ้าสีขาวมาด้วยหนึ่งผืน
“พระสนม ไม่ทราบว่างานเย็บปักถักร้อยเจียงซูประเภทนี้ตรงกับความต้องการของพระนางหรือไม่”
ขันทียื่นผ้าสีขาวมาให้
ซินเหยามองสำรวจ และใช้มือนวดขยำหลายทีอย่างถี่ถ้วน และกล่าวงึมงำว่า “ไม่เลวไม่เลว! มันเหมาะยิ่งนัก เนื้อสัมผัสระหว่างผืนผ้ากับกระดาษนั้นเรียบลื่นแต่ไม่โปร่งแสง คุณสมบัติการสะท้อนก็ไม่ได้มากเกินไป เป็นผ้าปักดอกชั้นดีเลยทีเดียว”
ขันทีกล่าวอย่างละล้าละลังเล็กน้อย “กุ้ยเฟย ผ้านี้เป็นงานผ้าปักดอกชั้นเลวที่สุดในวัง…”
ซินเหยากล่าวกลั้วหัวเราะ “สำหรับข้าแล้วมันดีที่สุด!”
ขันทีกล่าว “กุ้ยเฟยยังต้องการอีกเท่าไหร่ ข้าน้อยจะไปเบิกมาให้เดี๋ยวนี้!”
ซินเหยามองดูผ้าฝ้ายผืนยาวในมือ ก่อนกล่าว “ไม่ต้องเบิกแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว! ใครก็ได้ เอาดาบมาที!”
นางในคนหนึ่งกระวีกระวาดส่งดาบคมเล่มหนึ่งมาให้!
ซินเหยาถือดาบขึ้น ฟันฉับส่งไปที่ผ้าฝ้ายผืนนี้ดัง “แคว้กๆ” หลายที ผ้าฝ้ายถูกตัดเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาวราวๆ 1.6 เมตร กว้างประมาณ 1.2 เมตร
ขันทีกล่าวอย่างตื่นตระหนก “พระสนม ถ้าตัดมันแบบนี้ เกรงว่าจะไม่สามารถทำอาภรณ์ที่สมบูรณ์ได้นะขอรับ!”
ซินเหยาเอ่ยพลางหัวเราะ “ข้าไม่ได้จะทำอาภรณ์เสียหน่อย เจ้าจัดการเรื่องนี้ได้ดีมาก! เจ้ามีชื่อว่าอะไรนะ”
ขันทีบอก “ข้าน้อยชื่อว่าไอ้เตี้ยขอรับ!”
ซินเหยาพูด “รูปร่างเจ้าก็ไม่ได้เตี้ยสักหน่อย เหตุใดถึงชื่อว่าไอ้เตี้ยกันเล่า”
ขันทีเอ่ย “เอ่อ…คือ…ชื่อ…”
ซินเหยาเห็นเขาอ้ำๆ อึ้งๆ จึงเอ่ย “เจ้ามีอะไรก็พูดมาสิ ในตำหนักของข้า ไม่ต้องสนใจกฎระเบียบอันใดทั้งนั้น ข้าบอกให้เจ้าพูด เจ้าก็พูด พูดมาตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม!”
ขันทีผงกหัวต่ำก่อนกล่าว “เรียนพระนาง! ข้าน้อยรับบัญชา อันที่จริง ชื่อของขันทีในวังนี้ ต่างก็ตั้งไปเรื่อยทั้งนั้น ขันทีที่ต่ำศักดิ์ ไม่มีตำแหน่งอย่างข้าน้อยนี้ ถูกจัดแจงไปยังห้องไหนๆ ก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งงานของผู้ดูแลขันที และถ้าหากผู้ดูแลขันทีไม่ชอบชื่อของพวกเราก็จะตั้งชื่อที่จำง่ายๆ ให้ใหม่ตามใจชอบ ดังนั้นชื่อของขันทีเกรดต่ำต่างก็เป็นชื่อ ไอ้เตี้ย ไอ้โต๊ะ ไอ้เก้าอี้ และอื่นๆ…”
ซินเหยากล่าว “ข้าเองก็ไม่ค่อยจะชอบขันทีเท่าไหร่ แต่ว่าขันทีก็เป็นคน เหตุใดต้องเปลี่ยนชื่อน่าอับอายให้แก่พวกเขาตามอำเภอใจแบบนี้ด้วย ถ้าหากย้ายไปสถานที่หนึ่งก็ต้องเปลี่ยนชื่ออีกครั้ง หากว่าโชคไม่ดีละก็ ไม่ใช่ว่าต้องเปลี่ยนชื่อหลายต่อหลายครั้งในชีวิตหรอกหรือ”
ขันทีพูดอย่างขมขื่น “ความเมตตาของพระนางเป็นพรของพวกเราเหล่าข้าทาส บริวารหลายคนอยู่ในวังมาชั่วชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้เลื่อนขั้น ชื่อกลับถูกเปลี่ยนยี่สิบสามสิบชื่อ ท้ายที่สุดแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชื่ออะไรขอรับ!”
ซินเหยาเอ่ย “เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว”
ขันทีกล่าว “ปีนี้ข้าน้อยสิบห้าขอรับ!”
ซินเหยาพูด “ตอนนี้เจ้าอยู่ขั้นไหน”
ขันทีบอก “เรียนพระนาง ข้าน้อยเป็นเพียงแค่ขันทีเล็กๆ ขั้นต่ำที่สุด ไม่มีตำแหน่งใดๆ ทั้งนั้น”
ซินเหยากล่าว “ข้าดูแล้วเจ้าเฉลียวฉลาดทีเดียว ทำงานก็ทำอย่างใส่ใจ จากนี้ไปเจ้ายินดีจะคอยปรนนิบัติอยู่ในตำหนักชิงหย่าหรือไม่”
ขันทีรีบโขกศีรษะกล่าวทันใด “พระนาง! ไอ้เตี้ยได้คอยปรนนิบัติรับใช้พระนาง ก็เป็นวาสนาของไอ้เตี้ยยิ่งนัก!”
