ตอนที่ 506 วิธีที่ดีกว่านี้1
“เพราะว่าไม่มีหลักฐาน ท่านจะยอมรับได้อย่างไร อีกทั้งท่านไม่จำเป็นต้องเปิดโปงตัวเอง！”ซินเหยาวิเคราะห์ด้วยความใจเย็น นางในตอนนี้เปลี่ยนเป็นฉลาดหลักแหลม
ถูกซินเหยาพูดอย่างนี้ นัยน์ตาของฮูหยินใหญ่ก็เปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวาขึ้น แต่ผ่านไปชั่วครู่ก็กลับมาหม่นหมองอีก แค่คนคนเดียวพูดมันจะไปมีประโยชน์อะไร คนที่สำคัญที่สุดสำหรับนางไม่เชื่อใจนางแล้ว ยังจะมีประโยชน์อะไรอีก
ซินเหยาเหมือนจะเข้าใจความคิดของฮูหยินใหญ่ จึงกุมมืออันเย็นเฉียบของฮูหยินใหญ่ไว้“หากเชื่อใจหนูปี้ ก็ให้หนูปี้ลองดูสักตั้ง！”
ซินเหยาจะสืบ เพื่อตัวเอง เพื่อเสี่ยวหย่า แล้วก็เพื่อฮูหยินใหญ่
กลางดึก เงียบสงัดและมืด สิ่งที่ทำให้ทุกคนหวาดกลัว ซินเหยาเข้าไปในห้องโถงเซ่นไหว้
ความจริงการเข้ามาในนี้ ซินเหยาควรจะต้องกลัว เหตุใดนางไม่เพียงแต่ไม่กลัว ยังมีความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้สืบคดี แต่นางการตัดสินใจของนางจะไม่มีผลต่อเรื่องนี้เป็นอันขาด
มองดูโลงศพที่หนาและหนัก ซินเหยาขมวดคิ้ว นางไม่มีอะไรที่สามารถเปิดมันได้ หากเปิดไม่ได้จะสืบอย่างไร
ซินเหยาย้อนนึกไปถึงพลังแปลกประหลาดของตนเอง พยายามกลั้นหายใจ ลมปราณค่อยๆไล่มาจากท้องน้อย แล้วจึงแผ่ซ่านไปทั้งร่างกาย
ในที่สุดก็รู้สึกว่าตนเองรวบรวมพลังมาไว้ที่มือข้างขวาเพียงพอแล้ว ซินเหยาจึงใช้มือข้างขวาผลักออกไป ฝาโลงศพนั้นถูกเปิดขึ้นจริงๆ
ซินเหยารู้สึกดีใจ ใช้ที่จุดไฟส่องสว่างหาร่องรอยเบาะแส
ผ้าเช็ดมือผืนนั้นถูกเว่ยโก๋กงนำไปแล้ว
ซินเหยามองดวงตาของเสี่ยวหย่า มีร่องรอยของความตกใจ ก่อนที่นางจะตาย นางอาจจะเห็นคนหรือเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้นางช็อค แต่อาการช็อคอย่างนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับคนที่รู้จักคุ้นเคย คนที่เสี่ยวหย่าคุ้นเคยรู้จักที่สุกมีอยู่สามคน คนแรกคือเว่ยโก๋กง คนที่สองคือฮูหยินรอง ยังมีอีกคนที่เสี่ยวหย่าพูดอย่างคลุมเครือ แต่ซินเหยาไม่แน่ใจว่ามีความเกี่ยวข้องกับสวนลานบ้านประหลาดหลังนั้นไหม
มองดูต่อไป ซินเหยาเห็นว่าในมือของเสี่ยวหย่าเคยกำของบางอย่าง แต่สิ่งที่นางเคยกุมไว้เป็นของที่แข็งมาก ต้องไปใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ฮูหยินรองพูดอย่างแน่นอน
ซินเหยาเปิดดูมือของเสี่ยวหย่า กลับเห็นรอยบุบ ซินเหยาทำได้เพียงก้มลงต่ำกว่าเดิม นางมองเห็นตัวหนังสือไม่ชัดสองตัว คือเช่อ？มีส่วนคล้าย ซินเหยารู้สึกไม่มั่นใจ แต่สามารถพูดได้ว่าของบนสิ่งนั้นมีอะไรบางอย่างแกะสลักไว้
“ใคร！”ที่ด้านนอกประตูมีเสียงหนึ่งดังลอดเข้ามา
ซินเหยาใช้ไหวพริบ ดับที่จุดไฟ แล้วหมอบลงไปในโลง ตอนนี้นางไม่มีทางเลือก หากนางซ่อนตัวที่อื่น กลัวว่าจะถูกพบเจอ
เป็นไปตามคาด พอซินเหยาหลบเข้าไป ก็มีคนเดินเข้ามาจากด้านนอกสองคน สองคนนั้นตรวจสอบดูอย่างละเอียด เห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
“ไม่มีอะไรเสียหน่อย ดูท่าแล้วหูข้าแว่วไปเอง！”หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา
อีกคนหนึ่งก็อ้าปากหาว “ไม่มีอะไรเสียหน่อย ดึกขนาดนี้ใครจะเข้ามากันล่ะ？”หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินออกไป
ซินเหยาได้ยินเสียงสองคนนั้นปิดประตู จึงโล่งอก
แล้วเปิดฝาโลงออกอีกครั้ง นางปีนออกจากโลง มองดูหน้าของเสี่ยวหย่าแล้วปฏิญาณในใจว่านางจะต้องรู้ว่าคนร้ายคือใครให้ได้ นำหลักฐานที่นางได้มาเดินกลับไป
ซินเหยาหยิบจดหมายนั้นขึ้นมาวิเคราะห์อีกครั้ง นางยังจำได้ดีว่าเสี่ยวหย่ายื่นหน้ามาเห็นสิ่งที่อยู่ในมือตน เสียงแปลกใจดังขึ้น“หา เช่ออีกแล้ว？”
ซินเหยาเคยถามเสี่ยวหย่า แต่เสี่ยวหย่าก็เอาแต่อ้ำๆอึ้งๆพูดไม่ชัดเจน ซินเหยาทำได้เพียงถอดคำพูดออกมาวิเคราะห์ นั่นก็คือนางได้ยินสิ่งที่อยู่ในเรือนแม่ของนาง แต่ซินเหยาไม่กล้าตัดสินใจอะไร นางเคยเห็นบนจดหมายของเจ้าใบ้ปรากฏชื่อของเขาคนนั้น
พักนี้เสี่ยวชุ่ยก็เปลี่ยนเป็นเงียบขรึมขึ้น ซินเหยาคิดถึงตอนที่คุยกับเสี่ยวชุ่ยคราวก่อน มีความสงสัยอยู่บ้าง หรือจวนเว่ยแห่งนี้จะเป็นที่เปลี่ยนนิสัยของคนกัน ทำให้คนเปลี่ยนไปไม่เป็นตัวของตัวเอง
ไม่อย่างนั้นคงจะไม่……
ซินเหยามองไปทางทิศเหนือ หลังจากที่เงียบ ก้มหน้ามองสองมือของตัวเอง นางอยากจะลองดูว่าพลังงานของนางมีมากขนาดไหน นางยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกว่าภายในร่างกายของตัวเองมีพลังที่ไม่จำกัด เพียงแต่นางลืมหมดทุกอย่าง แม้แต่ตนเองมีวรยุทธ์หรือไม่ยังลืมแล้วเลย ในตอนแรกนางคิดว่าตัวเองไม่มีวรยุทธ์ แต่เรื่องที่ผ่านมาหลายครั้งนี้ทำให้นางสงสัยอยู่ไม่ใช่น้อย
ซินเหยารวบรวบจุดทุกอย่างเข้าไว้ด้วยกัน หลับตาลง พยายามใช้จิตใต้สำนึกที่นางรู้สึกว่ามีจิตวิญญาณชี้นำทางนางไป
ซินเหยารู้สึกว่ามีเรื่องอัศรรย์เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว มีเสียงหนึ่งนำทางนางไปจริงๆ โชคอย่างไร สัมผัสสื่อสารกับหน้าอกอย่างไร นางรู้สึกว่าลมปราณค่อยๆรวบรวมเป็นหนึ่งเดียวกับตัวเอง สิ่งเดียวที่ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวคือ อุณหภูมิที่หน้าแกค่อยๆพุ่งสูงขึ้น สูงจนนางหายใจไม่ออก
ตามมาด้วยเสียงหนึ่งที่นำทางนางไปจนนางเกือบจะไม่มีสติแล้ว ทำให้นางหยุดลง หลุดลง
“ฟู่！”ซินเหยารู้สึกว่าในคอของตัวเองมีกลิ่นคาว ซินเหยามองเห็นเลือดที่มีความดำ ก็รู้สึกตกใจ หรือในใจนางมีความเก็บกด？ความเก็บกดนี้จะเป็นสิ่งที่ทำให้ความทรงจำนางหายไปหรือไม่
ซินเหยาลุกยืดตัวขึ้น พบว่าตนเองรู้สึกกระปรี้กระเปร่า นางลองดูพลังที่อยู่ในมือของนาง ปรากฏภาพกลอุบายต่างๆผุดขึ้นมาในสมองของนางเยอะแยะมากมาย
ซินเหยาหยิบกิ่งไม้ขึ้นมา อยากหาสถานที่ใช้งาน เพียงแค่นางแตะลงไปเบาๆ ร่างกายก็เคลื่อนไหวว่องไวปานนกนางแอ่น ผาดโผนอยู่กลางอากศยามค่ำคืน เสื้อขาวพลิ้วไสวไปกับความมืดของรัตติกาล
วันที่สอง สาวใช้ทั้งหลายต่างพากันซุบซินลบนินทา แต่เป็นหัวข้อเดียวกันหมด ก็คือเรื่องที่มีผีหลอกเมื่อคืนนี้
พวกนางต่างคิดว่าเห็นผีผมขาวบินว่อนไปมาในจวนเว่ย
ซินเหยาอมยิ้ม ทันใดนั้นก็คิดวิธีอะไรขึ้นมาได้
คืนนั้น ซินเหยาใช้ผ้าปิดบังใบหน้า สวมชุดขาว บินว่อนไปมากลางอากาศในจวนเว่ย
