ตอนที่ 531 ไม่มีทางรอด
“อ้า” หมิงเช่อเห็นเสี่ยวชุ่ยเป็นเช่นนี้เขาเองก็ฆ่าฟันราวกับหมาบ้า
ฮูหยินห้าเห็นดาบกำลังจะฟันเข้ามาที่หมิงเช่อนางรีบเข้าไปรับดาบนั่นแทน “อ้า” ดาบนี้ทำให้ฮูหยินห้าหมดลมหายใจในทันที
หมิงเช่อเห็นเช่นนี้ก็ยิ่งบ้าเข้าไปอีก “ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด” เวลานี้ในห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยกลิ่นเลือด
เว่ยโก๋กงมองดูหมิงเช่อ ทหารของเขาเองก็ตายไปเยอะเช่นกัน เขาขมวดคิ้ว แย่งดาบจากทหารคนหนึ่งแล้วแทงไปที่หัวใจของหมิงเช่อ
“อ้า” หมิงเช่อเบิกตากว้างมองดูเว่ยโก๋กง เลือดค่อยๆทะลักออกมาจากปากของเขา จากนั้นค่อยๆล้มลงไปกับพื้น
เลือด เลือดซินเหยารับรู้ได้ นางยังคงทำตัวปกติแต่ไม่กะพริบตาเลยแม้แต่นาทีเดียว
เสี่ยวชุ่ยๆค่อยๆขยับเข้าไปหาหมิงเช่อ นางค่อยๆขยับไปหาเขา อยากจะเช็ดเลือดที่ปากให้เขา แต่ทำไปก็ไร้ประโยชน์
“ทำไม เจ้าไม่ควรทำเช่นนี้กับข้าไม่ควร ลูกของเรา เจ้าเคยพูดเอาไว้ว่าเราจะมีลูกกันหลายๆคน” เสี่ยวชุ่ยได้แต่เช็ดเลือดที่ปากของเขาอยู่อย่างนั้น และพูดประโยคนี้ไม่หยุด
ซินเหยาถอนหายใจ ครั้งนี้เสี่ยวชุ่ยควรตื่นได้แล้ว แต่แค่สงสารเด็กที่อยู่ในท้องนั่น
เว่ยโก๋กงไม่ได้พูดอะไร เห็นทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยดีแล้ว ก็พยุงฮูหยินรองจะเดินจากไป ไม่แม้แต่จะชายตาแลดูฮูหยินใหญ่เลนแม้แต่นิด
“ข้าจะฆ่าพวกเจ้า” ทันใดนั้นฮูหยินห้าก็มุ่งไปที่เว่ยโก๋กงอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่” ซินเหยารู้ดีว่าเว่ยโก๋กงกับฮูหยินรองนั้นมีวรยุทธ เสี่ยวชุ่ยเข้าไปแบบนั้น ไม่มีทางรอดแน่
ซินเหยาคิดอยากจะเข้าไปช่วยแต่สายเกินไปแล้ว เสี่ยวชุ่ยล้มลงกับพื้นไปแล้ว
เมื่อครู่ซินเหยาเห็นฮูหยินรองลังเลอยู่ แต่แต่ครู่เดียว เว่ยโก๋กงซัดฝ่ามือใส่ไปแบบนั้น เมื่อครู่พวกเขาก็ได้ยินเสี่ยวชุ่ยพูดถึงลูก แต่ทำไมพวกเขายังลงมือได้อีก
เหมือนกับตอนนั้นที่ฮูหยินรองฆ่าลูกของตัวเองกับมือ ใจของซินเหยารู้สึกโกรธแค้น นางไม่อยากไม่มีทางเลือก นางไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากให้คนที่ตนรักถูกทำร้ายแบบนี้
“ลากเอาไปทิ้งไว้หลังเขาให้หมาป่ามันกิน” เว่ยโก๋กงโหดเหี้ยวจริงๆ
ซินเหยาได้แต่มองเว่ยโก๋กงด้วยความแค้น ความแค้นในใจทำให้นางมีแรงมากพอ นางจะให้คนพวกนี้ได้รับผลของการกระทำ
ซินเหยามองดูศพที่ถูกลากออกไป ในใจคิด “เสี่ยวชุ่ย เจ้าช่างโง่จริงๆข้าจะแก้แค้นให้เจ้าเอง” สายตาของนางจ้องมองไปทางเหนืออย่างหนักแน่นราวกับว่าที่นั่นสามารถมอบพลังให้นางได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
สำหรับเรื่องตระกูลติง ทั้งหมดเป็นแค่แผนของฮูหยินรองคนเดียว เว่ยโก๋กงแค่คอยช่วย ความจริงคือเว่ยโก๋กงไม่ได้ทำร้ายตระกูลติง แต่ทำไปแค่เพื่อให้ฮูหยินรองพอใจแค่นั้นเอง
ที่จริงซินเหยารู้ดี ว่าเว่ยโก๋กงไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในความคาดการณ์ของเขามาแต่แรก ดังนั้นเขาเองก็เสียหายไปไม่น้อยเหมือนกัน และตอนนี้เขาต้องการคนๆหนึ่งที่จะมาช่วยเขาให้ผ่านช่วงนี้ไปให้ได้
“นายท่าน สาวใช้ด้านนอกบอกอยากจะพบนายท่าน” เว่ยโก๋กงนั่งอยู่ในห้องหนังสือคนเดียว มองดูกองบัญชีอย่างเหม่อลอย บ่าวคนหนึ่งเดินเข้ามาทำให้เขาได้สติกลับมา
เขาเงยหน้าขึ้นมองบ่าวคนนั้นอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ สายตาที่เย็นชาของเขาทำให้บ่าวคนนั้นกลัวจนตัวสั่น
“สาวใช้อยากพบข้าไม่เจียมตัวเอาเสียเลย” ในเวลาที่กำลังยุ่ง เว่ยโก๋กงไม่มีความอดทน น้ำเสียงที่พูดออกมาก็ไร้ความเมตตาปรานี
บ่าวคนนั้นได้ยินเว่ยโก๋กงตอบมาเช่นนี้เขาก็สะดุ้งตกใจ คิดไม่ถึงว่าสาวใช้คนนั้นจะทายถูก
“ทำไมยังไม่ไปอีก” เว่ยโก๋กงมองดูเงาคนที่อยู่ตรงหน้า และถามขึ้นด้วยความโกรธ สายตานั่นราวกับจะฆ่าเขาให้ตาย
บ่าวคนนั้นกลืนน้ำลาย และพูดขึ้นในที่สุดว่า “สาวใช้คนนั้นพูดว่า นางมีวิธีที่จะช่วยจัดการปัญหาการค้าของนายท่านได้” บ่าวคนนั้นพูดสายตาของเขาก็แอบสังเกตสีหน้าของเว่ยโก๋กงอยู่เช่นกัน กลัวว่าถ้าหากเขาไม่พอใจขึ้นมาชีวิตของตนก็คงจะขาดวันนี้
เว่ยโก๋กงได้ยินดังนี้ เขาก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าสาวใช้คนนี้จะเดาได้ว่าจะเป็นแบบนี้ หรือว่าเป็นใครที่ส่งนางมาสอดแนม
สายตาของเว่ยโก๋กงจ้องมองไปที่บ่าวคนนั้น “นางให้เจ้าพูดแบบนี้หรือ”
บ่าวคนนั้นได้ยินเว่ยโก๋กงถามตนเช่นนี้ก็รีบคุกเข่าลงแล้วพูดขึ้นด้วยความกลัวและเคารพ เสียงของเขาเบาราวกับยุงบิน “สาวใช้คนนั้นเหมือนจะรู้ว่านายท่านจะถามเช่นนี้ จึงให้ข้ามาพูดแบบนี้ ข้าดูแล้วนางคงมีใจอยากจะช่วย บางทีนางอาจจะช่วยหาทางแก้ให้นายท่านได้ ข้าจึงได้เข้ามาบอกให้นายท่านทราบ” แน่นอนเขาย่อมไม่บอกเรื่องที่รับสินบนออกมา นอกจากว่าเขาจะไม่ทำแล้วจริงๆ
เว่ยโก๋กงมองดูบ่าวคนนั้นอย่างสับสน แล้วคิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะโบกมือให้บ่าวคนนั้นไปเรียกซินเหยาเข้ามา
พอเห็นซินเหยาเว่ยโก๋กงก็รู้สึกคุ้นหน้านาง แต่ก็คิดไม่ออกได้แต่สงสัย เว่ยโก๋กงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุว่า “เจ้าเอาอะไรมามั่นใจว่าข้าจะต้องเจอเจ้า และเจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าความคิดของเจ้านั้นถูก”
ซินเหยาส่ายหัวไปมาอย่างมั่นใจ ไม่กลัวแม้แต่นิด “ข้าได้ยินนายท่านคุยกับหมิงเช่อแล้วเดาเอา” ซินเหยาไม่ได้ปกปิดความฉลาดของตนแม้แต่นิดเดียวเช่นกัน นางรู้ดีว่าความฉลาดจะทำให้นางชนะ ส่วนเว่ยโก๋กงตอนนี้นั้นต้องการคนฉลาดมาแก้ปัญหาของเขา
“โอ่” เว่ยโก๋กง ได้ฟังซินเหยาพูดมาเช่นนี้ทำให้เขาสนใจขึ้นมา ชัดเจนมากว่าคำพูดของซินเหยาทำสามารถดึงดูดความสนใจของเว่ยโก๋กงได้
“ข้ามีปัญหาตรงไหน” เว่ยโก๋กงก็ไม่ใช่คนธรรมดาที่จะเชื่อคำพูดของซินเหยาง่ายๆ แต่เขากลับถามซินเหยา
ซินเหยาก็ไม่ธรรมดา นางรู้ว่าเว่ยโก๋กงคือคนเจ้าเล่ห์ จากเรื่องของหมิงเช่อทำให้เขาไม่กล้าเชื่อใครง่ายๆอีก
“ข้าไม่อาจเดาได้ แต่ถ้าหากอยากเจรจาต่อรองกับพ่อให้ผลออกมาดีและไม่มีใครรู้นี่คือเรื่องยากมากสำหรับการค้าขาย ส่วนคุณชายหมิงเช่อนั้นทำจนชิน ยิ่งยากเข้าไปอีก” ซินเหยาจ้องมองเว่ยโก๋กงอย่างไม่เกรงกลัว สายตาของนางยังคงดูมีความอยากเล่นกับเขา นี่มันทำให้เว่ยโก๋กงสะดุ้งใจเต้น และเหมือนจะเต้นแรงกว่าปกติด้วย จะผ่านไปได้อย่างไร
“คิดไม่ถึงว่าจะมีสาวใช้ที่เก่งขนาดนี้เจ้าชื่ออะไร” คำพูดนี้ที่เว่ยโก๋กงพูดกับซินเหยา ทำให้รู้ว่าเขาสนใจ และประหลาดใจกับซินเหยา แม้กระทั่งสายตานั่นก็มองซินเหยาสำคัญขึ้นมาทันที
ที่จริงแล้วซินเหยากำลังพนันอยู่กับการค้าขายนั่น ถึงแม้นางจะมีความสงสัยแต่ก็ไม่รอช้า เพราะนางคิดว่าเรื่องนี้ต้องดำเนินการไปตามนี้ถึงจะถูก
“ข้าไม่เก่ง แต่พอจะคิดคำนวณได้สามารถทำบัญชีให้นายท่านได้ และยังสามารถคิดวางแผนให้นายท่านได้ด้วย”
บัญชีสำหรับเว่ยโก๋กงแล้วมันเป็นเรื่องยาก คิดไม่ถึงว่าซินเหยาจะสามารถทำได้และมั่นใจด้วยว่าจะทำเสร็จในระยะเวลาอันรวดเร็ว
“งั้นก็ดี ดูบัญชีบนโต๊ะข้า เจ้าไปดูข้าต้องการคำตอบภายในคืนนี้” เว่ยโก๋กงมองไปที่โต๊ะพูดอย่างไม่ไว้หน้าซินเหยาและมองซินเหยาด้วยสายตาที่ดุ
ซินเหยารู้ว่าที่เว่ยโก๋กงพูดหมายถึงอะไร ถ้าหากนางทำบัญชีได้ไม่ถูกต้องละก็เท่ากับว่าตนหาปัญหาเข้าตัวเอง หรือไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
“ข้าจะทำให้เดี๋ยวนี้ แต่นายท่านช่วยไปรอข้างนอกสักครู่ ข้าต้องการความสงบในการคำนวณ ขอเวลาหนึ่งชั่วยาม” เวลาที่ซินเหยาให้มันสั้นมาก ในยุคเวลาแบบนี้ไม่สามารถคิดคำนวณได้อย่างรวดเร็ว ยังมีของอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังล้าสมัย ซินเหยาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ณ เวลานั้นในหัวของนางกลับมีวิธีหาคำตอบมากมายและรู้สึกเหมือนจำขึ้นใจ
เว่ยโก๋กงคิดอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าของของตนนั้นได้ซ่อนเอาไว้ในที่ลับดีแล้ว ยังบัญชีมากมายขนาดนี้เวลาหนึ่งชั่วยาม แถมให้อีกสองชั่วยามก็คงยากที่จะทำเสร็จ
เขาเองก็อยากรู้ว่าซินเหยาจะทำได้อย่างไร ถึงจะไม่สามารถดูให้เห็นกับตาแต่เขาจะอย่รอดูอยู่ข้างนอก
“อื่ม ข้าจะให้โอกาสเจ้า ถ้าหากทำไม่เสร็จก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจแล้วกัน” เว่ยโก๋กงจ้องมองตรงไปที่ซินเหยา อยากเห็นอะไรอย่างอื่นอีกในสายตานาง เช่น รู้สึกกลัว แต่กลับพบว่าซินเหยาไม่เพียงแต่ไม่หลบสายตายังกล้าที่จะจ้องตากับตน และสายตานั่นไม่มีแม้แต่ความกลัวเลยสักนิดเดียว
เว่ยโก๋กงคงต้องเปิดโลกกว้างเสียแล้ว ยังไม่ต้องไปพูดถึงว่าซินเหยาจะทำเสร็จหรือไม่เสร็จ แต่ความกล้าของนางในตอนนี้ทำให้คนชื่นชมได้จริงๆ
ซินเหยาไม่พูดมาก นางตรงเข้าไปเริ่มคำนวณบัญชีสายตาของนางจดจ้องอยู่แต่ตรงนั้นไม่เคยหันไปมองทางอื่นเลย
เว่ยโก๋กงเองก็ออกไปจากห้องนี้อย่างรู้ว่าต้องไป
มองผ่านแสงไฟเห็นเงานั่น ใจเต้น แต่สายตากลับไม่เคยละจากตรงนั้นเลย นางรู้ว่าตนสามารถทำได้ดี และนิสัยของนางคือจะไม่ทำเรื่องที่คิดว่าทำได้ไม่ดีหรือทำไม่ได้
นิ้วมือปัดลูกคิดนั่นอยู่ตลอดเวลา ลูกคิดขยับไปมาอย่างรวดเร็ว ตัวเลขนั่นเพิ่มขึ้นอย่างไม่หยุด ยิ่งดูของที่อยู่บนนั้นซินเหยายิ่งแปลกใจ นางคิดการค้าของจวนเว่ยใหญ่ขนาดนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าจะใหญ่ขนาดนี้ ถึงแม้ครั้งนี้จะสายหายเยอะ แต่ก็สามารถเอาเงินที่เหลือมาหมุนได้ในหัวของซินเหยามีความคิดใหม่เกิดขึ้น ที่สำคัญที่สุดคือนางต้องจำว่าจวนเว่ยทำการค้ากับใครบ้าง พอถึงตอนนั้นนางจะได้……………
เว่ยโก๋กงยืนฟังเสียงลูกคิดอยู่หน้าประตูด้วยอาการใจเต้นแรงและยากที่จะเชื่อ คิดไม่ถึงว่าสาวใช้คนหนึ่งจะมีความสามารถขนาดนี้ ดูรูปร่างนางสวยงามและนางยังหน้าคุ้นๆอีกทำไมถึงเป็นแบบนี้
เวลาค่อยๆผ่านไป ซินเหยาดูบัญชีที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น ในใจอดที่จะชื่นชมเว่ยโก๋กงไม่ได้ อยากจะล้มเขานั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ความแค้นของนางที่เห็นเสี่ยวชุ่ยตาย ณ วินาทีนั้นความแค้นของนางก็ขึ้นถึงขีดสุดเช่นกัน แล้วก็เสี่ยวหย่าอีก นางไม่ยอมปล่อยเว่ยโก๋กงไปง่ายๆแบบนี้หรอก
“เป็นอย่างไรบ้าง ทำเสร็จยัง” เว่ยโก๋กงพลักประตูเข้ามาแล้วยืนดูซินเหยาที่นั่งอยู่ด้วยความบ้าอำนาจและดุดัน
“แน่นอน เชิญนายท่านตรวจสอบดูได้” ซินเหยาลุกขึ้นแล้วยื่นบัญชีที่ตนทำเสร็จแล้วให้เว่ยโก๋กงดู แล้วคอยสังเกตดูสีหน้าของเขา นางชอบสีหน้าที่ตกใจและคิดไม่ถึงของเว่ยโก๋กงนัก แบบนั้นทำให้นางรู้สึกชนะ
นั่นไง ถึงจะหนักแน่นสุขุมแค่ไหน นางก็ยังคงเห็นความตกใจเล็กน้ยของเว่ยโก๋กง ซินเหยายิ้ม
“ไม่ทราบว่านายท่านพอใจหรือไม่” ซินเหยาคำนับแล้วเงยหน้ามองดูพร้อมกับถามเว่ยโก๋กง
