ตอนที่ 750 กลายเป็นเซียนไปแล้วจริงหรือ
ห่านฝูงหนึ่งร้องบินอยู่บนท้องฟ้าให้รู้ว่าสว่างแล้ว
โอหยางซิงเฉินตื่นจากฝัน มองดูซินเหยาที่นอนพิงที่ไหล่ของตนเอง กะพริบตาไปมา เขาไม่อยากทำลายบรรยากาศนี้เลย เขาเลยไม่ขยับอยู่อย่างนั้นมองดูรอให้ซินเหยาตื่น
ซินเหยาได้ยินเสียงห่านร้องก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา หันหัวมาเห็นสายตาของโอหยางซิงเฉินที่กำลังจ้องมองดูหน้าของตนเองอยู่ จากนั้นก็ละสายตาจากตนเอง ซินเหยารีบลุกขึ้น
โอหยางซิงเฉินเองก็ไม่พูดอะไรกับอาการนี้ของนาง หลังจากที่นางลุกขึ้นเขาเองก็ลุกตาม
“ต่อจากนี้ไปไหนดี”
ซินเหยามองดูที่ที่กว้างใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลแล้วถามขึ้น
โอหยางซิงเฉินหวังอยากให้เขาทั้งสองรักษาให้หายดี ยังไงเสียตอนนี้พวกเขาสองคนก็ไม่สามารถจัดการกับปัญหาพวกนี้ได้
“กลับเหยเสียก่อนจากนั้นค่อยคิดแผนการใหม่”
พอเจอกับปัญหาซินเหยาจะนิ่งใจเย็น โอหยางซิงเฉินเองก็เป็นเช่นนี้ ปกติเขาดูเหมือนเด็กน้อยที่ไม่กลัวอะไร แต่กลับมีสายตาที่แหลมคมกว่าคนอื่น เรื่องอะไรก็สามารถจัดการได้เป็นอย่างดี ดังนั้นถึงสามารถทำให้เหยเสียยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้
ซินเหยาพยักหน้า แต่ ความเงียบคงไม่เหมาะในเวลานี้เพราะตนนี้ท้องของนางก็ร้องขึ้นมาแล้ว
โอหยางซิงเฉินพยายามอั้นยิ้มเอาไว้ “พวกเราไปหาที่กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่”
ซินเหยาหันหัวไปมา น่าอายจริงๆ เกรงว่านี่คือครั้งแรกที่นางทำเรื่องน่าอายเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นคือต่อหน้าโอหยางซิงเฉินด้วย ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่โอหยางซิงเฉินอยู่ในใจของนางไม่เหมือนกับคนอื่น
กลับไปถึงเหยเสียกับโอหยางซิงเฉิน ซินเหยากลับรู้สึกสนใจกับสถานที่ที่ลึกลับนี่
“ที่แท้ที่เรียกเหยเสียเพราะมีที่มาที่ไปนี่เอง แต่ข้าชอบ”
ที่จริงถ้าหากจะพูดแล้ว ซินเหยากับโอหยางซิงเฉินมีอะที่คล้ายๆกัน งานอดิเรก หรือความเคยชินอะไรหลายอย่างที่คล้ายๆกัน
โอหยางซิงเฉินดีใจที่ซินเหยาชอบ นั่นก็เท่ากับว่าอีกหน่อยซินเหยาจะมาที่นี่บ่อยๆ
“ชอบ เจ้าสามารถอยู่ได้นานๆ” เวลานี้โอหยางซิงเฉินจะพูดอะไรโง่ๆออกมาแล้ว
แต่ซินเหยาแค่ยิ้มไม่ได้พูดอะไรมาก
ทั้งสองคนทำอะไรรวดเร็ว พอพันแผลเสร็จโอหยางซิงเฉินก็รีบรวมผลคนของตนเอง
ซินเหยาเองก็อยู่ตรงนั้น ทุกคนเห็นว่ามีหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่งก็รู้สึกไม่พอใจ เพราะมีผู้หญิงเข้ามาร่วมการประชุมกับพวกเขาและยังเป็นคนแปลกหน้าด้วย มันไม่เหมาะสม
“ที่เรียกพวกเจ้ามาในครั้งนี้คืออยากให้พวกเจ้าทำสองเรื่อง เรื่องแรกคืออยากให้พวกเจ้าไปหาฮงโต้ว นั่นก็คือเจ้าของร้านจี้โม่และอีกเรื่องคือที่พวกเจ้าติดตามการทำธุรกิจของเถาหยวนซานม้ายตอนนี้ไม่ต้องตามแล้ว”
โอหยางซิงเฉินไม่ได้สนใจว่าซินเหยาจะอยู่ข้างๆตรงนั้นด้วยหรือเปล่า สำหรับเขาแล้วซินเหยารู้ก็ไม่เป็นอะไร ยังไงเสียในใจของเขาในสายตาของเขา ของทุกอย่างของเขาก็คือของนาง
จริงๆแล้วซินเหยาแอบตกใจเล็กน้อย ครั้งที่แล้วที่ติดตามการทำธุรกิจของเถาหยวนซานม้าย ตอนนั้นเซี๋ยนเย๋บอกตนเองว่ามีคนอีกกลุ่มหนึ่งกำลังลงมือกับเถาหยวนซานม้าย งั้นก็เท่ากับว่าที่โอหยางซิงเฉินมาช่วยตนเองก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ นางอึ้ง เหมือนมีอะไรมาอุดไว้ที่ลำคอของนาง
“เป็นอะไร”
โอหยางซิงเฉินจัดการทุกอย่างเรียบร้อย หันมามองดูซินเหยา แต่กลับเห็นสีหน้าของซินเหยาไม่สู้นัก เขาคิดว่าซินเหยามีเรื่องอะไร ทันใดนั้นก็รู้ซินเหยามองดูสึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
ซินเหยามองดูโอหยางซิงเฉินมองดูสายตาที่เป็นห่วงของเขา ที่เขาคิดไว้เป็นจริง นางทำไมสงสัยในตัวเขา ซินเหยาส่ายหัวไปมา รู้สึกว่าตนเองคิดมากเกินไปแล้ว ถ้าเขาจะโกหกตนเองจริงๆ ทำไมถึงต้องเสี่ยงอันตรายมากมายเพื่อตนเองล่ะ
“ไม่เป็นไร ข้ายังดีอยู่ แต่ข้าแค่อยากออกไปจัดการเรื่องนิดหน่อย”
ซินเหยายิ้มสีหน้าค่อยๆปรับกลับมาปกติ ถึงได้พูดความคิดของตนเองขึ้นมา
โอหยางซิงเฉินพยักหน้า “ได้” มีเพียงได้แค่คำเดียว เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมอีก ราวกับว่าสำหรับเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องถามอะไรมาก
ซินเหยาอึ้งนิดหน่อย “เจ้าไม่ถามข้าหรือว่าเรื่องอะไร” ซินเหยาคิดไม่ถึงว่าโอหยางซิงเฉินจะไม่แปลกใจว่าตนเองจะทำเรื่องอะไร
โอหยางซิงเฉินจับร่างของซินเหยาหันกลับมา มองดูด้วยสายตาที่จริงจัง “ขอแค่เป็นเรื่องที่เจ้าทำ ข้าเห็นด้วย ข้าเชื่อใจเจ้าทุกอย่างของเจ้า”
ได้ยินเช่นนี้ ซินเหยาเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอธิบายความในใจยังไงดี เขาพูดว่าเชื่อใจ เชื่อใจนางทุกอย่าง ตนเองพึ่งจะสงสัยในตัวเขา ซินเหยารู้สึกว่าตนเองเลวนิดหน่อย
โอหยางซิงเฉินจับผมของซินเหยาแล้วยิ้มจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ซินเหยามองดูหลังของโอหยางซิงเฉิน ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมีแสงอะไรล้อมรอบตัวเขา นางไม่รู้ว่าตนเองรักผู้ชายคนนี้เข้าไปแล้วใช่หรือไม่ แต่มีจุดหนึ่งที่สามารถมั่นใจได้นั่นก็คือตอนนี้นางได้เชื่อใจผู้ชายคนนี้ไปแล้ว
หลังจากที่ซินเหยาออกมาจากเหยเสียก็ตรงมาที่ร้านขายข้าวสารที่มีสัญลักษณ์พิเศษ เข้ามาเจรจากับคนพวกนั้นทันที
ตอนแรกคนพวกนั้นก็มองดูซินเหยาที่สวยงาม จ้องมองจนค้าง พอรู้รหัสลับที่ซินเหยาพูดกับพวกเขาเท่านั้นแหละ
คนพวกนั้นไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวตรงหน้านี้ และสวยขนาดนี้จะเป็นประมุขของพวกเขาทันใดนั้นพวกเขาก็คำนับนางขึ้นมา
“ครั้งที่แล้วเพราะมีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อยเลยทำให้ขาดการติดต่อกับพวกเจ้า แต่วันนี้ที่ข้าชื่นชมคือ การค้าของทุกคนทำได้ดีขนาดนี้เลย ข้าคิดว่าเรื่องที่จะให้พวกเจ้าทำต่อจากนี้คงไม่มีปัญหา พอถึงเวลาข้าจะส่งคนมาบอกข่าวว่าทำยังไงทำไปทีละก้าว รู้ไหม”
น้ำเสียงของซินเหยาไม่ได้ดุดันหรือนุ่มนวลจนเกินไป แต่ทุกคำพูดพวกเขาล้วนจำขึ้นใจ คนพวกนี้คือลูกน้องของซินเหยาเป็นคนเลือกเอง ดังนั้นนางจึงเชื่อใจพวกเขา
“ใช่แล้วข้าต้องการให้พวกเจ้าช่วยข้าตามหาผู้หญิงคนนี้”
ซินเหยาเอารูปของฮงโต้วที่ตนนั้นได้วาดเอาไว้แล้วให้หัวหน้าไม่กี่คนดู หวังว่าพวกเขาจะระวังให้ ในเมื่อโอหยางซิงเฉินให้ลูกน้องของตนเองหาคืดเจ้าของร้านจี้โม่งั้นนางก็เปลี่ยนวิธีแบบนี้ก็ได้
จัดการทุกอย่างเรียบร้อย ซินเหยาจึงได้ทำคำสั่งลับใหม่ จากนั้นก็ให้พวกเขาทุกคนพกไว้ แต่ของของทุกคนไม่เหมือนกัน และของทุกอย่างมีกลิ่นที่ไม่เหมือนกันด้วย ถ้าคนหยิบไปก็จะมีกลิ่นที่ไม่เหมือนกัน กันเผื่อมีคนคิดไม่ดีกับหัวหน้าพวกนี้ หยิบเอาของไปอ้างว่าเป็นหัวหน้า แบบนี้ก็คือวิธีที่ดี
“ลุงเผิงเจ้าไปจัดการให้ข้าอยู่ตรงกลาง ซื้อจวนให้ข้าเอาใหญ่หน่อยข้าอยากจะอยู่ที่นี่สักพัก”
ซินเหยาเรียกลุงเผิง คือขอทานที่ตอนนั้นตนได้ช่วยเอาไว้ ตอนนั้นคงเพราะหิวมากลุงเผิงถึงได้ขโมยของ แต่ผลคือถูกตีจนน่าอนาถขนาดนั้น พอถูกนางช่วยเอาไว้ก็รู้ว่าลุงเผิงไม่มีที่ไป เลยอยู่ที่นี่ดูแลร้านขาวข้าววันนี้ทั้งสองได้เจอกัน เกรงว่าคงมีแค่เขาคนเดียวที่พอเห็นซินเหยาแล้วรู้ว่าเป็นนาง
“นายท่านบ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
ลุงเผิงเคารพซินเหยามาก คงเพราะซินเหยามีพระคุณช่วยชีวิตเขาเอาไว้และเพราะซินเหยาเป็นคนที่มีความสามารถมาก ทำให้เขารู้สึกละอายใจที่ไม่มีความสามารถเท่านาง
ซินเหยายิ้มราวกับดอกชบาบานที่สวยงามมาก “ลุงเผิงบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องแทนตัวเองว่าบ่าว พวกเราคือคนในครอบครัวเดียวกัน” ตอนที่ซินเหยาพูดประโยคนี้ราวกับเด็กน้อยกำลังพูดอ้อนกับผู้ใหญ่ ไม่ต้องคำนึงหรือเป็นห่วงอะไร
“ขอรับ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้” เถียงไม่ชนะซินเหยา ลุงเผิงมองดูซินเหยาที่ทำนิสัยเหมือนเด็กน้อย ก็ไม่ได้พูดอะไรมากจึงได้ไปจัดการ
ซินเหยาเห้นว่าทางนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้วจึงได้ลุกขึ้นจะออกไปเดินเล่นตอนนี้ไม่มีเบาะแสอะไรเลยคงทำได้แค่ตามหาฮงโต้ว ถึงจะรู้เบาะแสของคำสั่งเซวียนฮยเรื่องอื่นๆค่อยๆจัดการไป เก้อเหลี่ยงข้าจะให้เถาหยวนซานม้ายของเจ้าชดใช้
ถนนใหญ่เช่นนี้ ที่ไหนๆก็ครึกครื้นไปหมด คนขายถังหูลู่ที่ไหนก็มีไปหมด ซินเหยานึกถึงตอนนั้นที่ใช้วิชาสะกดจิตกับเสี่ยวจาทำให้นางคิดกินสิ่งที่อยากกิน มีของกินมากมาย มีถังหูลู่ตุ๊กตาดิน วันนี้ทุกอย่างยังอยู่แต่คนกลับไม่อยู่แล้ว ของอยู่คนไม่อยู่จริงๆสินะ
ซินเหยาเดินไปเดินไป เดินไปอย่างไม่มีเป้าหมาย และไม่อยากกลับไปที่เหยเสีย คิดอยู่แต่ว่านานแล้วที่ไม่ได้สัมผัสกับโลกใบนี้ หรือว่าตนเองกลายเป็นเซียนไปแล้วจริงๆ ซินเหยาหัวเราะเยาะตนเอง
“ตีเจ้าเด็กบ้านี่”
เสียงดังมาแต่ไกลซินเหยายังไม่ทันได้ตั้งตัวก็รู้สึกเหมือนมีคนชนกับนางเข้า จากนั้นคนที่วิ่งหนีนั่นก็วิ่งหนีไปไกลแล้ว
เสียงด่าจากด้านหลังใกล้เข้ามา เขายังโค้งคำนับซินเหยาไม่รู้ว่าขอโทษหรือมีความหมายอื่นอีก
ตาเฒ่าอยู่ที่ร้านเหล้ามองดูเหตุการณ์นี้แต่ที่ทำให้เขาแปลกใจคือท่าทีของผู้หญิง
ซินเหยาพยักหน้ากลับให้ ราวกับว่าไม่ได้ติดใจอะไร แล้วเดินต่อไปข้างหน้าแล้วมองดูของที่ตัวของนาง
ตาเฒ่ามีความสนใจขึ้นมา รู้สึกว่าซินเหยาต้องเป็นคนที่น่าสนุกคนหนึ่งแน่ๆดังนั้นจึงได้เข้าไปใกล้ซินเหยา
“ซินเหยาจะซื้อของ” เขากลับไม่สนใจหน้าไม่อายถามขึ้นอย่างไม่เกรงใจอยู่ด้านหลังของซินเหยา
ซินเหยาหันมามองดูตาเฒ่า แต่ก็ไม่ได้สนใจเดินต่อไป
ตาเฒ่านั่นเห็นว่าซินเหยาไม่สนใจ ยิ่งทำให้เขาสนุก น่าสนใจ เขารู้สึกว่าตนเองคือคนที่น่าสนใจแล้วคิดไม่ถึงว่าแม่นางคนนี้จะยิ่งน่าสนใจ เมื่อครู่มองดูแววตาของตนเอง ไม่มีท่าทีใดๆเลย ราวกับกำลังมองดูอากาศใบหน้านิ่งมาก ไม่มีทีท่าใดๆเลย แต่กลับมีความรู้สึกว่ากำลังปฏิเสธคน
ตาเฒ่าเดินหน้าเข้าไปอีกหนึ่งก้าวขวางซินเหยาเอาไว้ “ข้าใจดีถามเจ้านะ ไม่ให้เจ้ารู้สึกขายหน้า” ตาเฒ่าพูดไปพร้อมกับกะพริบตาเหมือนเด็กน้อย
เฒ่าทารกในหัวของซินเหยาผุดสามคำนี้ขึ้นมา เพื่อนางหรือ นางรู้สึกสนใจขึ้นมาแล้วสิ
“งั้นเจ้าว่ามาเพื่อข้ายังไง” สีหน้าของซินเหยายังคงนิ่งเย็นชา มุมปากขยับขึ้น เท่ากับว่าตอนนี้นางไม่ได้ไม่สนใจตาเฒ่านั่นแล้ว
ตาเฒ่าเห็นว่าซินเหยายินดีที่จะฟังคำพูดของตนเองแล้ว แอบดีใจ “เมื่อครู่เจ้าถูกคนชนไปใช่ไหม”
ซินเหยายักคิ้ว มองดูสายตาของตาเฒ่านี้ แต่ นางมองมาทางตาเฒ่า พร้อมกับยิ้ม “เจ้าต้องการจะสื่อถึงอะไรก็พูดมาเถอะ”
ซินเหยาพูดจบก็ไม่ได้สนใจตาเฒ่านั่นอีกที่จริงในใจของนางกำลังคิดหนัก ตาเฒ่านี่สามารถมองเห็นดูท่าคงไม่ใช่คนธรรมดาแน่แต่นางก็ไม่ได้แสดงออกถึงความอยากสนใจ ไม่เช่นนั้นตาเฒ่านี่ต้องพูดอะไรอีกมากมายแน่ นางแค่มองดูผ้าไป พัดเอย รูปวาดเอยต่างๆ
ตาเฒ่าเห็นว่าซินเหยายังไม่ได้สนใจเต็มที่ ในใจคิดผู้หญิงคนนี้ทำมาจากก้อนน้ำแข็งหรือยังไงกันนะ ดูท่าคงต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้นับถือเขาเสียแล้ว
“เจ้าไม่รู้สินะ เมื่อครู่เด็กน้อยคนนั้นขโมยเงินของเจ้าไปก็คือเอาก้อนหินมาเปลี่ยนเงินของเจ้าไป ฮ่าๆ เจ้าไม่รู้สินะ ดังนั้นข้าเลยถามเจ้าว่าอยากซื้อของไหม กลัวว่าเดี๋ยวเจ้าจะไม่มีเงินจ่าย ผู้หญิงคนหนึ่งซื้อของไม่มีเงินจ่ายอายเขา”
