บทที่ 419 คุกหลวง2
นายท่นโจว๋พูด “ตอนนี้ฝ่าบาทยังหนุ่ม และได้กำจัดตระกูลถางเปิ่นไปแล้ว นี่คือเวลาที่อำนาจในราชสำนักกำลังสงบ ในอนาคตฝ่าบาทจะต้องยิ่งใหญ่แน่ ข้านั้นแก่แล้ว เกรงว่าจะช่วยอะไรฝ่าบาทไม่ได้”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “นายท่านโจว๋โปรดรออีกไม่กี่เดือน จวนอ๋องโจว๋ทุกคนจะต้องถูกปล่อยกลับไปอยู่ในจุดเดิม อำนาจของจวนอ๋องโจว๋ก็จะได้กลับคืนไม่ว่าจะตำแหน่งหรืออำนาจ จวนอ๋องโจว๋จะยิ่งใหญ่กว่าเมื่อก่อนแน่”
นายท่านโจว๋ส่ายหัวไปมา “ฝ่าบาทข้าไม่เข้าใจความหมายของฝ่าบาทจริงๆ ฝ่าบาทพูดมาตั้งนาน คงเป็นเพราะว่าข้าแก่แล้วจริงๆ ถึงได้ฟังไม่เข้าใจเลย”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “นายท่านโจว๋ ท่านคงรู้เรื่องที่ซินเหยาตั้งท้องแล้วใช่ไหม”
นายท่านโจว๋ “ตั้งแต่ที่ถูกจับมาขังในคุกหลวง ก็ไม่ได้ข่าวของเสี่ยวจิ่วอีกเลย แต่ข้ารู้ว่าฝ่าบาทจะต้องดูแลพวกเขาสองแม่ลูกได้ดีแน่ๆ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “นายท่านโจว๋วางใจเถอะ ข้าจะดูแลซินเหยาและเด็กในท้องให้ดีที่สุด เพราะ”
เขาหยุดชะงักไป หน้าซีดขาว
สายตาว่อกแว่กไปมา
“เพราะอะไร”
นายท่านโจว๋ถามด้วยความสงสัย
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เพราะว่าเด็กในท้องของซินเหยา หลังจากที่เกิดมาเขาจะได้ขึ้นครองบัลลังก์ทันที และกลายเป็นฮ่องเต้ที่อายุน้อยที่สุดของราชวงศ์เทียนส้ง นี่คือความลับ นายท่านโจว๋ ท่านจะช่วยข้าปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับได้หรือไม่”
พอได้ยินเช่นนั้นนายท่านโจว๋ก็ตกใจ “ฝ่าบาท ท่านหมายความว่า พอเด็กเกิดมาก็จะให้ขึ้นครองบัลลังก์เลย”
ฮ่องเต้อำมหิตพยักหน้า
นายท่านโจว๋พูดด้วยความตกใจว่า “ฝ่าบาท แต่ท่านยังหนุ่มอยู่เลย”
“ยังหนุ่ม”
“ใช่ ฝ่าบาทพึ่งจะอายุยี่สิบกว่าเอง หรือว่าจะยกบัลลังก์ให้กับเด็กน้อยคนกนึ่ง”
“นายท่านโจว๋ไม่ต้องสนอะไรทั้งนั้น ยังไงเสียข้าก็หวังว่านายท่านโจว๋จะสามารถพาคนจวนอ๋องโจว๋มาคอยช่วยเหลือฮ่องเต้องค์ใหม่ เด็กในท้องของซินเหยาก็คือเลือดเนื้อของจวนอ๋องโจว๋เช่นกัน”
“ข้าเข้าใจแล้ว”
นายท่านโจว๋พยักหน้า
“ที่แท้ที่ฮ่องเต้รีบกำจัดจวนเฉิงเสี้ยงและรวบรวมอำนาจก็เพื่อปูทางให้องค์ชายน้อยนี่เอง”
“ใช่ จวนเฉิงเสี้ยงคิดไม่ซื่อมานาน ข้าไม่เคยเอามาใส่ใจ หากยกบัลลังก์ให้กับเด็กน้อยที่พึ่งเกิด จวนเฉิงเสี้ยงจะต้องคิดกบฏแน่ ข้าจะไม่ยอมให้ลูกของข้าเป็นแค่ฮ่องเต้หุ่นเชิด ยิ่งไปกว่านั้นคือพึ่งจะนั่งบนบัลลังก์ก็ถูกฆ่า”
“ข้านับถือใจของฝ่าบาทจริงๆ”
“ข้าจะมอบบัลลังก์ที่สงบสุขให้กับลูกของข้า ข้าจะให้คนทั้งแผ่นดินสยบแทบเท้าเขา เรื่องที่ข้าไม่อาจทำให้สำเร็จได้ เขาจะทำให้ข้า และสร้างแผ่นดินที่สงบสุข”
“ฝ่าบาท”
“นายท่านโจว๋ความหวังนี้ของข้า จะสำเร็จได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับจวนอ๋องโจว๋ ฮ่องเต้ในอนาคตก็คือเลือดเนื้อของจวนอ๋องโจว๋เช่นกัน จวนอ๋องโจว๋กลายเป็นญาติกับราชวงศ์ เดิมนั้นมีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว หากมีจวนอ๋องโจว๋คอยสนับสนุนด้วย บัลลังก์ขององค์ชายน้อยจะต้องแข็งแกร่งราวกับภูเขาไท่ ดังนั้น ข้าจึงต้องกำจัดจวนเฉิงเสี้ยง และเก็บรักษาอำนาจของจวนอ๋องโจว๋ไว้”
“ที่แท้ฝ่าบาทก็ปกป้องจวนอ๋องโจว๋เอาไว้จริงๆ แต่ทำไมฝ่าบาทถึง……”
“นายท่านโจว๋อยากถามคือทำไมข้าถึงต้องใช้วิธีนี้ในการปกป้องจวนอ๋องโจว๋”
“ใช่”
“นายท่านโจว๋ นี่เกี่ยวข้องกับความลับของอาจารย์ข้า ข้าไม่สามารถบอกท่านได้ ยังไงเสีย จวนอ๋องโจว๋ก็คงต้องอยู่ในคุกไปก่อน เมื่อเวลาผ่านไปข้าจะปล่อยพวกเจ้าออกมาและคืออำนาจตำแหน่งให้เหมือนเดิม พอถึงตอนนั้นฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์จวนอ๋องโจว๋ก็คือแรงที่คอยสนับสนุนเขา”
สายตาของฮ่องเต้อำมหิตแลดูมีความสุข เหมือนกับว่าเขาจะมองเห็นว่าพอลูกชายของเขาคลอดออกมาแล้วขึ้นครองบัลลังก์ได้รับความเคารพจากผู้คนมากมาย
ในใจของนายท่านโจว๋เหมือนจะยังคงมีข้อสงสัยอยู่ตลอดเวลา “ฝ่าบาท ท่านยังหนุ่มและแข็งแรง ทำไมถึงต้องรีบสละบัลลังก์ให้กับองค์ชายน้อย”
ฮ่องเต้อำมหิตลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “ข้าอยู่ได้อีกแค่ปีเดียว”
นายท่านโจว๋ตกใจอย่างมาก แล้วมองดูใบหน้าของฮ่องเต้อำมหิตที่แลดูเย็นชาขาวซีด
“สีหน้าของฝ่าบาท….”
นายท่านโจว๋รู้สึกแปลกใจมาก จึงพูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท หรือจะเป็นเพราะท่านฝึกโหมกงแล้วเกิดปัญหา”
ฮ่องเต้อำมหิตพยักหน้า “นายท่านโจว๋สายตามแหลมคมนัก ข้าสามารถโกหกคนทั้งแผ่นดินได้ แต่ไม่สามารถหลอกนายท่านโจว๋ได้”
นายท่านโจว๋พูด “พูดเช่นนี้งั้นข้าก็ทายถูก”
ฮ่องเต้อำมหิตพยักหน้า
นายท่านโจว๋พูด “ฝ่าบาทฝึกโหมกงแล้วเกิดปัญหางั้นหรือ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ปัญหาใหญ่ด้วย”
นายท่านโจว๋พูด “ฝ่าบาทลองพูดมาให้ข้าฟังหน่อย เผื่อข้าจะสามารถช่วยได้ แน่นอนว่าฝ่าบาทาสามารถเชื่อข้าได้”
นายท่านโจว๋พูดอย่างชัดเจน
ฮ่องเต้ฝึกโหมกงเกิดปัญหา
ข้าถึงจะแก่แล้วแต่ก็เคยเป็นนักกระบี่มือหนึ่งมาก่อน
ถ้าเจ้าเชื่อในจวนอ๋องโจว๋ ก็บอกปัญหาของเจ้ามาให้พวกเราได้เลย
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ความหวังดีของนายท่านโจว๋ ข้าเชื่อท่าน เพียงแต่ว่าปัญหาของข้าท่านคงช่วยข้าไม่ได้หรอก ขนาดอาจารย์ของข้า เขายังไม่สามารถช่วยข้าได้เลย เชื่อข้า ข้าไม่ได้มีความหมายอื่นหรอก นายท่านโจว๋ ปัญหาของข้านั้นเกินกว่าที่ท่านคิดเอาไว้อีก”
นายท่านโจว๋ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “อาจารย์ ฝ่าบาทอาจารย์ของท่านนั้นคือใครกัน ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ในยุทธภพยังมีผู้มีฝีมือสูงส่งเช่นนี้อีกหรือ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “นายท่านโจว๋ไม่ต้องสงสัย อาจารย์ของข้า เขาไม่ใช่คนในยุทธภพ นายท่านโจว๋ต้องไม่เคยได้ยินชื่ออยู่แล้ว แต่…เอาล่ะไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ยังไงเสียปัญหาของข้าใครก็ช่วยไม่ได้ ข้าขอแค่นายท่านโจว๋รับปากข้าเรื่องหนึ่ง
