ตอนที่10 คุณหนูเก้าสกุลโจว ซินเหยากับนายหญิงหมิ่นผู้เป็นมารดาหน้าพิมพ์เดียวกันราวกับแกะสลักออกมา โจวหยุนถึงเมื่อพบซินเหยากทราบว่าเด็กหญิงผู้นี้คือน้องสาวร่วม อุหรของเขาที่หายไป แต่เรื่องราวยังไม่กระจ่าง เขาเองก็ไม่กล้าเร่งรีบผลีผลามโดยไม่รู้กาละเทศะ ดังนั้นจึงสอบติดตามซินเหยาอย่างลับๆ ด้วยต้องการจะรู้ข้อมูลของซิน เหยาให้แน่ชัดก่อนแต่คาดไม่ถึงว่าซินเหยาจะสลบลงไปอย่างกระทันหัน ตัวตนของซินเหยานั้นแทบจะไร้ผู้คนกังขา ถึงแม้ว่านายหญิงหมิ่นนั้นเสียไปแล้ว แต่ทว่าหลังจากที่ผู้อาวุโสสกุลโจวรวมกระทั่งบิดาของโจวหยุนถึง โจว์เสี ที่ได้พานพบล้วนมั่นใจเป็นเสียงเดียวกันว่าซินเหยาคือปีหรงที่สูญหายไป สาเหตุเพราะซินเหยาและนายหญิงหมินใบหน้าคล้ายกันมีผิด เพี้ยน อายุปีก็ยังสอดคล้องกันมาก แทบไร้ผู้คนสงสัยและบิดเบือน ซินเหยาจึงกลายเป็นคุณหนูเก้าสกุลโจว นางที่อ่อนล้าจึงได้รับการดูแลอย่างเอาใจใส่ ชินเหยาประหลาดใจยิ่ง เพราะเหตุใดตนจึงคล้ายกับนายหญิงหมิ่นมีผิดเพี้ยน
ถ้าไม่นับเรื่องที่นางเป็นผู้เดินทางข้ามโลกมานางกระทั้งสงสัยว่าตนอาจจะเป็นเด็กกําพร้าที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับนายหญิงหมิ่น… ทว่าแต่เดิมนางก็มิใช่คนของโลกใบนี้ ง” แล้วจะเป็นหรงตัวจริงได้อย่างไรกันเล่น ทว่าเนื่องจากการเดินทางข้ามโลกที่น่าพิศวง อีกยังได้รับบัตรผ่านชั่วคราวอีกด้วยสถานะของคุณหนูเก้าสกุลโจวเป็นสุดยอดพาสปอร์ตที่ไม่ สามารถซื้อหาได้ด้วยเงิน ในฐานะสายลับ การแฝงตัวและการสับเปลี่ยนเดิมทีก็เป็นเรื่องปกติที่เหมือนกับการทานข้าว ซินเหยาปลอมตัวเป็นคุณหนูเถ้าผู้สูญหายตัวไปได้ อย่างสบายใจไร้กังวล อย่างไรก็ตามการที่หายจากไปเป็นที่สิบบนางไม่มีอะไรที่จะไปใช้พิสูจน์ยืนยันและอธิบายแต่ข้ออ้างแถสีข้างอย่างการสูญเสีย ความทรงจําที่มักจะใช้อยู่เสมอกับการเดินทางข้ามภพก็พอจะใช้การได้ ภายหลังจากที่รู้ความจริงทั้งหมด นางจึงไม่แสทั้งหมดสติอีกต่อไป ขณะอยู่ในสถานการณ์ที่นวดส้อมคนหมู่มาก แสร้งจงใจส่งเสียงพึมพําอยู่ไม่กี่ครั้ง ก็ตื่นขึ้นมา
การฟื้นของนางเห็นได้ชัดว่าทําให้เกิดความชุลมุนในจวนอ๋องโจวมิใช่น้อย นายผู้เฒ่าสกุลโจวโจวเส้าและกลุ่มพี่น้องหญิงชายที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับผู้อาวุโสสกุลโจวเกือบจะทุกคนล้วนมาเยี่ยมเยือนนาง บรรดาคนรับใช้ ปรนนิบัติและดูแลกันอย่างขยันขันแข็ง การเผชิญกับข้อสงสัยของผู้อื่น ความเห็นอกเห็นใจ นางอย่างไรวนแสร้งโง่งม ผู้คนมากมายสนทนาพาที ทักษะด้านภาษาของนางก้าลังก้าวหน้า อย่างรวดเร็วเพียงไม่นานก็สามารถทําการสื่อสารง่ายๆกับผู้คนได้แล้ว ห้องนอนสตรีเล็กๆของนางวุ่นวายอยู่หลายวันจนสงบลงในที่สุด “น้องหญิง เจ้าดูสินี้คืออะไร?”
โจวหยุนถึงประคองตอกพุดซ่อใหญ่เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เขาคือพี่ใหญ่ร่วมสายเลือดของปีหรงลําดับที่สี่ในวงศ์สกุล รับผิด ชอบดูแลจัดการกิจวัตรประจําวันภายในตระกูล มีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยม แต่โชคไม่ดีที่เขาเกิดมาพร้อมอาการป่าพนักๆนไม่อาจร่ําเรียนวรยุทธ์ หลัง จากผ่านช่วงเวลาอันคึกคักไปแล้วเขายังเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยังมาเยี่ยมเยียนซินเหยาทุกวัน ซินเหยากล่าวซระ “หอมดีเจ้าค่ะ” โจวหยุนถึงกล่าว “ทรงเออร์นี้ให้เจ้า หนึ่งเดือนมานี้เจ้าอุตตู้อยู่แต่ในห้องคงจะอึดอัติแย่ ดมกลิ่นดอกไม้หอมคนจะได้มีชีวิตชีวาสักนิด ร่างกายซินเหยาแท้จริงฟื้นตัวนานแล้ว ยามที่ไร้ผู้คนนางยังปิดประตูทําการฝึกฝนความแข็งแกร่งของร่างกายและทักษะการต่อสู้ ถึงแม้จะข้ามโลก มาแล้วแต่นางไม่อาจที่จะละทิ้งทักษะด้านการต่อสู้ ดอกพุดที่เพิ่งจะถูกเดีตมายังกรุ่นไปด้วยกลิ่นอายดิน คลื่นหอมสดชื่นกระจายทําให้คนปลอดโปร่ง ซินเหยาทราบว่าการที่คุณหนูเก้าหวนคืน โจวหยุ นถึงเป็นผู้หนึ่งที่เบิกบานใจมากที่สุด ทว่าเมื่อเห็นเขาขยันขันแข็งดูแสนางอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ ภายในใจของนางจึงรู้สึกละอายอยู่เล็กน้อย “พี่สี่ ข้าชื่อว่าซินเหยา” นางกล่าวเสียงเป็น “โอ้โอ้ขอโทษ เจ้าตพี่สิความจําสั้นเสียจริง เจ้าระหกระเหินภายนอกนานหลายปีเช่นนี้ก็คงเคยชินกับชื่อซินเหยา ข้ายังจะเรียกชื่อในอดีตของเจ้า ได้อย่างไรกัน? ซินเหยา ชื่อนักพราะดีนะ ท่านปู่และท่านพ่อก็กล่าวว่าหลังจากนี้เจ้าสามารถเรียกว่าโจวซินเหยา” โจวหยุนถึงพูดกล่าวมากมายใน สมอึดใจเดียว
