บทที่ 367 จะต้องเสร็จสมบูรณ์อย่างแน่นอน2
เมื่อครู่มามาอาวุโสคนนั้นพูดถูกต้องแล้ว
ถ้าหากให้อ้านซิงไปฆ่าโจว๋กุ้ยเฟย นางจะต้องขัดขืนพระบัญชาอย่างแน่นอน
อ้านซิงคนนี้…เกิดความคิดก่อกบฎในใจเสียแล้ว!
ไทเฮากล่าวอย่างเดือดดาล “อ้านซิง! เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมากแล้วจริงๆ! ในใจของเจ้า ทั้งข้ารวมกับศิษย์พี่ของเจ้ายังเทียบไม่ได้กับโจว๋กุ้ยเฟยเพียงคนเดียวเชียวหรือ”
อ้านซิงเอ่ยอย่างตื่นตระหนก “ไม่! ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ! ไทเฮา ข้าน้อยไม่กล้าไม่ทำตามพระประสงค์ของพระองค์ เพียงแต่…เพียงแต่…โจว๋กุ้ยเฟยยังพอมีผลประโยชน์ต่อไทเฮา…”
ซินเหยาแอบกล่าว “ช่างโง่เง่าจริงๆ! นางจงใจทดสอบเจ้า เจ้ายังพูดความจริงเช่นนี้อีก ไม่ใช่ว่าเป็นการย้ายก้อนหินมาทับเท้าตัวเองหรอกหรือ”
ไทเฮาบันดาลโทสะยกใหญ่จริงๆ ด้วย “เฮอะ! นางไม่มีผลประโยชน์อะไรต่อข้าเลยสักนิด ยังไม่ต้องให้เจ้ามาจัดแจง! ในเมื่อข้าจะฆ่านางแล้ว เจ้าก็แค่จำเป็นต้องเคารพคำสั่งก็พอแล้ว! เรื่องอย่างอื่น เจ้าไม่ต้องยุ่งให้มาก”
อ้านซิงกล่าวอยากอึดอัด “ไทเฮา…”
ไทเฮากล่าวเย็นชา “ถ้อยคำอื่นๆ ไม่ต้องพูดให้มากความ เจ้าจำเป็นต้องบอกข้ามาว่าเจ้าจะยอมสังหารโจว๋กุ้ยเฟยหรือไม่กันแน่”
อ้านซิงลังเลสักพัก ก่อนกล่าว “ไทเฮา…ข้าน้อย…มิอาจทำตามพระปรงสงค์ได้!”
“คนทรยศ!”
ไทเฮาโมโหจัด พลางร้องลั่น “ใครก็ได้!”
มามาข้างกายคนหนึ่งก้าวออกมา “ข้าน้อยรับฟังพระประสงค์ของไทเฮา!”
ไทเฮาชี้อ้านซิงอย่างเดือดดาล “จับตัวนังทาสชั้นต่ำผู้นี้เอาไปขังไว้! ให้นางไตร่ตรองดีๆ สักสามวัน ไม่อนุญาตให้ข้าวให้น้ำ!”
“เจ้าค่ะ! ไทเฮา!”
มามาอาวุโสจับกุมอ้านซิงอย่างเห็นความทุกข์ของคนอื่นเป็นความหรรษาของตนไปเสียแล้ว!
ไทเฮายังคงโกรธจัดยากจะสงบสติอารมณ์ได้ พลางกล่าวติดต่อกัน “คนทรยศ! คนทรยศ! ที่แท้ก็เป็นคนทรยศจริงๆ ด้วย! หากไม่ใช่ข้าเห็นแก่พี่สาวของทาสชั้นต่ำผู้นี้ละก็ ข้าจะต้องฝังนางทั้งเป็นอย่างแน่นอน!
มามาที่อยู่ข้างกายเอ่ยคำ “ไทเฮาอย่างทรงกริ้วเลย ระวังอัดอั้นจนกระอัก เพื่อทาสชั้นต่ำไม่รู้จักดีชั่วพรรค์นี้ ไม่คุ้มค่าเลยที่ไทเฮาจะทำร้ายพระวรกายล้ำค่าขององค์เอง!”
ไทเฮาตรัส “เฮอะ! หากไม่ใช่ว่าข้าต้องหลอกใช้อ้านปิงทำงานให้แก่ข้าละก็ จะยังอดทนต่ออ้านซิงนังทาสชั้นต่ำเยี่ยงนี้ได้อย่างไร ชุบเลี้ยงนางมาสิบกว่าปี ถึงช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อถึงกับขัดขืนความประสงค์ของข้าเพื่อโจว๋กุ้ยเฟยเพียงคนเดียว ข้าโกรธจะตายอยู่แล้ว!”
มามาเอ่ยวาจา “ไทเฮา จะฆ่าอ้านซิงเพื่อกำจัดความโกรธแค้นของไทเฮาหรือไม่”
ไทเฮาประหลาดใจ “ฆ่านาง?”
มามากล่าวพลางยิ้มชั่วร้าย “อย่างไรเสียไว้ชีวิตนางก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อนางขัดขืนพระประสงค์ของไทเฮาแล้ว มีครั้งที่หนึ่งก็ต้องมีครั้งสอง คงต้องใช้ไม้เด็ดสังหารนางเสียเลย!”
ไทเฮาตรัส “แล้วจะอธิบายต่ออ้านปิงอย่างไร”
มามาบอก “ก็แค่บอกว่าอ้านซิงออกไปปฏิบัติภารกิจนอกวังแล้วเท่านั้น!”
ซินเหยารู้สึกประหลาดใจ
มามาอาวุโสเฒ่าที่อยู่ข้างกายไทเฮาเหล่านี้ถึงขนาดเลวร้ายเพียงนี้เชียว?
เกรงว่าอ้านซิงจะประสบภัยอันตรายในครั้งนี้เสียแล้ว
ยามปกติมามาอาวุโสเหล่านี้ล้วนริษยาที่นางได้รับความเอ็นดูจากไทเฮา
แต่ว่า ครั้งนี้คว้าโอกาสเอาไว้ได้แล้ว มามาอาวุโสเหล่านี้จะต้องฉวยโอกาสฆ่านางให้ตายอย่างแน่นอน
จี๊ดจี๊ดๆๆ…
ทันใดนั้น หนูตัวหนึ่งก็วิ่งกระโดดเข้ามาบนคาน มองเห็นซินเหยาที่อยู่ใต้คาน จึงตกลงไป
“ใคร”
จู่ๆ ไทเฮาก็แหงนหน้ามองขึ้นไปบนคานพลางขมวดคิ้วโกรธเคือง!
“แย่แล้ว! ถูกจับได้แล้ว!”
ซินเหยาตกอกตกใจ!
“บังอาจ! ถึงขนาดกล้าบุกรุกตำหนักซูหนิงของข้า!”
ไทเฮาเงื้อฝ่ามือหนึ่งขึ้น ซัดโถมออกไป ดูเหมือนจะเป็นฝ่ามือที่เรียบง่าย ทว่ากลับโหดเหี้ยมยิ่งนัก
ไทเฮาแม่มดเฒ่าคนนี้ ที่แท้วรยุทธ์ไม่อ่อนด้อยเลย ช่างเป็นหญิงเฒ่าที่ลึกลับซ่อนเงื่อนจริงๆ!
ซินเหยารู้ว่าถูกหนูตัวหนึ่งทำแผนแตก จะซ่อนก็ซ่อนไม่มิดแล้ว จึงกระโดดลงจากคานไปเสียดื้อๆ…
“เป็นเจ้า?”
ไทเฮาตกตะลึงอึ้งค้าง
“จับผู้บุกรุก! รีบมาที่นี่เร็วเข้า! มาจับผู้บุกรุก!”
เหล่ามามาที่อยู่ด้านหลังไทเฮาเริ่มต้นโหวกเหวกโวยวาย
ไทเฮากล่าวเย็นชา “ไม่ต้องตะโกนแล้ว ผู้บุกรุกเป็นโจว๋กุ้ยเฟยของพวกเราเอง”
มามาอาวุโสเหล่านั้นเห็นชัดแล้วว่าผู้บุกรุกที่กระโดดลงมาจากคานคือซินเหยาจริงๆ ด้วย คราวนี้จึงสงบลงบ้าง
ซินเหยากล่าวพลางหัวเราะฮ่าๆ “หญิงชราตั้งมากมายรวมตัวกันอยู่ตรงนี้มันช่างครึกครื้นดีจริงๆ! สามารถงานเลี้ยงเต้นรำแต่งองค์ของเหล่าผู้สูงวัยได้หนึ่งงานเลยทีเดียว”
ไทเฮามองเห็นซินเหยาสวมชุดผู้บุกรุกสายลับ จึงตรัสเย็นชา “โจว๋กุ้ยเฟย แต่งกายเช่นนี้ ซ่อนตัวอยู่บนคานของข้า มีอุบายอันใด”
ซินเหยากล่าว “เปล่าหรอก ก็แค่ออกมาผ่อนคลายจิตใจเท่านั้นเอง”
ไทเฮากล่าวพลางหัวเราะเย็นชา “ผ่อนคลายจิตใจมาผ่อนคลายถึงตำหนักซูหนิง ทั้งยังวิ่งโร่ขึ้นไปถึงบนคาน? เจ้าว่ามานี่มันค่อนข้างเพ้อเจ้อเกินไปหน่อยกระมัง”
ซินเหยาหัวเราะพลางกล่าว “อันที่จริงก็เป็นเช่นนี้! เดิมที ข้าก็แค่อยากจะออกมาผ่อนคลายจิตใจจริงๆ ก็เท่านั้น แต่ว่าคิดไม่ถึง ผลลัพธ์คือเดินมาถึงละแวกตำหนักซูหนิงเสียแล้ว เป็นไปได้ว่าในใจข้าถวิลหาไทเฮาอยู่ตลอด ไม่ได้มาถวายความเคารพต่อไทเฮาหลายวันแล้วด้วยเหตุนี้ในใจจึงคะนึงหา คราวนี้ถึงได้มาถึงตำหนักซูหนิงโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว”
ไทเฮาตรัส “เช่นนั้นเหตุใดเจ้าต้องโร่ขึ้นไปบนคานด้วย”
ซินเหยากลอกนัยน์ตาชุ่มฉ่ำหนึ่งรอบ ก่อนกล่าว “จะโทษก็โทษหนูตัวจ้อยสมควรตายเมื่อครู่ตัวนั้น! ข้ามาถึงตำหนักซูหนิง เดิมทีคิดอยากจะขอเข้าเฝ้าไทเฮา ผลลัพธ์คือข้าพบว่ามีหนูออกหาอาหารอยู่ในตำหนักซูหนิง! เพราะเหตุผลข้อนี้ เป็นเพราะเหตุผลข้อนี้จริงๆ! ห้องบรรทมของไทเฮาจะมีหนูวิ่งออกหาอาหารได้อย่างไรกัน เจ้าหนูบังอาจ ไม่เคารพยำเกรงต่อไทเฮาเลยจริงๆ ข้าอยากจะอบรมสั่งสอนเจ้าหนูไม่รู้เป็นตายตัวนี้เสียหน่อย…”
ไทเฮากล่าวพลางหัวเราะอึมครึม “พูดขึ้นมาเช่นนี้ โจว๋กุ้ยเฟยถึงกับขึ้นไปจับหนูบนคานให้ข้าอย่างนั้นหรือ”
ซินเหยาบอก “ใช่! ใช่! มันเป็นเช่นนั้น”
ไทเฮาตรัส “นี่ช่างทรมานโจว๋กุ้ยเฟยแล้วจริงๆ โจว๋กุ้ยเฟยตั้งครรภ์ท้องมาน ในครรภ์ยังมีโอรสของฮ่องเต้ รัชทายาทในอนาคตอีก ถึงกับยังต้องใช้งานโจว๋กุ้ยเฟยปีนขึ้นไปจับหนูบนคาน เป็นความสะเพร่าของข้าโดยแท้ที่ไม่ได้อบรมข้าทาสบริพารให้ดี ปล่อยให้หนูเข้ามาวิ่งเพ่นพ่านได้”
