ตอนที่ 780 กลายเป็นเรื่องลึกลับอีกครั้ง
โอหยางจิ้งพยักหน้า “เป็นแบบนี้จริง”
ซินเหยาพูดเบาๆ “ไม่รู้ทำไม ความรู้สึกของฉันเองก็แปลกๆ รู้สึกว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่”
“ช่างเถอะ อย่าคิดมาก คิดมากสมองก็พัง” โอหยางจิ้งขับรถไปก็ยื่นมือมาข้างหนึ่ง มาลูบหัวของเธอ
ความสนิทเช่นนี้
ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยนัก ราวกับเคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว
ซินเหยายกมือขวาขึ้นมาเลียนแบบท่าของโอหยางจิ้งลูบหัวตัวเอง
“สวัสดี คุณหนูซินเหยา อยู่ไหม” เสียงของโอหยางจิ้งดังเข้าหูของเธอ
“อ่า” ซินเหยาดึงสติกลับมา พูดขึ้นว่า “ทำไม”
โอหยางจิ้งเห็นว่าเธอได้สติกลับมาก็โล่งใจพูดขึ้นว่า “ถึงบ้านแล้ว” เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คุณเจอเรื่องอะไรขึ้นหรือ”
ซินเหยมมองดูรอบๆ ถึงหน้าประตูบ้านแล้วจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้
“ฉัน”
ซินเหยาโบกมือไปมาพูดว่า “คุณคิดมากเกินไปแล้ว ฉันไปแล้วนะ” พูดไปก็เปิดประตูรถลงมา
“พวกเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่” ถือโอกาสที่ซินเหยายังเดินไปได้ไม่ไกลโอหยางจิ้งตะโกนถามขึ้น
“มีวาสนาได้เจอกันทำไมต้องคิดเรื่องพวกนี้ด้วย” ทันใดนั้นซินเหยาก็พูดคำพูดที่คิดถึงออกมา
“รอการเจอกันครั้งหน้าจริงๆ ไม่รู้ว่าคุณจะทำให้ผมประหลาดใจอะไรอีก” โอหยางจิ้งมองดูซินเหยาที่เดิยนหายไปตรงทางโค้งพูดขึ้น
ใช่ สำหรับเขาแล้ว ซินเหยาน่าหลงใหลยิ่งนัก
หมิงหนานเซวียนไม่ได้นอนทั้งคืน เอารถจอดไว้ตรงประตูบ้าน เพื่อการปรากฏตัวของซินเหยา
เพราะเขาได้รู้จากปากของเจี่ยนส้าวจู้นว่าซินเหยาไม่ได้กลับมามาหนึ่งคืนแล้ว
ตอนที่ซินเหยาโผล่มาให้เขาเห็น เขาก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง
หนึ่งคืน หนึ่งคืนเต็มๆ เกิดเรื่องขึ้นมากมาย เธอกลับนัดออกไป หมิงหนานเซวียนโกรธแค้นจนอยากจะหั่นเธอออกเป็นชิ้นๆ
ซินเหยาเดินมาถึงประตูตรงป้อม ก็มียามคนหนึ่งถือจดหมายมายื่นให้ แล้วถามด้วยความเคารพว่า “ไม่ทราบว่าคุณคือคุณหนูซินเหยาเจ้าของตึกfเลขที่20มั้ยครับ”
ตึกfเลขที่20ก็บ้านของเจี่ยนส้าวจู้นนี่
ซินเหยาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด “ใช่ค่ะมีเรื่องอะไรหรอคะ”
“อ่อ จริงๆแล้วเป็นแบบนี้ วันนี้ตอนเช้ามีผู้ชายคนหนึ่งชื่อหมิงหนานเซวียนส่งจดหมายมาให้ฉบับหนึ่ง บอกให้คุณเจี่ยนส้าวจู้น คุณตรวจสอบหน่อย”
“หมิงหนานเซวียน” ซินเหยาสงสัยในใจ : หมิงหนานเซวียนส่งอะไรมา แต่เหมือนเธอจะคิดได้ว่าทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน หมิงหนานเซวียนและเจี่ยนส้าวจู้นจะส่งจดหมายให้กันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ระหว่างทางซินเหยาค่อยๆเขย่าจดหมายดู ในจดหมายเหมือนมีของแข็งๆชิ้นหนึ่ง แต่ก็ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร เธอเองก็ไม่กล้าเปิดดู คงต้องรอให้เจี่ยนส้าวจู้นกลับมาแล้วค่อยว่ากัน
หมิงหนานเซวียนที่รอมาตลอดพอเห็นว่าเธอเข้าไปในบ้านแล้วก็ลงจากรถมามองดูรอบๆไม่มีคนก็ลงมาจากนั้นก็ตามไป
หมิงหนานเซวียนเดินเข้าใกล้บริเวณก็มียามที่เดินตรวจทำหมวกตก เขาสวมหมวกนั่นแล้วเข้าไปด้วยความระมัดระวัง เขาเข้าไปในป้อมปิดประตูแล้วหยิบบัตรซ่อม จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งไว้ตรงมุมไม่มีใครเห็นว่ามียามคนหนึ่งสลบอยู่บนพื้น
หมิงหนานเซวียนเดินตามหลังซินเหยามาตลอด เขาเองก็ไม่คิดว่าจะเจอซินเหยาในสภาพนี้ ตอนนี้เขาเองก็ไม่ค่อยเหมาะที่จะให้คนอื่นเห็นมากนัก ยิ่งไม่ควรให้คนอื่นรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ เพราะทุกคนต่างรู้ว่าเขาคือบริษัท
เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงติดตาเขาอยู่ ทุกอย่างอยู่ในความคาดการณ์ของเขา ดังนั้นเขาจึงมาหาซินเหยาเพื่อถามให้แน่ใจ เพราะซินเหยาคือคนเดียวที่รู้ว่าเขาไปพบคนปริศนาคนนั้น
แต่ซินเหยากลับไม่รู้สึกเลยว่ามีคนแอบตามหลังมา กลับมาถึงบ้าน ประตูใหญ่เปิดอยู่
“น้าจางน้าเจิง”
ซินเหยาตะโกนเรียกอยู่ที่ห้องโถงใหญ่
ปกติเธอกลับมาน้าจางและน้าเจิงต้องมาต้อนรับ ทำไมวันนี้ไม่มีใครเลย และประตูใหญ่ยังเปิดทิ้งไว้ด้วย
ซินเหยาเดินวนสงสัยอยู่ในห้องโถง แต่กลับไม่พบใครเลยจริงๆ
“น่าแปลกเวลานี้ไม่น่าจะออกไปไหนนะ” ซินเหยาส่ายหัวไปมา แล้ววางจดหมายไว้บนโต๊ะ เดินขึ้นไปบนห้องของตนเอง
เมื่อคืนไม่ได้อาบน้ำ ซินเหยาคิดจะไปแช่น้ำสักหน่อยจากนั้นค่อยพักผ่อน
“อืม” พอซินเหยาถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ทันใดนั้นก็คิดถึงเรื่องที่โรงแรมเซนต์พอล จึงได้แต่ใส่ผ้าเช็ดตัวแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ อีกครั้งกับการใช้เครื่องมือสื่อสารที่ไร้ขีดจำกัด แต่เหมือนว่าคอมพิวเตอร์จะเปิดไม่ออก มีแค่สัญลักษณ์สี่อันที่ไม่มีอะไรเลย
ซินเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย “นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
นิ้วมือของเธอกดไปที่แป้นพิมพ์ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ใช่
“อืม” ซินเหยาสงสัยในใจ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ แต่ไปเปิดวิดีโอบันทึกเอา
นอกจากกล้องวงจรปิดถูกคนอื่นทำลาย ถึงจะเป็นแบบนี้ ในเมื่อเป็นแบบนี้งั้นก็ต้องกลับไปดูตั้งแต่ก่อนที่กล้องวงจรปิดจะเสียหาย
ไม่นาน ซินเหยาก็หาเจอในคลิปที่ถูกบันทึกเอาไว้ กดเปิด หน้าจอคอมพิวเตอร์มีภาพสี่ภาพปรากฏออกมา ด้านล่างหมิงหนานเซวียนค่อยๆย่องเข้ามาในบ้านที่ซินเหยาอยู่ เดินเบาๆอยู่ในห้องโถงใหญ่ของบ้านราวกับว่าเดินอยู่ในบ้านของตนเอง
พอเห็นว่าบนโต๊ะวางมีของวางอยู่เขาก็ยื่นมือออกไปแตะดู แต่ก็หยุดแล้วค่อยๆเอามือกลับมา
ไม่รู้ทำไมตั้งแต่เข้ามาในบ้านเขาก็มีความรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย และความรู้สึกนี้เหมือนจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาหมุนตัวแล้วหยิบปืนออกมาจากเอวหลังถือไว้ที่มือขวาค่อยๆเดินขึ้นไปด้านบน
ในห้องซินเหยากำลังตั้งหน้าตั้งตาดูคลิปในคอมพิวเตอร์ กดข้ามคลิปหลายคลิปที่ไม่มีประโยชน์ ในที่สุดก็หาเจอสองทุ่มของเมื่อคืน
เพราะในโทรศัพท์คนนั้นนัดไว้ตอนสามทุ่มตรง แต่พอถึง สองทุ่มห้าสิบห้าก็ไม่เห็นมีใครโผล่เข้ามาในห้องเลย
เวลาผ่านไปแต่ละวินาทีแต่ละนาที พอถึงสองทุ่มห้าสิบเก้าทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก ทันใดนั้นใจของซินเหยาก็เต้นไปพร้อมๆกับที่ประตูเปิด
ไม่ให้ซินเหยารอนานหลังจากที่ประตูถูกเปิด ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ถ้าจะพูดให้ถูกคือผู้ชายที่มีท่าทีที่ตื่นเต้นเข้ามา ทำไมบอกว่าเขาตื่นเต้น เพราะหลังจากที่เขาเข้ามาในห้อง ก็เหมือนว่าเขาจะรู้สึกโล่งใจ คนยืนพิงไปที่ประตู หยิบชายเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากอยู่หลายครั้ง
ซินเหยาไม่ใช่คนธรรมดา ดูจากท่าทางของผู้ชายคนนั้นเธอสามารถดูออกได้ว่า เขาต้องเป็นคนปริศนาที่โทรมาหาเธอแน่ เพราะตอนนั้นที่คุยกันผู้ชายคนนั้นก็มีเสียงที่ตื่นเต้นแบบนี้เช่นกัน ราวกับว่าอีกหนึ่งวินาทีก็จะถูกสัตว์ประหลาดพบเข้ายังไงอย่างนั้น
ซินเหยาเองก็รู้สึกแปลกใจว่ามันคือความลับอะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องให้หมิงหนานเซวียนไปเอง
ภาพหลังจากที่ผู้ชายเข้าไปแล้ว ก็ปิดประตู เดินเข้ามาให้ห้องโถงใหญ่ นั่งอยู่บนโซฟา แต่ไม่ถึงวินาทีเดียวเขาก็ขมวดคิ้วมองไปที่นาฬิกามือซ้ายตลอด
พอเวลาใสคลิปถึงสามทุ่มสิบนาที ผู้ชายคนนั้นก็ดิ้นกระโดดลุกขึ้น สีหน้ากลัวมองไปทางประตู
ซินเหยาเดาได้แล้วว่า คาดว่าน่าจะเป็นหมิงหนานเซวียนเข้ามา ความสงสัยจะถูกเปิดออกแล้ว ใจของซินเหยายิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีก
หมิงหนานเซวียนค่อยๆเดินเข้ามาในห้องที่ซินเหยาอยู่ แอบฟังอยู่ที่ประตู
ซินเหยามองดูคลิปในคอมพิวเตอร์ด้วยความตื่นเต้น ผู้ชายในคลิปเดินเข้าไปเปิดประตู เวลานี้กลับมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา แต่กลับไม่ใช่หมิงหนานเซวียน
นั่นคือผู้ชายแก่อายุราวๆห้าสิบกว่า
ซินเหยาใจเต้นแรง ตกใจ : ทำไมไม่ใช่หมิงหนานเซวียนแล้วผู้ชายแก่คนนี้คือใครกัน
หลังจากคนแก่เข้ามา ชายวัยกลางคนก็เริ่มพูดขึ้น เพราะในคลิปไม่มีเสียง จึงได้แต่เดาจากท่าทีของปาก
ชายวัยกลางคน “คุณคือใคร”
คนแก่ “ฉันคือคนที่คุณต้องการหามา”
“คุณคือ….กลุ่มหมายเลขเจ็ด” ชายวัยกลางคนพูดแล้วเว้นตรงกลางเอาไว้ เพราะเขาตื่นเต้นเกินไป ทำให้ตอนพูดเขาเลยตัวสั่น ซินเหยาไม่ค่อยเข้าใจ
“หมายเลขเจ็ด” คนแก่พูดทวนขึ้น “คุณคือใคร คุณรู้ได้ไง” เมื่อเทียบกันแล้วคนแก่ดูนิ่งมากกว่าอีก
“คุณคือหมายเลขเจ็ดจริงหรือ” ชายวัยกลางคนตื่นเต้นขึ้นมา จับมือของชายแก่แล้วพูดด้วยอาการสั่นว่า “เงินล่ะ เงินล่ะ คุณเอามาด้วยไหม”
“เงินอะไร” ชายแก่ขมวดคิ้ว
ชายวัยกลางคนเหมือนจะต้องการได้เงิน เริ่มล้วงตัวของชายแก่ แต่ที่ทำให้เขาผิดหวังคือ บนตัวของชายแก่ไม่มีเงินเลย
ชายแก่เริ่มพูดอีกครั้ง “คุณหาฉันมาด้วยเรื่องอะไรกันแน่”
คนนั้นพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่คุณหรอกหรือที่ให้ฉันไปทำงานให้คุณเรื่องหนึ่ง ตกลงกันไว้ถ้าทำงานเสร็จแล้วคุณจะจ่ายให้ฉันหนึ่งร้อยล้าน ทำไมเปลี่ยนคำพูดล่ะ” พูดมาถึงตอนสุดท้ายชายวัยกลางคนเหมือนจะเริ่มบ้าคลั่งแล้ว จ้องมองชายแก่เขม็ง
“ฉันรับปากเรื่องของคุณ”
ชายแก่พูด “ขอแค่คุณเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นมาให้ฉันฟังใหม่ฉันจะเอาเงินให้คุณเองหนึ่งร้อยล้าน”
“จริงหรอ” ชายวัยกลางคนเริ่มมีความหวังขึ้นอีกครั้ง
ชายแก่พูดต่อ “บอกฉันให้หมดแล้วฉันจะเอาให้”
ชายวัยกลางคนพูด “ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ คุณโทรหาฉันให้ฉันไปอบขโมยรายชื่อฉบับนั้น ฉันขโมยมาได้แล้ว”
“รายชื่อ รายชื่ออะไร อยู่ไหน” ชายแก่ถามต่อ
“คุณไม่รู้จักรายชื่อฉบับนั้นหรอ” ชายวัยกลางคนมองดูชายแก่ด้วยความสงสัย เริ่มถอยห่างออกจากชายแก่
ชายแก่ยิ้มอย่างเลือดเย็นแล้วหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมา เขียนอะไรบนนั้นแล้วโยนใส่ชายวัยกลางคนพร้อมกับพูดขึ้นว่า “นี่คือหนึ่งร้อยล้าน ขอแค่คุณเอารายชื่อนั่นมาให้เงินนี่จะเป็นของคุณทันที เป้าหมายของคุณคือเงินไม่ใช่หรอ”
คนนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็รีบรับเช็คนั่นมายิ้มแล้วพูดว่า “รายชื่อนั้นก็คือรายชื่อลับของบุคคลสำคัญของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้”
อะไรนะ ชายแก่พูดขึ้นด้วยความตกใจ เวลานี้ชายแก่ไม่อาจนิ่งได้อีกต่อไปแล้ว “รีบบอกมาว่ารายชื่ออยู่ที่ไหน”
ชายวัยกลางคนรีบเอาเช็คไว้ในกระเป๋าเสื้อแล้วพูดขึ้นว่า “รายชื่ออยู่ที่เขตท่องเที่ยวใต้………….”
ซินเหยาตกใจ เห็นแค่ชายวัยกลางคนในคลิปค่อยๆล้มลง ต่อด้วย ชายแก่ใช้ท่าทางที่ไม่สมวัยกับเขาหลบเข้าไปอยู่ใต้ตู้ในห้องโถงใหญ่
ซินเหยาถึงจะโง่แต่ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ชายวัยกลางคนถูกคนจัดการเสียแล้ว
อีกครั้งที่ซินเหยาดูคลิปจนเห็นชัดเจน หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็หายไป พอดูก็เห็นว่าคลิปได้เปิดมาจนหมดแล้ว
ชายแก่ที่เข้าไปคือใคร หมิงหนานเซวียนไปไหนเสียแล้ว แล้วใครกันที่เป็นคนยิงปืน เขตท่องเที่ยวทางใต้……….สถานที่อะไรที่จะซ่อนรายชื่อฉบับนั้นเอาไว้
เรื่องราวทั้งหมดกลายเป็นปริศนาอีกครั้ง
