ตอนที่ 496 เรื่องไม่ดี1
ซินเหยาใจเต้นตึกตัก ดูท่าแล้วฮูหยินรองวางหมากตัวนี้ไม่ได้ใหญ่ธรรมดาเสียแล้ว
“คุณชาย ห้องนี้นี่แหละเจ้าค่ะ ท่านต้องจัดการคนไม่อายฟ้าอายดินแบบนี้นะเจ้าค่ะ ！”ฮูหยินรองดึงแขนเว่ยโก๋กง สายตาไหวหวั่นแต่อดจะตื่นเต้นไม่ได้
“หึ เรื่องอย่างนี้ยังไงก็ต้องจัดการ ไม่อย่างนั้นคนที่ไม่รู้อะไรจะเอาไปพูดว่าจวนเว่ยโก๋กงของข้าเลี้ยงคนหน้าไม่อายไว้ ทำให้ข้าเสียชื่อเสียงอีก！”พอเว่ยโก๋กงได้ฟังเรื่องที่ฮูหยินรองเล่า ก็นึกคิด น่าโมโหยิ่งนัก รวมกับสิ่งที่ฮูหยินรองพูด ก็ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น
“ทุกคน เข้าไปจับไอ้หมาชายหญิงคู่นั้นออกมา！”เว่ยโก๋กงมีความเผด็จการมาก ยังไม่ทันเห็น ก็สั่งการอย่างไม่กะพริบตาเลยแม้แต่น้อย ใช้วิธีการเดียวกันกับสนามรบ ฆ่าให้ตายหนึ่งพันคนก็จะไม่ยอมปล่อยแม้แต่คนเดียวให้หลุดรอด
ทหารที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ด้านข้าง พอได้ยินเว่ยโก๋กงสั่งการลงมา ก็บุกเข้าไปทันที ท่าทางนี้เหมือนได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ทำให้ซินเหยาที่ยืนอยู่ด้านข้างตกใจไม่น้อย
“อ้าก พวกเจ้าจะทำอะไร？”พอทหารบุกเข้าไปก็ได้ยินคนร้องขึ้นอย่างตกใจ ตามมาด้วยเสียงด่าทอสาปแช่ง
“พวกเจ้าปล่อยข้าไปนะ ข้าเป็นน้องชายฮูหยินใหญ่ของพวกเจ้านะ เป็นแขกของพวกเจ้า ทำไมพวกเจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้！”ชายผู้นั้นก็ตกใจกับการอุกอาจครั้งนี้เป็นอย่างมาก พอนึกถึงว่าเขากำลังกอดกับสาวงาม กำลังฝันหวาน พอถูกน้ำเย็นสาดเข้ามา ก็ทำให้เขาตื่นจากฝัน
พอทั้งสองถูกลากอย่างถูลู่ถูกังมายังลาน ก็ทำให้ตกตะลึง
ลมโชยพัดปะทะร่างของทั้งคู่ ทำให้ทั้งคู่หนาวจนร่างสั่นเทา คนทั่วทั้งลานกว้างเหมือนกำลังดูละครก็ไม่ปาน ล้อมกันดูเหมือนพวกเขาเป็นลิง
“นะ นะ นายท่าน หนูปี้ไม่ใช่.…..”เต๋เนี่ยนไม่คาดคิดว่าเว่ยโก๋กงจะมาเรื่องหลังนี้ในเวลานี้ อารมณ์ความต้องการยังคุกกรุ่นอยู่ยังไม่จางหาย ตนกำลังฝันหวานอยู่ กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ นางมองเว่ยโก๋กงด้วยสายตาหวาดกลัว อยากจะอธิบาย แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน จวนตระกูลเว่ยมีกฎว่าห้าไม่ให้คนใช้ปีนขึ้นเตียงของเจ้านาย หากฝ่าฝืนจะถูกลงโทษอย่างหนัก
“พี่เขย ข้าคือน้องชายเมียของท่าน สาวงามคนนี้ฮูหยินรองเป็นคนมองให้ข้า！”น้องชายของฮูหยินใหญ่ยังไม่สำนึกว่าตนตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ เขายังอยากจะพูดนับญาติ อีกทั้งเขายังไม่รู้ว่าตกหลุมพรางเข้าให้แล้ว แล้วพี่สาวของตนก็ไม่มีอำนาจนานแล้ว
“หึ เป็นถึงสาวใช้จวนเว่ยถึงกับกล้าทำผิดกฎ เอามันออกไปโบย！”เว่ยโก๋กงไร้ซึ่งความเห็นใจ แม้กระทั่งการสั่งลงโทษโบยยังไร้ซึ่งความรู้สึก เหมือนกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาแต่อย่างใด
พอได้ยินคำว่าโบย ก็ทำให้นางตกใจกลัวมาก รีบพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว“ฮูหยินรอง ได้โปรดอภัยหนูปี้ด้วย หนูปี้ไม่เจตนาจริงๆเจ้าค่ะ เป็นเพราะน้ำแกงถ้วยนั้น คือ.…..”
เต๋เนี่ยนอยากพูดต่อ แต่กลับรู้สึกว่าลำคอถูกอะไรบางอย่างทิ่มแทง อยากจะพูดแต่กลับเปล่งเสียงออกมาไม่ได้ น้ำตาไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว นางดิ้นขัดขืนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำแต่ถูกคน ลากไปวางไว้กับพื้นอันเย็นเฉียบ หลังจากนั้นก็ถูกลากไปสถานที่หนึ่งอันหนาวเหน็บ
ซินเหยามองเต๋เนี่ยนจากที่ไกล มือที่ถือเข็มเงินอันหนึ่งก็เก็บเข้าไปในแขนเสื้อ หลังจากนั้นก็มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด
ฮูหยินรองที่เห็นเต๋เนี่ยนถูกลากออกมาจากในห้อง ก็รู้สึกตกใจ สายตากวาดไปโดยรอบ ถึงมองเห็นสายตาของซินเหยาจากมุมหนึ่ง เห็นซินเหยาแสยะยิ้มมุมปาก ยังมีสายตาอันเฉียบคมนั่นอีก แล้วเลื่อนมามองที่นาง ทำให้นางตกใจ ต้องรู้ ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสายตาอันเย็นชาของนางมันเย็นชาจนแทงทะลุเข้าไปในกระดูก ถึงแม้ปกติซินเหยาจะไม่ชอบพูด กลับมีท่าทีอ่อนโยนต่อตน ยังมีเรื่องพูด ไม่มีความเย็นชาเลยแม้แต่น้อย
หลังจากที่เว่ยโก๋กงเห็นสาวใช้ถูกลากออกไป ก็มองชายที่คุกเข่าอยู่ตรงเท้าของตนด้วยร่างเปลือยเปล่า บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ความโกรธนี้ยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ แทบจะสามารถเผาทำลายล้างคนทั้งหมดได้
“เว่ยโก๋กง ขะ ข้า ฮูหยินรองเป็นคนมอบให้ข้าจริงๆนะ！”น้องชายของฮูหยินใหญ่ก็รู้สึกไม่ปลอดภัย มองสาวใช้ที่ถูกลากออกไป เสียงร้องโหยหวนยังคงดังก็องเข้ามาในหูของเขา ไม่มีแล้วซึ่งความหนักแน่นในตอนแรก เปลี่ยนเป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่อง แต่ประโยคที่ว่าฮูหยินรองเป็นคนมอบให้มา เป็นเหมือนสิ่งเดียวที่สามารถช่วยชีวิตเขาได้
“นายท่าน ท่านดูสิ ไม่รู้จักสำนึกไม่พอ ยังใส่ร้ายป้ายสีข้าอีก นายท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้านะเจ้าคะ！”ฮูหยินรองแสดงละครบีบน้ำตาออกมา ร่างอ่อนระโทยเอนเข้าสบอกของเว่ยโก๋กง เสียงเล็กสะอื้นเบาๆอยากให้เว่ยโก๋กงให้คำตอบนาง
“น้องเมีย？หึ เจ้ามีความสามารถเสียจริง ปกติเจ้าท่องราตรี ตอนนี้ คงเที่ยวหอนางโลมเบื่อแล้วสินะ ถึงได้เข้ามาในจวนข้าแล้วน่ะห๊ะ！ข้าจะบอกอะไรเจ้านะ ในเมื่อเจ้ากล้าทำ ก็ต้องกล้ายอมรับผลที่ตามมา！”เว่ยโก๋กงไม่สนใจว่าชายตรงหน้าจะเป็นใครมาจากไหน อยู่ในจวนเว่ยโก๋กงเขาเป็นใหญ่ คำพูดของเขาเป็นประกาศิต
“พี่เขย ขะ ขะ ข้าอยากพบพี่สาวของข้า！”เขาหาข้ออ้างอย่างอื่นไม่ได้อีกแล้ว เงยหน้ามองไปเห็นสายตาเย้ยหยันของฮูหยินรอง ยังมีความเจ้าเล่ห์ ใจหนึ่ง ก็กำลังคิดว่าทำไมตนถึงหลงกลผู้หญิงคนนี้ได้ ดูท่าแล้วเขาคงต้องพบพี่สาวของเขา！
พอเว่ยโก๋กงได้ยินเขาพูดดังนั้น ก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก“จวนเว่ยโก๋กงไม่ใช่ของนาง เป็นข้าเว่ยโก๋กงพูดได้คนเดียว วันนี้ถือว่าเจ้าเป็นแขก จะยอมปล่อยเจ้าไปครั้งหนึ่งก็ย่อมได้ แต่หลังจากนี้ก็อย่าได้ยุ่งเกี่ยวกับจวนโก๋กงอีก สำหรับพี่สาวของเจ้า นางแต่งเข้ามาในจวนเว่ยโก๋กงของข้า ก็ต้องเป็นคนของจวนเว่ย ที่นี่แซ่เว่ย ไม่ใช่จวนเจียงของนาง！”
ซินเหยารู้ดีว่านี่เป็นแผนการของฮูหยินรอง สำหรับน้ำแกงถ้วยนั้นก็เป็นเพียงยาปลุกกำหนัด ไม่อย่างนั้นเวลาที่เต๋เนี่ยนเข้าไปก็ยังไม่นาน ไม่น่าจะเริ่มกันเร็วขนาดนี้ ฮูหยินรองคนนี้ก็ไม่น่าพาทุกคนไปในห้องนั้นที่ถูกจัดฉากเอาไว้เร็วขนาดนี้
ซินเหยาไม่ยอมรับคงไม่ได้ ฮูหยินรองคนนี้มีความกล้ายิ่งนัก จิตใจโหดเหี้ยม แต่นางคงคิดไม่ถึงว่าตนจะหาคนไปแทนได้ พูดไปเต๋เนี่ยนคนนี้ก็เป็นแค่ตัวตายตัวแทนของตนเอง！
เรื่องนี้พัดไปเหมือนลมพายุ ฮูหยินใหญ่ถูกเรียกให้กลับจากศาลเจ้า เพราะเว่ยโก๋กงบอกว่าเรื่องนี้นางก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ
