ตอนที่ 493 เสี่ยวหย่าเอง2
“พี่สาว พี่สาว เจ้าไม่ควรตามท่านพ่อนะ หูของท่านพ่อดีมาก ได้ยินหมดทุกอย่างเลย หากเจ้าถูกท่านพ่อพบเข้าจะแย่เอานะ！ท่านแม่บอกว่า ตามคนอื่นเป็นที่ไม่ดี เพราะฉะนั้น……”เสี่ยวหย่ามองซินเหยาอย่างลำบากใจ เหมือนกลัวว่าตนจะทำให้ซินเหยาโกรธ
ซินเหยาไปชั่วครู่ แต่หัวเราเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นพี่จะรับปากเสี่ยวหย่า ว่าพี่จะเชื่อฟัง แต่เรื่องนี้ไม่บอกใครได้ไหม！？”ซินเหยาพบว่าตนเองเกลี้ยกล่อมเด็กเหมือนมีหลักการมาก
“ได้！”เสี่ยวหย่ารับปากอย่างไม่คิดอะไร “ท่านแม่บอกว่าให้ชวนเจ้าไปนั่งเล่นที่นั่นเจ้าค่ะ！”ในความคิดของเด็กคือการเล่น
ฮูหยินรองหาตน ซินเหยาตะลึงไป แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ไม่ต้องให้นางคิดหรอก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตั้งแต่เรื่องครั้งก่อนรึเปล่า ฮูหยินพ่ายไปจนทำให้ถูกหลงลืม แต่ฮูหยินรองกลับเริ่มเดินขึ้นตำแหน่ง ฮูหยินรองรับเรื่องต่อหลายอย่าง
เพียงแต่ซินเหยากลับรู้สึกว่าฮูหยินรองที่เป็นอย่างนี้เหมือนฮูหยินใหญ่ แต่ฮูหยินใหญ่กลับเหมือนฮูหยินรองก่อนหน้านั้น ถึงพูดแบบนี้จะทำให้เข้าใจได้ยาก แต่นางเป็นคนไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว มีความรู้สึกกับคนประเภทอย่างนั้นไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นรู้สึกมาตลอดว่าฮูหยินรองเงียบสงบไม่สนใจใคร กลับเพราะเรื่องบางอย่างทำให้เปลี่ยนไป แม้กระทั่งความคิดนางก็เปลี่ยนไป
“เจ้าไม่ถามข้าหน่อยเหรอว่าเรียกเจ้ามาทำไม？”ฮูหยินรองรอนานมาก ถึงพึ่งเปิดปากถาม
แข่งเงียบนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซินเหยาอยู่แล้ว นิสัยของซินเหยาใจเย็น ใจเย็นจนเงียบสงบ คนที่เงียบสงบเป็นนางคนเดียว
“ฮูหยินรองอยากพูด ย่อมพูดให้หนูปี้แน่นอน หนูปี้รอก็พอแล้วเจ้าค่ะ！”ซินเหยาเปิดปาก ในเมื่อฮูหยินรองเรียกนางมา ก็ย่อมจะพูดอยู่แล้ว
“ซินเหยา เจ้ารู้สึกว่าข้าเลวมากเลยใช่ไหม！？”ฮูหยินรองจิบชา หลังจากนั้นก็ค่อยๆวางถ้วยชาลงแล้วพูดขึ้น
ซินเหยาเงียบ พลางคิดอย่างเงียบๆ สุดท้ายก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ “หนูปี้ไม่กล้าคิดค่ะ！”นางไม่พูด แต่กลับไม่ได้ปฏิเสธ ถึงจะอยู่ในสมองของนาง เรื่องพวกนี้เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่นางไม่ใช่ปีศาจร้ายฆ่าคน แน่นอนว่าต้องไม่รู้สึกว่าการสู้รบตบมือจะมีความหมายอะไร
ฮูหยินรองถอนหายใจ “ถึงปากเจ้าจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ข้ารู้คำตอบแล้วล่ะ แต่ซินเหยา มีหลายเลือกมากที่เราไม่มีทางเลือก！”ฮูหยินรองเริ่มเข้าสู่วังวนความทรงจำ
“ก็เหมือนกับที่ข้าไม่สามารถเลือกได้ว่าข้าจะแต่งกับใคร จะอยู่กับใครไปตลอดชีวิต แม้แต่ข้าไม่ไปแย่งชิงกับใคร แต่ก็ยังมีคนที่ไม่คิดแบบนั้น！”
ซินเหยารู้สึกสงสัย คำพูดประโยคนี้เหมือนนางไม่ชอบเว่ยโก๋กงเลย แล้วนางจะไปแย่งชิงอะไรอีกล่ะ เพราะกระต่ายตัวเดียวนั่นหรือ？นี่เป็นปัญหาปลายหญ้ามาก
“ตอนนั้นข้าร้องไห้อ้อนวอนไม่อยากแต่งงาน แต่ตระกูลของข้า ข้าจำเป็นต้องช่วยพวกเขา แต่ผู้หญิงอย่างพวกเรา ขอเพียงแค่เลือกทางแล้ว ก็ไม่สามารถถอยได้อีกแล้ว！”ความเจ็บปวดบางอย่างที่แสนนานปรากฏอยู่บนใบหน้าของฮูหยินรอง สะท้อนความเจ็บปวดขอนางออกมาจนหมด
“ฮูหยินรอง อดีตของท่าน ท่านไม่สามารถเลือกมันได้ แล้วอนาคตของท่านล่ะ？”ซินเหยาพูดถึงตรงนี้ กลับรู้สึกว่าไม่มีความหมายอะไร เส้นทางนี้นางได้เลือกแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีทางหยุดได้แล้ว
“หึๆ อนาคตงั้นหรอ？ไม่มีอนาคตหรอก！”ฮูหยินรองหัวเราะ ลุกขึ้นยืน มองดูดอกเหมยที่ร่วงโรยจนหมดแล้ว ฤดูบานของมันแค่ช่วงหนึ่งตลอดเลยสินะ
“แต่ว่า ถ้าเกิดเป็นอย่างนี้ต่อไปต้องใช้ชีวิตของคนอีกเท่าไหร่ ยังมี ยังมีเสี่ยวหย่าอีก！”ซินเหยาทนฮูหยินรองที่มีนิสัยอย่างนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ ไม่มีความหวังเลยแม้แต่น้อย
“มีแล้วล่ะ ไม่ใช่หรอ？คนหนึ่งเป็นตราบาป เยอะมาอีกคนก็ตราบาปอยู่ดี！”ฮูหยินรองไม่มีความรักความอ่อนโยนเหมือนที่มีให้กับเจ้ากระต่ายตัวนั้นเลย พูดได้เย็นชาไร้เยื่อใยมาก
ซินเหยาที่ได้ฟังก็เจ็บปวดมาก ที่ฮูหยินรองพูดมาก็เท่ากับยอมว่าเป็นฝีมือของตนเอง แล้วความรู้สึกที่เกิดในตอนนั้นล่ะ
“ตราบาปหนึ่งข้อหากลงนรกได้หนึ่งชั้น แล้วบาปหลายอย่างล่ะจะต้องลงนรกกี่ชั้น อีกทั้งต่างพูดกันว่าอนาคตของเด็กก็คือผลจากการกระทำของพ่อกับแม่！”ซินเหยาไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว นางไม่แย่งชิง นางเป็นคนนอก นางไม่มีอดีต เพราะฉะนั้นนางไม่สามารถให้คำแนะนำมากไปกว่านี้ได้
เดินออกมาจากบ้านของฮูหยินรอง ซินเหยาตั้งใจกำชับคนในครัวที่เคยให้ของคนนั้น นางอยากให้แน่ใจว่าเป็นคนของฮูหยินรองใช่หรือไม่ เพราะของอย่างนั้นทำให้คนสองคนบ้า
แต่นางพึ่งพบว่าไม่มีเบาะแสอะไรเลยแม้แต่น้อย นางไม่มีทิศทาง
ทันใดนั้นนางก็คิดถึงคนที่นางเคยช่วยชีวิตไว้ ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
ภูเขาลูกนี้ไม่มีหิมะแล้ว แต่กลับยังหนาวกว่าตีนเขา เมื่อวานเจอน้าเมิ่ง นางก็ไม่ถามเรื่องที่รู้ว่าไม่มีทางทำสำเร็จแต่อยากลองทำกับเจ้าใบ้คนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง
ใช่แล้ว เจ้าใบ้นั่น ซินเหยาสามารถถามได้ อาจจะทำให้นางรู้อะไรบ้าง
“ข้ารอเจ้ามาสักพักแล้ว！”น้าเมิ่งที่ยืนอยู่ไกลๆพูดขึ้น
ซินเหยาไม่พูดไม่ได้ นางไม่ใช่คนไม่ธรรมดาอย่างเดียว วรยุทธ์ล้ำเลิศ ความจริงแล้วสิ่งที่นางคิดน้าเมิ่งมักจะดูออก
“ท่านรู้ได้ไงว่าข้าจะมา！”ซินเหยาอยากรู้ข่าวอะไรที่มีประโยชน์บ้าง
น้าเมิ่งหัวเราะ“เกมนี้พึ่งเริ่งต้น ต้องหาอาวุธบ้างสิ อาวุธนี่ไม่ไหวหรอก เจ้าต้องเปลี่ยน！”น้าเมิ่งสามารถคาดการณ์เรื่องราวได้ เพราะยังนับว่านางรู้ใจซินเหยา สิ่งที่สำคัญมากกว่านั้นคือนางรู้เรื่องในจวนเว่ยมากกว่าซินเหยาเยอะ
พอมาถึงปากถ้ำ ที่นี่กลับอุ่นกว่าข้างนอกมาก ตอนแรกซินเหยากังวลว่าที่นี่จะหนาว คิดไม่ถึงว่าที่นี่จะอุ่นถึงเพียงนี้
“เจ้าใบ้ มาพบผู้มีพระคุณเจ้าหน่อยสิ！”
น้าเมิ่งพึ่งพูดจบ ก็มีร่างของคนร่างหนึ่งวางออกมา
