ตอนที่ 745 อย่าให้น้ำตาไหลลงมา
“เจ้าโกหกเจ้าคิดว่าข้าบาดเจ็บอยู่ ข้าจะไม่สามารถคิดไตร่ตรองได้หรือ เจ้าผิดแล้ว ข้าสามารถทำได้ เหอะเหอะบอกเจ้าให้ เจ้าคิดจะโกหกข้าอย่าได้คิด”
เก้อเหลี่ยงยิ้มอย่างเย็นชา โบกมือเหมือนว่าอยากจะให้คนจับตัวซินเหยา
เดิมทีซินเหยาก็รีบอยู่แล้ว โอหยางซิงเฉินที่อยู่ข้างหลังยิ่งรอนานไม่ได้ซินเหยาเอาคนฝากไว้กับเสี่ยวจา อยากให้เสี่ยวจาพยุงเอาไว้ดีๆ
เสี่ยวจาได้ยินที่ซินเหยาพูดก็เลยนั่งทำตามที่ซินเหยาให้นางทำ เจ้าบ้านรองตายแล้ว คำพูดนี้วนอยู่ในหัวของนางตลอดเวลา
“ความจริงก็คือแบบที่พูดนี้ เจ้ากลับไม่เชื่อข้าไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับเจ้าหรอกนะ”
ปกติซินเหยาไม่ใช่คนที่ใจร้อน แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาจริงๆนางเป็นห่วงเป็นห่วงคนที่เวลาทำตัวเหมือนเด็กทำให้นางยิ้ม ชายคนที่บังลมบังฝนให้ตนเอง นางไม่อยากให้เขาเกิดเรื่องขึ้น ดังนั้นนางต้องสู้ นางต้องช่วยเขา
“เจ้าบ้านใหญ่ยังไม่หายดี ทำไมถึงต้องทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่ล่ะ”
ในขณะที่ซินเหยากำลังเตรียมจะสู้กับคนพวกนั้น ก็มีเสียงของชายผู้หนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงที่ไม่ร้อนไม่หนาวดังมาไม่ไกลนัก ถึงจะไม่ดังมากแต่ก็ฟังได้ชัดเจนทุกคำ
เก้อเหลี่ยงมองไปทางต้นเสียงก็เห็นตู้เจิ้งหย่วนที่สวมชุดสีขาว
เขามองดูตู้เจิ้งหย่วนด้วยสายตาที่สงสัย มองดูชุดที่ตู้เจิ้งหย่วนใส่ เหมือนว่าจะไม่ใช่คนที่เข้าไปเผชิญกับความเป็นความตายมา หรือว่าตู้เจิ้งหยว่นจะไม่ได้เข้าไป เก้อเหลี่ยงสงสัยใจใน
ตู้เจิ้งหย่วนมองดูสายตาของเก้อเหลี่ยงที่จ้องมองดูตน รู้ได้ทันทีว่าเก้อเหลี่ยงคิดอะไรอยู่ แต่เหมือนเขาจะดูออกว่าซินเหยากำลังรีบอยู่ เห็นสีหน้าของซินเหยาไม่รู้ทำไมว่าเขากลับรู้สึกใจเต้นขึ้นมา สวยงามไม่มีทีท่าว่าเสแสร้งแต่อย่างใด ใบหน้ามีความอ่อนโยนแบบผู้หญิง แต่กลับมีความแข็งแกร่ง แววตาที่แข็งแกร่งนั่นบอกเขาทุกอย่าง
“แม่นางคนนี้กับคุณชายคนนี้เหมือนจะบาดเจ็บหนัก คุณชายควรจะให้พวกเขาไปรักษาตัวหายดีก่อนแล้วค่อยถามใช่ไหม ต้องรู้ว่าตอนก่อนจะเข้าไปเจ้าบ้านรองพูดเอาไว้แล้วว่า เข้าไปเป็นตายยังไงก็ไม่เกี่ยวกับคนอื่น ดังนั้นขอเจ้าบ้านใหญ่อย่าได้เสียใจนักเลย”
เก้อเหลี่ยงอยากจะโกรธ อยากจจะบรรดาโทสะถึงขั้นว่าอยากทำอะไรมากมาย แต่คนคนนี้คือตู้เจิ้งหย่วนคนที่ลึกลับซับซ้อนเดาไม่ถูก ถ้าหากเก้อปิงตายจริงๆ หุบเขานี้ยังต้องการเขา ดังนั้นต้องควบคุมอารมณ์เอาไว้อย่าได้ผลีพลามทำอะไรลงไป
เขายิ้มด้วยสีหน้าที่ขาวซีด “งั้นก็ให้ทั้งสองท่าไปรักษาตัวให้หายดีก่อนแล้วค่อยถามก็ได้”
ซินเหยาพยักหน้าให้กับความหวังดีของตู้เจิ้งหย่วน จากนั้นก็รับพยุงโอหยางซิงเฉินจากไป
ส่วนเสี่ยวจายังคงนั่งอึ้งอยู่อย่างนั้น ราวกับว่าไม่มีความคิด นั่งนิ่งราวกับท่อนไม้ ในหัวของนางล้วนเป็นภาพเจ้าบ้านรองหัวเราะ ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีแบบนี้อีกแล้ว
ตู้เจิ้งหย่วนมองดูซินเหยาพวกเขาเดินไปถึงได้พยักหน้าจากนั้นก็เดินจากไปอีกคน
ร่างกายของเก้อเหลี่ยงอ่อนแรงลงทันที ความอดทนทั้งหมดไม่มีแล้ว รอยยิ้มที่ฝืนยิ้มก็หุบลงหายไปมือที่ไม่มีแรงโบกไปมา คงต้องรอให้กลับไปที่เรือนแล้วค่อยว่ากันใหม่
อันดับแรกเลยคือเก้อเหลี่ยงเห็นแก่หน้าของตู้เจิ้งหย่วนไม่มีความคิดอะไรกับซินเหยาเลย
ซินเหยาถือโอกาสนี้รีบรักษาโอหยางซิงเฉินถึงแม้ว่าเก้อเหลี่ยงจะไม่ได้เตรียมยาอะไรเอาไว้ให้ซินเหยาเลยแต่ดีที่ตู้เจิ้งหย่วนหยิบยาที่มีค่ายื่นมาให้นาง
“ไม่ทราบว่าแม่นางชื่ออะไร”
ถึงแม้ว่าซินเหยาจะแต่งกายชุดผู้ชาย แต่ใบหน้านั้นบอกได้ชัดเจนว่านางคือผู้หญิง อีกอย่างนางไม่ได้มีทีท่าหยาบคายเหมือนผู้ชายเลย ดังนั้นตู้เจิ้งหย่วนจึงมั่นใจว่าคนตรงหน้านี้คือผู้หญิง
ซินเหยาไม่ได้สงสัยตู้เจิ้งหย่วนเลยที่มองแว็บแรกก็รู้ว่านางคือผู้หญิง แต่กลับยิ้มอย่างยอมรับแล้วพูดว่า “เจ้าเรียกข้าว่าซินเหยาก็พอแล้ว ไม่ทราบว่าคุณชายชื่ออะไรหรือ เมื่อครู่ขอบคุณมากที่เจ้าช่วยเอาไว้ ไม่เช่นนั้นเขาคงจะ………..”
ซินเหยาหันมามองคนที่ยังคงสลบอยู่อย่างโอหยางซิงเฉิน แววตาปรากฎความอ่อนโยน
ตู้เจิ้งหย่วนได้ยินชื่อซินเหยา รู้สึกแปลกใจ ชื่อแบบนี้น้อยยิ่งนักที่จะได้ยิน เขาจึงได้พูดตอบอย่างสง่างามอ่อนโยน “ข้าชื่อตู้เจิ้งหย่วน แม่นางอย่าเรียกข้าว่าคุณชาย คุณชายอีกเลย เรียกชื่อข้าว่าหรือเรียกเจิ้งหย่วนก็ได้”
ไม่รู้ว่าเพราะความรู้สึกดีมีมากเกินไป ขนาดพูดยังเข้าใกล้ขนาดนี้ เขาได้ยินแต่เสียงหรือท่าทีของซินเหยาตลอดเวลา ทำไมถึงต้องชื่นชอบขนาดนี้นะ
“ซินเหยา ซินเหยา……..”
ไม่รู้ว่าฝันเห็นอะไร โอหยางซิงเฉินที่กำลังฝันอยู่แลดูเจ็บปวดและเป็นกังวลยิ่งนัก ซินเหยารีบวิ่งเข้าไป ตู้เจิ้งหย่วนก็เดินตามไป เขาได้ยินคำที่ชายบนเตียงพูดออกมาอย่างชัดเจน ซินเหยา หรือว่าเรียกแม่นางซินเหยา การรู้แบบนี้ทำให้ใจของตู้เจิ้งหย่วนเหมือนถูกอะไรจับเอาไว้ รู้สึกเจ็บปวด หรือว่าความสัมพันธ์ของคนสองคนนี้ดีขนาดนี้เลยหรือ
ซินเหยารีบจับมือของโบกไปมาด้วยความกลัวของโอหยางซิงเฉิน พูดปลอดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “ข้าอยู่นี่ ไม่ต้องห่วงข้าอยู่ดี ข้าอยู่ข้างเจ้าตลอดเวลา ดังนั้นเจ้าต้องรีบฟื้นขึ้นมานะ เจ้าพูดเอาไว้ว่าจะปกป้องข้าไม่ให้ข้าได้รับอันตรายใดๆดังนั้นเจ้าต้องรีบฟื้นขึ้นมานะ”
น้อยครั้งนักที่ซินเหยาจะแสดงด้านที่เป็นผู้หญิงขนาดนี้ออกมา ถึงแม้ปกตินางจะนิ่ง แต่เพราะนิ่งเกินไปทำให้นางไม่ค่อยเหมือนคนธรรมดาสักเท่าไหร่ เหมือนกับเซียนนางฟ้า วันนี้มีความเป็นห่วง มีความรู้สึกอย่างอื่นอีกเลยยิ่งทำให้นางเหมือนคนขึ้นมา
โอหยางซิงเฉินเหมือนจะได้ยินคำพูดของซินเหยาเขาตึงค่อยๆสงบลง
ซินเหยาถึงนึกถึงตู้เจิ้งหย่วนที่อยู่ข้างๆ หันกลับมาพยักหน้า “วันนี้ขอบคุณพี่เจิ้งหย่วนมาก เจิ้นหย่วนถ้ามีเรื่องอะไรก็สามารถไปก่อนได้เลย ทางนี้ข้าดูแลเองได้”
คำพูดนี้ของซินเหยาถึงจะสั้นๆแต่ก็เป็นการไล่แขกแบบอ้อมๆ
ตู้เจิ้งหย่วนก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง รู้ว่าตนเองไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นี่นาน แบบนี้ไม่เหมาะสม จึงได้ขอตัวออกมา
ซินเหยาเห็นโอหยางซิงเฉินค่อยๆสงบลงในใจคิดรอให้โอหยางซิงเฉินฟื้น ทางที่ดีคือรีบออกไปจากที่นี่ ยังไงเสียตู้เจิ้งหย่วนสามารถปกป้องได้แต่ก็ไม่ตลอดไป ดูจากเก้อเหลี่ยงที่รักน้องชายตนเองขนาดนั้นดูท่าจะไปจากที่นี่คงยาก
ซินเหยาถึงนึกขึ้นได้ว่าเสี่ยวจาที่ตามตนเองมาล่ะ
เวลานี้เสี่ยวจาก็เหมือนกับกระต่ายน้อยที่ไม่มีที่พึ่ง ตาแดงๆหลบอยู่ที่มุม ตัวคนเดียวไม่มีที่พึ่ง ราวกับเด็กน้อยที่หลงทาง แววตาที่สดใสนั่นมีความเศร้าโศกเสียใจมาแทนที่
ตอนที่ซินเหยาหาเสี่ยวจาเจอ มองดูเสี่ยวจาที่ผอมแห้ง นึกถึงเจ้าบ้านรองเสี่ยวจาต้องไปได้ยินอะไรมาแน่ คนที่รักเสี่ยเจียยิ่งกว่าชีวิตตอนนี้ไม่มีแล้ว
ซินเหยาไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ถึงแม้เก้อปิงจะเลวร้ายขนาดไหน แต่เขาให้การปกป้องที่ดีที่สุดกับเสี่ยวจา อาจจะเพราะความน่ารักสดใสไร้เดียวสาไม่มีที่ติใครๆก็ชอบมั้งดังนั้นจึงเห็นว่าเป็นกระดาษขาวแผ่นหนึ่งที่ใครเลยจะกล้ามายุ่งด้วย เก่งบิงเพื่อปกป้องเสี่ยวจาจากโลกภายนอกจึงต้องเลี้ยงนางเอาไว้ที่นี่
ซินเหยาไม่แน่ใจ ว่าเสี่ยวจาในตอนนี้จะยังสามารถยิ้มอย่างสดใสได้อย่างเมื่อก่อนอีกไหม ที่ไม่มีห่วงใดๆ ไม่มีความกังวลใดๆ
“เสี่ยวจาเจ้าหิวไหม ต้องการกินอะไรไหม”
ซินเหยาปลอบคนไม่เป็นและไม่รู้จะพูดอะไรกับสาวน้อยที่ไร้เดียงสาคนหนึ่งนางรู้แค่ว่าเสี่ยวจาเหมือนกับตนเอง ที่กินอะไรไม่ลง
เสี่ยวจาเงยหน้าขึ้นมากับดวงตาที่แดงก่ำ มองซินเหยาด้วยความน่าสงสาร ส่ายหัวไปมา จากนั้นก็ก้มหัวลงไปอีกไม่พูดอะไรอีก
ซินเหยาปวดใจ ก้มลงนั่งยองๆข้างๆเสี่ยวจา แล้วจับมือของเสี่ยวจาเบาๆ พูดขึ้นด้วยความสงสารว่า “เสี่ยวจา เด็กดี คนตายไม่อาจฟื้นได้ เจ้าทำแบบนี้ เจ้าบ้านรองที่อยู่บนฟ้าจะสบายใจได้อย่างไร”
เสี่ยวจากัดริมฝีปากอั้นไม่ให้น้ำตาไหล “เจ้าบ้านรองจะสบายใจได้อย่างไร เขาเป็นห่วงเสี่ยวจาขนาดนั้น จะทิ้งเสี่ยวจาเอาไว้คนเดียวได้อย่างไรกัน ไม่มีทาง…………” เสี่ยวจาส่ายหัวอย่างหนัก ไม่ยอมรับความจริง นางไม่ต้องการ ไม่ต้องการจุดจบเช่นนี้ นางจะไม่ไปไหนแล้ว นางขอแค่เจ้าบ้านรอง
“เจ้าบ้านรองรู้ว่าข้าจะลงเขาไปกับเจ้าเขาเลยไม่พอใจเลยทิ้งเสี่ยวจาเอาไว้คนเดียวใช่ไหม ใช่ไหม ใช่ ต้องเป็นแบบนี้แน่” เสี่ยวจาเหมือนจะเสียสติไปชั่วขณะเดาไปเรื่อย โทษตัวเองว่าเป็นความผิดของตัวเอง สายตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธแค้น และความกลัว ราวกับว่าที่นางพูดมาคือความจริง
ซินเหยาเจ็บปวดใจดึงนางเข้ามากอดเอาไว้ “ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่แบบนี้เจ้าบ้านรองของพวกเจ้ารักเจ้ามา รักเจ้ามากนะ ตอนที่เขาตายเขายังคิดถึงเจ้าเลย บอกให้ข้าดูแลเจ้าดีๆ พาเจ้าไปพบเจอกับโลกจริงๆที่กว้างใหญ่ ให้เจ้าได้รับรู้ถึงความอบอุ่นของโลกภายนอก เขาบอกว่าเขาอยากให้เจ้ามีความสุข”
เก้อปิงขอโทษด้วยที่ข้าต้องพูดโกหกเช่นนี้ แต่ในใจของเจ้าก็คงคิดเช่นนี้เหมือนกันใช่ไหม ให้เสี่ยวจาอยู่ที่นี่คนเดียว เจ้าตายแล้วคนพวกนั้นต้องรังแกนางแน่ ไม่มีเจ้า นางต้องเสียใจจนตาย ดังนั้นข้ารู้ว่าเจ้าต้องการให้เป็นแบบนี้ ซินเหยาพูดกับตัวเองในใจ ราวกับกำลังพูดปลอบตัวเองและพูดปลอบเก้อปิงที่ตายไปแล้ว
ได้ยินซินเหยาพูดถึงเก้อปิงที่ดูแลตนเอง เสี่ยวจาร้องไห้มองดูซินเหยา ถมขึ้นอย่างมีความหวังว่า “จริงหรือเจ้าบ้านรองเป็นห่วงเสี่ยวจาจริงๆหรือ” สายตาของเสี่ยวจาเต็มไปด้วยความตรอมใจ เพราะยังไงเสียในสิบหกปีมานี้เจ้าบ้านรองคือฟ้าของนาง คือชีวิตของนาง พอไม่มีเจ้าบ้านรองก็ราวกับว่าฟ้าถล่มลงมา ชีวิตก็ใกล้จะสิ้นแล้ว
ซินเหยาพยักหน้า กอดเสี่ยวจาเอาไว้ในอ้อมกอด
“ฮื่อ ฮื่อ…………”
ความอัดอั้นถูกปล่อย เสี่ยวจาปล่อยโฮร้องไห้ออกมา น้ำตาไหลลงมาราวกับน้ำท่วม
กลางดึกซินเหยายังคงเฝ้าโอหยางซิงเฉินอยู่ข้างๆ ตอนกลางวันเพราะถ่ายพลังให้โอหยางซิงเฉิน ตอนนี้ตนเองเหนื่อยล้ามากนอนฟุบอยู่ข้างๆเตียง ราวกับว่าได้เข้าสู่นิทราแล้ว แต่คิ้วนั่นยังไม่ผ่อนคลายยังดูเหมือนว่ามีเรื่องอะไรอยู่อีก
โอหยางซิงเฉินลืมตาขึ้นมามองดูเลือนราง แต่ที่เขานึกถึงเป็นอันดับแรกคือซินเหยา รู้สึกว่ามือถูกอะไรทับไว้เขามองมาทางมือของตนเอง มองเห็นซินเหยานอนฟุบอยู่ข้างๆเตียง เขารู้สึกเจ็บปวดออกจากใจจริงๆ
เขายื่นมือที่ว่างอยู่ค่อยๆพยุงหน้าผากของซินเหยา ใบหน้านี้ใบหน้าที่เขารักมาหลายปี อยู่ใกล้เขาแค่นี้เอง ใกล้ขนาดนี้ เหมือนกับกับความฝันที่ฝันมาตลอดหลายปี
ซินเหยาที่หลับอยู่แต่ก็ยังหลับอย่างไม่สนิท หน้าผากถูกขยับนิดหน่อยเลยสะดุ้งขึ้นมา นางรีบลืมตา พอดีกับสบตากับโอหยางซิงเฉิน ทั้งสองสบตากัน
“เอ่อ……………..”
เสี่ยวจาที่อยู่ข้างๆโต๊ะส่งเสียงเลยทำให้ซินเหยาดึงสติกลับมา
ซินเหยาเก็บแววตาของตนเอง แต่ก็สามารถรับรู้ได้ถึงความดีใจจากสายตาของนาง “เจ้าฟื้นแล้ว ทำข้าตกใจหมด”
ซินเหยาถึงได้คลายความเป็นห่วงลง เพราะมีความกลัว จึงได้ค่อยๆพูดขึ้น
เห็นซินเหยาเป็นห่วงแบบนี้โอหยางซิงเฉินเหมือนเห็นแสงดาวระยิบระยับในตอนกลางคืน ท้องฟ้าเหมือนมีแต่แสงสว่างจากดวงดาว เขายื่นมือขึ้นมาจับผมที่หน้าผากของซินเหยาเบาๆ จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ข้าพูดเอาไว้ว่าจะต้องปกป้องเจ้า เลยไม่อาจปล่อยเจ้าเอาไว้คนเดียวไม่สนใจไม่ได้” ยังคงเป็นประโยคนั้น ประโยคที่เขาชอบพูด
