บทที่ 369 พิลึกคนจริงๆ2
สีพักตร์แห่งความโกรธกริ้วของไทเฮาทำให้ใบหน้าเหี่ยวย่นของนางบิดเบี้ยวไปตั้งนานแล้ว มันเบี้ยวเสียจนมองรูปทรงโครงหน้าไม่ชัด!
“ใครก็ได้! เอานางแม่มดจอมต้มตุ๋นนี้ลากออกไปประหารที! คิดจะลอบสังหารข้า ข้าจะดำเนินการตามขบวนการยุติธรรม! ต่อให้ฮ่องเต้จะคิดบัญชีกับข้า เกรงก็แต่ว่าคนตายไม่สามารถให้การได้เท่านั้นแหละกระมัง!”
ไทเฮาระเบิดเสียงหัวเราะเย็นชาขึ้นมา
ซินเหยาบอก “ไทเฮา พระองค์อย่าได้ทรงด่วนดีพระทัยเร็วเกินไปนัก! สูตรลับความงามของหม่อมฉันยังไม่ทันพัฒนาออกมาเลย! ตอนนี้ไทเฮาฆ่าหม่อมฉัน ไม่ใช่ว่าเป็นความพยายามทุ่มเทโดยสูญเปล่าหรอกหรือ”
ไทเฮาหัวเราะเย็นชา “ไม่ใช่ว่าเจ้าคิดค้นออกมาเรียบร้อยแล้วหรือ อีกอย่างยังมียอดขายโตระเบิดระเบ้อท่ามกลางวังหลวงอีกแหนะ! ดูท่า เจ้าคงทำเงินไปได้ไม่น้อยเลยเชียว รอเจ้าตายแล้ว สูตรลับความงามและเงินของเจ้า ก็จะกลายเป็นของข้า! เจ้าวางใจได้เลย! สูตรลับความงามที่เจ้าตรากตรำคิดค้นออกมา ข้าจะไม่ทำให้เจ้ายังเปลืองแรงโดยเปล่าประโยชน์หรอก!”
ซินเหยาหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา
ไทเฮากล่าว “เจ้าหัวเราะอะไร”
ซินเหยาบอก “ไทเฮา! พระองค์ช่างไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน! ท่านคิดจริงๆ หรือว่าข้าคิดค้นสูตรลับความงามออกมาจริงๆ”
ไทเฮาตรัส “เจ้าไม่ใช่ว่าคิดค้นร่วมกับหมอหลวงไปแล้วหรอกหรือ”
ซินเหยาบอก “นั่นก็เป็นเพียงแค่ตัวสมุนไพรธรรมดาที่คิดค้นออกมาก็เท่านั้นเอง แต่ว่า หากต้องการเคล็ดลับที่มีประสิทธิภาพมหัศจรรย์อย่างแท้จริง หม่อมฉันยังไม่ทันได้ค้นคว้าออกมาเลย! พูดให้ถูกต้องก็คือ สูตรยาหม่อมฉันมีแล้ว เพียงแต่ ยังไม่ทันได้สั่งซื้อตัวยาสมุนไพรเลยต่างหาก! ถ้าหากไทเฮาจะฆ่าหม่อมฉันทั้งอย่างนี้ เช่นนั้น ไทเฮาจะไม่ได้สูตรลับตลอดชีวิต และจะหาสมุนไพรเลิศล้ำเหล่านั้นไม่พบตลอดกาล!”
สีพักตร์ไทเฮาเคร่งขรึมไม่พอใจเหมือนเมฆทะมึนดำ
น้ำคำของซินเหยาราวกับน่าหวาดกลัว!
แต่ว่า มันจี้ใจดำของนางอย่างจัง!
สาเหตุที่นางเพิ่งจะอยากฆ่าแกงซินเหยาในยามนี้
ก็เพราะนางปักใจเชื่อว่าซินเหยาได้คิดค้นสูตรยาความงามออกมาเรียบร้อยแล้ว
เพียงแต่ ซินเหยาไม่ยอมเอามาถวายให้นางก็เท่านั้น
ดังนั้น นางจึงนึกอยากฉวยโอกาสงามที่ซินเหยาสูญเสียวรยุทธ์ไปโดยสิ้นเชิง สังหารนางเสีย และยังสามารถฉกฉวยครอบครองสูตรยาและเงินของนางได้อีกด้วย!
เครื่องสำอางที่ขายออกไปตั้งมากมายขนาดนั้น เป็นจำนวนเงินก้อนมโหฬารเลยเชียวนะ!
ต่อให้เป็นไทเฮา ก็ยังห่างไกลสามโยชน์!
แต่ว่านางกลับคิดไม่ถึง ซินเหยาราวกับมองความคิดในใจของนางได้ปรุโปร่งทั้งหมด
ซินเหยาพูดมาขนาดนี้ ทำให้ความคิดตั้งต้นอันแน่วแน่ของนางแปรเปลี่ยนเป็นลังเลใจขึ้นมา!
ซินเหยาค้นคิดสูตรลับออกมาแล้วหรือยังกันแน่
ตอนนี้นางเองก็ชักไม่แน่ใจเสียแล้ว!
อาจจะมี
หรืออาจจะไม่มี
ถ้าหาก ถ้าหาก เผื่อว่าไม่มีเล่า?
เช่นนั้นไม่ใช่นางพยายามทุ่มเทโดยสูญเปล่าหรอกหรือ
นางเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งยังเป็นผู้หญิงแก่นางหนึ่งด้วย!
สำหรับรูปร่างหน้าตาของตน นางยินดีจะแลกทุกสิ่งเพื่อให้สวยและเยาว์วัยขึ้น!
ถ้าหากฆ่าโจว๋ซินเหยาในตอนนี้
เผื่อว่าหาสูตรลับความงามของนางไม่พบขึ้นมาจริงๆ
เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี
โจว๋ซินเหยา ฆ่าทิ้งไม่ได้เลยจริงๆ เชียวหรือ
ในใจของไทเฮา สั่นคลอนไม่สงบนิ่งเสียแล้ว!
เมื่อครู่ยังปรารถนาแรงกล้าอยากจะฆ่าเสียให้ได้ ตอนนี้กลับดิ่งสู่ภวังค์ความขัดแย้งและขัดขืน
การแสดงออกบนสีหน้าของนางสั่นไหวไม่สงบ ซินเหยามองเห็นเต็มสองตา และแอบจดจำให้ขึ้นใจอย่างครบถ้วน…
ซินเหยารู้ว่าถ้อยคำของตนได้ทำให้แม่มดเฒ่าคนนี้เกิดความสั่นคลอนเสียแล้ว
นางกล่าวต่อไป “ไทเฮา อันที่จริง! ขอเพียงทรงรออีกไม่กี่วัน หม่อมฉันก็จะสามารถสะสมเงินก้อนโตได้แล้ว คราวนี้ก็สามารถช่วยไทเฮาซื้อตัวยาจำเป็นได้อยู่แล้ว ไทเฮาจะได้ไม่ต้องเปลืองกำลังคนกำลังทรัพยากรใดๆ ขอเพียงอดทนรออีกไม่กี่วันเท่านั้น ก็จะสามารถสวยดูอ่อนเยาว์จนร้องว้าวได้แล้ว!”
ไทเฮาตรัส “เจ้า…ในเมื่อรู้ว่าข้าอยากสังหารเจ้า เจ้ายังจะยอมช่วยข้าคิดค้นสูตรความงามอยู่อีกหรือ”
ซินเหยาเอ่ย “ถ้าหากไทเฮายอมเลี่ยงโทษตายที่หม่อมฉันบุกรุกตำหนักซูหนิง หม่อมฉันจะต้องคิดค้นสูตรลับความงามเพื่อไทเฮาอย่างสุดความสามารถ!”
ไทเฮาตรัส “ข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไรกันเล่า”
ซินเหยาบอก “ไทเฮา พระองค์ไม่ทรงเชื่อหม่อมฉันมาโดยตลอด แต่เหตุใดจึงได้วางพระทัยให้หม่อมฉันดูแลงานให้พระองค์กันเล่า”
ไทเฮาเอ่ย “นั่นเป็นเพราะชะตาชีวิตของพวกเจ้าคนตระกูลจวนอ๋องโจว๋ล้วนอยู่ในกำมือของข้าไงเล่า!”
ซินเหยาเอ่ย “ในเมื่อตรัสเยี่ยงนี้แล้ว ไทเฮาก็ควรจะวางพระทัย หรือไม่ก็ ไทเฮาสามารถส่งคนไปตรวจสอบตอนนี้ได้เลย คนของจวนอ๋องโจว๋ยังอยู่ในคุกใต้ดินหรือไม่ หรือว่าถูกคนแหกคุกช่วยออกไปแล้วหรือยัง”
ไทเฮาตรัส “เหลวไหล! คุกใต้ดินมีองครักษ์หนาแน่น จะแหกคุกช่วยคนได้อย่างไรกัน”
ซินเหยาเอ่ย “เช่นนั้นไทเฮาก็ควรจะเชื่อหม่อมฉันอย่างวางพระทัยยิ่งนัก ไม่ใช่หรือ”
ไทเฮาเริ่มจะลังเลขึ้นมา…
ที่ซินเหยากล่าวมา ดูเหมือนจะเป็นผลดีต่อนางในทุกๆ ประโยค
อย่างน้อย นางก็ไม่ได้เสียหายใดๆ เลย
ที่ซินเหยาพูดมานั้นถูกต้อง…
ขอเพียงในมือของนางยังคงกำชะตาชีวิตของคนในจวนอ๋องโจว๋หลายร้อยกว่าคนอย่างแน่นหนา โจว๋ซินเหยาตัวกระจ้อยร่อยคนเดียวอย่างน้อยก็คงหนีไม่พ้นกำมือของนาง…
ถ้อยวาจานี้ไม่ผิดเลย…
แต่ว่า ไทเฮามักจะรู้สึกว่าไม่ใคร่เหมาะ
ในใจของนาง มีความไม่สงบอันแรงกล้าอยู่เสี้ยวหนึ่ง
เสมือนว่า…
ตนเองถูกคนหักหลังอย่างไรอย่างนั้น
โจว๋ซินเหยาคนนี้ จะต้องมีอุบายอะไรอย่างแน่นอน
ใช่แล้ว!
นางจะต้อง!
โจว๋ซินเหยาจะต้องมีอุบายอะไรอยู่เบื้องหลังเป็นแน่!
แต่ไรมานางไม่ใช่ผู้หญิงจิตใจดี
ที่นางกล่าวมาดูภายนอกนั้นหรูหราเพียงนี้ ใครจะรู้ว่านางจะทำแผลงๆ อะไรอยู่เบื้องหลัง
ไทเฮาเดาไม่ออกเลยจริงๆ ซินเหยาจะทำอะไรกันแน่…
ดังนั้น นางไม่กล้าตัดสินใจ!
ในใจของนางคิดอยากจะฆ่าโจว๋ซินเหยายิ่งนัก แต่ว่า กลับไม่ยอมจำนน!
ปล่อยนางไป?
ยิ่งไม่เต็มใจเข้าไปใหญ่!
มันเป็นเรื่องยากที่จะคว้าโอกาสงามๆ เช่นนี้เอาไว้ได้ ถ้าหากปล่อยนางไปทั้งอย่างนี้แล้ว เผื่อว่าผ่านไปไม่กี่วันนางก็ฟื้นฟูวรยุทธ์ขึ้นมาได้ล่ะ เช่นนั้นคิดอยากจะจัดการนาง ก็ยิ่งยากเข็ญไปกันใหญ่แล้ว!
