บทที่ 424 เรื่องอะไร1
ส้งชิงพยักหน้าพูดขึ้นว่า “อาจารย์ท่านวางใจเถอะ ส้งชิงจะตั้งใจฝึกและไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวัง หากวันหน้าข้าแอบขี้เกียจขออาจารย์ลงโทษได้เลย”
“วันหน้าเจ้าคงต้องพึ่งตัวเองแล้ว ข้าคงอยู่คอยชี้แนะเจ้าตลอดไม่ได้”
“ทำไมล่ะอาจารย์”
“ข้า….ยังไงเสียเจ้าต้องขยัน แล้วจำคำสอนของข้าไว้ดีๆ ความยิ่งใหญ่ของสำนักชิงหลง ความสงบสุขของราษฎรก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว”
“อาจารย์วางใจเถอะ ส้งชิงจะจำคำพูดของอาจารย์เอาไว้”
“งั้นก็ดีแล้ว”
“อาจารย์ ทำไมวันนี้ท่านพูดอะไรแปลกๆ”
“ไม่ต้องถามแล้ว”
“ครับอาจารย์” ส้งชิงมองดูเสี่ยวป๋านที่กำลังเล่นอยู่พร้อมกับถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่า “อาจารย์ ไข่หินที่ท่านพูดมาเมื่อกี้มันคืออะไร”
ซินเหยาพูด “มันก็คือไข่เมื่อหลายปีก่อน พอเวลาผ่านไปจนกลายเป็นไข่หิน”
ส้งชิงบ่นพึมพำ “ไข่ใหญ่ขนาดนี้ถ้าฟักออกมามันจะเป็นตัวอะไรนะ”
ซินเหยาหัวเราะแล้วพูดว่า “ฟักออกมาคือเจ้าไง”
ส้งชิงลูบหัวของตนเอง ทำหน้างงงวย “อาจารย์จะฟักออกมาเป็นข้าได้อย่างไร”
ซินเหยาพูด “เพราะว่าเจ้าโง่ไง”
“โง่หรือ อาจารย์ที่แท้ท่านหลอกด่าข้า”
ส้งชิงสีหน้าบึ้งตึง
แต่พอเห็นสีหน้าอาจารย์ดีขึ้น แล้วยังยิ้มและมีแรงมาหยอกเขาเล่นอีก ทำให้เขาวางใจคลายกังวลไปได้เยอะเลย
เดิมทีเขายังเป็นห่วงบาดแผลของอาจารย์
“อ่อใช่แล้วอาจารย์”
ส้งชิงเหมือนจะคิดอะไรได้
ซินเหยาพูด “มีอะไรหรือ”
ส้งชิงพูด “อาจารย์ทำไมถึงมีคนลอบทำร้ายท่าน”
ซินเหยาพูด “วรยุทธของเขาสูงส่ง และไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ข้าเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน”
ส้งชิงพูดด้วยความเป็นห่วงว่า “ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นอีกหน่อยอาจารย์ก็คอยระวังหน่อยแล้วกัน”
ซินเหยาพูด “เดิมทีข้าคิดไว้ว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวป๋านสองวัน แต่พอเห็นมันดีขึ้นแบบนี้ แล้วยังมีเพื่อนใหม่อีก ข้าคงต้องกลับเข้าวังหลวงแล้ว บางทีข้าอาจจะหาเบาะแสจากวังหลวงได้”
ส้งชิงพูด “อาจารย์ท่านยังกลับวังหลวงไม่ได้”
ซินเหยาพูด “ทำไม”
ส้งชิงพูด “สี่นักผู้คุ้มกันมารอท่านได้หนึ่งคืนแล้ว และยังมีโจว๋เส้าหัวกับโจว๋หวูนเฟิงอีกที่มารอท่านตั้งแต่เช้า”
ซินเหยาพูด “พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน”
ส้งชิงพูด “อยู่ในห้องโถงรอ”
ซินเหยาพูด “ทำไมไม่รีบบอกข้า”
ส้งชิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ “อาจารย์ได้รับบาดเจ็บ ข้าอยากให้อาจารย์ได้นอนนานๆหน่อย ดังนั้นจึงไม่ได้เข้าไปเรียก พวกเขาได้ยินว่าท่านถูกคนลอบทำร้ายก็บอกข้าอย่าพึ่งมารบกวนท่านเลย ให้ท่านได้พักผ่อนก่อน ข้าจึงไม่ได้มาเรียกท่าน”
“เจ้านี่นะ ทำไมปล่อยให้แขกมารอ รีบไป เชิญพวกเขามา ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“ครับอาจารย์”
ส้งชิงรับคำสั่งแล้วจากไป
ซินเหยาตะโกนเรียก “เสี่ยวป๋านกลับบ้านไปล้างหน้ากัน”
“ก๊อก ก๊อก”
เสี่ยวป๋านอุ้มไข่หินนั่นเอาไว้ เหมือนกับแฮมเบอร์เกอร์อุ้มถังน้ำ เดินเซไปเซมาน่าตลกดีจริง
ซินเหยาด่าทั้งที่หัวเราะอยู่ว่า “เสี่ยวป๋านเจ้ากับไข่หินนั่นมันตัวเท่าๆกันเลย เจ้าจะอุ้มมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”
เหมือนเสี่ยวป๋านจะโกรธ ที่ถูกดูถูก นิ้วทั้งสี่จับไข่หินเอาไว้แน่นแล้วบินขึ้นอย่างยากลำบาก
เสี่ยวป๋านอุ้มไข่หินบินขึ้นไป เหมือนจะต้องใช้แรงเยอะมากทำให้บินช้า และเหมือนจะต้องออกแรงเยอะทำให้หน้าแดงไปหมด จากสายตาของมันสามารถดูออกว่ามันลำบากมาก
ซินเหยามองดูมันอย่างจริงจังพร้อมกับหัวเราะแล้วพูดว่า “อย่าหักโหมเกินไป พอแล้วพอแล้ว เสี่ยวป๋านเก่งที่สุด ตอนนี้ข้าจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปกินของอร่อยกัน เดี๋ยวค่อยมาเล่นใหม่ เจ้าก็เอามันวางไว้ที่นี่แหละ ไม่มีใครเข้ามาหรอก ไข่มันก็เดินหนีเองไม่ได้ด้วย”
เสี่ยวป๋านได้ยินแบบนั้น หูตั้ง แล้วเหมือนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยมือจากไข่
“ตั้ง”
ไข่หินตกลงบนพื้น
ทำให้เกิดเสียงดังขึ้น
ซินเหยาพูด “เบาๆหน่อย ถ้าหากเป็นไข่จริงๆคงถูกเจ้าทำแตกแล้ว”
“ก๊อก ก๊อก”
เสี่ยวป๋านร้องไปมา
“อย่ามาเล่นกลับไปได้แล้ว”
ซินเหยาพูดใส่หูของมันด่าไปด้วยเดินไปด้วย
ซินเหยาบ่นเสี่ยวป๋านเดินออกมาจากสวนด้านหลัง
ในสวนที่ว่างเปล่า หญ้าที่กำลังเหลือง ไข่แปลกนั่นแน่นิ่งไม่ขยับ
ราวกับก้อนหิน
ทันใดนั้น
“เซาะเซาะ”
ไข่หินนั่นเหมือนจะสั่นนิดหน่อย แล้วก็สั่น
เหมือนกับกำลังจะฟักออกมาเลย
สั่นไปมาหลายครั้ง ก็กลับมานิ่งไม่ขยับเหมือนเดิม
ราวกับว่า
ไม่เคยขยับมาก่อน
สี่นักผู้คุ้มกัน
พอซินเหยาคิดว่าเหลืออีกแค่เดือนเดียวก็ต้องจากไปแล้ว
ทำให้นางนึกถึงพวกเขาสี่คนที่ทุกวันนี้เหมือนมีชีวิตอยู่เพื่อนาง
ซินเหยาเห็นเจี้ยนหารยีและชวีหยูน ในใจของนางก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้น
“นายท่าน ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม ได้ยินว่าท่านได้รับบาดเจ็บ พวกเราเป็นห่วงมาก ฮัวโหล่หยูนและหงจู๋มาแล้วแต่ท่านยังไม่ตื่นพวกเขาจึงได้กลับไปที่ร้านจี้โม่” ชวีหยูนเห็นโจว๋เส้าหัวและโจว๋หวูนเฟิงที่นั่งอยู่ข้างๆจึงไม่ได้พูดอะไรเยอะออกมา
