บทที่ 422 สรุปคนหรือผี1
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้ารู้ได้อย่างไร”
เงียบไปชั่วขณะ
โอหยางซิงเฉินค่อยๆพูดออกมาว่า “เพราะข้าเองก็เป็นเหมือนกัน”
“เจ้านี่ช่างไร้ยางอายจริงๆ กล้ามายุ่งกับกุ้ยเฟยของข้า”
ฮ่องเต้อำมหิตโกรธจัด
ไม่
ใช่หึง
เจ้าหนุ่มนี้กล้าบอกว่าตนเองรู้สึกยังไงกับซินเหยาต่อหน้าเขา
ช่างกล้าดีจริงๆ
เกินไปแล้ว
สายตาของฮ่องเต้อำมหิตดูดุดันเย็นชามาก
เหมือนว่าโอหยางซิงเฉินจะไม่ได้สนใจอะไรเลย ได้แต่พูดว่า “ข้าแค่ไม่เข้าใจ ว่าเจ้ารักนางมากขนาดนี้ทำไมถึงต้องทำร้ายนางด้วย”
เขามองดูใบหน้าที่หล่อเหลา สีหน้าที่ดำเคร่งเครียดดวงตาใสเป็นประกายราวกับน้ำแร่
เขาเป็นคนหรือผีกันแน่
ภายนอกเขาแลดูเป็นคนใจดี ภายใต้รอยยิ้มที่อ่อนโยนกลับทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว
หรือเป็นเพราะเรื่องความรู้สึกที่เขามีต่อซินเหยาจึงทำให้คิดแบบนี้
ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เจ้าอยากรู้ความลับของข้า งั้นเจ้าก็ต้องรับปากข้าเรื่องหนึ่งก่อน ข้าถึงจะบอกเจ้า”
โอหยางซิงเฉินพูด “เรื่องอะไร”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “คนที่จะช่วยนางก็คือเจ้า”
โอหยางซิงเฉินพูด “โกหกหน่า”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เจ้าไม่ได้ปฏิเสธไม่ใช่หรือว่าเจ้ารู้สึกดีกับนาง พูดแบบนี้ก็แสดงว่าจิตใจเจ้าไม่ได้สูงส่งอะไรเลย ดังนั้นอย่าได้มาทำตัวสูงส่ง”
โอหยางซิงเฉินยิ้มแห้งๆ “ข้อนี้ข้าไม่ปฏิเสธ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าอยู่ได้อีกไม่ถึงปี เพราะอะไรเจ้าไม่ต้องรู้ ข้าเองก็ไม่อยากให้นางรู้ความจริง”
โอหยางซิงเฉินตกใจ “อะไรนะ เจ้าอยู่ได้อีกไม่ถึงปี”
“ถ้าจะพูดให้ชัดเจนก็อยู่ได้อีกไม่ถึงสิบเอ็ดเดือน”
“นี่มันเป็นไปได้อย่างไร”
“ข้าสามารถบอกเจ้าได้ก็มีเพียงแค่เรื่องนี้”
สีหน้าของฮ่องเต้อำมหิตแลดูจริงจังไม่เหมือนกำลังโกหก
กระบี่ในมือของโอหยางซิงเฉินสั่นไปหมด สายตาของเขามองไปที่ผู้ชายคนนี้ที่น่าดึงดูด
“เจ้า เจ้าไม่อยากให้ซินเหยาเสียใจดังนั้นจึงได้แกล้งทำเป็นไม่รักนาง อยากให้นางหนีออกไปจากชีวิตเจ้า เพราะแบบนี้ เจ้าช่วยนางแต่ไม่กล้ายอมรับใช่ไหม”
“เจ้าเข้าใจแล้ว ข้าก็ไม่ต้องพูดอะไรอีก เรื่องอื่นเจ้าก็คิดเอาเองแล้วกันว่าจะจัดการยังไง”
ฮ่องเต้อำมหิตขยับตัวราวกับนกฮูกในตอนกลางคืนกางบินแล้วบินจากไป
“เดี๋ยว”
โอหยางซิงเฉินอยากจะห้ามเขาเอาไว้
แต่ เขาหายวับไปกับท้องฟ้าแล้ว
เขาเร็วๆพอๆกับดาวตก
เก่งไม่มีใครเทียบได้ เป็นถึงฮ่องเต้ แต่กลับอยู่ได้อีกไม่ถึงปี
“ในใจของเขา”
“คงจะรู้สึกโดดเดี่ยวโศกเศร้ามากสินะ”
โอหยางซิงเฉินมองดูเงาดำอยู่ไกลๆ ในใจของเขารู้สึกเจ็บปวดแปลกๆราวกับเข้าใจความรู้สึกของฮ่องเต้อำมหิต
โอหยางซิงเฉินไม่ได้กลับไปที่สำนักชิงหลง
เขาไม่รู้ว่าจะสู้หน้าซินเหยายังไง
เขาอยากเจอซินเหยา อย่างน้อยก็ให้รู้ว่านางปลอดภัยดี
แต่ เขาก็ไม่อยากโกหก
จึงไม่เข้าไป
เขารู้ว่ามีสี่นักผู้คุ้มกันคอยคุ้มครองนาง ซินเหยาพักอยู่นอกวังนางก็คงไม่ได้รับอันตรายอะไร
อยู่ในวัง ก็มีฮ่องเต้อำมหิตคอยปกป้องนาง ความปลอดภัยของนางเขายิ่งไม่ต้องเป็นห่วงเลย
โอหยางซิงเฉินรู้ว่าหน้าที่ของตนได้จบลงแล้ว
เขาไม่ควรไปเจอซินเหยาอีก
เช้าตรู่
แสงแรกของวันสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบหน้าของซินเหยา นางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา
ไม่กี่วันมานี้ นี่คือครั้งแรกที่นางได้หลับอย่างสบาย
“เสี่ยวป๋าน”
“เดี๋ยวสักพักข้าจะเข้าวังแล้วนะ”
“วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวเล่นสักหน่อย”
เดิมทีซินเหยาคิดว่าจะอยู่นอกวังแค่คืนเดียวแล้วกลัวเข้าวังหลวงไป
แต่สภาพของเสี่ยวป๋านไม่ค่อยดี อ่อนแอมากและยังไม่ยอมกินอะไรจนผอมแห้งเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก
ซินเหยาจึงได้อยู่ต่ออีกสองวันเพื่อดูเขา
และเมื่อวันก็ดันเจอกับนักฆ่า
ซินเหยาคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเขามาจากไหน ใครเป็นคนสั่ง
นี่นางก็ขี้เกียจจะไปคิด
ยังไงเสีย
ตอนนี้สิ่งที่นางต้องการที่สุดคือพักผ่อน
พอให้มีแรงแล้วจึงจะไปสู้กับพวกเขาได้
ตอนนี้นางไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น
พอตื่นมาก็คิดว่าจะมาเล่นกับเสี่ยวป๋าน
แต่ นางลงจากเตียงมาก็ไม่พบเสี่ยวป๋านแล้ว
“เสี่ยวป๋าน”
ซินเหยาเรียกหลายครั้งแล้ว
แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเสี่ยวป๋าน
มันไปไหนนะทำไมไม่อยู่ดีๆ
ซินเหยาเป็นห่วงเพราะเสี่ยวป๋านยังไม่หายดีกลัวว่าจะเป็นอะไรไปอีก กำลังจะออกไปตามหา ก็พบกับกองถั่วบนโต๊ะที่กินเหลือไว้แต่เปลือก
“เสี่ยวป๋านยอมกินแล้ว”
“ดูแล้วยาของหมอคงดีจริงๆ”
“เสี่ยวป๋านยอมกินแล้ว”
ซินเหยามองดูถั่วบนโต๊ะอย่างดีใจ ในที่สุดเสี่ยวป๋านก็ดีขึ้นแล้ว
ว่าแต่
