ตอนที่11 สิ่งล่อใจ “โจวซินเหยางั้นหรือ?” ซินเหยาตะลึงงันเล็กน้อย ชื่อนี้ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างเหมาะกับนาง นางเป็นเด็กกําพร้า ตั้งแต่วัยเยาว์ถูกส่งเข้าเรียนในคํายฝึกหัดเพื่อรับการฝึกแบบนรกนางมีเพียงชื่อที่เรียกว่าซินเหยา แต่ไรก็ไม่เคยมีแช่สกุล โจวหยุนถึงเห็นนางสีหน้าเรียบเฉย จึงกล่าวอย่างรู้ความ “ซินเหยา เจ้าพักผ่อนให้ดี พี่สี่ขอตัวลาก่อน รออีกสักสองวันเมื่อร่างกายเจ้าดีขึ้น พี่สี่จะพา เข้าออกไปเที่ยวเล่น” “ออกไปเที่ยวเล่นหรือเจ้าคะ?” ซินเหยามีบางสิ่งล่อใจ นางกลับไม่ได้ต้องการจะออกไปเที่ยวเล่นจริงจัง เพียงแค่สามารถออกไปสัมผัสและเห็นภายนอกด้วยตาของตนเอง อาจค่อยเข้าใจโลกใบนี้มากยิ่ง
ซินเหยากล่าว “พี่สี ที่จริงร่างกายของข้าเกือบจะดีแล้วเจ้าค่ะ” โจวหยุนถึงหัวเราะตอบ “เจ้าอย่าได้รีบร้อนยังพักอีกสักสองวันเกิดเจ้าบอกว่าแต่ก่อนเจ้าอาศัยอยู่ในภูเขาร้าง ผู้คนบางตา ด้านภาษาก็ยังมีอุปสรร คอยู่เล็กน้อย เจ้าวันนี้เจ้าพักผ่อนให้มาก พูดคุยสื่อสารกับผู้คนให้มาก อุปสรรศก็จะหายไปเองถ้าหากเจ้าคิดว่ามีความจําเป็น พี่สี่สามารถเชิญ อาจารย์กลับมาสอนเจ้า”
ซินเหยากล่าวตอน “ขอบใจพี่สี่เจ้าค่ะ นี่คงไม่ต้อง” ความสามารถด้านภาษาของนางสูง โดยทั่วไปไม่มีอุปสรรคทางด้านการสื่อสาร เพียงแต่เพิ่งจะเริ่มจดจํา จํานวนคําศัพท์ก็ค่อนข้างน้อยจึงยังไม่ คุ้นอยู่บ้างก็เท่านั้น โจวหยุนถึงกล่าวยิ้มซื่อๆ “ซินเหยาเด็กโง่! ข้าเป็นพี่ชายเจ้านะ พวกเราสองคนพี่น้องไม่พบพานนานหลายปี แน่นอนว่าพี่สี่จะปฏิบัติกับเจ้าให้ดีเพื่อ ชดเชยกับความยากลําบากหลายปีที่เจ้าได้รับ เจ้ายังมากล่าวขอบใจ ไม่ใช่ว่าเกรงใจเกินไปจนเห็นเป็นคนนอกแล้วหรือ?” ซินเหยากล่าว “ซินเหยาต่อไปจะไม่กล่าวขอบใจแล้วเจ้าค่ะ” โจวหยุนถึงกล่าว “ต้องแบบนี้สิ เหอๆ ในจวนยังมีธุระมากมายที่ต้องวุ่นวาย พี่สี่ไม่รบกวนเจ้าพักผ่อนแล้ว เจ้าพักให้สบายสักสองวันเกิด พันสองวัน ไปเมื่อไหร่เจ้าก็จะวุ่นแล้วล่ะ” ซินเหยาถาม “วุ่นวายอะไรกันหรือเจ้าตะ” โจวหยุนถึงยิ้มลึกลับตอบ “ความลับ! เมื่อถึงเวลาเจ้าก็จะรู้ได้เอง เจ้าฉลาดเฉลียวเช่นนี้ แน่นอนวิธีๆ ที่สี่ไปก่อนอีกสองวันจะมาเยี่ยมเจ้าใหม่” โจวหยุนถึงเพิ่งเดินถึงธรณีประตูกชนเข้ากับนายหญิงเชียวที่กําลังมา
นายหญิงเชียวเป็นอนุภรรยาของโจรเส้ฉี ถึงแม้ว่านางจะถูกแต่งตั้งเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมายในภายหลังจากที่นายหญิงหมันตายไป แต่ เนื่องจากถือกําเนิดขึ้นในตระกูลชาวนาที่ยากจนฐานะตอยตัว ทําให้เมื่อขึ้นเป็นภรรยาเอกก็ยังคงไร้สถานะในจวนอง ไม่อาจได้รับความเคารพจาก ผู้โต โดยปกติทั่วไปกระทั้งยังต้องทํางานของคนรับใช้ “นายหญิงเซียวสบายดี” โจวหยุนถึงเป็นฝ่ายเข้าทักทาย เขาคือหนึ่งเดียวในจวนที่ไม่ดูถูกชาติกําเนิตต่ําต้อยของนายหญิงเชียว “คาราวะคุณซายสี่” นายหญิงหมิ่นถึงแม้ว่าสถานะจะเป็นแม่เลี้ยง แต่ไม่ว่าอย่างไรสถานะโจวหยุนถึงก็เป็นนาย นางเป็นบ่าว นางย่อมต้องให้การคํานับแก่โจวหยุนถึง “นายหญิงมาเยี่ยมซินเหยาอีกแล้วหรือ?”
“นายหญิงช่างมีน้ําใจ หลายวันนี้ข้ายุ่งจนเกรงว่าไม่สามารถจะว่างได้รบกวนนายหญิงดูแลซินเหยาให้มาก นางยังไม่ทันได้ปรับตัวเข้ากับสภาพ แวดล้อมที่นี่”
“เจ้าค่ะ คุณชายสี่”
โจวหยุนถึงมอบหมายงานหายประเทศจึงเร่งรีนจากไป นายหญิงเซียวเป็นสตรีที่มีตใจที่และซื่อสัตย์คนหนึ่ง อายสี่สิบปีก็มักจะเป็นหญิงแต้หน้าเหสีองในวัยนี้ ทว่านางกลับรักษารูปลักษณ์ได้สองสามส่วน คิดดูแล้วในวัยนี้นับเป็นหญิงงามคนหนึ่ง (หญิงแก่หน้าเหลืองเป็นคําด่าที่หมายถึงผู้หญิงที่ไม่น่าสนใจ หรือแก่แล้วไม่สวยแล้ว) “คุณหนู” นายหญิงเชียวเดินเข้ามา “นายหญิงเชียวนั่งตามสบาย อยู่กับข้าที่นี้ไม่ต้องมาอติมีหรอก” ซินเหยาเรียกนายหญิงตามโจรทอนถึงยากที่นางจะทําความเข้าใจยิ่ง เหตุใดที่โลกใบนี้ยามแม่เลี้ยงหมดของภรรยาเก่าแล้วยังต้องคํานับ? “เจ้าค่ะ คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ หลายวันนี้ความอยากอาหารไม่ค่อยดีใช่หรือไม่? ข้าเห็นว่ากับข้าวที่ห้องครัวส่งมาให้คุณหนูล้วนไม่แตะ ต้อง
