ตอนที่ 26
“อร่อยมากค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นให้แม่บ้านปอกเพิ่มอีกหน่อยนะ”ฐิติ พรพูดจบก็เรียกแม่บ้านลำมุงให้เอามาเพิ่ม
ปาณีมองไปยังจานผลไม้แล้วพูดว่า”พวกเธอไม่ กินหรอ?”
มีเธอเพียงคนเดียวที่กำลังกินอยู่
“หนูกินสิ”ฐิติพรพูด”หนูชอบก็กินเยอะๆหน่อยนะ”
เวทัสไม่ค่อยชอบกินผลไม้สำหรับติรยาฐิติพรไม่ อยากสนใจมากนักสำหรับเธอแล้วติรยาและเวทัสอายุยัง น้อยทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันไหมนั้นยังไวเกินที่จะพูด เรื่องนี้
ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้เรื่องที่เวทัสรังแกปาณีฐิติ พรยังโกรธอยู่เลย
แต่เดิมก็จะลืมเรื่องนี้ไปแล้วแต่ตอนนี้ปาณีปรากฏ อยู่ตรงหน้าทำให้เธอนึกขึ้นมาได้อีก
เพราะฉะนั้นเธอไม่อยากสนใจเวทัสและแฟนของ
เขามากเท่าไหร่
ติรยาที่นั่งอยู่ข้างๆแทบไม่อยากจะเชื่อวันนี้เธอมา ที่นี่เป็นครั้งแรกแท้ๆคิดไม่ถึงเลยว่าคุณยายของเวทัสจะ ไม่สนใจเธอเลยความสนใจทั้งหมดของเธอตกอยู่บนตัวปาณี
หลังจากกินผลไม้ไปจนพอแล้วปาณีก็พูดขึ้น ว่า”หนูเอาไปให้คุณอากินหน่อยดีกว่า”
“ดีเลยเอาไปสิ”ปาณีสามารถคิดถึงธามนิธิอยู่ ตลอดเวลาทำให้ฐิติพรตื้นตันใจมาก
เธอคาดหวังกับธามนิธิไม่สูงจะหาภรรยาสักคนก็ ขอแค่เป็นคนที่เป็นห่วงเขาอยู่ตลอดเวลาก็พอ
หลังจากที่ปาณีเดินไปแล้วฐิติพรค่อยหันไปทาง ติรยาแล้วพูดว่า “กินสิจ๊ะ”
ใครจะยังมีอารมณ์มากินของเหลือจากปาณี?
ติรยายิ้มตอบว่า”ไม่แล้วค่ะ”
ฐิติพรก็ไม่ได้สนใจพวกเขาไปทำงานของตัวเอง
ต่อ
ติรยาทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้วจึงถามเวทัสว่า “เมื่อ ก่อนปาณีเคยมาที่นี่หรอ?”
“เคยมา”
“ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่อง?”ตอนที่ปาณีคบกับเวทัส ไม่ว่าเรื่องอะไรเธอก็จะเล่าให้ฟังทั้งหมด
ถ้าหากปาณีเคยมาที่บ้านของเวทัสเป็นไปไม่
ได้ที่จะไม่บอกเธอ
นอกจากว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นหลังทั้งสองคนเลิก
กัน…
เวทัสมองตรยาอย่างเบื่อหน่าย”พวกเธอเป็น เพื่อนกันไม่ใช่หรอ?เธอมาถามฉันทำไม?”
เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าปาณีไปคบกับน้าชาย
ของเขาได้ยังไง! ติรยาเหมือนโดนตบหน้าเรื่องที่เธอกับปาณี
แตกคอกันเธอไม่กล้าที่จะบอกให้เวทัสรู้เวทัสเลยคิดว่า
ทั้งสองคนยังเป็นเพื่อนกันอยู่
แต่ในความเป็นจริงหลังจากที่รู้ธาตุแท้ของติรยา แล้วปาณีลบติรยาออกจากผู้ติดต่อในน์ด้วยซ้ำ
จันวิภาอยู่ในห้องของธามนิธิ”นายจะไม่ให้หมอดู อาการหน่อยหรอ?ที่แม่หาหมอคนนี้มาให้นายเพราะเป็น หมอเฉพาะทางที่รักษาจุดนั้นเลยนะเธอลองคิดดูถ้าไม่ ทำเพื่อปาณีก็น่าจะทำเพื่อตัวเองหน่อยนะนี่เป็นเรื่อง ใหญ่ของชีวิตเชียวนะ”
ธามนิธิจ้องหน้าจันวิภาแววตาดูซับซ้อนมาก
จันวิภาพูดว่า”นายจ้องหน้าฉันทำไม?ที่ฉันทำไป ก็เพราะหวังดีกับนายนะ!นายไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่เป็นห่วง นายมากแค่ไหนนายเองก็ห้ามท้อใช่ไหม?”
“ออกไป”ในที่สุดธามนิธิก็พูดสองคำนี้ออกไป อย่างเย็นชา
“ธามนิธิ!”จันวิภาอยากเกลี้ยกล่อมเขาต่อ”นาย ต้องหัดมองเรื่องนี้ในแง่ดีถ้านายไม่กล้าเผชิญหน้ากับมันนายก็จะไม่มีวันดีขึ้นรู้ไหม?ทำไมนลินถึงจากไปก็ เพราะว่าเธอรู้ว่านายทำไม่ได้ไง!ตอนนี้ปาณียังไม่รู้ถ้า เธอรู้แล้ว….”
“จะไปหรือไม่ไป?”ธามนิธิมองเธออย่างจริงจังจัน วิภาอึ้งไปสักพักเพราะถึงอย่างไรเธอก็ยังกลัวเขาเล็ก น้อยพูดว่า”ช่างเถอะฉันไปก็ได้!”
เห้อเธอพูดไปตั้งครึ่งวันก็ไม่เห็นว่าธามนิธิจะฟัง ก็ใช่ผู้ชายนะจะมีสักกี่คนที่ยอมรับได้ว่าตัวเอง ไม่มีน้ำยา
จันวิภาเดินออกมาจากห้องก็เจอกับปาณีพอดี ปาณีถือจานผลไม้ไว้ทักทายกับจันวิภาว่า”พี่คะ”
