บทที่ 415 วรยุทธต้องห้าม2
เหอจ้าวเทียนสะดุ้งคิดในใจ “คนผู้นี้มีไม่ธรรมดาจริงๆ”
“ดี คุณชายรองตรงไปตรงมาเช่นนี้งั้นข้าก็จะไม่อ้อมค้อมอีก คุณชายรองดูแลตระกูลถางเปิ่นและอีกไม่นานจะต้องได้ขึ้นเป็นเฉิงเสี้ยง ถึงแม้ตอนนี้จะยังเป็นแค่ผู้ช่วย แต่ข้าและเจ้าต่างรู้กันดี ฮ่องเต้ไม่เอาความต่อกับตระกูลถางเปิ่น ตำแหน่งเฉิงเสี้ยงไม่ช้าก็เร็วจะต้องเป็นของเจ้าแน่”
“แล้วยังไง”
“ช่วงนี้คุณชายรองได้ยินเรื่องของถางเปิ่นอู่ไหม”
“ข้ารู้แค่ว่าถางเปิ่นอู่คือพี่น้องห่างของเรา นับดูแล้วเขาก็คงเป็นพี่ข้า แต่เขาทำงานอยู่ที่เมืองฉินหนาน และไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กับเฉิงเสี้ยงถางเปิ่น ดังนั้นข้าจึงไม่ค่อยรู้จัก”
“คุณชายรองไม่เคยได้ยินข่าวลือในเมืองหลวงหรือ”
“ใต้เท้าเหอพูดมาเลยเถอะ”
“ได้ ช่วงนี้ถางเปิ่นอู่ได้พาคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาก่อเรื่องวุ่นวายในเมืองหลวง ปากบอกแต่ว่าจะมาหาความยุติธรรมให้กับผู้เป็นญาติที่ได้ตายไป ฮ่องเต้สั่งการลงมาว่าต้องดูแลคนตระกูลถางเปิ่นเป็นอย่างดี หน่วยงานต่างๆไม่กล้าเข้าไปยุ่ง ฝู่หยิ่นจึงได้โยนเรื่องนี้มาให้ข้า”
“ความหมายของใต้เท้าเหอคือ….”
ถางเปิ่นหู่ถาม
เขารู้ว่าเหอจ้าวเทียนมาหาเขาถึงที่ แน่นอนว่าต้องมีแผนอยู่แล้ว
เขาไม่ต้องไปคิดอะไร แต่ฟังก็พอ
เหอจ้าวเทียนยิ้ม “คุณชายรอง ข้าขอพูดตามตรง ความหมายของคำพูดของถางเปิ่นอู่ ทุกคนนั้นรู้ดี แต่ถ้าหากคุณชายรองไม่จัดการ พอถึงตอนนั้นเรื่องราวทราบไปถึงฮ่องเต้ เกรงว่า…”
“ว่าอะไร”
“ว่าจะยากน่ะสิ”
“ยากหรืองั้นตามที่ใต้เท้าเหอคิดจะจัดการอย่างไรดี”
“คุณชายรองคงรู้ดีตอนนี้ตระกูลถางเปิ่นกำลังขาดคนและเป็นช่วงที่ต้องใช้คำ ส่วนถางเปิ่นอู่ที่กำลังก่อเรื่องวุ่นวายอยู่นี้ คงอยากให้คุณชายรองเห็นถึงเขาแล้วรับเขาเอาไว้ ยังไงเสียก็คนตระกูลถางเปิ่นด้วยกัน ยังไม่ได้รับความเห็นชอบจากคุณชายรองข้าเองก็ยังไม่กล้าจัดการกับคนพวกนั้น”
“ใต้เท้าเหอจะจัดการอย่างไร”
“ถ้าหากคุณชายสองไม่ว่าอะไร ข้าจะจัดการตามกฎหมายลงโทษพวกเขา ถ้าหากยังก่อเรื่องไม่หยุด เกรงว่าเมื่อถึงเวลาจะจัดการได้ยาก และอาจจะมีโทษที่ทำร้ายเบื้องสูง พอถึงตอนนี้ตระกูลถางเปิ่นก็คงจะต้องโดนไปด้วย”
“ความหมายของใต้เท้าเหอข้านั้นเข้าใจแล้ว”
ถางเปิ่นหู่เป็นคนฉลาดแน่นอนว่าต้องเข้าใจความหมายของเหอจ้าวเทียน
เขาต้องการจะกำจัดคน
และคนที่สามารถจัดการกับถางเปิ่นอู่ได้ก็มีเพียงถางเปิ่นหู่
นี่ก็เป็นเรื่องยาก
ที่เอามาทดสอบหัวหน้าตระกูลถางเปิ่นคนใหม่
ว่าเขามีความสามารถที่จะจัดการกับคนตระกูลถางเปิ่นมั้ย
นี่คือการทดสอบ
และก็เป็นการสร้างศักดิ์ศรีให้กับตัวเขาเองด้วย
มิน่าล่ะเริ่มแรกเหอจ้าวเทียนถึงได้เรียกเขาว่าเฉิงเสี้ยง
ตั้งใจพูดถึงตำแหน่งเฉิงเสี้ยง
นี่ก็คือการแอบทดสอบถางเปิ่นหู่ หากคนในบ้านยังจัดการไม่ได้ ก็อย่าคิดที่จะเป็นเฉิงเสี้ยงเลย
“ข้าถางเปิ่นหู่ขอบคุณใต้เท้าเหอ บุญคุณครั้งนี้ข้าจะตอบแทนท่านแน่ วันนี้เหล้าก็ดื่มแล้วข้าวก็กินอิ่มแล้วงั้นข้าก็ขอตัวก่อน” คุยธุระสำคัญเสร็จถางเปิ่นหู่ก็ขอตัวกลับทันที
“เช่นนั้นก็รบกวนคุณชายรองด้วย” เหอจ้าวเทียนรู้ว่าเขาเข้าใจ จึงได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก
“ลาก่อน”
ถางเปิ่นหู่หันหลังกลับไป
แต่พึ่งจะออกไปแค่พริบตาเดียวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินกลับมา
เหอจ้าวเทียนตกใจถามขึ้นว่า “คุณชายรองทำไมกลับมาอีก”
เขาเงยหน้าขึ้นดูคนที่มา เขาตกใจสะดุ้ง
นี่มันไม่ใช่คุณชายรองถางเปิ่นหู่
นี่มัน…
“ถวายบังคมฝ่าบาท”
เหอจ้าวเทียนเห็นฮ่องเต้อำมหิตเดินเข้ามา เขาเลยรีบคุกเข่าคำนับ
“ไม่ต้องมากพิธี”
ฮ่องเต้อำมหิตเดินเข้าไปข้างในอย่างไม่เกรงใจ และเดินตรงเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ มองไปที่เขาพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ใต้เท้าเหอ เจ้าเป็นถึงจ่งตู แห่งจวนแม่ทัพใหญ่ทำไมการคุ้มกันถึงได้หละลวมเช่นนี้”
เหอจ้าวเทียนพูดขึ้นด้วยความกลัวว่า “ฮ่องเต้เก่งกล้าไม่ธรรมดา แน่นอนว่าเข้ามาหรือออกไปก็ย่อมไม่มีคนเห็น แต่คนธรรมดาไม่มีใครเข้ามาในจวนจ่งตูได้แม้แต่คนเดียว”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “แม่ทัพเหอ”
เหอจ้าวเทียนพูด “ข้าน้อยมิกล้า”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงได้มอบอำนาจทหารทั้งหมดให้กับเจ้า”
เหอจ้าวเทียนคิดแล้วคิดอีก ไม่กล้าพูดออกมาจึงได้แต่ส่ายหัวไปมา “ข้านั้นโง่เขลาขอฮ่องเต้จงอธิบายมา”
สีหน้าของฮ่องเต้อำมหิตดูโกรธนิดหน่อย “เจ้าเป็นแม่ทัพที่ซื่อสัตย์ภักดี ทำไมในใจมีเรื่องอะไรถึงไม่กล้าพูดออกมา”
เหอจ้าวเทียน “ฮ่องเต้โปรดทรงอภัย ข้า…..ข้า…..”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “พูดมา”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
เหอจ้าวเทียนไหนเลยจะกล้ารอช้า เขารีบพูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท ข้ารู้ว่าวรยุทธข้านั้นเทียบไม่ได้กับตระกูลถางเปิ่นและจวนอ๋องโจว๋ ในราชสำนักก็ไม่มีคนคอยสนับสนุน จากคนธรรมดาที่ต่ำต้อยสามารถขึ้นมาเป็นแม่ทัพใหญ่จ่งตูได้ ทั้งหมดเป็นเพราะฝ่าบาทช่วยข้า และข้าเชื่อว่าฝ่าบาทมีใจที่อยากจะปกครองประเทศอย่างแท้จริง เพราะเหตุนี้ถึงต้องการข้ารับใช้ผู้ที่ไร้ซึ่งเส้นสายและจงรักภักดี”
