บทที่ 423 สรุปคนหรือผี2
เสี่ยวป๋านไปไหนแล้วล่ะ
หายตัวไปตั้งแต่เช้าเลยนะ
“อาจารย์ข้ารู้ว่าเสี่ยวป๋านอยู่ที่ไหน” ทันใดนั้นส้งชิงก็ผลักประตูเข้ามา
“ขอโทษอาจารย์ เมื่อกี้ข้าได้ยินท่านเรียกเสี่ยวป๋าน ดังนั้นจึงได้เข้ามา” เหมือนส้งชิงจะรู้ว่าตนเองนั้นเข้ามารบกวนซินเหยา ซินเหยาบาดเจ็บอยู่ เขาไม่ควรเข้ามารบกวนเวลาพักผ่อนของอาจารย์
ซินเหยาพูด “ไม่เป็นไร เสี่ยวป๋านอยู่ที่ไหน”
ส้งชิงพูด “เสี่ยวป๋านมีเพื่อนใหม่แล้ว”
ซินเหยาถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “เพื่อนใหม่ เสี่ยวป๋านไม่ชอบอยู่กับฝูง และยิ่งไม่ชอบคนแปลกหน้า มันจะไปมีเพื่อนใหม่ได้อย่างไรกัน”
ส้งชิมยิ้ม “อาจารย์ท่านตามข้ามา”
“ไปไหน”
“สวนด้านหลัง”
“งั้นก็พาไป”
ซินเหยาเดินตามส้งชิงไปที่สวนด้านหลัง พอออกจากห้องก็เดินตรงไปที่สวนด้านหลังทันที
สวนด้านหลังมีทางเล็กๆใบไม้กำลังร่วงลงมา
ไม่ทันได้ตั้งตัวอากาศก็ค่อยเย็นลงแล้วสินะ
ซินเหยาคิด “ถ้าหากอยู่ที่โลก ตอนนี้คงจะเป็นฤดูใบไม้ร่วง”
“เทศกาลไหว้พระจันทร์ใกล้เข้ามาแล้วสินะ”
ซินเหยาคิดถึงกลอนบทหนึ่งขึ้นมา
“ฉันอยู่ต่างบ้านต่างเมืองคนเดียว ทุกครั้งที่ถึงเทศกาลก็ทำได้แค่คิดถึงพวกเขาที่อยู่ไกลแสนไกล พี่น้องทุกคนต่างสนุกสนานกันแต่น่าเสียดายที่ขาดฉันไปคนหนึ่ง”
ถึงแม้ซินเหยาจะตัวคนเดียว ไม่มีญาติหรือเพื่อนให้คิดถึง
แต่
ที่นั่นถึงจะเป็นโลกที่แท้จริงของนาง
ที่นี่
ไม่ว่าจะอยู่นานแค่ไหนก็ยังรู้สึกแปลก
ยังไงเสียที่นี่ก็ไม่ใช่โลกของนาง นางไม่มีทางเหมาะกับที่นี่
บางที
อาจจะควรกลับบ้านแล้วจริงๆ
แต่
“ที่ไหนกันถึงจะเป็นบ้านของฉัน”
ซินเหยารู้สึกเสียใจ
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่รู้ว่านางต้องไปแล้ว ใจนางกลับรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา
เดิมทีนางคิดว่าสามารถจากไปอย่างไม่เหลือเยื่อใยอะไรแล้ว
ไม่มีห่วงแล้ว
ความรักก็แค่ดอกไม้
นางตัดสินใจจะพาเสี่ยวป๋านไปด้วย
นอกจากเสี่ยวป๋าน นางก็ไม่มีอะไรให้คิดถึงแล้ว
แต่
ไม่รู้ทำไมใจนางยังคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่นะ
ใจนางไม่ได้สงบเหมือนดังที่เคยมา
เหมือนกับว่านางเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความรู้สึกเปลี่ยนไปมา
“เสี่ยวป๋าน”
ส้งชิงยิ้มแล้วเรียก
ซินเหยาถึงได้สติกลับมา พอเห็นเสี่ยวป๋านกำลังเล่นอยู่บนพื้นหญ้า กำลังตาม….
ตาม นั่นมัน ไข่
ที่แท้เพื่อนใหม่ของมันก็คือไข่
ทำไมถึงมีไข่ใหญ่ขนาดนี้นะ
ซินเหยามองดูดีๆถึงได้พบว่า นั่นมันไข่หินของนาง
ซินเหยาไม่รู้ว่าโลกนี้ เมื่อไม่กี่พันปีก่อนมีไดโนเสาร์หรือเปล่า
แต่ ไข่นี่เป็นไข่หินแน่นอน
“เสี่ยวป๋าน ไข่หินแพงมากนะ เจ้าจะเล่นแบบนี้ไม่ได้” ซินเหยาพูดขึ้น
“ก๊อก ก๊อก”
เสี่ยวป๋านหันมาทำหน้าตาโกรธและไม่ขยับตัวอีกเลย
ซินเหยาเห็นมันแบบนี้นางก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าเล่นไปเถอะ ไข่หินนี่อยู่ที่นี่ไม่มีค่าหรอก ถ้าหากอยู่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด แล้วพวกนักวิทยาศาสตร์เห็นเจ้าเล่นแบบนี้กับไข่หินนั่น พวกเขาคงจะโกรธเจ้ามากแน่ เจ้าเล่นของเต้าไปเถอะ เจ้าชอบมันงั้นข้าก็ยกให้เจ้าแล้วกัน”
“ก๊อก ก๊อก”
เสี่ยวป๋านดีใจกระโดดเข้ามาหาซินเหยา
ส้งชิงหัวเราะ “อาจารย์เสี่ยวป๋านกินยาไปสองเม็ด ไม่เพียงแต่อยากอาหารแล้วยังเล่นอีก เสี่ยวป๋านกลับมาเหมือนเดิมแล้ว”
ซินเหยายิ้ม “เสี่ยวป๋าน นี่คือไข่หินนะ ไม่ใช่ไข่จริงๆ เจ้าห้ามกินนะ และก็คงไม่มีไดโนเสาร์ตัวเล็กๆออกมาหรอกนะ เจ้าชอบเล่นก็เล่นไป ข้ามีเรื่องจะคุยกับส้งชิง”
“ก๊อก ก๊อก”
เสี่ยวป๋านกระโดดสูงขึ้นไปอีก จากนั้นก็กลับไปเล่นกับไข่หินต่อ
ดูออก
ว่ามันชอบไข่หินนี่
ซินเหยายิ้ม ในที่สุดเสี่ยวป๋านก็ดีขึ้นแล้ว
ส้งชิงมองดูอาจารย์ที่กำลังดีใจ เขาเองก็รู้สึกดีใจเช่นกัน “อาจารย์ ให้ข้าไปตามหมอมาดูอาการของท่านไหม”
ซินเหยาพูด “ไม่ต้องแล้ว ทำแผลเสร็จก็พอแล้ว แค่แผลถลอกไม่ได้เป็นอะไรมาก กำลังภายในเดี๋ยวค่อยๆดีขึ้นเอง ถึงจะไม่รู้ว่ากำลังภายในของข้าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันก็ยังอยู่ในตัวข้า เดี๋ยวมันก็คงดีขึ้นเอง”
ส้งชิงพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “ประหลาดขนาดนี้เลยหรือ อาจารย์ท่านรู้ไหมว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้”
ซินเหยาส่ายหัวไปมา “ข้าเองก็ไม่รู้ ช่างมันเถอะ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ส้งชิง ที่จริงพวกเราสองคนไม่ได้คุยกันนานแล้ว”
ส้งชิงพูด “อาจารย์มีเรื่องจะคุยกับข้าหรือ”
ซินเหยาพยักหน้า
ส้งชิงรู้สึกว่าซินเหยาในวันนี้ไม่เหมือนกับที่ผ่านมา เหมือนมีเรื่องในใจมากมาย
“อาจารย์ ท่านพูดมาเถอะ ส้งชิงพร้อมจะรับฟัง” ส่งชิงฟังอย่างตั้งใจ
ซินเหยาเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี จึงได้ถามขึ้นว่า “วรยุทธของเจ้าฝึกไปถึงไหนแล้ว”
ส้งชิงพูด “วรยุทธที่อาจารย์สอนพวกเรานั้นดีมาก ฝึกง่ายแล้วก็ยังพลังเยอะอีกด้วย”
ซินเหยาพูด “เจ้าจะต้องขยันฝึก เจ้าฝึกได้ช้าเกินไปแล้ว กำลังภายในอ่อนเกินไป เจ้าจะต้องขยันกว่าคนอื่นลำบากกว่าคนอื่น
