บทที่ 445 ฮ่องเต้ที่โหดเหี้ยมทารุณ2
“เจ้าให้ข้าไปได้ไหม?”
“ไม่ได้!”
“ข้าขอร้องนะ เจ้าปล่อยข้าไปเถอะ”
“ฝันไปเถอะ”
“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไงล่ะถึงจะยอมปล่อยข้าไป?”
“ไม่มีทาง”
“ข้าพูดออกไปแล้วตั้งหลายครั้ง ว่าคืนนี้ข้าจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ข้าไม่ออกไปไม่ได้ ข้ารู้ดีว่าตอนนี้ข้าสู้เจ้าไม่ได้ แต่ถ้าข้าจะฆ่าตัวตายขึ้นมา เจ้าคงไม่สามารถขัดขวางข้าได้อย่างแน่นอน เจ้าอยากให้ข้าตายไปต่อหน้าต่อตาเจ้าใช่ไหม?”
“เจ้าก็ตายไปซะสิ!”
ฮ่องเต้อำมหิตทำท่าทางเมินเฉยอย่างรุนแรง ทำให้ซินเหยาแทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว!
แต่ทว่าฮ่องเต้
กลับดูเหมือนว่าจะเพลิดเพลินใจไปกับความรู้สึกนี้เป็นอย่างมาก
ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม
เขาไม่รู้เลยว่าทำไมซินเหยาถึงอยากจะออกไปอย่างรีบด่วนมากขนาดนี้…
และเขาก็ไม่อยากจะรู้เช่นกัน
เขารู้แค่ว่า เขากำลังมองผู้หญิงเป็นบ้าคนนี้อยู่อย่างเพลิดเพลินใจมาก
เมื่อก่อน
คนที่ถูกทำให้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนแทบจะเป็นบ้าก็คือเขา
ครั้งนี้
ในที่สุดเขาก็อยู่เหนือลมแล้ว
ไม่ว่าซินเหยาจะบังคับขู่เข็ญและล่อลวงด้วยผลประโยชน์หรือใช้ทั้งวิธีแข็งและวิธีอ่อนควบคู่กันไปอย่างไร
เขาก็ไม่เล่นด้วย
ซินเหยาพูดจนปากจะฉีกและถึงขั้นทำหน้ามุ่ยขอร้องเขาแล้ว
แต่ฮ่องเต้อำมหิตก็ทำหน้าเบื่อหน่ายรำคาญอยู่ตลอดเวลา แล้วยังพูดอย่างเย็นชาออกมาสองคำว่า “ไม่ได้!”
ซินเหยาจ้องมองสีสันยามค่ำคืน เวลาใกล้เข้ามามากแล้ว
“ไม่ได้ๆ ไม่ทันแล้ว ไอ้คนสาระเลว ข้าจะ ข้าจะถามเจ้เป็นครั้งสุดท้ายนะว่า เจ้าจะให้ข้าไปหรือไม่?”
ซินเหยาตัดสินใจเด็ดขาดที่จะออกไปโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดแล้ว
ถึงอย่างไรก็ตาม ถ้านางออกไปจากที่นี่ไม่ได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับตายหรอก
“ไม่ให้!”
ฮ่องเต้อำมหิตยังคงยินดีที่จะตอบนางแค่สองคำอย่างเย็นชา
“ได้! นี่คือสิ่งที่เจ้าเลือกเองนะ!”
ทันใดนั้นซินเหยาก็ใช้ฝ่ามือตบไปบนหน้าผากของตัวเองอย่างแรงทันที
“ยัยโง่ เจ้าทำอะไรน่ะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตตกใจมาก
เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ซินเหยาจะลงมือฆ่าตัวตายจริงๆ
เขาจึงรีบก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แล้วคว้ามือของซินเหยาเอาไว้
“วืดวืด!”
ทันใดนั้น…
มืออีกข้างหนึ่งของซินเหยา ก็พันอ้อมไปข้างบนราวกับวิญญาณงู และเปล่งประกายระยิบระยับเหมือนดอกแพร์ที่มีน้ำฝนติดอยู่ ชั่วพริบตาเดียวนางก็สกัดจุดเลือดลมบนร่างกายของฮ่องเต้อำมหิตได้เรียบร้อยแล้ว
ฮ่องเต้อำมหิตไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ในทันที
สีหน้าที่กระหืดกระหอบของซินเหยาก็หายไปในทันใด…
ใบหน้าที่สวยหยาดเยิ้มนั้น ก็ปรากฏรอยยิ้มจางๆขึ้นมา
ในรอยยิ้มนั้น มีความเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ด้วย
ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยความตื่นตระหนกตกใจออกมาว่า “เจ้า…เจ้า…เจ้าเสแสร้งแกล้งทำอย่างนั้นรึ?”
ซินเหยาพูดว่า “เจ้าก็ไม่ได้โง่นี่”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “จริงๆแล้วเจ้าใช้ประโยชน์จากข้ารึ?”
ซินเหยายิ้มแล้วพูดว่า “นี่เจ้าหาเรื่องใส่ตัวเองนะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตจึงถามด้วยความตื่นตระหนกตกใจว่า “เมื่อสักครู่นี้…ที่เจ้าวิงวอนขอร้องด้วยความทุกข์ระทม บังคับขู่เข็ญและล่อลวงด้วยผลประโยชน์ สิ่งที่เจ้าทำมาเหล่านั้น…ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าเสแสร้งออกมาอย่างนั้นเหรอ?”
ซินเหยาจึงตอบว่า “ถ้าไม่ทำเช่นนี้ จะทำให้เจ้าตายใจและข้าจะประสบความสำเร็จได้อย่างไรล่ะ?”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดว่า “เจ้า…เจ้า…คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะปลิ้นปล้อนเช่นนี้!”
ซินเหยาพูดว่า “ใครใช้ให้เจ้าไม่ยอมปล่อยข้าเองล่ะ ข้าก็เอาชนะเจ้าไม่ได้ ก็เลยทำได้แค่คิดหาวิธีเอาชนะเจ้าด้วยการจู่โจมในขณะที่เจ้าเผอเรออย่างไรล่ะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยความโมโหว่า “เจ้าใช้แผนที่ชั่วร้ายอย่างนี้ ถึงจะเอาชนะข้าได้ก็ไม่มีเกียรติหรอก มันไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยนะ”
ซินเหยาหัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “ข้าเพียงแต่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆเท่านั้น ฝ่าบาทยกย่องเกินไปแล้วเพคะ เอาล่ะ พี่สามยอมรับว่าเจ้าหล่อมาก โหดเหี้ยมมาก ก็เลยติดใจเจ้าอยู่นิดหน่อย เพียงแต่ พี่สาวต้องไปแล้วนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พี่สาวจะต้องจากเจ้าไปแล้ว! ไว้เจอกันใหม่นะ! ไม่ใช่สิ เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนี่นา!”
พูดจบ
ซินเหยาก็กระโดดข้ามไปข้างหลังฮ่องเต้อำมหิต เตรียมพร้อมที่จะจากไปอย่างกระวนกระวายใจ
“เดี๋ยวก่อน!”
ทันใดนั้นฮ่องเต้อำมหิตก็เรียกให้นางหยุดอย่างฮึกเหิมมาก
ซินเหยาหยุดชะงักสักครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมาพูดว่า “ก็ได้ เห็นแก่ที่เจ้าช่วยข้าเมื่อสักครู่นี้ ในที่สุดยังคงมีมิตรภาพระหว่างเรานะ เจ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ! แต่ทว่า เจ้ามีเวลาแค่สองนาทีนะ! มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาเร็วๆหน่อย!”
ฮ่องเต้อำมหิตจึงถามว่า “เมื่อสักครู่นี้ ถ้าหากข้าช่วยเจ้าล่ะ?”
“เอ๊ะ?”
ซินเหยาคิดไม่ถึงว่า เขาจะถามคำถามนี้
“นี่มันก็…”
ซินเหยาลังเลสักพัก แล้วจึงพูดอย่างจิตใจเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านว่า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าจะช่วยข้าหรือเปล่า เจ้ากับข้าจะว่าสนิทก็ไม่ใช่จะว่าห่างเหินก็ไม่เชิง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตลอด ข้าไม่อาจเข้าไปในหัวใจของเจ้าได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่เลย ตอนที่เจ้ากับข้ากำลังคบกัน ก็ดูเหมือนคบกับหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง ระหว่างเราไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความหวั่นไหว แม้แต่ความไว้ใจใดใดก็ไม่มีเลย บางทีข้าก็รู้ว่าเจ้ารักข้ามาก แต่บางทีเจ้ากลับอยากจะฆ่าข้า ข้าเดาไม่ออกเลยจริงๆว่าตอนไหนเป็นจริงตอนไหนเป็นเท็จ ความรู้สึกแบบนี้มันแย่มากๆเลยนะ ข้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ที่ข้าทำเมื่อสักครู่นี้เป็นเพียงการแกล้ง แต่กลับไม่ได้เสแสร้งเลยสักนิด ถ้าหากว่าคืนนี้ข้าออกไปจากที่นี่ไม่ได้ ให้ข้าตายไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก ดังนั้น… ถ้าเจ้าไม่ช่วยข้า ข้า…อาจจะฆ่าตัวตายจริงๆนะ! เพราะถึงยังไงซะ ข้าก็ไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ไม่สู้ตายๆไปเลยจะดีกว่า!”
ตอนที่ซินเหยาพูดคำพูดเหล่านี้ ส่งผลกระทบไปถึงความรู้สึกที่ซับซ้อนอยู่ภายในใจของผู้ชายคนนี้ แม้แต่นางเองยังไม่สามารถอธิบายความซับซ้อนออกมาได้อย่างชัดเจน
ฮ่องเต้อำมหิตถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “ที่แท้เจ้าก็อยากจะฆ่าตัวตายจริงๆนี่เอง มิน่าล่ะข้าถึงถูกเจ้าหลอกเข้าแล้ว โชคดีนะที่ข้าไม่ได้เอะใจสงสัยว่าเจ้าหลอกข้า ถ้าข้าเอะใจสักนิดนึง แล้วไม่ยื่นมือช่วยเจ้า เจ้าจะไม่ตายไปจริงๆอย่างนั้นหรือ?
