ตอนที่ 508 สำเร็จไปครึ่งทางแล้ว1
ในมือของซินเหยากุมหยกไว้ ด้านบนสลักด้วยตัวเช่อ สิ่งนี้ยิ่งทำให้ซินเหยาสงสัยมากยิ่งขึ้น เหตุใดถึงอยู่บนร่างกายของเสี่ยวหย่า แต่ไม่อยู่ในมือ？
หลับตาลงอย่างเงียบๆ เสี่ยวหย่า เจ้าจะต้องตายตาหลับแน่！ซินเหยาพูดกับตัวเอง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เช้าตรู่ของฤดูใบไม้ผลิ ยังพัดพาลมหนาวมาเนืองๆ มีความหนาวบางอย่าง ซินเหยายังคงตื่นตามปกติ แต่สิ่งที่แปลกไปคือ วันนี้นางต้องไปทำอะไรบางอย่างปลอบขวัญเจ้านายทั้งหลาย
“ซินเหยา คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีความสามารถขนาดนี้！”ภายในห้องครัว มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังชื่นชมเป็นปลื้มเต็มอก สีหน้าเต็มไปด้วยความเลื่อมใส
ซินเหยาเงยหน้าขึ้นมามองเสี่ยวชุ่ย ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร ได้เพียงแต่ห่อสิ่งของที่อยู่ในมืออย่างเงียบๆ
“นี่เรียกว่าอะไรหรือ？”เสี่ยวชุ่ยดูเต้าหู้ที่อยู่ในมือของซินเหยา ด้านข้างมีเนื้อสัตว์บดวางอยู่
ซินเหยารู้สึกแปลกใจกับคำถามของเสี่ยชุ่ย จึงเงยหน้ามองเสี่ยวชุ่ยอีกครั้ง“เจ้าไม่เคยเห็นของสิ่งนี้หรอ？”ทั้งๆที่มีวิธีการทำของสิ่งนี้อยู่ในสมองอย่างคุ้นชิน ทำไมถึงไม่รู้ล่ะ
เสี่ยวชุ่ยสีหน้างงงวย ขิงสิ่งนี้นางควรรู้จักหรือ？“ซินเหยา ของสิ่งนี้ข้าไม่เคยพบเห็นจริงๆ น่าจะต้องพูดว่าไม่มีใครเคยเห็น ไม่เชื่อเจ้าลองไปถามดู！”
เสี่ยวชุ่ยส่งสายตาเชิงตั้งคำถามไปกับทุกคน
ซินเหยามองดูคนที่ล้อมอยู่รอบๆ ต่างพากันส่ายหน้า นางถึงเชื่อจริงๆ พวกนางไม่รู้จริงๆ
“ออ แน่นอนว่าพวกเจ้าต้องไม่รู้ นี่เป็นสิ่งที่คิดค้นเอง！”ซินเหยายิ้มบางๆ พูดเหมือนกับไม่สนใจอะไร แต่นางเชื่อว่าที่นางพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน ทุกคนต้องไม่สงสัยแน่นอน ทุกคนจึงไม่ได้วางมือจะงานที่ทำอยู่ลง
เพียงแต่ในใจของซินเหยาไม่ได้นิ่งสงบเหมือนที่แสดงออกมา นางอยากรู้นี่เป็นไปได้อย่างไร หรือนางไม่ใช่คนของที่นี่ แต่มาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร？ซินเหยาไม่เข้าใจ คำถามนี้ถูกฝังเข้าไปในใจของนาง
ถึงนางจะมีความสงสัยในใจ แต่งานที่ทำอยู่ในมือก็ไม่มีท่าทีจะหยุดลง วันนี้นางยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องจัดการ
“ฮูหยินใหญ่ นี่เป็นฝีมือของหนูปี้เองเจ้าค่ะ ท่าลองชิมดูนะเจ้าคะ！”ซินเหยาจัดการของทุกอย่างเสร็จ ไม่ทำการเก็บ แต่ตักแบ่งใส่ภาชนะตอนร้อนๆ ตอนนี้ที่แรกที่นางจะไปคือที่ฮูหยินใหญ่
ฮูหยินใหญ่ได้ชิมอาหารเลิศรสของซินเหยาเป็นครั้งแรก ใบหน้าเพลิดเพลินกับรสชาติ“นานๆเจ้าจะมีใจ ข้าจะต้องชิมให้ได้แล้วล่ะ！”ฮูหยินใหญ่ในตอนนี้ นิสัยอ่อนโยน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นมิตร
หลายปีมาแล้วที่ซินเหยาหวนคิดถึงความทรงจำของวันนี้ นางมักรู้สึกว่าการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายช่างดีเหลือเกิน เหตุใดต้องแบกรับสิ่งเหล่านั้นด้วยล่ะ
ฮูหยินก็รู้สึกได้ถึงสายตาเป็นประกายของซินเหยา แต่นางก็ยังกินอาหารที่ซินเหยาทำมาอย่างเงียบๆ ความจริงแล้วซินเหยาแค่คัดสรรเลือกของที่ดูแลรักษาความงามกับของมีประโยชน์
“รสชาติดีเลิศ！”ฮูหยินใหญ่วางตะเกียบลงกับถ้วย เช็ดริมฝีปากแล้วพูดกับซินเหยา
ซินเหยายกสองมือขึ้น ขอบคุณคำชมจากฮูหยินใหญ่
“ในเมื่อฮูหยินใหญ่บอกว่าถูกปาก หนูปี้อยากให้ฮูหยินท่านอื่นๆกับพี่น้องได้ลิ้มรสชาติดูเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าฮูหยินคิดเห็นอย่างไร！”ซินเหยามองฮูหยินใหญ่อย่างรอคำตอบ หวังว่าจะได้ยินประโยคตกลงจากปากของฮูหยินใหญ่ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็สำเร็จไปครึ่งทางแล้ว
สีหน้าของซินเหยาแบบนี้ ทำฮูหยินรองพูดขึ้นอย่างยิ้มๆ“เจ้าจะไปสืบหรือ？”
ถือว่าฮูหยินใหญ่เจอคนมาเยอะ เรื่องมองคน ดูแวบเดียวก็รู้ได้แล้วว่าซินเหยาคิดอยากทำอะไร อีกทั้งบทสนทนาของทั้งคู่ นางรู้ดีว่าซินเหยาต้องมีความคิดอยากช่วยให้นางพ้นจากการเป็นแพะรับบาปในครั้งนี้
ซินเหยาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ นางรู้ว่าฮูหยินใหญ่เข้าใจ ฮูหยินใหญ่กับฮูหยินรองจะสู้กันนางไม่สนใจ แต่ทำร้ายโดนคนที่ไม่ควรจะต้องโดนด้วย อย่างนั้นนางไม่สามารถอยู่นิ่งเฉยได้
ซินเหยาทำตามที่ฮูหยินร้องขอ นำของที่ดูไม่สวยงามส่งไปยังที่ต่างๆ แต่รสชาติอร่อย ไปให้เหล่าบรรดาฮูหยิน และสาวใช้ ทุกคนต่างดูชื่นชอบ
แน่นอน มีหนึ่งคนแตกต่างออกไป นั่นก็คือฮูหยินรอง
“อะไร?เจ้าส่งของมาแทนท่านพี่หรือเจ้าตั้งใจเองมาให้เอง？อย่าใช้วิธีนี้มาทำดีกับข้า ข้าจะต้องสืบให้ได้ว่าใครฆ่าเสี่ยวหย่า!”ตั้งแต่ซินเหยาเดินเข้ามาในเรือนของฮูหยินรองนางก็ชักสีหน้าให้แล้ว
ซินเหยาไม่สนใจท่าทีเย้ยหยันประชดประชันของฮูหยินรอง สำหรับนางแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญทั้งนั้น นิสัยของนางมีความอดทนอดกลั้นที่สุดแล้ว
“ฮูหยินรอง นี่เป็นแค่น้ำใจของหนูปี้ หากว่าท่านรับไว้ ก็ลองลิ้มรสดูนะเจ้าคะ หากรู้สึกว่าไม่ถูกปาก ทิ้งก็ได้นิ่เจ้าคะ！”ซินเหยาปิดปากสนิทไม่พูดเรื่องของเสี่ยวหย่า ราวกับนี่เป็นสิ่งต้องห้ามของนาง หรืออาจจะพูดได้ว่าเป็นสิ่งต้องห้ามระหว่างฮูหยินใหญ่กับฮูหยินรองเลยก็พูดได้
“หึ！”ฮูหยินรองเสียงขึ้นจมูก แต่ก็ไม่ได้นำของที่ซินเหยานำมาให้โยนทิ้ง
ซินเหยาหัวเราะ สังเกตคนด้านข้างเป็นพิเศษ ยังมีฮูหยินรองคั่นกลาง ไม่มีพิรุธอะไร นางรู้สึกว่าตัวเองคิดมากไป
ซินเหยาส่งไปตามเรือนต่างๆ ไม่พบคนเมื่อคืนที่นางเจอ นางรู้สึกสงสัยว่าไม่ใช่คนในจวน แต่คนคนนั้นมีกลิ่นที่คุ้นเคย นางมักรู้สึกว่าเคยได้กลิ่นนี้จากคนในจวน แต่เป็นใครกันแน่？
ออกมาจากเรือนของฮูหยินรอง ซินเหยาเอาแต่อยู่ในความคิดของตัวเอง ทันใดนั้นนางก็เห็นร่างๆหนึ่งเดินอยู่ไกลๆ ในสมองเหมือนจะคุ้นเคย
ต้นหญ้า ทำไมนางถึงอยู่ที่นี่ได้ ซินเหยารู้สึกแปลกใจ ต้นหญ้าคือสาวใช้มือดีของฮูหยินใหญ่ ทำงานให้ฮูหยินใหญ่ เหตุใดถึงออกมาจากเรือนด้านหลังของฮูหยินรองกัน หรือจะเป็นแผนของฮูหยินใหญ่ แต่ทำไมแววตาของนางดูลุกลี้ลุกลน
