บทที่ 371 ความสัมพันธ์อันเบาบาง2
ไทเฮาขบคิดก่อนเอ่ย “ก็ปล่อยให้นางพำนักอยู่ห้องลับไปสิ! ฝังร่างในกองเพลิง ถึงเวลานั้นข้าก็จะบอกว่าฮ่องเต้ลงมือเผาอ้านซิงจนตาย! อ้านปิงจะต้องแก้แค้นแทนนางแน่!”
ซินเหยาสืบข้อมูลได้อีกอย่างหนึ่งแล้ว!
ผู้หญิงที่ชื่ออ้านปิงคนนี้ มีประโยชน์อย่างใหญ่หลวงสำหรับไทเฮาอย่างแน่นอน
ไม่เช่นนั้นละก็ เหตุใดไทเฮาจึงต้องล่อลวงนางอย่างเจ้าเล่ห์เพทุบายเยี่ยงนี้ด้วยเล่า
อ้านซิงเคยบอกว่ามีคนสวมหน้ากากที่ลึกลับคนหนึ่งพร่ำสอนวรยุทธ์ให้แก่พวกนางสองพี่น้อง
เนื่องจากอ้านซิงอายุน้อย ทั้งยังไม่ชอบตีรันฟันแทง ดังนั้นจึงไม่ได้ตั้งใจฝึกวรยุทธ์นัก
ในทางตรงกันข้าม อ้านปิงที่ทนทุกข์ทรมานมากมาย รู้ว่าวรยุทธ์ไม่แข็งแกร่งก็จะถูกคนรังแกเอาได้ รู้จักกอบโกยโอกาส ฝึกวรยุทธ์อย่างหนักอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทั้งยังมีพัฒนาการอย่างน่าอัศจรรย์ ซ้ำยังได้รับรางวัลจากท่านอาจารย์ผู้ลึกลับ มักจะเอาเงินให้นางไปซื้อขนมอยู่เป็นประจำ…
พูดมาขนาดนี้…
วรยุทธ์ของอ้านปิง จะต้องเหนือชั้นกว้าอ้านซิงหลายเท่าตัวนัก!
วรยุทธ์ของอ้านซิงก็ทำให้ผู้คนตกตะลึงมากแล้ว ถ้าหากอ้านปิงเก่งกาจยิ่งกว่าละก็…
ซินเหยาแอบหัวเราะ “แม่มดเฒ่า! ข้าจะต้องมอบของขวัญชิ้นโตให้เจ้าสักชิ้นอย่างแน่นอน อ้านปิง? ฮ่าๆ!”
จางมามาได้รับบัญชาจากไทเฮา ก็รีบล้วงกริชอันเงาวับออกมาจากอกเสื้อหนึ่งเล่ม มุ่งเป้าแทงเข้ามาทางซินเหยาทันที!
ซินเหยาเอื้อมมือออกไปปัดป้อง เบี่ยงหลับอย่างง่ายดาย!
สีพักตร์ไทเฮาไม่ปลาบปลื้ม “โจว๋กุ้ยเฟย! เจ้าคิดว่าเจ้าหลบพ้นอย่างนั้นหรือ”
กล่าวจบ นางก็วาดมือเป็นกรงเล็บ คว้าหมับไปทางหัวไหล่ของซินเหยาด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ
“อ้า!”
ซินเหยาเจ็บปวดเล็กน้อย
ไทเฮาเพิ่งจะจับตำแหน่งที่นางได้รับบาดเจ็บจากดาบก่อนหน้านั้น
ไทเฮากลับคิดว่านางสูญเสียกำลังภายในไปแล้ว จึงรับความเจ็บปวดไม่ไหวจนต้องร้องลั่นออกมา
จางมามาเห็นไทเฮาออกมือครั้งเดียวก็จัดการซินเหยาได้ จึงกล่าว “ทักษะล้ำเลิศของไทเฮา ข้าน้อยขอคารวะ”
ไทเฮาตรัสอย่างเดือดดาล “ยังจะเหลวไหลอะไรอยู่ รีบลงมือเร็วเข้า เจ้านึกอยากให้ข้าลงมือเองอย่างนั้นหรอกหรือ”
จางมามาเอ่ย “เจ้าค่ะ! ไทเฮา!”
กล่าวจบ กริชในมือก็พุ่งออกไป!
ซินเหยาเห็นปลายกริชคมพุ่งเสียบเข้ามาทางตนเอง
ส่วนหัวไหล่กลับถูกไทเฮาใช้กำลังภายในข่มทับอย่างรุนแรง ไม่สามารถขยับได้เลยสักนิด…
มองด้วยสายตา…
คงต้องตายภายใต้กริชเล่มนี้แน่แล้ว
เรือนกายแทบจะถูกกรีดแทงจนเป็นทางยาว…
ทันใดนั้นต่อมความฉลาดของซินเหยาพลันทำงานและกล่าวว่า “ไทเฮา! ท่านฆ่าข้าทั้งอย่างนี้จะไม่เป็นการสิ้นเปลืองเกินไปหน่อยหรือ ถ้าหากไว้ชีวิตข้า หากว่าฮ่องเต้ไล่ล่าท่านยังสามารถเอาข้าเป็นตัวประกันได้!”
กริชลอยเข้ามาอย่างรวดเร็ว!
ไทเฮาแผดเสียงลั่น “หยุดนะ!”
จางมามารีบชักกริชกลับเข้าไป!
เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น กริชก็จะแทงทะลุเข้ามาในร่างกายของซินเหยาแล้ว!
ไทเฮามองซินเหยาที่มีใบหน้าแน่วแน่ ก่อนตรัส “เจ้า…เจ้าเป็นคนอย่างไรกันแน่ เจ้าเกือบจะตายอยู่แล้ว เหตุใดบนหน้ากลับไม่มีแววหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย”
ซินเหยาบอก “ถ้าหากข้ากลัว ไทเฮาจะปล่อยข้าไปหรือไม่”
ไทเฮาส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว!”
ซินเหยากล่าว “ในเมื่อข้ากลัวก็ไม่อาจปกป้องชีวิตไว้ได้ กลัวไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรกัน ยิ่งเป็นยามหน้าสิ่วหน้าขวาน ก็ยิ่งต้องรับมืออย่างเยือกเย็น คิดหาวิธียื้อชีวิตของตนสิ”
ไทเฮาตรัส “เช่นนั้นตอนนี้เจ้าคิดวิธียื้อชีวิตของตัวเองได้แล้วหรือยัง”
ซินเหยายิ้มน้อยๆ “ในพระทัยของไทเฮาตัดสินใจแน่แล้วว่าจะไม่ฆ่าข้า ใช่หรือไม่”
ไทเฮาตรัสอย่างโกรธกริ้ว “คนที่ฉลาดมากเกินไป ย่อมต้องตายไวอยู่แล้ว”
ซินเหยาเอ่ย “ไทเฮาเองก็ทรงเป็นผู้เฉลียวฉลาดคนหนึ่ง!”
ไทเฮากล่าวอย่างเดือดดาล “เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าแช่งให้ข้าตายไวๆ หรือ”
ซินเหยากล่าวกลั้วหัวเราะ “ไทเฮาอยู่มาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ต่อให้ต้องตายตอนนี้ ก็ไม่นับว่าตายไวหรอก! จะต้องกังวลไปทำไม”
ไทเฮากล่าว “หากว่าข้ากล้าพูดพล่อยไร้สาระอีก ข้าจะ…”
“ในเมื่อไทเฮาตัดสินใจไม่ฆ่าข้าแล้ว ก็อย่าได้ข่มขู่ข้าอีกดีหรือไม่ หม่อมฉันขี้ขลาดตาขาว รู้สึกกลัวเหลือเกิน!”
“เฮอะ! เจ้าพูดมากอีกประโยคเดียว ข้าจะตัดลิ้นของเจ้าเสีย!”
“หม่อมฉันหุบปาก!”
ซินเหยาหุบปากอย่างรู้หน้าที่
ซินเหยารู้ว่าแม่มดเฒ่านางนี้สามารถทำได้จริงอย่างที่พูด!
อีกอย่าง เป้าหมายของนางก็บรรลุผลแล้ว
ไทเฮาถูกนางชักจูงเรียบร้อย ให้นางเป็นตัวประกัน คงไม่ฆ่านางเป็นการชั่วคราวแล้ว
ในใจของซินเหยาแอบเบิกบาน รู้ว่าครั้งนี้สามารถหนีตายตามไทเฮาได้อย่างราบรื่นแล้ว
นางเข้าใกล้ความลับของไทเฮามากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว…
ตอนนี้ นางจำต้องทำเพียงหุบปากอย่างว่าง่าย…
หลีกเลี่ยงไม่ให้ไปกระตุกต่อมโมโหของหญิงเฒ่าผู้นี้
จนทำให้นางเปลี่ยนใจ!
ดูเหมือนไทเฮาจะเตรียมการมาเป็นเวลาเนิ่นนานแล้ว
เรื่องการหนีตาย ถึงได้ดำเนินการอย่างเป็นระบบระเบียบ!
ดูเหมือนเชี่ยวชาญราวกับฝึกซ้อมจนคุ้นชินหลายต่อหลายครั้ง…
นางในและลูกน้องคนสนิทใต้บัญชาของนาง เก็บสัมภาระอย่างเรียบง่าย ช่วงเวลาไม่ถึงเทียนดับทั้งหมดก็สามารถมารวมตัวกันที่โถงในห้องบรรทมของไทเฮาได้
ซินเหยามองไปยังคนอายุน้อยและผู้สูงวัยเหล่านี้ มีนางในราวๆ ยี่สิบกว่าคน…
ในใจแอบประหลาดใจ มิน่าเล่าหญิงเฒ่าคนนี้ถึงได้ระรานในวังหลังได้ ที่แท้นางก็แอบฝึกปรือยอดฝีมือคนสนิทตั้งมากมายขนาดนี้อย่างลับๆ นี่เอง
นางในเหล่านี้ดูภายนอกก็เป็นเพียงนางในธรรมดา แต่ว่าความจริงแล้ววรยุทธ์ของแต่ละคนไม่อ่อนด้อยเลย ซุกซ่อนไว้ดีเหลือเกิน ก็แม้แต่ซินเหยาเองยังไม่เคยค้นพบมาก่อน…
ไทเฮากดจุดของซินเหยา และเรียกให้คนมัดมือมัดเท้าทั้งสองข้างของนางเอาไว้ จากนั้นให้จางมามาเป็นผู้คุมตัว
“ใครก็ได้! ผลักเตียงใหญ่ออก!”
ไทเฮาตวาดเสียงดังลั่น
นางในอายุน้อยสองคนรีบกรูไปข้างหน้า ใช้กำลังภายในผลักเตียงใหญ่สีขาวมุกหลังนั้นที่ไทเฮาใช้บรรทมออก…
แท่นนอนหงส์ถูกทำให้สั่นสะเทือนเลื่อนออก
ด้านล่างผุดเผยปากถ้ำดำทะมึนอันหนึ่งออกมา…
บทที่ 200 ความสัมพันธ์อันเบาบาง
ขณะที่ไทเฮากำลังลังเลไม่แน่ใจอยู่นั้น มามาอาวุโสคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังพลันเอ่ยคำ “ไทเฮา! ไทเฮา! โจว๋กุ้ยเฟยผู้นี้อุปนิสัยเจ้าเล่ห์ วาจาโอหัง ไทเฮาอย่าได้ถูกนางหลอกเป็นอันขาด!”
มามาอีกคนก็พลอยสนับสนุนด้วย “ใช่! ใช่! ไทเฮา! นางเจ้าเล่ห์เหลือเกิน! นางจะต้องมีแผนการบางอย่างมาล่อลวงไทเฮาเป็นแน่! ตอนนี้นางต้องการให้ไทเฮาปล่อยตัวนางไปถึงได้จงใจพูดแบบนี้ พอนางออกจากตำหนักซูหนิงได้แล้ว เกรงว่าจะแว้งกลับมาจัดการกับไทเฮาพระองค์เองนะเพคะ!”
คำพูดของเหล่าข้าทาสบริพารพอดีกับความสงสัยในใจของไทเฮาอย่างเหมาะเจาะ
ทันใดนั้นสายตาไทเฮาพลันมาดมั่น มองทางซินเหยาอย่างโกรธแค้น “โจว๋กุ้ยเฟย! ขอโทษด้วย! เจ้าเป็นคนมากความสามารถอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะความงาม เฉลียวฉลาด ถ้อยวาจา…หรือด้านใดๆ ข้าล้วนยอมรับ แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยพบเห็นสตรีที่น่าอัศจรรย์อย่างเจ้าเช่นนี้มาก่อน แต่ว่า เจ้ายอดเยี่ยมมากเกินไป! เจ้าทำให้คนสัมผัสแตะต้องไม่ได้ คำพูดของเจ้า ต่อให้มีหลักการมากเพียงใด น่าเชื่อถือมากแค่ไหน ข้าเองก็ไม่กล้าเชื่อเจ้าหรอก! ดังนั้น…”
ใบหน้าของซินเหยาผุดแววเย็นยะเยือกออกมา “ดังนั้นในท้ายที่สุดไทเฮาก็เลยตัดสินใจจะฆ่าหม่อมฉันเสียแล้วใช่หรือไม่”
ในเรียวปากของไทเฮาพูดพ่นคำหนึ่งออกมาอย่างหนักแน่น “ใช่!”
ซินเหยาพูด “ไทเฮา ขอให้ท่านตระหนักว่าตอนนี้ข้าตั้งครรภ์โอรสของฮ่องเต้อยู่นะ! ท่านฆ่าข้า ไม่กลัวฮ่องเต้จะคาดโทษหรือ ท่านคิดจริงๆ หรือว่าไทเฮาอย่างท่าน จะมีอำนาจเหนือกว่าฮ่องเต้อย่างนั้นหรือ”
“เฮอะ! ท่ามกลางวังหลัง ฮ่องเต้เองก็คงจนปัญญาต่อข้าแล้ว!”
“ถ้าหากไทเฮาเรียกลมเรียกฝนในวังหลังได้ และฉลาดหูตาแหลมคมจริงๆ ก็น่าจะทรงทราบว่าวิทยายุทธ์ของฮ่องเต้พุ่งทะลุไปถึงปรมาจารย์ยอดฝีมือขั้นเก้าที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์แล้ว!”
ทันใดนั้นไทเฮาพลันสั่นเทาไปทั้งร่าง “อะไรนะ เจ้า…เจ้าว่าอะไรนะ”
ซินเหยาเอ่ย “ไทเฮาน่าจะคอยเป็นหูเป็นตาในสถานะของฮ่องเต้จึงจะถูก! เหตุใดไทเฮาจึงไม่เคยได้ยินบ้างเล่า วรยุทธ์ของฮ่องเต้ บรรลุถึงขั้นปรมาจารย์แล้ว! นี่เป็นความลับที่เป็นสาธารณะเรื่องหนึ่งแล้ว ไม่เช่นนั้น ไทเฮาทรงคิดว่าฮ่องเต้ใช้ความสามารถอะไรในการจับเป็นคนหลายร้อยคนในจวนอ๋องโจว๋กันเล่า”
สีหน้าของไทเฮา เปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีอย่างมากถึงมากที่สุด…
“เจ้า…”
“ที่เจ้าพูดมา เป็นจริงทั้งหมดเลยหรือ”
ดูเหมือนไทเฮาจะหวาดหวั่นต่อวรยุทธ์ของฮ่องเต้อำมหิตยิ่งนัก
ซินเหยาพยักหน้า ก่อนกล่าว “ไทเฮาก็ทรงทราบว่าเรื่องแบบนี้หม่อมฉันพูดโกหกก็ปกปิดไปได้ไม่เท่าไหร่หรอก หม่อมฉันจะพูดคำโกหกที่ขุดถอนได้ง่ายอย่างนี้ได้อย่างไรกัน”
สีพักตร์ของไทเฮา ดำดิ่งสู่ความเคร่งขรึม…
คราวนี้ ซินเหยาเองก็ไม่รู้ว่าในใจของไทเฮากำลังคิดอะไรอยู่
เรื่องที่วรยุทธ์ของฮ่องเต้อำมหิตบรรลุขั้นถึงระดับปรมาจารย์นี้ ดูเหมือนจะก่อความสั่นสะท้านให้แก่ไทเฮาอย่างใหญ่หลวง!
ซินเหยารู้ ระหว่างไทเฮาและฮ่องเต้อำมหิต หลายปีมานี้แบ่งรับแบ่งสู้ความสัมพันธ์อันเบาบางประเภทนี้มาโดยตลอด…
คนนอกไม่สามารถเข้าใจความสมดุลระหว่างความสัมพันธ์อันเบาบางเช่นนี้…
แต่ว่า
เห็นได้ชัด ตอนนี้ความสมดุลนี้ได้ถูกทำลายไปแล้ว!
ครั้นไทเฮาได้ยินว่าฮ่องเต้อำมหิตกลายเป็นปรมาจารย์ขั้นเก้าแล้ว สีพักตร์ก็เปลี่ยนไปฉับพลัน!
“ใครก็ได้!”
“รีบมาที่นี่เดี๋ยวนี้!”
“รีบเก็บกวาดเศษเล็กน้อย!”
“หนีออกไปผ่านช่องทางลับ”
“อพยพออกจากวังยามวิกาล!”
“หลี่มามา เจ้าไปเรียกคนมาทำเก็บสัมภาระ!”
“จางมามา เจ้ารับผิดชอบวางเพลิง! รอหลังจากพวกเราทั้งหมดเข้าสู่ช่องทางลับแล้ว ก็เผาตำหนักซูหนิงได้ทันที!”
จู่ๆ ไทเฮาก็บัญชาการอย่างรีบร้อน
คราวนี้ ถึงคราวซินเหยาที่สีหน้าเปลี่ยนมหันต์
ไทเฮา…
แม่มดเฒ่าคนนี้ ถึงกับมาไม้นี้เชียวหรือ
หลบหนีผ่านช่องทางลับ?
ที่แท้นางก็ขุดช่องทางสัญจรลับเส้นหนึ่งในตำหนักซูหนิงตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว…
แบบนี้ก็สามารถเข้าออกวังหลวงไปตามสบาย และไม่ถูกคนสงสัย!
นางเป็นไทเฮา มีสัญลักลักษณ์หงส์อยู่ในมือ!
หากต้องการเข้าออกนอกวังหลวง ก็ไม่มีผู้ใดกล้าขัดขวาง
แต่ว่า เหตุใดนางยังต้องขุดช่องทางใต้ดินกันเล่า
หากจะขุดอุโมงค์ลับใต้ดินสัญจรออกไปยังโลกภายนอกท่ามกลางวังหลวง ทั้งยังไม่ถูกคนจับได้ นี่เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย!
ไทเฮาทำได้อย่างไรกัน
อีกอย่าง เหตุใดนางจึงต้องสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงในการขุดช่องทางลับ
ถือตราหงส์ออกนอกวังไปอย่างสง่าผ่าเผยตรงๆ จะไม่ดีกว่าหรือ
ลางสังหรณ์อันเฉียบแหลมของเจ้าหน้าที่ฉุกเฉินพิเศษอย่างซินเหยาบอกนางว่า หญิงเฒ่านางนี้ จะต้องซ่อนความลับอื่นเอาไว้อยู่อีกแน่…
ช่องทางลับเส้นนี้ ไม่เพียงแต่ใช้งานเพื่อหลบหนีง่ายๆ แค่นี้หรอก
และสิ่งที่ทำให้ซินเหยาแปลกประหลาดใจยิ่งขึ้นก็คือ
เห็นชัดว่าไทเฮารับผิดชอบดูแลในวังมาหลายสิบปีแล้ว นับจากการเข้าวังมาด้วยตำแหน่งซิ่วหนี่ที่รูปโฉมอัปลักษณ์ จนได้ตำแหน่งไทเฮาในปัจจุบัน
เรื่องราวที่ผ่านมาหลายสิบปี
ยิ่งไปกว่านั้นคือผ่านประสบการณ์ตรากตรำอาบเหงื่อ
เกรงว่าคงไม่มีใครรู้ว่านางทุ่มเทไปตั้งเท่าไหร่กว่าจะมีตำแหน่งในวันนี้ได้
ซินเหยาอาศัยอยู่ในวังนับรวมๆ กันแล้วยังไม่ถึงสามเดือน ก็ถูกเล่นงานอย่างหนักหน่วงเสียแล้ว…
หากว่าต้องอยู่อีกหลายสิบปี…
เกรงว่าแม้แต่นางเองก็คงหงุดหงิดจนฆ่าตัวตายแล้ว!
ไทเฮาผู้นี้…
ช่างพิลึกเหลือเกิน
เพียงแค่ได้ยินถึงวรยุทธ์ของฮ่องเต้อำมหิต ก็จะทอดทิ้งทุกสิ่งที่รับผิดชอบมานานหลายสิบปี หลบหนีออกจากวังงั้นรึ?
แล้วยังจะวางเพลิงเผาวังหลวงให้สิ้นซากอีก?
นี่มันก็น่าตกใจไปหน่อยกระมัง!
ปัญหาสองข้อนี้ ทำให้ซินเหยาสับสนนัก!
ความลับของไทเฮา…
ซินเหยารู้ว่าตนเข้าใกล้ความลับของไทเฮามากขึ้นเรื่อยๆ…
อีกอย่าง นางยังมีสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง ความลับที่ไทเฮาใช้กลเม็ดร้อยเคล็ดลับพยายามปิดซ่อน จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับกล่องเซิ้นที่สองอย่างใกล้ชิดแน่นอน…
ซินเหยาแอบกล่าวในใจ “ตอนนี้ไทเฮาจะหลบหนี หากว่าสามารถคิดวิธีให้หญิงเฒ่าผู้นี้พาข้าหนีไปด้วยก็คงดี มีเพียงต้องหนีตามออกไปพร้อมนางเท่านั้นจึงจะสามารถเข้าถ้ำเสือได้ และสืบข่าวถึงความลับของกล่องเซิ้นที่สอง!”
มามาข้างกายไทเฮา เห็นชัดว่าเป็นทาสรับใช้คนสนิทหลายสิบปีกันทั้งนั้น
เมื่อถึงเวลาคับขัน ทั้งหมดต่างพากันเคารพปฏิบัติตามรับสั่งของไทเฮา
หลี่มามาจัดการเรื่องหลบหนีให้แก่เหล่าคนใกล้ตัว…
ส่วนจางมามา เสมองทางซินเหยา พลางเอ่ยถาม “ไทเฮา! ผู้หญิงคนนี้ควรทำอย่างไรดี”
ไทเฮากล่าวเย็นชา “สถานการณ์พลิกผัน! ต้องอพยพอย่างรวดเร็ว ไม่อาจมีรากแขนงนอกเหนือแผนการได้ ไว้ชีวิตนางก็จะเป็นหายนะ! ฆ่าทิ้งเสีย!”
จางมามาเอ่ย “เจ้าค่ะ! ไทเฮา!”
จู่ๆ นางก็ฉุกคิดถึงอ้านซิงที่เพิ่งจะถูกส่งขังในห้องลับ พลางเอ่ยถาม “ไทเฮา แล้ว…อ้านซิงจะทำอย่างไร”
ไทเฮาขบคิดก่อนเอ่ย “ก็ปล่อยให้นางพำนักอยู่ห้องลับไปสิ! ฝังร่างในกองเพลิง ถึงเวลานั้นข้าก็จะบอกว่าฮ่องเต้ลงมือเผาอ้านซิงจนตาย! อ้านปิงจะต้องแก้แค้นแทนนางแน่!”
ซินเหยาสืบข้อมูลได้อีกอย่างหนึ่งแล้ว!
ผู้หญิงที่ชื่ออ้านปิงคนนี้ มีประโยชน์อย่างใหญ่หลวงสำหรับไทเฮาอย่างแน่นอน
ไม่เช่นนั้นละก็ เหตุใดไทเฮาจึงต้องล่อลวงนางอย่างเจ้าเล่ห์เพทุบายเยี่ยงนี้ด้วยเล่า
อ้านซิงเคยบอกว่ามีคนสวมหน้ากากที่ลึกลับคนหนึ่งพร่ำสอนวรยุทธ์ให้แก่พวกนางสองพี่น้อง
เนื่องจากอ้านซิงอายุน้อย ทั้งยังไม่ชอบตีรันฟันแทง ดังนั้นจึงไม่ได้ตั้งใจฝึกวรยุทธ์นัก
ในทางตรงกันข้าม อ้านปิงที่ทนทุกข์ทรมานมากมาย รู้ว่าวรยุทธ์ไม่แข็งแกร่งก็จะถูกคนรังแกเอาได้ รู้จักกอบโกยโอกาส ฝึกวรยุทธ์อย่างหนักอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทั้งยังมีพัฒนาการอย่างน่าอัศจรรย์ ซ้ำยังได้รับรางวัลจากท่านอาจารย์ผู้ลึกลับ มักจะเอาเงินให้นางไปซื้อขนมอยู่เป็นประจำ…
พูดมาขนาดนี้…
วรยุทธ์ของอ้านปิง จะต้องเหนือชั้นกว้าอ้านซิงหลายเท่าตัวนัก!
วรยุทธ์ของอ้านซิงก็ทำให้ผู้คนตกตะลึงมากแล้ว ถ้าหากอ้านปิงเก่งกาจยิ่งกว่าละก็…
ซินเหยาแอบหัวเราะ “แม่มดเฒ่า! ข้าจะต้องมอบของขวัญชิ้นโตให้เจ้าสักชิ้นอย่างแน่นอน อ้านปิง? ฮ่าๆ!”
จางมามาได้รับบัญชาจากไทเฮา ก็รีบล้วงกริชอันเงาวับออกมาจากอกเสื้อหนึ่งเล่ม มุ่งเป้าแทงเข้ามาทางซินเหยาทันที!
ซินเหยาเอื้อมมือออกไปปัดป้อง เบี่ยงหลับอย่างง่ายดาย!
สีพักตร์ไทเฮาไม่ปลาบปลื้ม “โจว๋กุ้ยเฟย! เจ้าคิดว่าเจ้าหลบพ้นอย่างนั้นหรือ”
กล่าวจบ นางก็วาดมือเป็นกรงเล็บ คว้าหมับไปทางหัวไหล่ของซินเหยาด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ
“อ้า!”
ซินเหยาเจ็บปวดเล็กน้อย
ไทเฮาเพิ่งจะจับตำแหน่งที่นางได้รับบาดเจ็บจากดาบก่อนหน้านั้น
ไทเฮากลับคิดว่านางสูญเสียกำลังภายในไปแล้ว จึงรับความเจ็บปวดไม่ไหวจนต้องร้องลั่นออกมา
จางมามาเห็นไทเฮาออกมือครั้งเดียวก็จัดการซินเหยาได้ จึงกล่าว “ทักษะล้ำเลิศของไทเฮา ข้าน้อยขอคารวะ”
ไทเฮาตรัสอย่างเดือดดาล “ยังจะเหลวไหลอะไรอยู่ รีบลงมือเร็วเข้า เจ้านึกอยากให้ข้าลงมือเองอย่างนั้นหรอกหรือ”
จางมามาเอ่ย “เจ้าค่ะ! ไทเฮา!”
กล่าวจบ กริชในมือก็พุ่งออกไป!
ซินเหยาเห็นปลายกริชคมพุ่งเสียบเข้ามาทางตนเอง
ส่วนหัวไหล่กลับถูกไทเฮาใช้กำลังภายในข่มทับอย่างรุนแรง ไม่สามารถขยับได้เลยสักนิด…
มองด้วยสายตา…
คงต้องตายภายใต้กริชเล่มนี้แน่แล้ว
เรือนกายแทบจะถูกกรีดแทงจนเป็นทางยาว…
ทันใดนั้นต่อมความฉลาดของซินเหยาพลันทำงานและกล่าวว่า “ไทเฮา! ท่านฆ่าข้าทั้งอย่างนี้จะไม่เป็นการสิ้นเปลืองเกินไปหน่อยหรือ ถ้าหากไว้ชีวิตข้า หากว่าฮ่องเต้ไล่ล่าท่านยังสามารถเอาข้าเป็นตัวประกันได้!”
กริชลอยเข้ามาอย่างรวดเร็ว!
ไทเฮาแผดเสียงลั่น “หยุดนะ!”
จางมามารีบชักกริชกลับเข้าไป!
เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น กริชก็จะแทงทะลุเข้ามาในร่างกายของซินเหยาแล้ว!
ไทเฮามองซินเหยาที่มีใบหน้าแน่วแน่ ก่อนตรัส “เจ้า…เจ้าเป็นคนอย่างไรกันแน่ เจ้าเกือบจะตายอยู่แล้ว เหตุใดบนหน้ากลับไม่มีแววหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย”
ซินเหยาบอก “ถ้าหากข้ากลัว ไทเฮาจะปล่อยข้าไปหรือไม่”
ไทเฮาส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว!”
ซินเหยากล่าว “ในเมื่อข้ากลัวก็ไม่อาจปกป้องชีวิตไว้ได้ กลัวไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรกัน ยิ่งเป็นยามหน้าสิ่วหน้าขวาน ก็ยิ่งต้องรับมืออย่างเยือกเย็น คิดหาวิธียื้อชีวิตของตนสิ”
ไทเฮาตรัส “เช่นนั้นตอนนี้เจ้าคิดวิธียื้อชีวิตของตัวเองได้แล้วหรือยัง”
ซินเหยายิ้มน้อยๆ “ในพระทัยของไทเฮาตัดสินใจแน่แล้วว่าจะไม่ฆ่าข้า ใช่หรือไม่”
ไทเฮาตรัสอย่างโกรธกริ้ว “คนที่ฉลาดมากเกินไป ย่อมต้องตายไวอยู่แล้ว”
ซินเหยาเอ่ย “ไทเฮาเองก็ทรงเป็นผู้เฉลียวฉลาดคนหนึ่ง!”
ไทเฮากล่าวอย่างเดือดดาล “เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าแช่งให้ข้าตายไวๆ หรือ”
ซินเหยากล่าวกลั้วหัวเราะ “ไทเฮาอยู่มาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ต่อให้ต้องตายตอนนี้ ก็ไม่นับว่าตายไวหรอก! จะต้องกังวลไปทำไม”
ไทเฮากล่าว “หากว่าข้ากล้าพูดพล่อยไร้สาระอีก ข้าจะ…”
“ในเมื่อไทเฮาตัดสินใจไม่ฆ่าข้าแล้ว ก็อย่าได้ข่มขู่ข้าอีกดีหรือไม่ หม่อมฉันขี้ขลาดตาขาว รู้สึกกลัวเหลือเกิน!”
“เฮอะ! เจ้าพูดมากอีกประโยคเดียว ข้าจะตัดลิ้นของเจ้าเสีย!”
“หม่อมฉันหุบปาก!”
ซินเหยาหุบปากอย่างรู้หน้าที่
ซินเหยารู้ว่าแม่มดเฒ่านางนี้สามารถทำได้จริงอย่างที่พูด!
อีกอย่าง เป้าหมายของนางก็บรรลุผลแล้ว
ไทเฮาถูกนางชักจูงเรียบร้อย ให้นางเป็นตัวประกัน คงไม่ฆ่านางเป็นการชั่วคราวแล้ว
ในใจของซินเหยาแอบเบิกบาน รู้ว่าครั้งนี้สามารถหนีตายตามไทเฮาได้อย่างราบรื่นแล้ว
นางเข้าใกล้ความลับของไทเฮามากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว…
ตอนนี้ นางจำต้องทำเพียงหุบปากอย่างว่าง่าย…
หลีกเลี่ยงไม่ให้ไปกระตุกต่อมโมโหของหญิงเฒ่าผู้นี้
จนทำให้นางเปลี่ยนใจ!
ดูเหมือนไทเฮาจะเตรียมการมาเป็นเวลาเนิ่นนานแล้ว
เรื่องการหนีตาย ถึงได้ดำเนินการอย่างเป็นระบบระเบียบ!
ดูเหมือนเชี่ยวชาญราวกับฝึกซ้อมจนคุ้นชินหลายต่อหลายครั้ง…
นางในและลูกน้องคนสนิทใต้บัญชาของนาง เก็บสัมภาระอย่างเรียบง่าย ช่วงเวลาไม่ถึงเทียนดับทั้งหมดก็สามารถมารวมตัวกันที่โถงในห้องบรรทมของไทเฮาได้
ซินเหยามองไปยังคนอายุน้อยและผู้สูงวัยเหล่านี้ มีนางในราวๆ ยี่สิบกว่าคน…
ในใจแอบประหลาดใจ มิน่าเล่าหญิงเฒ่าคนนี้ถึงได้ระรานในวังหลังได้ ที่แท้นางก็แอบฝึกปรือยอดฝีมือคนสนิทตั้งมากมายขนาดนี้อย่างลับๆ นี่เอง
นางในเหล่านี้ดูภายนอกก็เป็นเพียงนางในธรรมดา แต่ว่าความจริงแล้ววรยุทธ์ของแต่ละคนไม่อ่อนด้อยเลย ซุกซ่อนไว้ดีเหลือเกิน ก็แม้แต่ซินเหยาเองยังไม่เคยค้นพบมาก่อน…
ไทเฮากดจุดของซินเหยา และเรียกให้คนมัดมือมัดเท้าทั้งสองข้างของนางเอาไว้ จากนั้นให้จางมามาเป็นผู้คุมตัว
“ใครก็ได้! ผลักเตียงใหญ่ออก!”
ไทเฮาตวาดเสียงดังลั่น
นางในอายุน้อยสองคนรีบกรูไปข้างหน้า ใช้กำลังภายในผลักเตียงใหญ่สีขาวมุกหลังนั้นที่ไทเฮาใช้บรรทมออก…
แท่นนอนหงส์ถูกทำให้สั่นสะเทือนเลื่อนออก
ด้านล่างผุดเผยปากถ้ำดำทะมึนอันหนึ่งออกมา
