ตอนที่ 776
ปาณีมองดูโทรศัพท์ ในรายชื่อของโทรศัพท์ที่เขาบันทึกให้เธอคือคุณy
เธอคิดอยู่เสมอว่า เขาเป็นคนที่ไม่เหมือนใครในโลกนี้ และเป็นของเธอเพียงคนเดียว
ตอนนี้เธอเริ่มสงสัยกับความคิดนี้แล้ว
เขาที่ดูสูงส่งขนาดนั้น จะเป็นของเธอได้จริงๆหรอ?
ปาณีเหม่อลอยสักพัก พอดึงสติกลับมาได้ สายก็หลุดไปแล้ว
อีกสักพัก เธอก็เหม่อลอยอีก ส่วนธามนิธิก็โทรมาหาอีกครั้ง
ปาณีลุกขึ้น และเดินไปรับสายข้างนอก
เธอไม่รีบร้อนพูด แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของธามนิธิดังขึ้น “อามาถึงที่กินข้าวของพวกหนูแล้ว แล้วพวกหนูอยู่ไหนกันล่ะ?”
เขาก็เพิ่งรู้หลังจากยุ่งเสร็จว่า ปาณีก็มากินข้าวที่นี้ด้วย
เมื่อปาณีฟังน้ำเสียงที่มั่นคงของเขา ในใจก็พยายามอดกลั้นความขุนเคือง แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกหนูกินข้าวเสร็จแล้ว ตอนนี้ร้องเพลงกับเพื่อนของติรวิทย์อยู่ อากลับไปก่อนเถอะ!”
”อยู่ที่ไหน เดี่ยวอาไปรับ?” ถึงติรวิทย์จะเป็นเพื่อน แต่ก็เป็นเพื่อนต่างเพศ ดังนั้นธามนิธิเลยไม่ค่อยวางใจ
ปาณีก็ไม่รู้ว่าตัวเองเอาความโกรธมาจากไหน อาจจะเป็นเพราะนึกถึงเรื่องติรยา และเรื่องของวันนี้…
น้ำเสียงดูหนักแน่น “ไม่ต้องค่ะ อายุ่งขนาดนั้นก็กลับไปก่อนเถอะ หนูกลับเองได้ค่ะ”
ธามนิธิสะดุ้งตกใจ และคิดว่านี้คงเป็นความโกรธที่สั่งสมและอัดอั้นอยู่ในใจมากนาน “เดี่ยวอาไปรับหนูดีกว่า! ขอโทษด้วย วันนี้ยุ่งจริงๆ หนูส่งพิกัดที่อยู่มาให้หน่อย”
”ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ” ปาณียิ้มอย่างประชด และพูดว่า : “ถ้าอายุ่งขนาดนั้นก็รีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนั้นเถอะค่ะ! ต่อไปอาไม่ต้องมายุ่งกับหนู”
พูดจบ เธอก็วางสายเลยทันที
ปาณียืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน และส่องโทรศัพท์ดูตัวเอง เพราะกลัวว่าจะร้องไห้
เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันหนึ่งที่ตัวเองจะโมโหอา อารมณ์ชั่ววูบคือปีศาจ เธอเองก็ทราบดี ดังนั้นเลยกลัวว่าความรู้สึกของตัวเองจะทำร้ายคนที่รักได้เสมอ แต่วันนี้เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
ที่จริงเธอไม่เคยแสดงออกมาว่าตัวเองต้องการอะไร เธอมีอารมณ์รู้สึกอะไร ไม่พอใจอะไร และอยากจะอยู่เป็นใคร
แต่เพราะเธอกลัวเสียเขาไป ดังนั้นเธอเลยมักจะทำตัวเป็นคนไร้เดียงสา ไม่เคยรับรู้เรื่องงาน ไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายเรื่องข้างนอก เขาพูดอะไรก็เชื่อฟังทุกอย่าง
แต่นี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่เสียใจ แต่เสียใจแบบไม่เจ็บเท่านั้นเอง
เขาหลอกอย่างกับเธอเป็นเด็ก และคงจะไม่เคยคำนึงด้วยว่าเธอจะเสียใจบ้างหรือเปล่า?
แต่ตอนนี้เธอโมโหใส่เขา เขาคงจะไม่มาสนใจเธออีกแล้ว ใช่ไหม?
ปาณีเพิ่งรู้ว่าตัวเองขี้ขลาด เห็นได้ชัดว่าเขาทำผิด แต่เธอก็ยังกลัวจะเสียเขาไปอีก
ไม่เพียงกลัวว่าจะเสียเขาไป แต่เธอยังกลัวว่าตัวเองจะขาดใจตายด้วย…
ตอนแรกที่หย่ากับเขา ก็เพราะกลัวตัวเองจะสูญเสียเขาไป
หากรู้ว่าเป็นแบบนี้ หย่าขาดเลยดีกว่า ทำไหมเธอต้องกลับมาอยู่ข้างเขาด้วย ทำไหมต้องคอยซ้ำเติมบาดแผลให้ตัวเองด้วย
-
”ปาณี” เมื่อติรวิทย์เห็นปาณีหายไปนาน ก็เดินออกจากห้อง และเห็นเธอนั่งยองอยู่ “คุณไม่เป็นอะไร ใช่ไหม? ไม่สบายตรงไหนไหม?”
เมื่อกี้ยังดูดีอยู่เลย!
ปาณีไม่อยากให้ใครมาเห็นมุมอ่อนแอของตัวเอง เลยฝืนยืนขึ้น และพูดว่า “ไม่เป็นอะไรค่ะ”
ติรวิทย์ถามขึ้นว่า : “พลอยล่ะ?”
”…” ปาณีหันหน้ามามองติรวิทย์ “เธอไม่ได้อยู่ข้างในหรอกหรอ?”
”เธออกมาพร้อมคุณนะ” ติรวิทย์พูดขึ้น : “ผมนึกว่าพวกคุณสองคนอยู่ด้วยกันซะอีก”
คำพูดของติรวิทย์ทำให้หัวสมองของปาณีแทบจะระเบิด คิดไม่ถึงว่าตอนที่ตัวเองไม่อยู่จะทำพลอยหายตัวไปได้?”
ตอนที่ 777
”เธอหายไปไหนแล้วล่ะ?” ปาณีพูดต่อว่า : “รีบออกตามหากันเถอะ! เพราะหากเธอหายตัวไปจริงๆ จะทำไงดี?”
อีกอย่างพลอยก็เป็นคนจากคนใกล้ตัวไปไม่ได้ด้วย
เมื่อติรวิทย์ฟังจบก็เผยใบหน้ากังวลขึ้น และคิดว่าถ้าพลอยหายตัวไป ประธานทัดธนต้องฆ่าคนแน่ เลยรีบพูดกับปาณีว่า : “ไป รีบไปหากัน”
เมื่อถามพนักงานเฝ้าประตู ก็มีคนบอกว่าเธอออกไปแล้ว
ถ้าหากบอกว่า เธอยังอยู่ในคาราโอเกะยังพอหาเจอได้อยู่…
แต่เธอออกไปแล้ว บรรลัยแล้ว
บนถนนมีรถเยอะมาก ฝูงชนก็เยอะแยะ
ปาณีคิดมากไม่ได้แล้ว เธอรีบออกไปตามหา ส่วนติรวิทย์ก็เรียกเพื่อนให้ช่วยออกตามหาพลอยเหมือนกัน
ผลปรากฏว่า ทุกคนหาแล้วเกือบสองชั่วโมงกว่า แต่ไม่พบแม้แต่เงาเธอเลย
ปาณีเดินอยู่บนถนนคนเดียว ถึงแม้จะเป็นตอนกลางคืน แต่ตอนกลางคืนของเมืองสิงห์ข้างนอกยังถือว่าร้อนอยู่
เธอวิ่งจนเหงื่อท่วมตัว ร่างกายก็เดินโซซัดโซเซ จู่ๆความรู้สึกรีบร้อนใจก็ทะลักออกมา
เธอยืนอยู่ข้างริมแม่น้ำ และมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองสิงห์ จู่ๆเธอก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมา
แต่เธอก็พยายามหักห้ามใจไม่ให้ร้องไห้ และโทรศัพท์หาติรวิทย์ “คุณหาเจอหรือยัง?”
”ยังเลย” ติรวิทย์พูดว่า : “ผมให้เพื่อนช่วยกันออกตามหาเธอแล้ว แต่น่าเสียดายยังหาไม่เจอ คงไม่ใช่ว่ามีคนเห็นเธอน่ารัก เลยหลอกพาเธอหนีไปนะ?”
พลอยน่ารักจริงๆ ถ้าออกมาจริงๆก็อาจจะมีโอกาสเจอคนเลวได้
ปาณีขมวดคิ้ว เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ เธอก็ส่ายหน้า “ไม่หรอก พวกเรารีบโทรศัพท์หาประธานทัดธนดีกว่า!”
”โทรหาเขา คงตายอย่างอนาถแน่” ติรวิทย์พูดว่า : “คุณไม่รู้หรอว่าเขารักพลอยหัวแก้วหัวแหวนของเขามากขนาดไหน ผมได้ให้เพื่อนผมช่วยตามหาแล้ว อย่าใจร้อนไป ต้องหาตัวเจอแน่”
”ยังไงก็ต้องบอกเขา!” เพราะเธอคือภรรยาของทัดธน
ต่อให้ถูกดุด่า ปาณีก็พอจะทนรับได้ เพราะเธอดูแลพลอยได้ไม่ดีเอง ดังนั้นนี้เป็นสิ่งที่เธอสมควรจะได้รับ
ถ้าหากมีทัดธนช่วยหาด้วย ความเป็นไปได้ที่จะตามหาพบก็จะสูงขึ้น
และถ้าหากปกปิดไป ไม่แน่อาจจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นก็ได้
หลังจากติรวิทย์วางสาย ปาณีถือโทรศัพท์เตรียมจะโทรหาทัดธน จู่ๆสายของธามนิธิก็โทรเข้ามาพอดี
เธอรับสาย และได้ยินเสียงโทนต่ำของเขา “หนูจะกลับมาเมื่อไหร่?”
ตอนนี้ก็เป็นเวลาสี่สิบกว่าแล้ว
ตอนที่โทรหาเธอครั้งก่อนก็เป็นเวลาจะเข้าสองทุ่มแล้ว ตอนนี้ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว
ปาณีนึกว่าเขาจะไม่คุยกับตัวเองแล้ว เมื่อได้ยินเสียงของเขา เธอก็พูดด้วยเสียงแหบว่า : “ฉันมีธุระด่วน”
”ธุระด่วนอะไรสำคัญขนาดนั้น?” ข้างโทรศัพท์ได้ยินเสียงเคร่งขรึมของเขาดังขึ้น แต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความขอร้องว่า “กลับมาพวกเราค่อยมาคุยกันนะ ได้ไหม?”
เมื่อเธอรับโทรศัพท์ ธามนิธิก็รู้เลยว่า เธอยังโกรธอยู่
ตอนแรกว่าจะให้เวลาเธอสงบสติอารมณ์ก่อน เธอคงกลับมาเองได้ แต่ตอนนี้เวลาไหนแล้ว แต่ก็ไม่พบเธอสักที
เขาทราบดีว่าวันนี้ยุ่งมากจริงๆ เลยไม่ได้รับเธอตามเวลา เลยทำให้เธอเสียใจ
เขาเองก็รู้สึกละอายใจ
แต่ดึกขนาดนี้ เธอน่าจะกลับแล้ว ใช่ไหม?
เธอคงไม่อยู่ติดตัวกับติรวิทย์ตลอดจนไม่กลับบ้านหรอก ใช่ไหม?
“……”
ปาณีไมพูดอะไร เสียงอ่อนโยนของธามนิธิดังขึ้น “ที่รัก สาผิดเอง หนูอย่าทำตัวไม่สนใจอาแบบนี้สิ มีเรื่องอะไรกลับมาคุยกันก่อน ได้ไหม?”
เธอยังอายุน้อย เขากลัวว่าหลังจากเธอเสียใจ เธอจะทำเรื่องโง่เขลาและโดนคนอื่นหลอก
ตอนที่ 778
เขาคิดตลอดคืนจนไม่รู้ว่าในใจกังวลใจมากขนาดไหนแล้ว
ไม่ว่าเธอจะโมโหขนาดไหน ขอแค่ให้เธอกลับมาก็ถือว่าดีแล้ว
ไม่นาน ปาณีก็บอกว่า : “พลอยหายตัวไปแล้ว”
“……”
หลังจากผ่านไปสิบห้านาที ธามนิธิก็ขับรถออกมา
ที่นี้อยู่ห่างจากที่พวกเขาอยู่ไม่ถือว่าไกลมาก
เขาลงจากรถยนต์ก็เห็นปาณีที่ยืนรอเขาอยู่ที่เดิม เพราะอากาศร้อน เธอเลยมีเหงื่อไหลท่วมตัว เลยรู้ว่าเธอน่าจะรอนานมากแล้ว
เขาเดินเข้ามา “ไม่เป็นไร ใช่ไหม”
ใบหน้าที่หล่อเหลาไม่เห็นสีหน้ารำคาญ โมโหเลย แต่เป็นสีหน้าที่เป็นห่วงเป็นใย
ปาณีคิดอยู่ในใจวันนี้ทะเลาะกันชัดๆ แถมยังดุด่าเขาด้วย แต่ทำไหมเขาถึงพูดแบบนี้กับเธอ
ในใจของเธอเหมือนกับถูกกั้นไว้ เลยพูดอะไรไม่ออก
เมื่อธามนิธิเห็นเธอตัวเปียกโชกก็ไม่สนใจตัวเอง และเขาก็กอดเธอไว้ในอ้อมอก
เขาเพิ่งลงจากรถ ดังนั้นบนเสื้อเชิ้ตของเขาเลยมีความรู้สึกเย็นหน่อยๆอยู่ และมากระทบบนใบหน้าอุ่นๆของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเย็นสบาย
ปาณีผลักเขาออก และพูดว่า : “สกปรก”
ทั้งตัวมีแต่เหงื่อ เลยกลัวจะไปเปื้อนตัวเขา
ธามนิธิไม่ได้รังเกียจเขาเลย แต่ขอโทษเธอว่า “อาผิดไปแล้ว อย่าโกรธอาเลยนะ นะ?”
ปาณีไม่ได้รีบยกโทษ “อาปล่อยหนูออกก่อน”
ตอนนี้ยังหาตัวพลอยไม่พบ ในใจของปาณีกังวลแต่เรื่องนี้
ธามนิธิรู้ดีว่าเธอร้อนใจ เลยปล่อยเธอออก และพูดว่า “ขึ้นรถก่อน”
ข้างนอกร้อนอย่างนี้ก็ไม่รู้ว่าเธอจะทนได้ยังไง
ประเด็นคือ เกิดเรื่องแล้วไม่บอกเขา และต้องให้เขาโทรมาก่อนด้วย
เมื่อธามนิธิเห็นปาณีแบบนี้ ก็เกิดความรู้สึกปวดร้าวหัวใจขึ้นมา
เด็กน้อยที่น่ารักของเขาโกรธเขาจริงๆ
ปาณีกับธามนิธขึ้นรถ ด้วยอากาศในรถทำให้เธอรู้สึกเย็นสบายไม่น้อย
ธามนิธิหยิบผ้าเย็นขึ้น และช่วยเธอเช็ดหน้า “ต้องการตามหาคน แต่ไปคนเดียว แล้วจะหาคนเจอได้ยังไง? หนูน่าจะบอกอาให้เร็วกว่านี้”
เห็นเธอแบบนี้ก็รู้เลยว่าเธอวิ่งอยู่ข้างนอกมานานแล้ว
ปาณีก้มหน้า และรับผ้าเย็นที่อยู่ในมือของเขา “หนูทำเองค่ะ”
ธามนิธิมองเธอแวบหนึ่ง และเผยแววตาเหนื่อยใจ ปกติเธอเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย แต่พอเห็นเธอโมโหใส่ตัวเอง เขาก็รู้ว่าเธอโกรธจริงๆ และรู้สึกเอ็นดู
เขานั่งด้านข้าง และพูดว่า : “เรื่องพลอย อาได้ให้ไวยาตย์ออกตามหาแล้ว ถ้าหาพบเขาจะส่งข่าวให้ หนูไม่ต้องกังวลไป เธอคงไม่เกิดเรื่องอะไรหรอก”
”เป็นเพราะฉันทำให้เธอหายไป” ปาณีพูดต่อว่า : “ถ้าหากเธอเกิดเรื่อง ประธานทัดธนต้องเกลียดเธอแน่ๆ”
อีกอย่าง คนของบ้านผอบทิพย์ต้องถลกหนังเธอแน่
ธามนิธิลูบหัวของเธอ “มีอาทั้งคน อย่ากลัว”
”…” ปาณีอดใจไม่ไหวที่จะมองเขา ดวงตาของเธอเกิดข้อสงสัย “หนูพูดกับอาแบบนั้นแล้ว แล้วอาจะมาหาหนูทำไหมอีก?”
ตอนนั้นที่เธอพูดกับเขาในโทรศัพท์ ที่จริงเธอรู้สึกเสียใจภายหลังมาก
พอเธอนึกถึงตัวเองกับธามนิธิต้องแบ่งแยกกัน และจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไปอีก เธอก็รู้สึกเสียใจอยากตาย
ธามนิธินิ่งเงียบสักพัก ก่อนจะยื่นมืออกมา จับมือเธอไว้ “วันนี้อายุ่งจริงๆ ตอนแรกว่าจะรีบกลับเร็วๆหน่อย แต่พบว่าตัวเองเข้าใจผิดเรื่องงาน หนูเลยโกรธอาเรื่องนี้หรอ?”
”ยุ่งมากขนาดนั้น อายังมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วยอีกหรอ? อาคิดว่าหนูไม่เห็นหรอ?”
เธอเห็นแล้วว่า เขากับผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้วยกัน
แต่ก็ยังกลับโกหกเธอ
ธามนิธิมองปาณีที่มีสีหน้าน้อยใจ และเบ้าตาก็มีน้ำตาซึม เขาเลยพูดกับเธอว่า “หนูเห็นหมดแล้วหรอ?
ตอนที่779
“ใช่น่ะสิ! คุณคิดไม่ถึงหล่ะสิ!”ปาณีเอ่ย “ฉันส่งที่อยู่ไปให้คุณ คุณก็ไม่แม้แต่จะดูมัน คุณไม่เคยจะใส่ใจมันเลย หรือเป็นเพราะคุณไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา! ”
เธอทั้งเสียใจทั้งโมโห ท่าทางเดือดปุดๆ ทำเอาธามนิธิจนปัญญาขึ้นมาอยู่บ้าง
ในเวลานั้นเอง ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทันที เป็นไวยาตย์ที่โทรเข้ามา
ธามนิธิรับโทรศัพท์ “ไวยาตย์”
ได้ยินว่าเป็นไวยาตย์ที่โทรมา ปาณีก็ตั้งใจฟังขึ้นมาเป็นพิเศษ และจับตามองไปที่ธามนิธิอย่างไม่คลาดสายตา
เธอได้ยินเสียของไวยาตย์ดังออกมาจากสายอย่างเลือนราง “คุณธามนิธิ พลอยกลับบ้านมาแล้วครับ”
“…….”ได้ยินถึงตรงนี้ ปาณีก็รู้สึกว่าตนเองแตกตื่นจนเกินเหตุ ทันใดนั้นความตึงเครียดที่มีอยู่ก็พลันคลายลงมาทันใด
ธามนิธิยังไม่ทันได้วางสาย เสียงโทรศัพท์ของปาณีก็ดังขึ้น เป็นทัดธนที่โทรมา พอเธอมองเห็นว่าเป็นเขา ปาณีรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เป็นเพราะเรื่องของธามนิธิในวันนี้ทำให้เธอวอกแวกไป ดังนั้นเธอจึงรู้สึกผิดต่อพลอยอย่างยิ่ง อีกทั้งยังรู้สึกผิดต่อความเชื่อใจของทัดธนอีกด้วย
เธอรับสาย “คุณทัดธน”
ทัดธนได้ยินเสียงอันอุดอู้ของเธอ เขาที่เพิ่งจะติดต่อกับไวยาตย์เสร็จไปก็เข้าใจว่าเธอนั้นเป็นกังวลมากแค่ไหน จึงเอ่ย “พลอยกลับมาแล้ว ผมเคยสอนเธอมาก่อนว่าต้องกลับบ้านยังไง เธอเรียกรถกลับมาด้วยตนเอง ขอโทษด้วยนะครับที่ผมไม่ได้บอกคุณสักหน่อย”
พลอยไม่มีทางคิดมากขนาดนั้น เธอเพียงแค่วันนี้ทั้งวันไม่ได้เจอทัดธนจึงคิดถึงเขา ก็เลยเรียกรถกลับมาเพื่อรอเจอเขา
ผลลัพธ์คือทำเอาปาณีและตรีวิทย์นั้นลนลานจนแทบแย่ เกรงว่าจะทำเธอหายไป
ในสาย พลอยพูดขึ้นมากับทัดธนเข้าพอดี “สามี กอดหน่อย”
พวกเขาใกล้จะเข้านอนแล้ว แต่ถูกสายของไวยาตย์ฉะเข้าให้เสียก่อน ทัดธนจึงเพิ่งจะรู้เรื่องนี้ขึ้นมา
ดังนั้นเขาจึงรีบโทรหาปาณี เกรงว่าเธอจะเป็นกังวล
ปาณีได้ยินเสียงของพลอย จึงวางใจลงมา “เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ ฉันกลัวว่าเธอจะเกิดเรื่องเข้าจริงๆ”
“ไม่มีอะไรแล้ว วันนี้รีบพักผ่อนเถอะ” ทัดธนเอ่ย “ผมควรจะโทรบอกคุณให้เร็วกว่านี้หน่อย”
เขารู้สึกผิดอย่างยิ่ง
หลังจากวางสาย พลอยก็รีบพุ่งเข้ามาหาเขาก่อนจะกอดเขาเอาไว้ “สามี”
เป็นเด็กดีอย่างยิ่ง
ทัดธนกอดเธอนอนลงไปและเอ่ย “วันนี้เธอแอบหนีกลับมาก่อนหรือ?”
“ปาณีกำลังคุยโทรศัพท์ ฉันคิดถึงคุณ”พลอยจ้องมองเขาอย่างใสซื่อ
เธอนั้นออกจะโง่งมอยู่หน่อยๆ คิดอะไรก็ทำอย่างนั้น ไม่ได้คิดไปมากมายอะไร
เธอในตอนนี้ ความคิดความอ่านไม่ต่างจากเด็กน้อยเท่าไหร่
ทัดธนกอดเธอเอาไว้ “ครั้งหน้าเวลาจะกลับ ต้องบอกคนอื่นๆให้รู้สักหน่อย แล้วก็ยังมีอีก ทางที่ดีเธอไม่ควรไปไหนมาไหนมั่วซั่วคนเดียวถึงจะดีที่สุด ถ้าหากเธอวิ่งไปเจอคนไม่ดีเข้าจะทำยังไง?”
เขายังคงไม่วางใจเรื่องเธอเท่าไหร่
พลอยที่ถูกเขาสั่งสอนอยู่ เธอจ้องมองเขาด้วยความใส่ซื่อ ในตอนที่เขากำลังเอ่ยพูด เธอเงยหน้าขึ้นและประทับลงบนริมฝีปากล่างของเขา จูบเพียงครั้งเดียว ทำเอาทัดธนที่กำลังเอ่ยสอนเธออยู่หยุดลงในทันใด
ทัดธนมองดูภรรยาตัวน้อยของเขา จิตใจนึกอยากจะทำอะไรกับเธอสักหน่อย แต่ก็รู้สึกว่าออกจะไม่ค่อยดีนัก
พลอยเอ่ยถามอย่างใสซื่อ “ฉันได้ยินพวกเขาพูดว่า ถ้านอนด้วยกันจะมีเจ้าตัวน้อย สามี ฉันกำลังมีเจ้าตัวน้อยอยู่รึเปล่าคะ?”
“…….”ทัดธนคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ “เธอไปฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้มาจากใครกัน?”
พวกเขายังไปไม่ถึงขั้นนั้น จะไปมีลูกได้ยังไง?
ที่สำคัญคือเขารู้สึกว่าเธอนี่แหละคือเจ้าตัวน้อย เดินทีเขาไม่เคยคิดไปถึงเรื่องที่ว่า วันหนึ่ง เธอจะมีลูกให้เขา
คิดถึงตรงนี้ จู่ๆทัดธนก็รู้สึกได้ถึงร่างกายของตนเองที่มีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา
ตอนที่ 780
พลอยเป็นภรรยาของเขาแล้ว เขาควรจะทำอะไรแบบนั้นกับเธอใช่ไหม?
ตอนนี้ความคิดของเธอไม่ต่างจากเด็กน้อย ทำให้เขารู้สึกเหมือนตนกำลังละเมิดผู้เยาว์อยู่ จึงไม่กล้าที่จะมีความคิดในด้านพวกนั้นขึ้นมาเลยสักนิด
แต่ตอนนี้พอมาคิดๆดู ต่อให้เธอเป็นยังไงก็ตาม เธอก็คือผู้หญิงอายุยี่สิบกว่าที่เป็นหญิงสาวอย่างเต็มตัว
พลอยยังคงไม่รู้ว่าทัดธนคิดอะไรอยู่ เธอจึงมองเขาอย่างคาดหวัง “เป็นจันทร์ทราที่พูดกับฉัน”
จันทร์ทราคือคนใช้ในบ้านของพวกเขา ที่มีหน้าที่ดูแลพลอยโดยเฉพาะ
ทัดธนเอ่ย “ไม่มีทางมีเจ้าตัวน้อยแน่”
“ไม่มีหรือคะ?”พลอยมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง
ทัดธนก้มหน้าลงและประทับจูบลงที่ปากของเธอ “แบบนี้ถึงจะมี”
เขารู้สึกว่าตนเองสมควรที่จะสอนเธอเรื่องพวกนี้ได้แล้ว
-
กลางดึก ธามนิธิจอดรถในลานจอดรถชั้นใต้ดิน ในขณะที่ปาณีเปิดประตูและตามเขาลงมาจากรถ
เธอวิ่งวุ่นไปทั้งคืน ตอนนี้เธอสามารถอธิบายได้เพียงแค่คำว่าทุลักทุเล
เธอตามธามนิธิเข้าไปในลิฟต์ ไม่ได้เอ่ยพูดอะไร ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปให้ตรีวิทย์ “พลอยกลับไปบ้านแล้ว”
หาตัวพลอยพบแล้ว เธอจึงต้องบอกตรีวิทย์สักหน่อย
ตรีวิทย์และเพื่อนของเขาก็เหมือนกันเธอที่เอาแต่ตามหาอยู่เช่นกัน
ตรีวิทย์เอ่ย “จริงหรือ? งั้นคุณอยู่ที่ไหน? ให้ผมไปรับคุณไหม?”
“ไม่ต้อง ฉันกลับถึงบ้านแล้ว”ปาณีเอ่ย “วันนี้ลำบากแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ”
“คุณต่างหาก”ตรีวิทย์คิดถึงเรื่องที่เธอแอบหลบไปร้องไห้อยู่คนเดียวที่นั่นขึ้นมา “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? วันนี้ผมรู้สึกว่าท่าทีของคุณดูไม่ค่อยดีเลย”
“ไม่เป็นไร”ปาณีก้มหน้าลง พอนึกถึงเรื่องของตนเองกับธามนิธิขึ้นมา คิ้วของเธอก็ขมวดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
ตรีวิทย์เอ่ย “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมค่อยโทรหาคุณอีกครั้ง ราตรีสวัสดิ์”
เขากับปาณีทำงานคล้ายๆกัน ไม่ต้องเข้าชั้นเรียนตามเวลาปกติ จึงมีเวลาว่างมากมาย และสามารถอยู่เล่นเป็นเพื่อนกับปาณีได้ทุกวัน
ธามนิธิยืนอยู่ด้านข้าง ตัวของเขาสูงอย่างยิ่ง ทำให้ได้ยินบทสนทนาระหว่างปาณีกับตรีวิทย์ได้อย่างชัดเจนพอดี
สีตาของเขาเข้มขึ้นมาทันใด
นี่เธอตั้งใจเล่นหูเล่นตากับคนอื่นต่อหน้าเขาหรือยังไง?
ทั้งคู่ไปถึงชั้นยี่สิบหกและออกมาจากลิฟต์ ธามนิธินั้นเดินนำอยู่ด้านหน้าและเข้าไปเปิดประตู เขาหยิบรองเท้าแตะของปาณีออกมาจากชั้นรองเท้าก่อนจะยื่นไปให้เธอ
ยามออกไปข้างนอกเธอใส่รองเท้าแตะแบบมีส้น ดังนั้นเมื่อต้องเดินนานขนาดนั้น เธอจึงรู้สึกไม่สบายอย่างแน่นอน
เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา ก้มหน้าลงเพื่อถอดสลับเปลี่ยนรองเท้า และจะได้ยินธามนิธิเอ่ยขึ้น “พรุ่งนี้ไม่อนุญาตให้เธอไปเจอหมอนั่น”
“……”ปาณีเงยหน้ามามองเขา “ทำไมถึงไม่อนุญาตคะ? คุณยุ่งขนาดนี้ กลับยังไม่ยอมให้ฉันนัดเพื่อนอีก?”
นี่คือฟางเส้นสุดท้ายของปาณี
แต่เธอรู้สึกว่าตนเองในตอนนี้นั้นเหนื่อยเหลือจะทนแล้ว
ยิ่งเธอใส่ใจมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเครียดมากขึ้นเท่านั้น เทียบกับการที่ไม่ต้องเอาความสนใจทั้งหมดไปอยู่บนตัวเขาแล้วยังจะดีซะกว่า
ธามนิธิเอ่ย “ฉันบอกว่าไม่ให้ไป”
“เรื่องของฉันคุณไม่ต้องมายุ่ง”
อันที่จริงเธอยังไม่ได้คิดที่จะไปอีก แต่เธอก็แค่ไม่สบายใจ พอนึกถึงติรยาและคิดถึงผู้หญิงที่พูดคุยกับเขาขึ้นมา เธอก็อดไม่ได้
การให้ความเคารพนั้นเป็นเรื่องที่ต้องมีให้แก่กันและกัน เขาไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา ทำไมเธอจะต้องเชื่อฟังเขาด้วย?
ธามนิธิ “…….”
เมื่อก่อนเขาพูดอะไรก็เป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้ เธอเริ่มที่จะต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว
ธามนิธิรู้ว่าวันนี้เธอกำลังโกรธ เขาจึงเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงอันนุ่มนวล “ปาณี”
“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ” เธอเดาออกว่าเขากำลังจะเอ่ยพูดเรื่องเหตุและผลกับเธอ ซึ่งเธอไม่สามารถทำได้ จึงเลือกที่จะไม่ฟังมันซะ
ธามนิธิมองดูเบื้อหลังของเธอที่มีท่าทีดื้อดึงออกมา ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา
ผ่านไปสักพัก ปาณีอาบน้ำเสร็จและเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นธามนิธิกำลังอยู่ที่นั่น ในมือของเขาถือไอแพดทำนู่นนั่นอยู่ เธอจึงเดินขึ้นไปบนเตียงโดยตรงและหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุม
